Daily Archives: July 15, 2014

An archaeologist inspects some of the returned items.

A treasure of 10,600 neolithic objects removed from Greece illegally during the Second World War were welcomed back to the country at an event in Athens this week, which was attended by Greek and German officials.

The objects include pot shards, stone tools, obsidian and flint blades and bone material that were excavated illegally between June and December 1941 by Nazi archaeologists under the guidance of Alfred Rosenberg, Hitler’s chief ideologist.

The Nazis were keen to use the find to claim that the ancestors of the Greeks had originated in northern Europe, where they had established presence from prehistoric times.

The event, held at the culture ministry’s directorate of registration and protection of cultural material, was attended by the Greek culture minister, the German ambassador, the director of the German archaeological open air neolithic museum at Pfahlbaumuseum Unteruhldingen – which was instrumental in the return – and Greek and German archaeologists.

Angelica Douzougli, an honorary ephor of antiquities whose doctoral dissertation led to the discovery of the material, spoke of how her search began in the 1970s, from a prehistoric archaeology seminar at the University of Nuremberg, where she was studying and where her interest focused on agricultural and animal breeding communities of Thessaly.

The materials repatriated on Monday come from several sites in Thessaly, an area that has yielded a richness of neolithic material. Most of it can be traced to the Visviki Magoula, or tumulus, dated to between 5,000 and 8,000 years ago. The Visviki material was packed in 28 boxes, five of which were returned to Greece in the 1950s.

The material will be housed temporarily at the National Archaeological Museum, which also has the material from the 1950s. The study of the material will be augmented by photographs from the 1940s showing modern lake communities of Thessaly in and around Lake Karla (no longer in existence) which resemble those of Lake Constance (Bodensee), in Germany, recreated by the Pfahlbaumuseum – focusing on the stone and bronze ages – which assisted in the repatriation of the material.

“Unfortunately, the most important material, eight boxes that remained in Volos in 1941, is now lost,” museum director Gunter Schöbel said.
Greek Culture Ministry officials reviewed the directorate’s efforts to repatriate material stolen during the occupation, including 26 cases handled by Rosenberg’s bureau involving 1,158 objects, 41 boxes with Jewish manuscripts and other palaeolithic findings.

Director Suzanna Houlia-Kapeloni said that of all the cases, objects were returned to Greece by Germany (12 instances), Austria (3), Switzerland (3), Italy (2), United States (2), Britain (2), Australia (1) and Bulgaria (1).

The ministry’s director of antiquities and cultural heritage, Maria Vlazaki, said the repatriation of the material was “a double cause of joy … as German, Greek and Austrian archaeologists worked closely together to make this happen”.

Greek Culture Minister Konstantinos Tassoulas referred to the symbolism of the gesture, noting that such moves contribute decisively to the strengthening of bilateral ties between Greece and Germany.

The repatriation of Greek cultural artefacts is among Greece’s demands for German wartime reparations, according to the foreign ministry.

Source: enetenglish, ana-mpa

Neolithic treasure kept in Germany since 1941.

Garlic, Hankies and Hugs is now available from all good bookstores.

Matiasma, skortha and evil eye stories have now found their place in the kids’ book Garlic, Hankies and Hugs, by Michelle Monaghan, as a reminder of the importance of our cultural heritage.

How many times has your Greek yiayia put a garlic clove in your pocket to protect you from evil spirits? Or did her ftou sou secret weapon for the same reason? How many times did you try to explain to your non-Greek friends the meaning of matiasma, skortha and the evil eye?

Tradition holds that simply saying the word skortha will ward off evil spirits. Spitting three times is believed to chase away the devil. Some Greeks believe a person can catch the evil eye or matiasma from someone else’s jealousy.

All the mysterious scenarios, with only one aim – to protect her grandchildren – were played out in the kitchen of Lela Miconiatis around this belief.
In her new Australian kids’ book, released by JoJo Publishing last month, Lela’s granddaughter and author Michelle Monaghan encourages kids to celebrate and be proud of their culture. Told in rhyming verse, Michelle’s first book Garlic, Hankies and Hugs includes lovely quirky snippets about Greek cultural traditions.

The story for Michelle’s first book comes straight from her own family. Visiting her Greek nanna, Lela Miconiatis, meant squeezed cheeks and going through a very weird tradition – even being spat at.

But it was her ‘nun’ Lela that inspired Michelle to write a kids’ book about skortha – or more precisely, about diversity and multiculturalism and how to accept it.

“My mum’s side is the Greek side. We are a small family, so I really appreciate all the customs and traditions we’ve had, such as for Easter and Christmas.”

Egyptian Greek, Lela moved to Brazil with her family during the Suez Canal War in 1956. Three years later they moved to Melbourne, sailing into Port Melbourne on the Lloyd Triestino ship.

“I guess because I’m half Greek I wanted to hold on to as many of the traditions as possible, so when I raise my son and my family we remember those and keep practising those customs with our family,” Michelle tells Neos Kosmos.

In her book, Michelle reveals quirky and idiosyncratic family traditions and celebrates them rather than trying to hide them. The book is suitable for children 4-10 years old, and even upper primary school students, who are the launching point to promote universal diversity and acceptance, as Michelle says.

What inspired Michelle, as a primary teacher, to make her personal story a kids’ book, was that interesting element that often attracts kids’ attention.

“When you read stories to kids you try something that is a bit quirky or interesting, or they haven’t heard of, and a lot of my non-Greek family and friends haven’t heard of it before, of matiasma and skortho. So I thought it was a cute, fun tradition to highlight and celebrate. Nun still does it to this day.

“Nun is a very funny lady and beautiful person at the age of 85. I thought the book would be a nice tribute to her as she is such an important part of our family. I’ve written the book without telling her, the first time she read it was when it was published – she was the first one to read it.

“First she cried, of course, and then she did exactly what’s in the book – ftou ftou ftou. I laughed – I said that’s the whole reason for the book and you just did it,” Michelle says with a laugh.

“Unless you grew up in a family that does that – for other people that’s so weird. But for my nanna it’s like second nature. Anything good that happens – bang – here comes the spit.”

