Monthly Archives: August 2015

Συστράτευση και περισσότερες δυνάμεις ζητά από τα κράτη της Ευρώπης η υπουργός εξωτερικών Τζούλι Μπίσοπ εκμεταλλευόμενη την ιδεολογία του “ιερού πολέμου” των Ισλαμιστών με την αντίστροφη φορά…

Η Αυστραλία κάλεσε σήμερα περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες να συμμετάσχουν σε αεροπορικές επιδρομές εναντίον της τζιχαντιστικής οργάνωσης Ισλαμικό Κράτος στη Συρία και το Ιράκ για να βοηθήσουν στην επίλυση της μεταναστευτικής κρίσης που πλήττει την ευρωπαϊκή ήπειρο.

H υπουργός Εξωτερικών Τζούλι Μπίσοπ εξήγησε ότι η εξτρεμιστική οργάνωση ήταν η αιτία για την αναχώρηση εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών για την Ευρώπη, εξ ου και η ανάγκη για τη διεύρυνση της διεθνούς συμμαχίας.
Πόλεμος, η αυστραλιανή απάντηση στο προσφυγικό

“Πάνω από το 40% των αιτούντων άσυλο στην Ευρώπη προέρχεται από τη Συρία και πρέπει να παρουσιάσουμε ένα ενιαίο μέτωπο ώστε να ηττηθούν οι τρομοκρατικές οργανώσεις που προκαλούν τον εκτοπισμό τόσων πολλών ανθρώπων”, τόνισε στους δημοσιογράφους.

Από τα τέλη του καλοκαιριού του 2014, ο υπό τις ΗΠΑ συνασπισμός για την καταπολέμηση των τζιχαντιστών διεξάγει επιδρομές σε περιοχές που ελέγχει το ΙΚ στη Συρία και το Ιράκ.

“Ήδη περίπου εξήντα χώρες υποστηρίζουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τον υπό τις ΗΠΑ συνασπισμό. Ωστόσο, ορισμένες χώρες μπορούν να κάνουν περισσότερα όσον αφορά τις αεροπορικές επιδρομές που αποδείχθηκαν αποτελεσματικές καθώς εμπόδισαν το ΙΚ να κερδίζει έδαφος και να προκαλεί τόσο βάρβαρη βία”.

Ιράκ, Συρία, Λίβανος και Ιορδανία οι χώρες που υφίστανται τη μεγαλύτερη πίεση

Σε συνέντευξη που δημοσιεύει η εφημερίδα The Australian, η υπουργός ήταν ακόμη πιο σαφής. “Οι γείτονες του Ιράκ και της Συρίας, ο Λίβανος, η Ιορδανία, μεταξύ άλλων, υφίστανται το μεγαλύτερο μέρος του προβλήματος που δημιουργείται με την άφιξη εκατομμυρίων ανθρώπων στο έδαφός τους οι οποίοι στη συνέχεια πηγαίνουν στην Ευρώπη. Πιστεύω ότι αυτός είναι ο λόγος που οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να εμπλακούν στις επιδρομές του συνασπισμού και στις προσπάθειες στη Συρία και το Ιράκ”.

Ελάχιστες ευρωπαϊκές χώρες, ανάμεσά τους η Γαλλία και η Βρετανία, μετέχουν σε αεροπορικές επιδρομές εναντίον στόχων στο Ιράκ.

Πηγή: ΑΠΕ

Την πρώτη μέρα που ο Κριστιάν βρέθηκε με τον αδελφό του

Η απίστευτη και συγκινητική ιστορία του Κρίστιαν Στεργιάννη

«Εγώ ήρθα στην Αυστραλία έχοντας την υπηκοότητα, μόνος, έτσι για να τη δω, και βρήκα αδέλφια που δεν γνώριζα καν. Βρήκα ανίψια και οικογένεια! Μεγάλωσα ως μοναχοπαίδι, μην έχοντας καμία απολύτως επαφή όλη μου τη ζωή με τα αδέλφια μου και από τότε που τα γνώρισα έχει αλλάξει η ζωή μου»!

«Εσύ, πώς βρέθηκες εδώ;» ήταν το έναυσμα για την παραπάνω εξομολόγηση. Είναι η αγαπημένη μου ερώτηση σε όποιον νεοφερμένο συναντώ, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι η απάντηση θα είναι πάνω-κάτω κοινή, παρ’ ότι ο καθένας μας κουβαλά τη δική του ιστορία. Ομολογώ πως την ιστορία του Κρίστιαν δε θα μπορούσα ούτε στην πιο τρελή μου φαντασία να την σκεφτώ. Νομίζω ούτε και εκείνος.

«Εσείς δεν την ξέρετε την ιστορία μου;» μάς λέει εκείνος, αφοπλιστικά, λες και θα ‘πρεπε να την ξέρουμε. Και, όντως, μια τέτοια ιστορία θα έπρεπε να την ξέρουμε! Και χαίρομαι πολύ που την μοιράστηκε μαζί μας πηγαία και τυχαία εξαρχής τη μέρα που πήγαμε για πρώτη φορά στο μαγαζί του και έπειτα πιο λεπτομερειακά στη συνέντευξη που ακολούθησε. Γιατί συμβαίνουν και ωραία πράγματα σ’ αυτή τη ζωή!

Ας παρακολουθήσουμε την «εξομολόγηση» του Κρίστιαν Στεργιάννη στο Νέο Κόσμο:

«Ήρθα στην Αυστραλία τον Αύγουστο του 2012, από περιέργεια κυρίως. Δεν είχα κάποιο σκοπό, άκουγα τόσα, ήρθα να δω και είπα ‘αφού ήρθα ας δοκιμάσω’. Έτσι προέκυψαν όλα. Δηλαδή, το ένα έφερε το άλλο, στη λάντζα, σερβιτόρος, μπαρίστας να φτιάχνω καφέδες, μετά έγινα υπεύθυνος καταστήματος, μετά έφτιαξα το δικό μου μαγαζί, δεν ξέρει κανείς…»

Και, όντως, δεν ξέρει εκεί που σερβίρει, στη δουλειά τι μπορεί, να του προκύψει.