Proud of her “most beautiful, smartest and nicest” three grandchildren, Lela was also proud that she was featured in the book. There was one thing though she didn’t enjoy as much – illustrations of a grandma.

“She liked the illustrations in general but I think my nanna looks quite glamorous, and she was like ‘Oooh, that doesn’t look like me at all’,” Michelle giggles.
With 13 years experience as a primary school teacher, Michelle says she is happy to see more acceptance of diversity and multiculturalism as years go by.

“I taught in different schools – some that are very diverse, and other that are more Anglo-Saxon. My mum used to talk about how she felt awkward when she went to school with a mortadella or salami sandwich instead of cheese and Vegemite; and now all that different food you see – it’s beautiful, as 20-30 years ago that wouldn’t happen. I am very proud how multicultural we and our kids are.

“I am a big supporter of multiculturalism because I wouldn’t be here otherwise – that’s how my mum and dad met; my dad coming from England and my mum from Egypt via Brazil.”

Michelle, however, doesn’t deny the fact that it can sometimes be hard to teach children to be proud of their background and to cherish their diverse heritage.

“It depends on the school you are in, on the family, as I saw children being not too kind to other children when they’ve actually come from somewhere else as well. I think it’s just about making them aware that aside from Aboriginals, in Australia everybody came from somewhere else. Kids should understand where they come from rather than be embarrassed of it.”

source: Neos Kosmos

Fernando Santos leaves a Greek hero for his work with the national team. PHOTO: AP/VADIM GHIRDA.

Outgoing Greece coach Fernando Santos still laments extra time nerves but is very positive about the team’s future.

Outgoing Greece coach Fernando Santos has clarified comments regarding his former players, praising their passion for soccer but lamenting the fact that they did not play with cooler heads during extra time in their second round World Cup match against Costa Rica, which led to the national side being eliminated from the tournament.

“I think I was unable to pass the message to the players when we went to extra time because that was a very difficult moment as the players were very tired and anxious,” Santos told Portuguese state broadcaster RTP.

“We were unable to keep a cool head, to think more of the team. But I’m not criticising any particular player. If we had played differently in extra time we could have obtained an even more historical result.”

Santos took Greece into the second round of the World Cup for the first time in its history but appeared unhappy about the performance of his players.
However, the Portuguese coach insisted in his interview that he felt the Greek players had given their best.

“No one can say to these players that they don’t have passion for the game,” he said. “I don’t know any other players with such passion. I’ve always told them that if I had to give them a score on a 0-10 scale, I would give them 11.”

However, the former AEK and PAOK manager admitted that Greece had been weak in attack and that players often tried to make up for this through individual efforts, which at times held the team back.

“In organised attacks our players were very individualistic and in a tournament like this that individualism damages the confidence of the team when it attacks,” he said.

Santos praised Giorgos Karagounis, the midfielder who announced his retirement from international soccer after 139 appearances, for his passion.

“Karagounis is the real Greek player: the passion, the individual characteristics, he is a symbol, he has such an indescribable love for the Greek shirt,” he said.

Santos, however, also suggested that the national team has a bright future, noting that there 13 new players in the squad compared to the one that took part in the 2010 World Cup.

Santos also stressed the role he had played in developing the grassroots of Greek soccer in his four years in charge of the national set-up.

“If there is something that I think I left in Greece – beyond the results and the friendship with people and the relationship with Greek people – it’s the legacy I left at the Greek federation, where I helped create the structure of Greek soccer,” he said.

“Now there is under-15 soccer, there is a national tournament with scouting of 14-year-olds, which didn’t exist before. Also, there is a database – you can go to the Greek federation at any hour of the day or the night, you click one button and you know everything you want about the players and their careers. That was created by me and my team.”

He clarified he did not sign a new contract with the Hellenic Football Federation over payment issues but said he would not rule out a return to Greece in the future.

Source: ekathimerini

τωρινός «βασιλιάς όλων των Ρομά» Ντορίν Τσιόμπα (δεξιά) και ο πρίγκιπάς του στη Ρουμανία

Βουτιά στα άδυτα της ιστορίας και της επιστήμης για τον λαό των Ρομά.

Είναι κοντά μας εδώ και αιώνες. Από εμάς τους γνώρισαν η υπόλοιπη Ευρώπη και η Αμερική. Όμως το «πούθε κρατάει η σκούφια τους» ήταν πάντα ένα μυστήριο για εμάς, αλλά και… για τους ίδιους. Διότι, πολύ απλά, οι άνθρωποι της «φυλής των νοικοκυραίων» δείχνουν να μη γνωρίζουν την έννοια της λέξης «νόστος»: ποτέ δεν πόνεσαν για τη χαμένη πατρίδα τους, ποτέ δεν θέλησαν να γυρίσουν σε αυτήν, ποτέ δεν τη διεκδίκησαν ως πατρώα γη. Αλλά γιατί; Τι μπορεί να είναι τόσο δυνατό ώστε να ξεριζώσει από έναν λαό τη θύμηση της πατρίδας; Ποιο είναι το μυστικό που κρύβει η ταυτότητα των μποέμ μελαχρινών νομάδων, που άλλοτε τους έλεγαν Αθίγγανους, Τσιγγάνους και Γύφτους, αλλά εδώ και μια δεκαετία Ρομά; «Το Βήμα» ξεφυλλίζει τα πιο ετερόκλητα κιτάπια της Ιστορίας για να βρει την απάντηση, όπως και τις πιο πρόσφατες γονιδιακές μελέτες που τη διασταυρώνουν. Και αυτή η απάντηση… είναι γεμάτη εκπλήξεις.

Είναι ο μόνος λαός που ποτέ του δεν διεκδίκησε την επιστροφή στα πατρώα εδάφη. Και, ακόμη πιο μυστηριωδώς για μας τους υπολοίπους, διέγραψε από τη συλλογική του μνήμη ως και το ποια ήταν αυτή η πατρίδα. Δεν κράτησε στις λαϊκές παραδόσεις του όχι μόνο κάποιο έπος του αλλά ούτε το ελάχιστο δημοτικό τραγούδι που θα διηγούνταν το από πού, πότε και πώς συνέβη ο ξεριζωμός του. Το μόνο που διεκδίκησε -μόλις το 1971- ήταν να μην τον ονομάζουν πια με τα διάφορα ονόματα που διάλεγαν οι άλλοι αλλά με εκείνα που ο ίδιος προτιμούσε: Ρομά ο λαός τους και Ρομανί οι ίδιοι.

Το αίτημά του έγινε δεκτό από τους διεθνείς οργανισμούς και με το πέρασμα στο νέο αιώνα συνειδητοποιήσαμε όλοι αίφνης πως το πολιτικώς ορθόν ήταν πλέον να αποκαλούμε Ρομά όσους παλαιότερα ονομάζαμε Αθίγγανους, Τσιγγάνους ή Γύφτους. Αλλά γιατί είναι έτσι το σωστό και όχι αλλιώς; Και αν εκείνα τα ονόματα ήταν λάθος, πώς προέκυψαν; Και αφού οι ίδιοι «δεν ξέραν πούθε κρατάει η σκούφια τους», ποιος μας λέει ότι το νέο όνομα είναι και το αρχικό τους; Χώρια που το Ρομανί ηχεί περίεργα οικείο σε όλες τις πάλαι ποτέ κτήσεις των Ρωμαίων στα μέρη μας: Ρωμυλία ή Ρούμελη λεγόταν η Στερεά Ελλάδα, Ανατολική Ρωμυλία η Βόρεια Θράκη, Ρωμανία η τωρινή Ρουμανία. Να ‘ναι, λοιπόν, ένα όνομα που προσεταιρίστηκαν εκ των υστέρων επειδή από τα μέρη αυτά πρωτοπάτησαν στην Ευρώπη; Εκείνοι απορρίπτουν την καχυποψία μας μετά βδελυγμίας: Ρομά, λένε, σημαίνει στη γλώσσα τους «άνθρωπος» και μάλιστα «παντρεμένος», «νοικοκύρης».

Το επιχείρημα θα αρκούσε αν κρίναμε μόνο βασιζόμενοι στις εντυπώσεις από εξέχοντα μέλη του λαού αυτού, όπως ο Τσάρλι Τσάπλιν, ο Μπομπ Χόσκινς και ο ημέτερος πολυαγαπημένος Κώστας Χατζής. Λέμε όμως να ψάξουμε το θέμα επιστημονικά, τόσο ιστορικά και γλωσσολογικά όσο και γονιδιακά. Και αυτό είναι ένα… κουβάρι ιδιαίτερα μπερδεμένο.

ΤΟ ΟΝΟΜΑ

«Τσιγγάνοι» προέρχεται είτε από παραφθορά της λόγιας λέξης «αθίγγανοι» είτε από το τουρκικό «τσιγκάν», που σημαίνει πάμπτωχος, ή… από όνομα που τους συνόδευσε από τη χώρα καταγωγής τους

ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΤΟΥ ΜΕΣΣΑΙΩΝΑ

Λίγο πριν από την πρώτη χιλιετία μ.Χ. το πολύπαθο Βυζάντιο έγλειφε τις πληγές του από τις απανωτές επιθέσεις Ρώσων, Αράβων και Βουλγάρων, χωρίς να φαντάζεται ακόμη τη διαλυτική εμφάνιση των Σταυροφοριών και τη μετεγκατάσταση των Τούρκων στη Μ. Ασία. Τότε, το 800 μ.Χ., σημειώνεται και η πρώτη αναφορά στο όνομα Ατσίγγανοι: κατά τη διάρκεια ενός λιμού η Αγία Αθανασία έδωσε τροφή σε «ξένους που ονομάζονταν Ατσίγγανοι» κάπου στη Θράκη. Λίγο μετά, το 803 μ.Χ., ο Θεοφάνης ο Εξομολογητής έγραψε πως ο αυτοκράτωρ Νικηφόρος βοηθήθηκε από τους Ατσίγγανους στην καταστολή μιας εξέγερσης «μέσω της μαγικής τους γνώσης». Και ύστερα, το 1054 μ.Χ., στο αγιορείτικο κείμενο «Η ζωή του Αγίου Γεωργίου του Αναχωρητή» γράφτηκε πως ο αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος ΙΧ ο Μονομάχος απαλλάχθηκε από άγρια θηρία που έτρωγαν τα κοπάδια του με δηλητηριασμένα δολώματα που έβαλαν οι Ατσίγγανοι.

Με το όνομα όμως αυτό ήταν γνωστή στα ίδια χρόνια μια μανιχαϊστική αίρεση περιβόητη για τις τελετές μαγείας της. Να είχαν δώσει αυτό το όνομα και στους μελαψούς ξένους λόγω της «παρόμοιας τέχνης»; Πάντως εφεξής οι βυζαντινοί λόγιοι τους ανέφεραν ως Αθίγγανους (δηλαδή, αυτοί που δεν τους αγγίζεις), πράγμα που παραπέμπει ευθέως στον ορισμό των κατώτερων τάξεων της κοινωνίας των Ινδών. Το όνομα «Τσιγγάνοι» που υιοθέτησε στη συνέχεια γι’ αυτούς ο απλός λαός προέρχεται είτε από παραφθορά της λόγιας λέξης είτε από το τουρκικό «τσιγκάν», που σημαίνει πάμπτωχος ή… από όνομα που τους συνόδευσε από τη χώρα καταγωγής τους.