Συνεχίζει ο Κρίστιαν:

«Πέρυσι το Πάσχα, Μάρτιο μήνα, Τρίτη βράδυ δούλευα εδώ έξω, βροχερός καιρός, κρύο πολύ, και κάποια στιγμή περνάει ένας τύπος, ανοίγει τα πλαστικά και μου λέει: ‘Να σε ρωτήσω κάτι;’

Λέω, ‘παρακαλώ’.

– Πώς σε λένε;

– Κρίστιαν.

Μου λέει ‘Χρήστος δηλαδή;’ (είχαν ακούσει για Χρήστο, ότι υπάρχει ένα παιδί στην Ελλάδα ο οποίος λέγεται Χρήστος)

Λέω, ‘ναι’.

Μου λέει, ‘το επίθετό σου είναι Στεργιάννης’. (Πάγωσε για μια στιγμή, κάτι είπε με τη γυναίκα του… και μετά γυρίζει και μου λέει «Είμαι ο αδελφός σου!».

Του λέω, ‘συγνώμη φιλαράκι, μάλλον με μπερδεύεις με κάποιον’. Θεώρησα ότι κυκλοφορούν πολλοί παλαβοί εδώ στην περιοχή και ότι είναι ένας ακόμη τρελός.

Μου λέει, ‘όχι είμαι αδελφός σου’.

‘ΟΚ’, του λέω, ‘έλα από μέσα’. Βγάζει ταυτότητα και μου δείχνει Θεόδωρος Στεργιάννης. Του παππού μου το όνομα και είδα τη φωτογραφία, παρατήρησα το πρόσωπό του και είδα τον πατέρα μου στο πρόσωπό του».

Η ΣΥΓΚΙΝΗΣΗ

Όσες φορές και να μου περιγράψει αυτή τη στιγμή είναι σα να ζω την κορύφωση ενός αρχαίου ελληνικού έργου, τη στιγμή της αναγνώρισης, την κάθαρση μιας υπόθεσης που εμείς δεν γνωρίζουμε. Απλώς ζούμε μια πολύ κρίσιμη στιγμή του, αυτή της αναγνώρισης των αδελφών. Θυμίζει κάτι από Ορέστη και Ιφιγένεια στη σύγχρονη εκδοχή του.

Συμπληρώνει την αφήγηση ο Κρίστιαν:

«Ο αδελφός μου περνούσε απ’ έξω με τη νύφη μου, η οποία δε με είχε δει ούτε καν σε φωτογραφία και του λέει ‘αυτό το παιδί μέσα εκεί μοιάζει πολύ με τον πατέρα σου’ και εκείνος της κάνει πλάκα και της λέει ‘καλά δεν ντρέπεσαι να κοιτάζεις τους πιτσιρικάδες;’. Όμως εκείνη επέμενε ‘Όχι ρε συ, δες τον λίγο καλύτερα’ και όντως με κοίταξε και ένιωσε, όπως μου είπε μετά, ότι ήθελε να με ρωτήσει γιατί είδε ότι όντως του μοιάζω του πατέρα μου και έτσι ήρθε στο μαγαζί».

Ο Κρίστιαν μεγάλωσε τα πρώτα χρόνια της ζωής του στη Μελβούρνη με άλλα τρία παιδιά από τον πρώτο γάμο της μητέρας του. Γεννήθηκε το 1983 και το 1990 έφυγε με τους γονείς του για την Ελλάδα, όπου μεγάλωσε ως μοναχοπαίδι. Εκείνα τα αδέλφια έκανε να τα δει 22 χρόνια. «Έχω 20 χρόνια διαφορά με τα παιδιά αυτά, δεν είχαμε επαφές όλο αυτό το διάστημα, ξανασυναντηθήκαμε όταν γύρισα, γνώρισα και τις ανιψιές μου και αναπτύξαμε πάλι επικοινωνία» αναφέρει.

Από την πλευρά του πατέρα του, ωστόσο, υπάρχουν άλλα τρία παιδιά, τα οποία δεν είχε γνωρίσει ποτέ στη ζωή μου και δεν είχε καμία απολύτως επαφή μέχρι εκείνο το βράδυ της αναγνώρισης. «Όταν ήρθα εδώ, δεν είχα καν στο μυαλό μου ότι μπορεί να είναι εδώ ή να είναι στην Ελλάδα» εξομολογείται.

Η συνέχεια, ωστόσο, είναι πάρα πολύ ωραία: «Με αγκάλιασαν όλοι λες και δεν χαθήκαμε ποτέ» σχολιάζει και εξιστορεί:

«Ήταν Τρίτη, τη Δευτέρα είχα το ρεπό μου, και ο αδελφός μου μού λέει ‘έλα στο σπίτι να φάμε’. Μου δίνει τη διεύθυνση, πήγα κι εγώ και κάτσαμε όλοι μαζί. Ξαφνικά μπαίνει μέσα η αδελφή μου η Σούλα, η δίδυμη αδερφή του Θοδωρή, μετά από λίγο μπαίνει ο ανιψιός μου, η ανιψιά μου, ήρθαν γύρω στα δέκα άτομα, συγγενείς. Κάτσαμε, τα είπαμε και από τότε δέσαμε λες και δεν χαθήκαμε ποτέ. Κάναμε Πάσχα μαζί, το ελληνικό καλοκαίρι βρεθήκαμε όλοι μαζί στην Ελλάδα και με την αδελφή μας, που ζει εκεί, είδαν τον πατέρα μου, περάσαμε περίπου ένα μήνα μαζί. Μετά γύρισα κι εγώ στη Μελβούρνη και από τότε μένω μαζί τους. Στην πορεία έψαχνα να κάνω κάτι δικό μου και προέκυψε το μαγαζί. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα, έτυχε να μη δουλεύει ο αδελφός μου τότε και με βοήθησε να το στήσουμε. Τέσσερις εβδομάδες δουλεύαμε καθημερινά, το στήσαμε και δόξα τω θεώ όλα πάνε απ’ το καλό στο καλύτερο» δηλώνει, φανερά ευγνώμων.