Οι Δυτικοευρωπαίοι άρχισαν να τους αναφέρουν δύο αιώνες μετά: το 1322 μ.Χ. ο φραγκισκανός μοναχός Σίμων Σιμεώνις περιέγραψε «Ατσίγγανους» που ζούσαν στην Κρήτη, το 1350 ο Λουντόλφους Ζουντχάιμ τους ανέφερε ως «Μαντιπόλους» (μάντεις περιφερόμενους από πόλη σε πόλη) που κατέληξαν σκλάβοι στην Ήπειρο και κατέφυγαν στην ενετική Κέρκυρα. Εκεί έγιναν κολίγοι που ανήκαν στο Feudum Acinanorum. Αλλά το από πού είχαν έρθει αυτοί οι άνθρωποι φαίνεται ότι δεν το γνώριζε κανείς. Οι προσκυνητές των Αγίων Τόπων που μεταστάθμευαν στη Μεθώνη τους έβλεπαν εκεί να φτιάχνουν σπαθιά και υπέθεταν ότι είχαν έρθει από την Αίγυπτο (Αιγύπτιοι – Γύφτοι – Gypsies). Άλλωστε και οι ίδιοι φρόντιζαν να λένε στους Δυτικούς μια βολική ιστορία που τους έκανε συμπαθείς: ήταν, λέει, μια φυλή καταραμένη από τον Θεό να περιπλανιέται επειδή είχε απαρνηθεί τον Θεάνθρωπο Χριστό και τώρα ήταν κυνηγημένη από τους αλλόπιστους, Άραβες και Τούρκους. Η ιστορία αυτή τους έδωσε «διαβατήριο» για τις χώρες των χριστιανών, αλλά ίσως έτσι ξεκίνησε και η φημολογία ότι «οι Γύφτοι σκάρωσαν τα καρφιά που σταύρωσαν τον Χριστούλη».

ΠΩΣ ΕΓΙΝΑΝ “ΜΠΟΕΜ”

Στους αιώνες που η Οθωμανική Αυτοκρατορία εξαπλωνόταν στις χώρες που πριν ανήκαν στους Βυζαντινούς οι Ατσίγγανοι / Αθίγγανοι / Γύφτοι / Ρομά προπορεύονταν ως λαθρομετανάστες: με το που κατέλαβαν οι Τούρκοι τη Μολδοβλαχία, το 1410, κύματα Τσιγγάνων πέρασαν στη Βοημία. Ο αυτοκράτωρ Σιγισμούνδος της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους εντυπωσιάστηκε τόσο από τα ταλέντα τους ως διασκεδαστών της αυλής που τους εξέδωσε διαβατήρια για ελεύθερη διέλευση προς όποια ευρωπαϊκή χώρα ήθελαν. Έτσι έγιναν γνωστοί στη Γαλλία ως Βοημοί (ο όρος μποέμ για τους γλεντζέδες προέρχεται από εκείνη την εποχή) και έφθασαν και στη Γερμανία, στην Ιταλία, στην Ισπανία και στην Πορτογαλία.

Από τότε και έπειτα οι Τσιγγάνοι εξαπλώθηκαν στη Βρετανία, στη Σκανδιναβία, στη Ρωσία και στην… Αμερική. Η εξέταση DNA σκελετών τους όμως που βρέθηκαν στη Νορβηγία έδειξε ότι κάποιοι από αυτούς είχαν πρωτοφτάσει εκεί τον 11ο αιώνα ως υπηρέτες συνταξιούχου τινός της Βαραγγιανής Φρουράς του βυζαντινού αυτοκράτορα!

ΠΙΟ ΚΑΘΑΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ

Ενόσω οι Τσιγγάνοι πληθύνονταν, η αμφιβολία των Ευρωπαίων γι’ αυτή την περίεργη φάρα ανθρώπων μεγάλωνε. Ο σπόρος είχε πέσει στα χρόνια του Μεγάλου Θανατικού (της επιδημίας που σκότωσε εκατομμύρια), όταν όλοι αρρώσταιναν εκτός από τους Τσιγγάνους. Από το μυαλό κανενός δεν περνούσε τότε ότι ευθυνόταν η κατά πολύ υποδεέστερη προσωπική υγιεινή των Δυτικοευρωπαίων έναντι εκείνης που παραδοσιακά τηρούσαν οι Τσιγγάνοι. Και όταν έπειτα άρχισαν να φτάνουν με τα κάρα τους και στο τελευταίο χωριό, άρχισε και η αντιστροφή του «καλωσορίσματος»: στην αρχή τούς κατηγόρησαν για «κατασκόπους των Τούρκων» και μετά για όλα τα παραφερνάλια της ταχυδακτυλουργίας και της μαγείας -απατεωνιά, κλεψιά, αλητεία… Στην ίδια τη Βοημία που κάποτε τους έμπασε στην Ευρώπη ψηφίστηκε το 1538 ο πρώτος νόμος περιστολής τους, για να ολοκληρωθεί το 1545 με το διάταγμα των Αψβούργων που έλεγε ότι «όποιος σκοτώνει Γύφτο δεν διαπράττει έγκλημα». Στα επόμενα 400 χρόνια οι Τσιγγάνοι έζησαν ουσιαστικά ως σκλάβοι -τόσο στην Ευρώπη όσο και στη Ρωσία-, για να κορυφωθεί ο ρατσισμός εναντίον τους κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν εξοντώθηκαν περίπου 220.000 Τσιγγάνοι στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί.

ΟΙ ΑΡΙΘΜΟΙ

– 10.000 οργανοπαίκτες ήταν η πρώτη «εξαγωγή» από την Ινδία
– 1.500oC (κατάλληλους για ατσάλι) έπιαναν τα χυτήρια των Γύφτων
– 400 χρόνια έζησαν οι Τσιγγάνοι ως σκλάβοι στην Ευρώπη και στη Ρωσία
– 220.000 Τσιγγάνοι εξοντώθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί

Η ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΟΙΤΙΔΑΣ

Ο πρώτος Ευρωπαίος επιστήμονας που υποψιάστηκε ότι οι Γύφτοι δεν ήταν από την Αίγυπτο αλλά από πολύ μακρύτερα ήταν ο καθηγητής του γερμανικού πανεπιστημίου Halle Γιόχαν Ρούντιγκερ: το 1782 δημοσίευσε άρθρο υπό τον τίτλο «Περί της ινδικής γλώσσας και καταγωγής των Γύφτων», όπου συνέκρινε τη γραμματική δομή της γλώσσας τους με εκείνες των ινδοάριων γλωσσών του Ινδουστάν (στο σημερινό Πακιστάν). Από τότε και ως το 2003 έχουν δημοσιευθεί πάνω από 2.500 γλωσσολογικές εργασίες επί του θέματος (βλ. benjamins.com/#catalog/books/lisl.28/main). Ποιο είναι το συμπέρασμα στο οποίο συγκλίνουν; Ότι η κοιτίδα αυτού του λαού βρίσκεται μάλλον στο σημερινό Ανατολικό Πακιστάν και στη Δυτική Ινδία, στην κοιλάδα του Ινδού και στην περιοχή Μουλτάν του Πουντζάμπ (Πενταποταμία). Η δε παλαιότερη ονομασία του ήταν στα αρχαία σανσκριτικά κείμενα Ντομπά, δηλαδή «μουσικοί από χαμηλή κάστα».

Ως προς το «πότε ξεκληρίστηκαν από ‘κεί», οι γλωσσολόγοι σημειώνουν την ιδιαιτερότητα της γλώσσας τους να μην έχει ουδέτερο γένος. Αυτή η διαφοροποίησή τους από τη γλωσσική εξέλιξη των υπολοίπων κατοίκων της Ινδικής χερσονήσου τοποθετεί την «απόσχιση» το αργότερο στον 10ο-13ο αιώνα μ.Χ. Είναι ακριβώς οι αιώνες που οι Σελτζούκοι Τούρκοι εισέβαλαν στην Περσική και στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, για να έρθει ξοπίσω τους η λαίλαπα των μογγολικών ορδών. Γλωσσολόγοι και ιστορικοί συμφωνούν τώρα ότι η μετανάστευση του λαού των Τσιγγάνων πρέπει να έγινε σε τρία κύματα κατά την ταραγμένη εκείνη περίοδο, με το τελευταίο σπρώξιμό τους προς το Βυζάντιο ίσως στον 13ο αιώνα, όταν τις κτήσεις Τούρκων και Περσών αιματοκυλούσαν οι ορδές του Ταμερλάνου.

ΤΙ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟ DNA

Το πιο πρόσφατο επιστημονικό πόρισμα για την προέλευσή τους δημοσιεύθηκε στις 16 Μαΐου 2012 στο περιοδικό «Nature» από μια διεθνή ομάδα έγκριτων γενετιστών: συγκρίνοντας το DNA των Ρομά της Ευρώπης με εκείνο αντιπροσωπευτικού δείγματος 10.000 ατόμων από τις 214 φυλές της Ινδίας, κατέληξαν στο ότι όντως κατάγονται από τους Ντομπά της Ινδίας. Οι Ντομπά (γνωστοί και ως Ντομ ή Νταλίτ) είναι παρίες-Αθίγγανοι, ακόμη και στη σημερινή Ινδία. Αλλά τι το ιδιαίτερο είχε ο συγκεκριμένος λαός ώστε να τον «πάρουν μαζί τους» οι μετά τον Αλέξανδρο κατακτητές αυτής της τεράστιας χώρας;
Η απάντηση αρχίζει να ξεδιπλώνεται όταν ξεφυλλίσουμε τα αρχαιότερα κιτάπια που αναφέρθηκαν σε αυτούς στις χώρες που γειτονεύουν με την κοιλάδα του Ινδού.

ΟΡΓΑΝΟΠΑΙΧΤΕΣ ΣΤΑ ΧΩΡΑΦΙΑ

Επί της βασιλείας του Πέρση ηγεμόνα Μπαχράμ (420-438 μ.Χ.), ο Ινδός βασιλιάς Σανγκούλ του έκανε δώρο 10.000 οργανοπαίκτες από τη φυλή των Λούρι. Ο Μπαχράμ τούς μοίρασε σπόρους και χωράφια για τα προς το ζην. Αλλά οι Λούρι έφαγαν τους σπόρους και ύστερα ζήτησαν από τον βασιλιά κι άλλους. Τότε ο Μπαχράμ τούς ξαπόστειλε αηδιασμένος στα πέρατα της Γης. Τάδε έφη στη «Βίβλο των Βασιλέων» ο Πέρσης ποιητής Φερντοσί το 1011 μ.Χ.

Τους Λούρι αυτούς τους συναντάμε αμέσως μετά στα περίχωρα της Βαγδάτης, όπου οι Άραβες τους αποκαλούν Τζατ. Η εκεί παρασιτική παρουσία τους καταλήγει σύντομα σε πολεμική σύρραξη, με αποτέλεσμα να φθάσουν καταδιωγμένοι κάποτε στην Αίγυπτο. Πιθανόν κάποιοι από αυτούς να έφθασαν και στα μέρη μας, οπότε έγιναν γνωστοί ως Αιγύπτιοι – Γύφτοι. Αλλά ήταν απλά το «πρώτο κύμα».

Έξι αιώνες μετά, το 1001 μ.Χ., ένας τούρκος στρατηγός του αραβικού χαλιφάτου των Αββασιδών, ο Μαχμούντ Γκάζνι, έχει γίνει διοικητής του σημερινού Αφγανιστάν και αρχίζει αλλεπάλληλες επιδρομές στην κοιλάδα του Ινδού. Η πρώτη επαρχία που χτυπάει είναι το Μουλτάν, η θεωρούμενη κοιτίδα των Τσιγγάνων. Τα στρατιωτικά χρονικά της εποχής του λένε ότι επέστρεψε με πολλές χιλιάδες αιχμαλώτων που ενέταξε στον στρατό του. Μία μάλιστα πηγή -αδιασταύρωτη- αναφέρει ότι «είχε μαζί του τέσσερα συντάγματα Τσικανίε, μαζί με τα γυναικόπαιδά τους».