Ανοδική πορεία… σχολιάζω εγώ… και εκείνος μού εκμυστηρεύεται: «Και τώρα δε σου κρύβω ότι πάμε και για δεύτερο μαγαζί σύντομα». Βέβαια, όλα αυτά με πολύ προσωπική δουλειά, όπως σχολιάζει ο ίδιος τη ζωή εδώ στην Αυστραλία: «Είναι να έχεις όρεξη για δουλειά, αν δεν έχεις όρεξη για δουλειά δεν είναι για σένα η Αυστραλία, αυτή είναι η άποψή μου. Επτά μέρες την εβδομάδα δουλειά, οικονομία και κάποιο δάνειο. Πήρα το ρίσκο, είχα τα μάτια μου ανοιχτά και μου βγήκε. Εδώ θεωρώ ότι άμα βάλεις καλές βάσεις υπάρχει η δυνατότητα να δημιουργήσεις, να εξασφαλίσεις κάποια πράγματα. Γι’ αυτό είπα ότι αξίζει τον κόπο να μείνω, να δημιουργήσω κάποια πράγματα που ‘χω στο μυαλό μου, για να φτιάξω τις βάσεις για αργότερα. Εδώ το ξέρουμε, ότι δουλεύοντας σκληρά, βάζοντας στόχους και λίγο να σε βοηθήσουν οι συγκυρίες, μπορείς να πετύχεις κάποια πράγματα. Εγώ τις είχα με το μέρος μου, αλλά όχι από την αρχή…» καταλήγει.

Τον ρωτάω για τα σχέδιά του για το μέλλον, μιας και η ζωή (του) είναι γεμάτη εκπλήξεις. «Πλέον, δεν ξέρω τι να περιμένω…. Έχω γνωρίσει ξαδέρφια, θείους, θείες μου από εκεί που δεν το περίμενα» σχολιάζει και προσθέτει ότι «στο μέλλον δεν ξέρω τι θα προκύψει… Είναι, βέβαια, ενθαρρυντικό ότι τα πράγματα πάνε καλά εδώ στην Αυστραλία, απρόσμενα, αλλά ευχάριστα!».

Σε γεμίζει αυτό, ωστόσο; τον ρωτάω, για να εισπράξω προς μεγάλη μου έκπληξη την αναμενόμενη κατά τα άλλα απάντηση. «Τώρα σ’ αυτό το τρυπάκι που έχω μπει το βλέπω πιο πολύ καθαρά επαγγελματικά να δουλέψω να κάνω κάτι και σε 5-10 χρόνια θέλω τα παιδιά μου να μεγαλώσουν στην Ελλάδα».

Οι περισσότεροι έτσι ήρθαν, το ξέρεις ε; του λέω…

«Γι’ αυτό δε θέλω να λέω μεγάλα λόγια, αλλά στόχος μου είναι να φτιάξω εδώ πέντε πράγματα και να πάω να τ’ απολαύσω μετά στην Ελλάδα.»

«Μεγάλωσα ως μοναχοπαίδι και έχω τρελή αδυναμία στην μάνα μου, η ανησυχία της ήταν επειδή ήξερε την Αυστραλία ότι δε θα ‘ρθω για ένα δυο χρόνια και να που βγαίνει αληθινή».

Σχολιάζοντας νοοτροπίες και συμπεριφορές που γνώρισε τα τρία χρόνια που ζει εδώ έχει να πει «Δουλεύοντας εδώ δυόμισι χρόνια έχω κάνει άπειρες συζητήσεις με παλιούς μετανάστες και βγαίνει μια ανταγωνιστικότητα «ότι εμείς τα καταφέραμε, εσείς δε θα καταφέρετε τόσα όσα εμείς». Μετά έχεις και κάποιους νέους που έρχονται μ’ έναν αέρα ότι εγώ δε σερβίρω, εγώ δε δουλεύω για τόσα, εγώ δε δουλεύω απογεύματα. Ε, δε θα σου στρώσουν και τα χαλιά. Δεν έχουν καταλάβει καλά πώς είναι η Αυστραλία, πως είναι το νέο ξεκίνημα. Όταν ήρθα εδώ, δούλευα δωδεκάωρα επτά ημέρες τη βδομάδα και παρακαλούσα να χτυπήσει το τηλέφωνο για καμιά έξτρα ώρα!».

Αρχίζεις να μιλάς σαν παλιός…, του επισημαίνω εγώ.

«Ναι, αλλά είναι γεγονός, δεν είναι κατακριτέο. Βλέποντας παιδιά να δουλεύουν σκληρά, το αναγνωρίζω και το επιβραβεύω. Όταν κάποιος κάνει ένα κλικ παραπάνω, όμως, δεν χαίρονται με τη χαρά σου…» καταλήγει.

Εκείνος, ως αφεντικό πια, πώς να είναι -αναρωτιέμαι- και πολύ χαλαρά μου απαντάει: «Πολύ χαλαρός. Η φιλοσοφία μου είναι ότι μια επιχείρηση για να πάει καλά πρέπει και το προσωπικό να είναι καλά. Εγώ είμαι αρκετά χαλαρός, μ’ αρέσει να βγαίνει η δουλειά χαλαρά, φιλικά, ανθρώπινα, προσιτά. Ξεκινήσαμε από κάτι πολύ μικρό και τώρα έχω 7-8 άτομα βάρδια. Οι θαμώνες μας είναι κυρίως Αυστραλοί μεταξύ 40 με 60 χρόνων, πολύ χαλαροί, αλλά και μαμάδες που έρχονται από όλα τα μέρη και συναντιούνται εδώ από γκρουπ, να πιουν τον καφέ τους, να φάνε ένα γεύμα καθώς έχουμε διαμορφώσει στο μαγαζί τη γωνιά των παιδιών (kids corner) για να απασχολούνται ευχάριστα τα παιδάκια».