Τα πολυτάραχα εκείνα χρόνια είναι οι αιώνες της αραβικής επέκτασης ως τον Καύκασο και την Ινδία αλλά και της καθόδου των τουρκικών και μογγολικών ορδών από την κεντροασιατική στέπα. Οι τρεις αυτοί ιπποτοξότες κατακτητές αντιμάχονται μεταξύ τους χρησιμοποιώντας τους κατακτημένους λαούς ως πεζικό. Οι Τσιγγάνοι της Περσίας ισχυρίζονται ότι τότε βρέθηκε η φυλή τους (Λομά) μετεγκατεστημένη στην επαρχία Βασπουρακάν της Αρμενίας. Το 1021 ο ηγέτης της επαρχίας ονόματι Σενεκερίμ Αρντζρούνι αντάλλαξε τη Βασπουρακάν με εδάφη στη Σεβάστεια της βυζαντινής Κιλικίας, απέναντι από την Κύπρο. Σημειώνουμε ότι η μετανάστευση αυτή συμπίπτει χρονολογικά με την πρώτη εμφάνιση Αθίγγανων στην Κωνσταντινούπολη. Στο αρμένικο Βασίλειο της Κιλικίας όμως έφτασαν σύντομα οι Σελτζούκοι Τούρκοι, οι Σταυροφόροι και οι Μογγόλοι. Επί δύο αιώνες οι Τσιγγάνοι της Αρμενίας έγιναν «μπαλάκι» στα χέρια τους, μέχρι που το 1375 το βασίλειο αυτό κατέρρευσε οριστικά και Αρμένιοι και Τσιγγάνοι κατέφυγαν με γενοβέζικα πλοία στη σημερινή Μολδαβία ιδρύοντας το βασίλειο της Βεσσαραβίας. Δίπλα τους ήταν η σημερινή Ρουμανία, όπου οι Τσιγγάνοι βρήκαν άδεια βοσκοτόπια για τα άλογά τους, αλλά κατέληξαν σκλάβοι στους ντόπιους βοεβόδες.

ΟΙ ΣΦΑΓΕΣ ΤΟΥ ΤΑΜΕΡΛΑΝΟΥ

Μεγάλος αριθμός μελών της φυλής των Λομά κατέληξε επίσης στο σημερινό Αζερμπαϊτζάν. Στον Βίο του Ταμερλάνου που έγραψε ο Σύριος Αχμάντ ιμπν Αραμπσάχ (1389-1450) διαβάζουμε για περίεργα περιστατικά που συνέβησαν στα πρώτα χρόνια εξουσίας του μεγάλου στρατηλάτη (θυμίζουμε ότι αυτός ο μουσουλμάνος Μογγόλος ξεπάστρεψε στη συνέχεια 17 εκατομμύρια ανθρώπους, ήτοι το 5% του τότε παγκόσμιου πληθυσμού). Τρεις φορές, λέει, ξεκίνησε ο στρατηγός για εκστρατεία, για να βρει και τις τρεις φορές τους Τσιγγάνους να έχουν καταλάβει την πρωτεύουσά του. Τελικά κατέσφαξε τους περισσότερους και οι υπόλοιποι διασκορπίστηκαν. Το 1398, όμως, όταν ο Ταμερλάνος εισέβαλε στο Μουλτάν της Ινδίας, βρήκε απέναντί του μια στρατιά από Τζατ, ομόφυλους των Λομά. Επακολούθησε νέα μεγάλη σφαγή αυτών των «καταραμένων» και ξεριζωμός όσων γλίτωσαν. Και λίγο πριν από την τρομερή τελική μάχη του Δελχί ο ανελέητος Μογγόλος αποκεφάλισε μπροστά στον Ινδό βασιλιά 100.000 αιχμαλώτους του! Το ηθελημένο ή συμπτωματικό κυνηγητό των Λομά/Τζατ/Τσιγγάνων από τις ορδές του Ταμερλάνου συνεχίστηκε όταν αυτός ήρθε σε σύρραξη με τους Σελτζούκους Τούρκους. Έτσι μοιάζει τελείως λογικό το ότι η καταδιωκόμενη αυτή φυλή συνέχισε να κινείται δυτικά, προς το Βυζάντιο και την Ευρώπη, ξεγράφοντας σταδιακά από τη θύμησή της τον τόπο καταγωγής της και την προοπτική επιστροφής σ’ αυτόν.

ΠΟΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΦΥΛΕΣ ΤΩΝ ΤΣΙΓΓΑΝΩΝ;

Γλωσσολογικά οι Τσιγγάνοι διαχωρίζονται σε τρεις φυλές: τους Ρομά, τους Ντομά και τους Λομά. Οι Ρομά είναι η πολυπληθέστερη φυλή, απαρτιζόμενη από αρκετές υποδιαιρέσεις της: τους Καλντέρα, τους Καλντεράς και τους Κουρά- ρα, που είναι κυρίως σιδηρουργοί, ξυλουργοί και καλαθοπλέκτες, αλλά και τους Λοβάρα, που είναι εκτροφείς αλόγων. Τους συναντάμε στην Τουρκία, στα Βαλκάνια, στην Κεντρική και στην Ανατολική Ευρώπη. Στους Ρομά εντάσσονται επίσης οι Κάλε, που ζουν κυρίως στη Νότια Γαλλία και στην Ιβηρική χερσόνησο, με εξειδίκευση στο τραγούδι, στο θέατρο και στο χορό φλαμένκο, και οι Σίντι, που βρίσκονται συγκεντρωμένοι στα σύνορα Γαλλίας – Γερμανίας (ιδιαίτερα στην Αλσατία) και είναι εξειδικευμένοι στην ακροβασία και στις τέχνες του τσίρκου. Τέλος, οι Ρομάνισελ, που απαντώνται κυρίως στη Μεγάλη Βρετανία και στις ΗΠΑ και παραδοσιακά ήταν εκτροφείς αλόγων.

Οι Τσιγγάνοι που συναντάμε σε Μαρόκο, Τυνησία, Αλγερία στις χώρες δηλαδή της περιοχής Μαγκρέμπ (οι Νταρ-μπούσι-φαλ), στην Αίγυπτο (οι Γκάγκαροι), στη Μέση Ανατολή και στη ΝΑ Τουρκία ανήκουν γενικά στη φυλή των Ντομά και εξειδικεύονται στα ακροβατικά και στην ταχυδακτυλουργία. Εντυπωσιακό είναι το ότι οι Ντομά της Αιγύπτου είναι στην πλειονότητά τους χριστιανοί κόπτες.

Στην Αρμενία, στη Γεωργία και στο Ιράν συναντούμε την τρίτη και πιο ολιγάριθμη φυλή, των Λομά, που εξειδικεύεται στην εκτροφή αλόγων. Συνολικά ο πληθυσμός τους ανά τον κόσμο εκτιμάται στα 12 εκατομμύρια.

ΤΟΥΡΚΟΙ ΚΑΙ ΡΟΜΑ

Μπορεί οι παραδόσεις μας να λένε ότι οι Τούρκοι χρησιμοποίησαν την «άστεγη φυλή» άλλοτε ως σιδεράδες του στρατού τους, άλλοτε ως απαγωγείς παιδιών για τα χαρέμια και άλλοτε ως κοινούς κατασκόπους, αλλά η μεταξύ τους σχέση δεν ήταν ποτέ σχέση εμπιστοσύνης. Ενδεικτικό είναι το ακόλουθο δημώδες ανέκδοτο που κυκλοφορεί από αιώνες στη γειτονική χώρα:
Πηγαίνει μια μέρα ο Γύφτος στο τζαμί. Κατά τύχη βρίσκει θέση μόνο δίπλα στον νταή του χωριού, τον Καρά Ρουστέμ. Οταν τελειώνει η λειτουργία και όλοι στρέφουν το κεφάλι δεξιά – κατά πώς κάνει ο ιμάμης -, ο Γύφτος το στρέφει αριστερά, προς τον Καρά Ρουστέμ. Βγαίνοντας από το τζαμί, κάποιος τον ρωτάει γιατί γύρισε το κεφάλι ανάστροφα. Τότε εκείνος του απαντά: «Ο Αλλάχ συγχωρεί, αλλά ο Καρά Ρουστέμ ποτέ!».

ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΑΤΣΑΛΙΟΥ

Μια ολότελα απίστευτη εξήγηση για τον ξεριζωμό των Τσιγγάνων από την Ινδία προέκυψε ως πιθανή πριν από 11 χρόνια, όταν διερευνούσαμε σε άρθρο μας «Το μυστήριο του δαμασκηνού σπαθιού». Εκεί σημειώναμε μεταξύ άλλων τα εξής:
Είναι εντυπωσιακό ότι το ατσάλι, το ισχυρότατο αυτό κράμα σιδήρου και άνθρακα, μας έδωσε το πρώτο δείγμα του σε ένα μαχαίρι που βρέθηκε στην Κύπρο, χρονολογούμενο περί το 1.200 π.Χ. Στα σίγουρα, πάντως, τα σπαθιά από ατσάλι τα πρωτοσυναντάμε ιστορικά στα χρόνια του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ο ίδιος ο Αριστοτέλης είχε εξυμνήσει τις αρετές των εγχειριδίων της Ανατολής και μας είναι γνωστό ότι ο Αλέξανδρος είχε δώσει εντολή να κατάσχεται κάθε μεταλλείο και μεταλλουργείο που βρισκόταν στα εδάφη που κατακτούσε. Οταν ο ινδός βασιλιάς Πώρος συνθηκολόγησε μαζί του, του χάρισε τριάντα λίβρες από το καλύτερο ινδικό ατσάλι και ένα σπαθί.
Η απορία είναι γιατί οι Μακεδόνες – και οι Ρωμαίοι που τους διαδέχθηκαν – δεν επωφελήθηκαν από την τεχνογνωσία σφυρηλάτησης ομογενούς ατσαλιού των χωρών που γνώρισαν. Η απάντηση των επιστημόνων μεταλλουργών ήταν ότι τα χυτήρια των Ευρωπαίων, από την Αρχαιότητα ως και τον Μεσαίωνα, έφθαναν ως τους 1.200 βαθμούς Κελσίου και όχι στους 1.500 που χρειαζόταν αυτή η κατεργασία. Ηταν άγνωστο πώς οι ινδοί μεταλλουργοί το κατάφερναν και… σίγουρα κράτησαν καλά το μυστικό τους.

Το 1999 μια νέα αρχαιολογική ανακάλυψη έριξε φως στο μυστήριο αφήνοντας περιθώριο για νέες εικασίες ως προς τον ρου της Ιστορίας: στα ερείπια της πόλης Γκιαούρ Καλά του Τουρκμενιστάν βρέθηκαν τρία καμίνια του 1.000 μ.Χ., με πήλινο φούρνο, τροφοδοτούμενο με αέρα από κάτω, που όντως μπορούσε να φθάσει τους 1.500 βαθμούς. Ο υπεύθυνος των ανασκαφών δρ Ντάφιντ Γκρίφιθς, του Πανεπιστημιακού Κολεγίου του Λονδίνου, δήλωσε ότι πρόκειται για την πιο εξεζητημένη μεταλλουργική τεχνολογία που έχει ανασκαφεί ποτέ. Ποια είναι όμως η Γκιαούρ Καλά και γιατί βρέθηκε εκεί αυτή η τεχνογνωσία; Οπως υποψιάζεται κανείς από το όνομα, πρόκειται για ελληνιστική πόλη: ήταν η πρωτεύουσα της Βακτριανής, Σογδιανής, Μαργιανής και μετέπειτα Σελεύκειας.

Το αν οι κατοπινοί κατακτητές της υπήρξαν κοινωνοί του μυστικού του ατσαλιού δεν μας είναι ιστορικά γνωστό. Πάντως, ως την πρόσφατη ιστορική εποχή η εθνική ημέρα των Τούρκων περιελάμβανε το άναμμα ενός καμινιού, εις μνήμην της πηγής της δύναμής τους. Το 626 μ.Χ. κατηφόρισαν προς τα εδάφη των Αράβων, πολέμησαν άγρια μαζί τους για 90 χρόνια και έπειτα προσχώρησαν στη μουσουλμανική κυριαρχία του χαλιφάτου της Δαμασκού. Σύντομα βρέθηκαν να κυριαρχούν στον στρατό του χαλίφη και γύρω στο 1000 μ.Χ. κατέλαβαν επ’ ονόματί του το Ινδουστάν.