Το καλόγουστο και προσεγμένο καφέ του Κρίστιαν ονομάζεται Platform 177 και βρίσκεται στη οδό 177 Ferguson St. κοντά στο σταθμό του τρένου του North Williamstown.

-Σου λείπει η Ελλάδα;

«Στην αρχή, ναι, ήμουν σε αναμμένα κάρβουνα, μετρούσα τις μέρες κανονικά. Μετά το τελευταίο μου ταξίδι γύρισα πίσω πιο δυνατός και αποφασισμένος να μείνω. Είδα άτομα που ήταν καλά να ζορίζονται, να βγαίνει μιζέρια, να χαλάνε οι σχέσεις και αν κάτι φοβάμαι στη ζωή μου είναι η μιζέρια» καταλήγει.

Πηγή:Νέος Κόσμος

Πριν από 126 χρόνια έφθασαν οι πρώτοι Έλληνες στην Αυστραλία, ενώ η Μελβούρνη έγινε χθες 180 ετών!

Ο Αύγουστος είναι ο μήνας που η ελληνική ομογένεια της Αυστραλίας έχει τα γενέθλιά της, αφού αυτό το μήνα (αποδεδειγμένα) πάτησαν το πόδι τους για πρώτη φορά οι Έλληνες της Αυστραλίας και τον ίδιο μήνα αποφασίστηκε η ίδρυση της Ελληνικής Ορθόδοξης Κοινότητας Μελβούρνης και Βικτωρίας.

Συγκεκριμένα, η Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης ιδρύθηκε το 1897, είναι γηραιότερη από την Αυστραλιανή Συνομοσπονδία. H ιδρυτική συνέλευση της Κοινότητας αποφασίστηκε στις 22 Αυγούστου του 1897.

Εκτός, όμως, από τους Έλληνες της Αυστραλίας που έχουν την επέτειο της άφιξής τους στην χώρα αυτή, χθες είχε γενέθλια και η Μελβούρνη που έγινε 180 ετών.

Ας τα πάρουμε όλα με τη σειρά:

Όπως είναι γνωστό, οι πρώτοι Έλληνες που πατούν το πόδι τους στην Αυστραλία είναι επτά ναυτικοί, που έχουν καταδικασθεί για πειρατεία από τους Άγγλους. Τα ονόματά τους: Γεώργιος Βασιλάκης, Γκίκας Βούλγαρης, Γεώργιος Λαρίτσος, Αντώνης Μανόλης, Δαμιανός Νίνης, Νικόλαος Παπανδρέας και
Κωνσταντίνος Στρομπόλης.

Ο Δαμιανός Γκίκας, ήταν Υδραίος καπετάνιος και συνελήφθη άδικα για πειρατεία από ένα αγγλικό πολεμικό πλοίο και καταδικάστηκε σε εξορία στο Σίδνεϊ. Δεν γνωρίζουμε περισσότερα στοιχεία για την τύχη του, καθώς δεν είναι καταγεγραμμένα τα στοιχεία του στα αρχεία της Αυστραλίας ή
της Ελλάδας.

Το ίδιο ισχύει και για την περίπτωση του Γιώργου Παππά, που βρέθηκε σε αυστραλιανό έδαφος το 1814, ως μέλος βρετανικού πληρώματος εποικισμού. Παντρεύτηκε μια ιθαγενή (Αβορίγινα), εγκατέλειψε το πλοίο του και εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Σίδνεϊ. Παλιές αυστραλιανές εφημερίδες του 1900, αναφέρουν ότι υπήρχαν και άλλοι Έλληνες που φέρεται ότι έφτασαν στην 5η ήπειρο μεταξύ του 1803 και του 1820.

Η ιστορία των επτά Ελλήνων ναυτικών που γλύτωσαν στο πάρα πέντε από τη θανατική καταδίκη και οδηγήθηκαν στην Αυστραλία.

Στα αρχεία του αυστραλιανού κράτους, φιγουράρουν τα ονόματα επτά Ελλήνων ναυτικών που κατέφθασαν στις 27 Αυγούστου του 1829 στις ακτές της Αυστραλίας ως βαρυποινίτες, που εξορίστηκαν μόνιμα από τις βρετανικές αρχές, γλιτώνοντας έτσι τα χειρότερα, δηλαδή την εκτέλεση.

Ήταν το πλήρωμα της σκούνας “Ηρακλής”, με πλοίαρχο τον Αθηναίο, Αντώνη Μανώλη, και έξι νεαρούς ναυτικούς από την Ύδρα: τους Δαμιανό Νίνη, Γκίκα Βούλγαρη, Γεώργιο Βασιλάκη, Κωνσταντίνο Στρόμπολη, Γεώργιο Λαρίτσο και Νικόλαο Παπανδρέα. Είχαν κουρσέψει το βρετανικό εμπορικό μπρίκι “Άλκηστη” , χωρίς να πειράξουν τους Βρετανούς ναυτικούς, στις 29 Ιουλίου του 1827 έξω από τη Μάλτα.

Η λεία τους δεν ήταν πολύτιμη, επρόκειτο για είδη πρώτης ανάγκης, θειάφι, σκοινιά, σκεύη και πιπέρι. Δύο μέρες αργότερα, τους έπιασε το βρετανικό πλοίο “Gannet” που εκτελούσε περιπολίες στα νότια της Κρήτης, οδηγώντας τους στη Μάλτα για να δικαστούν.

Ο ΝΑΥΑΡΧΟΣ ΕΝΤΟΥΑΡΝΤ ΚΟΝΔΡΙΓΚΤΟΝ

Τραγική ειρωνεία είναι ότι του δικαστηρίου προήδρευε ο αντιναύαρχος Έντουαρντ Κόνδριγκτον, γνωστός από τη ναυμαχία του Ναυαρίνου.

Αν και τέσσερις μήνες νωρίτερα είχε σώσει την ελληνική επανάσταση, δεν έκανε το ίδιο και για τους ναυτικούς. Ο Κόνδριγκτον, δεν συμπαθούσε τους πειρατές. Είχε στείλει πέντε φορές έγγραφες διαμαρτυρίες προς την ελληνική επαναστατική ηγεσία ζητώντας την περιστολή της πειρατείας απειλώντας να πάρει μέτρα. Έτσι τους καταδίκασε σε θάνατο.

Όμως, γλύτωσαν στο παρά πέντε την εκτέλεση, καθώς το Λονδίνο αποφάσισε ότι θα ήταν πιο χρήσιμοι στο βρετανικό κράτος αν εξορίζονταν μόνιμα στην Αυστραλία για καταναγκαστικά έργα.

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΕΠΑΝΑΠΑΤΡΙΣΜΟΥ ΤΟΥΣ

Όταν έφτασαν στο Σίδνευ, τέθηκαν στις υπηρεσίες των αποικιακών αρχών και από ότι φαίνεται γρήγορα αξιοποιήθηκαν οι ιδιαίτερες γνώσεις τους στην οινοποιία. Μετά την κήρυξη της ελληνικής ανεξαρτησίας, το 1834, κινητοποιήθηκε η ελληνική διπλωματία για τον επαναπατρισμό τους μετά και από παρότρυνση των συγγενών τους.

Την υπόθεση ανέλαβε προσωπικά ο Σπυρίδων Τρικούπης και τελικά οι Βρετανοί συμφώνησαν να απαλλαγούν πλήρως και να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Η Ελλάδα υποχρεώθηκε μόνο να καταβάλει τα έξοδα της μεταφοράς τους, 4.921 δραχμές, που ήταν αρκετά για την εποχή. Από τους επτά οι πέντε επέλεξαν να επιστρέψουν.

Ο πρώην πλοίαρχος του πληρώματος, Αντώνης Μανώλης αποφάσισε να μείνει μόνιμα στο Σίδνεϊ και σε ηλικία 50 ετών (το 1854), έγινε ο πρώτος Αυστραλός υπήκοος, ελληνικής καταγωγής. Εργάστηκε εκεί ως κηπουρός και πέθανε σε ηλικία 76 ετών, στις 22 Σεπτεμβρίου του 1880, στο Πίκτον (γεννήθηκε στην Αθήνα το 1804). Την επιλογή του Αντώνη Μανώλη ακολούθησε και ο Γκίκας Βούλγαρης, μόνο που είχε καλύτερη τύχη.

Απέκτησε περιουσία, έγινε Αυστραλός υπήκοοος το 1861 και άλλαξε το όνομα του σε Τζίγκερ. Παντρεύτηκε μια νεαρή Ιρλανδή και απέκτησε 10 παιδιά και 52 εγγόνια. Οι απόγονοι του φτάνουν μέχρι τις μέρες μας, έχουν όμως πλέον ενταχθεί στην ιρλανδική και την καθολική κοινότητα. Την πρώτη αυτή ομάδα των Ελλήνων μεταναστών (καταδίκων), ακολούθησαν σκασιάρχες ναυτικοί που εγκατέλειψαν τα πλοία τους για να βρουν καλύτερη τύχη στην αχανή ήπειρο των 8.000.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Η Αικατερίνη Πλέσσου, η πρώτη Ελληνίδα έποικος στην Αυστραλία

Η ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΩΔΗΣ ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ, ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΔΑΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ

Η Αικατερίνη Πλέσσου, γεννήθηκε στο χωριό Πλεσιβίτσα (σημερινό Πλαίσιο) της Θεσπρωτίας το 1809 ή το 1810. Ο πατέρας της Γιώργος, που ήταν έμπορος από τις Σέρρες, ταξίδευε συχνά και έτσι η δεκατετράχρονη μητέρα της Βασιλική, μεγάλωνε μόνη τα δύο νήπια παιδιά της, την Αικατερίνη και τον Κωστούλα.

Η Βασιλική ήταν πανέμορφη και την πολιορκούσαν πολλοί άνδρες. Την είδε ο γιος του Αλή Πασά, Μουχτάρ, την ερωτεύτηκε και την πήγε στο χαρέμι του. Απείλησε, μάλιστα, τον σύζυγό της να μην την ξαναπλησιάσει γιατί θα τον σκότωνε.

Η Κατερίνα όσο μεγάλωνε γινόταν όλο και πιο όμορφη. Ο γιος του Αλή Πασά άρχισε να γλυκοκοιτάζει και αυτή με αποτέλεσμα η μάνα της να αρραβωνιάσει εσπευσμένα την δωδεκάχρονη κόρη της με τον γιατρό του Αλή Πασά που δεν ήταν άλλος από τον Ιωάννη Κωλέττη, μετέπειτα πρωθυπουργό της Ελλάδας. Ο αρραβώνας διαλύθηκε όταν πέθανε ο Αλή Πασάς και ο γιος του και η Κατερίνα βρέθηκαν στο Μεσολόγγι. Εκεί γνώρισε τον λόρδο Βύρωνα και έκαναν στενή παρέα, μάλιστα, ήταν από τους τελευταίους ανθρώπους που τον είδαν εν ζωή. Μετά την έξοδο του Μεσολογγίου, η νεαρή κοπέλα περιπλανήθηκε αρκετά και βρέθηκε στο νησάκι της Καλάμου, κοντά στις ακτές της Αιτωλοακαρνανίας.

Εκεί, γνώρισε και παντρεύτηκε το 1827, τον διοικητή της βρετανικής φρουράς του νησιού και βετεράνο της μάχης του Βατερλό, Τζέημς
Χένρυ Κράμερ.