Στα χρόνια της τουρκικής κατάκτησης της Ινδίας σημειώθηκε και η πρώτη ερήμωση των εκεί μεταλλείων σιδήρου. Οι εργάτες τους υποχρεώθηκαν να ακολουθήσουν τον τουρκικό στρατό και η φυλή-παρίας των μεταλλωρύχων της Χαϊντεραμπάντ απογυμνώθηκε από όσους γνώριζαν το μυστικό κατεργασίας του ατσαλιού. Να έχει αυτό άμεση σχέση με την παλιά μας αντίληψη για τον «σιδερά γύφτο» που υπηρετούσε τα οθωμανικά ασκέρια στα Βαλκάνια;
Μια ένδειξη για τέτοια σχέση μάς έδωσε η λεπτομερής περιγραφή των σιδεράδων γύφτων της Μεθώνης από τον Arnold von Harff το 1499: σημείωσε γεμάτος απορία ότι χύτευαν το σίδερο σε «χωνευτά καμίνια», σκαμμένα κάτω από τα πόδια τους, στο χώμα. Εκείνο που δεν γνώριζε ο γερμανός περιηγητής ήταν ότι μια τέτοια διάταξη λειτουργούσε σαν… χύτρα ταχύτητας που ανέβαζε πολύ υψηλά τη θερμοκρασία. Οι σημερινοί μερακλήδες μεταλλουργοί που επιχειρούν να φτιάξουν ατσάλινα σπαθιά με την παραδοσιακή «δαμασκηνή μέθοδο» καταφεύγουν ακριβώς στο ίδιο κόλπο.

Τέλος, τώρα μαθαίνουμε ότι στα γειτονικά μας Σκόπια μια φυλή Τσιγγάνων λέγεται «Κοβάτσια», που στην ινδική διάλεκτο του Πουντζάμπ σημαίνει «Σιδηρουργοί». Μια άλλη ονομάζεται «Μπαρουτσιέ», δηλαδή «Πυριτιδοκατασκευαστές», και μια τρίτη «Τοπχανσά», δηλαδή «Χυτευτές κανονιών». Είναι οι φυλές των Τουρκόγυφτων, που, σύμφωνα με τη στρατιωτική ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, παρείχαν τέτοιου είδους υπηρεσίες στον Σουλτάνο ως το 1912. Αν μη τι άλλο, στον τομέα των όπλων ο ξεριζωμένος αυτός λαός «μορφώθηκε» περνώντας από τα σπαθιά στα κανόνια.

Πηγή: Nέος Κόσμος

Η αφίσα για την οικονομική κρίση στην Ελλάδα έχει εμφανιστεί σε στάσεις λεωφορείου στο Λονδίνο

Αφίσα για την οικονομική κρίση στην Ελλάδα έχει εμφανιστεί σε στάσεις λεωφορείου στο Λονδίνο.

Σε αυτήν αναγράφονται στοιχεία-σοκ για την Ελλάδα, όπως ο αριθμός των ανθρώπων που έχασαν τη δουλειά τους το 2014, τις επιχειρήσεις που έκλεισαν, το ποσοστό μείωσης των μισθών και των συντάξεων, το ποσοστό αύξησης της ανεργίας κ.ά. Στο τέλος επισημαίνεται το γεγονός ότι 2 άνθρωποι κάθε μέρα διαπράττουν το απονενοημένο διάβημα.

Εκτιμάται, ότι η προκλητική αφίσα είναι η αντίδραση των Άγγλων στη συνεχιζόμενη ασφυκτική πίεση από την Ελλάδα και τη διεθνή κοινότητα να επιστρέψουν τα μάρμαρα του Παρθενώνα, που έκλεψε ο λόρδος Έλγιν και παρακρατούν οι κλεπταποδόχοι Άγγλοι.

Πηγή:Νέος Κόσμος

John Pandazopoulos, president of the World Hellenic Interparliamentary Association. Photo: Mike Sweet.

Obtaining a Greek passport and learning Greek are top issues for world Hellenism says John Pandazopoulos, president of the World Hellenic Inter-Parliamentary Association.

Cutting red tape, making it easier for diaspora Hellenism to register children in Greece in order to obtain a Greek passport and to deal with their military obligations, and learning Greek are top issues for diaspora Greeks, according to Victorian MP and president of the World Hellenic Inter-Parliamentary Association (WHIA) John Pandazopoulos.

Mr Pandazopoulos expressed his views in an interview with the web publication Panhellenic Post while in Athens, where he was chairing the annual
Convention of the World Hellenic Inter-Parliamentary Association, a body which has as its members MPs of Greek origin from the entire globe.

“If Greece makes it easier for its diaspora to come and visit the country, then, world Hellenism will be visiting the motherland more often and this will make them feel more Greek and will make them better citizens in the country of their residency,” said John Pandazopoulos.

The second most important issue for world Hellenism, according to the president of WHIA, is the need to retain the Greek language. One idea is to try and have a World Day for the Greek language. The diaspora has to try and fund Greek language programs as well, said Pandazopoulos, not only programs that address the needs of students, but also programs that address the attempt to learn Greek by an ever increasing number of adults, Greek and non-Greek.

Asked about granting the right to vote to the Greek diaspora, John Pandazopoulos said that “this is not the biggest practical issue”.

However, he went on to say, this is of the utmost importance from the point of view that the granting of such a right indicates that the motherland takes into consideration and respects its diaspora.

“Whoever has a Greek identity card or a Greek passport, yes, they should have the right to vote, like in other countries,” he said. “The crucial thing is to be able to have the right,” regardless of whether you exercise it or not, he concluded.

In relation to the restructuring of the World Council of Hellenes Abroad (SAE), Mr Pandazopoulos stated that SAE is not the most important priority for Greeks abroad. He also said there is a concern in the diaspora because the new council, according to the new legislation, will be called to be self-reliant financially, even though at the same time he said, Greece is facing financial strife and in the past SAE did not manage its finances successfully.

“Both organisations and individuals need to be members of SAE,” he said, “and we should all make a concentrated effort to make as many members of the new SAE as possible.

John Pandazopoulos was elected president of the WH IA in 2009.

The World Hellenic Inter-parliamentary Association was founded on August 1996 in Greece, when an international delegation of elected members of parliament of Greek descent living in non-Greek speaking countries convened for the first time. The purpose of this meeting was to organise this unique association which created a network of top level government officials and parliamentarians from around the globe who are of Hellenic heritage. In June 2005, the body acquired its current legal status in Greece.

To date, the WHIA has a significant number of active and honorary members – including former prime ministers, presidents, ministers, members of parliament and senators of Greek descent, elected in many legislative bodies the world over.

One of the main objectives of the organisation is to encourage and support the election of Greeks around the world without any partisan criteria.
The World Hellenic Interparliamentary Association also maintains very close ties with the Hellenic Parliament.

source: Neos Kosmos