Η ΜΟΝΙΜΗ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΠΛΕΣΣΟΥ ΣΤΟ ΝΙΟΥΚΑΣΤΛ

Το ζευγάρι ταξίδεψε σε διάφορες περιοχές λόγω του επαγγέλματος του Βρετανού αξιωματικού, ώσπου η χώρα του τον έστειλε να υπηρετήσει στην Αυστραλία. Στις 28 Σεπτεμβρίου 1835, η Αικατερίνη Πλέσσου, φθάνει στο Σίδνεϊ με ένα πλοίο που μεταφέρει 300 κατάδικους και γίνεται η πρώτη Ελληνίδα έποικος στο Νιουκάστλ.

Στην Αυστραλία θα γεννηθεί το έκτο παιδί τους. Απέκτησαν συνολικά έντεκα παιδιά, εκ των οποίων έζησαν πέρα από τα παιδικά τους χρόνια, μόνο τα έξι. Από αυτούς μόνο ο γιος της Ρόμπερτ απέκτησε απόγονους και έτσι συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας, η οικογένεια των Κράμερ-Πλέσσου. Η Κατερίνα Πλέσσου έζησε ήρεμα αλλά σχετικά φτωχικά στην Αυστραλία, αφού στην κατοχή της η οικογένεια είχε μόνο ένα μικρό αγρόκτημα και τον στρατιωτικό μισθό του συζύγου. Μετά τον θάνατό του, το 1864, η Αικατερίνη μετακόμισε στο Σίδνεϊ όπου ήδη είχε εγκατασταθεί ο γιος της Χένρυ.

Μαζί έμειναν μέχρι τον θάνατό της, στις 8 Αυγούστου του 1907, σε ηλικία περίπου 98 ετών. Η τελευταία της οικία στο προάστιο Darlinghurst στο ανατολικό ΣίδνεΪ δεν υπάρχει πια, αφού κατεδαφίσθηκε τη δεκαετία του 1970 για την διαπλάτυνση λεωφόρου.

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ τησ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ

Το 1880 υπήρχαν στην Αυστραλία περίπου 150 Έλληνες. Στην πρώτη επίσημη απογραφή του 1891, βρέθηκε ότι ζούσαν εκεί 482.

Αυτοί οι μετανάστες κατάγονταν κυρίως από τα Κύθηρα, την Ιθάκη, το Καστελλόριζο και τη Μακεδονία. Είκοσι χρόνια μετά, το 1911, ο αριθμός τους ξεπερνάει τους 2.500 και μετά τη μικρασιατική καταστροφή καταφθάνουν ορδές μεταναστών στην Αυστραλία. Το μεγαλύτερο μεταναστευτικό κύμα σημειώθηκε την δεκαετία του ’50. Η ελληνική κοινότητα Μελβούρνης που ιδρύθηκε τον Αύγουστο του 1897, είναι γηραιότερη και από την Αυστραλιανή Συνομοσπονδία. Σήμερα, ο ελληνισμός της Αυστραλίας υπολογίζεται γύρω στο μισό εκατομμύριο άτομα.

Η ΜΕΛΒΟΥΡΝΗ

Η Μελβούρνη είναι πόλη της Αυστραλίας και πρωτεύουσα της Πολιτείας της Βικτώριας. Είναι η δεύτερη σε μέγεθος πόλη της Αυστραλίας μετά το Σίδνεϊ αν και σύντομα λέγεται ότι θα γίνει πάλι πρώτη. Αποτελεί το μεγαλύτερο οικονομικό, εμπορικό και πολιτιστικό κέντρο της χώρας.

Ο πληθυσμός της Μελβούρνης εκτιμάται ότι είναι γύρω στα 4, 5 εκατομμύρια. Σχεδόν το 1/4 του πληθυσμού της περιοχής προέρχεται από το εξωτερικό.
Με βάση την απογραφή του 2011, τo 66,3% αυτών μιλούσε στα σπίτια του μόνο στην Αγγλική γλώσσα, 2,8% στα Ελληνικά (113.407 κάτοικοι), 2,8% στα Ιταλικά (112.686 κάτοικοι) και 2,2 Μανδαρίνικα (κινέζικα) (100.598 κάτοικοι).

Η πρώτη περίοδος της μετανάστευσης προς την πόλη ξεκίνησε τα μέσα του 19ου αιώνα όταν στην περιοχή ανακαλύφθηκαν κοιτάσματα χρυσού. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο στη Μελβούρνη εγκαταστάθηκαν πολλοί μετανάστες από τις Μεσογειακές χώρες.

Η Μελβούρνη παρουσιάζει ένα πλούσιο αρχιτεκτονικό σύνολο οικοδομημάτων από Βικτωριανό ρυθμό μέχρι σύγχρονους ουρανοξύστες και γέφυρες, ενώ ένα μεγάλο και ιστορικό δίκτυο τραμ διασχίζει την πόλη.

Η Μελβούρνη ιδρύθηκε το 1835 από τον Ιωάννη Μπάτμαν και πολύ γρήγορα εξελίχθηκε σε έναν από τους σημαντικότερους λιμένες του νοτίου ημισφαιρίου.

Από το 1901 μέχρι τον καθορισμό της Καμπέρας ως πρωτεύουσας και έδρας της κυβέρνησης, η Μελβούρνη ήταν η πρωτεύουσα της Κοινοπολιτείας της Αυστραλίας. Ειδικά μετά την ανακάλυψη χρυσού στο Μπάλαρατ το 1851, ο πληθυσμός της πόλης αυξήθηκε εκπληκτικά.

Σήμερα, στην ευρύτερη περιοχή της Μελβούρνης κατοικούν μετανάστες από περισσότερες από 140 χώρες. Ο σταδιακός αποικισμός της πόλης έγινε με τέσσερα κύρια μεταναστευτικά κύματα. Το πρώτο κύμα τοποθετείται την δεκαετία του 1830 και περιελάμβανε, κατά κύριο λόγο, Ευρωπαίους μετανάστες Άγγλο-Κελτικής καταγωγής. Το δεύτερο κύμα προήρθε μετά την ανακάλυψη κοιτασμάτων χρυσού το 1850. Οι μετανάστες αυτού του κύματος προέρχονταν από όλο τον κόσμο, ενώ σημαντική ανάμεσά τους ήταν η παρουσία μεταναστών από την Κίνα. Μετά το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ένα νέο πλήθος μεταναστών, κυρίως από χώρες της Ευρώπης, αύξησε εκ νέου τον αριθμό τους στην πόλη.

Το τελευταίο κύριο μεταναστευτικό κύμα έκανε την εμφάνισή του τα τέλη της δεκαετίας του 1970. Την περίοδο αυτή στην περιοχή εγκαταστάθηκαν κυρίως μετανάστες από το Βιετνάμ και την Καμπότζη.

Στην απογραφή του 2011, ο πληθυσμός των Αβοριγίνων της Μελβούρνης έφθανε τους 18.024 κατοίκους, με μέσο όρο ηλικίας τα 23 χρόνια. [4]

Οι τρεις κύριες μη αγγλόφωνες εθνοτικές ομάδες της πόλης, οι Έλληνες, οι Ιταλοί και οι Κινέζοι συγκεντρώνουν την επιχειρηματική παρουσία τους σε τρία ξεχωριστά κέντρα στην περιοχή της Μελβούρνης. Ο Δήμος της Μελβούρνης αναγνωρίζει τις τρεις αυτές περιοχές με τον όρο «Πολιτιστικά Σταυροδρόμια της Μελβούρνης» (Cultural precincts), αναγνωρίζοντας την πολιτιστική τους παρουσία στην πόλη.

Το παραδοσιακό κέντρο των Ελληνικών επιχειρήσεων στην Μελβούρνη, το «Ελληνικό Σταυροδρόμι» (Greek precinct), τοποθετείται γύρω από την οδό Λόνσντεϊλ (Lonsdale Street) της πόλης και περιλαμβάνει μαγαζιά που ασχολούνται κατά κύριο λόγο με τον τομέα της εστίασης. Η οδός Lonsdale αποτελεί τόπο διεξαγωγής μέρος των εορταστικών εκδηλώσεων των Ελλήνων της Μελβούρνης, όπως το Φεστιβάλ Αντίποδες της Μελβούρνης.

Η Μελβούρνη, σύμφωνα με την εφημερίδα “Herald Sun”, είναι η τέταρτη πιο εξαπλωμένη πόλη της Γης.

Ο ανταγωνισμός μεταξύ Μελβούρνης και Σίδνεϊ αποτελεί ένα συνεχές θέμα αντιπαράθεσης ευθυμογραφημάτων, περίπου αντίστοιχα με τα ελληνικά περί Ποντίων, Χιωτών, Πατρινών κ.ά.

Πηγή:neos kosmos

Ένα «ιδιαίτερο» γουρουνόπουλο βρέθηκε προ ημερών έξω από βουδιστικό ναό στην πόλη Τιεντζίν, στη Βόρεια Κίνα. Το νεογέννητο, το οποίο υιοθέτησε ένας φιλόζωος περαστικός, έχει δύο κεφάλια: τέσσερα μάτια, δύο μύτες, δύο στόματα, αλλά μόνον τρία αυτιά.

Τα πόδια του είναι ακόμη πολύ αδύναμα για να στηρίξουν το βάρος δύο κεφαλιών, οπότε το γουρουνόπουλο χρειάζεται κάποιον να το προσέχει διαρκώς. Ο Γιανγκ Τζινλιάνγκ, ο οποίος έχει αναλάβει τη φροντίδα του, το ταΐζει με βρεφικό γάλα. Και υποστηρίζει πως το γουρουνόπουλο τρώει όλο του το φαγητό και με τα δύο στόματα!

Ο ίδιος ελπίζει ότι θα καταφέρει να το κρατήσει στη ζωή. Ανάλογες περιπτώσεις ωστόσο δεν είχαν αίσιο τέλος. Τον Ιούνιο, ένα επίσης δικέφαλο γουρουνάκι γεννήθηκε στη Νότια Κίνα, αλλά πέθανε τρεις μέρες αφότου βρέθηκε.

Πηγή:in.gr

Holy of holies … Excavation work within the rubble of what may be Mycenean Sparta’s royal palace. Source: Greek Culture Ministry

HELEN. Achilles. Agamemnon. They’re names which date from the dawn of civilisation. Now the lost capital of Mycenean Sparta is emerging from the rubble of myth and history.

The origins of the story of the Spartan King Menelaus who besieged the ancient city of Troy for 10 years in order to get back his wayward wife, Helen, are lost in time.

His story, and that of his brother King Agamemnon of Mycenae and a swathe of ancient heroes, was recorded several centuries later by the great Greek poet Homer in his works the Illiad and the Odyssey.

But it was long thought to be little more than mythology — until, in 1870, pioneering archeologist Heinrich Schliemann uncovered the ruins of two of the cities at the heart of the tale — King Priam’s Troy and King Agamemnon’s Mycenae.

A bull-shaped cup and a nautilus-shaped seal found among the ruins. Greek Culture Ministry

The Sparta of King Menelaus, however, has never found.

Now, a newly uncovered palace sitting on a hill in the Spartan plain is beginning to look as though it may have been the seat of his throne.

It’s not the Sparta you may be thinking of: The fanatical warriors, men and women trained from birth to fight to the death, as shown in movies such as the 300 belong to a much later time.

But the bronze-age Spartans played no less an important role in the political machinations and wars of their time.

The culture surged to prominence as part of the Mycenaean civilisation of 1700BC. It was an era of spectacular advancement in technology, art, writing and international trade. It was also a time of brutal politics.

Some 500 years later, the culture collapsed under the weight of a 300-year drought and a series of devastating earthquakes. Ancient Greece then entered a dark age.

The great palace of Sparta burnt to the ground in the 14th Century BC. It was never rebuilt, and knowledge of its whereabouts was eventually lost to time.

The excavation site, first found in 2009, has revealed 10 rooms of an extensive structure called Ayios Vassileios, some 12km from the capital of the militant city state that arose centuries later.

Fragments of ornate frescoes, ivory figurines, 20 bronze swords, a bull-shaped cup and a seal emblazoned with the image of a nautilus shell are some of the artefacts sifted from the rubble.

Among the finds are the clay tables the bureaucrats of the time used to keep records. These were baked in the fire which destroyed the palace, preserving their text.

They are written in an early version of the ancient Linear B script which was only deciphered in the 1950s. Some 100 years older than any other find, these rare clay tablets may help bridge the evolution of the script from the still unreadable Minoan Crete writing known as Linear A.

The writings have as yet not been fully deciphered, but a series of male and female names have been identified and some documents determined to be financial accounts and records of religious offerings.

Writing was so rare at the time that it is almost always only found at locations of great significance, such as royal palaces.

source:theaustralian.com.au

Recently arrived from Greece, Christian Stergiannis found much more than he was looking for in Australia.

Oscar Wilde once said that life imitates art far more than art imitates life. The tale of Christian Stergiannis is so remarkable, so outrageous and so positive that one can’t help but feel it reads more like the script of a Hollywood film than the life of a Greek Australian café owner.

As he explained his life story to me during our interview, I found myself enthralled by his story, his discipline and his dreams.

“I came to Australia from Greece already a citizen of this country. I came just to try my luck and I ended up finding siblings I did not know I had; I found a family,” Christian says.

“I grew up as an only child, having no contact whatsoever throughout my life with my siblings. Since meeting them, my life has changed drastically.”

“What brought you here?” was the question that sparked Christian’s initial confession. It’s a question I love to ask newcomers, knowing in advance that the answer will be more or less the same as countless I’ve heard before. Yet while most new arrivals share similar experiences, each is unique.

Few are as unique as Christian’s, though, which I must admit is a tale that even my wildest imagination could not have conjured.
“You don’t know my story?” he asks me with an air of certainty, as though everyone should know it.

“I came to Australia in August 2012, mainly out of curiosity. I had heard so much, I came to see what all the fuss was about. Once I was here I thought to myself, ‘I’m here now, I should at least try to make a go of it’.

“One thing always led to another, dishwasher then waiter, then a barista, then I became a store manager and after that I opened my own shop. What’s next? No one knows.”

Christian has come to appreciate the beauty of uncertainty in life, not least through an extraordinary chance meeting.

“Last year on a cold and wet Tuesday evening in March, a guy was standing outside the shop I was working in for some time, before deciding to come in,” says Christian.

“He looks at me and says ‘can I ask you something?’ I say ‘please’. He asked my name, I answered ‘Christian’. So ‘Christos?’ he says. I replied ‘yes’.

“He then asks if my surname is Stergiannis. On hearing it was he froze, said something to his wife, and then he turns to me and says ‘I’m your brother!’

“I said ‘sorry buddy, you must have me confused me with someone else’, but he insisted he was my brother, so I invited them to sit down and he shows me his driver’s licence with the name Theodore Stergiannis, my grandfather’s name. I took one look at the photo and instantly saw the incredible resemblance he shared with my father.”

At this point I stop Christian, needing a moment to take it all in. The whole scenario felt so unreal, almost as though I was witnessing a real-life ancient Greek drama.

Christian was eager to continue: “My brother and his wife were out when they walked past the store, neither had ever seen a photograph of me, but as she caught a glimpse of me working inside she turned to my brother and said ‘this guy looks a lot like your father’.

“My brother then teased her about looking at younger men, but she insisted he take a look and once he did he says he instantly felt he had to come inside and ask me.”

It’s quite remarkable to think something like this can happen. That brothers who grew up so far apart could then live in the same city and not even know each other, before fate brought them together.

Born in 1983 in Melbourne, Christian spent his early childhood growing up with three brothers from his mother’s first marriage. In 1990, Christian’s parents moved to Greece, taking only Christian, their only son from their marriage, with them. He didn’t see his three other brothers for 22 years.

“I have 20 years difference with those brothers. We kept in touch all the while and met again when I returned to Australia, and I discovered I also had nephews,” Christian adds.

Unknown to Christian up until the fateful meeting in March, he also has three siblings from his father’s first marriage.

“When I arrived in Australia I had no idea as to their whereabouts, I wondered if they were in Australia or could they even be in Greece.”

If the story of the chance meeting doesn’t melt your heart, the rest of his tale should do. “They embraced me as though we had never been separated,” he says.

“The following Monday I had my day off, and my brother invited me to his house to eat. I went and we sat all together when suddenly the door swings open and in walks Soula, the twin sister of Theodore, together with my nephew and my niece and around ten other relatives. We sat together and bonded instantly.”

Christian and his reacquainted siblings spent Easter together and then met up in Greece for a holiday, spending nearly a month together.

On returning to Melbourne, Christian moved in with his new-found family. “I’d been considering branching out on my own business-wise and was looking for opportunities.

“Everything happened very quickly. My brother happened not to be working during that period, so he helped me set the shop. We worked day and night, seven days a week for four weeks straight, but thank God, everything is going from strength to strength. We’re thinking of opening a second store soon.”

For Christian, the experience has lessons for other migrants. “Australia is the kind of country where you must have a desire to work. to really make things happen. If you have no appetite for work, Australia isn’t for you,” he says.

“Work hard, seven days a week, be frugal and when you can, take out a loan and branch out. If you work hard you can engineer your own success.”

As for the future, Christian’s philosophical. “I’ve met cousins, uncles, aunts I didn’t even know I had, so it’s hard for me to know what will happen in the future. What I do know is that things in Australia are going well and that’s encouraging. It’s unexpected but pleasant.”

Focused solely on developing his work in Melbourne for now, Christian has one other ambition: “I want to set myself up, and in five to ten years move back to Greece so I can see my children grow up there. My goal is to build something substantial here and then go to Greece and enjoy life.”

source:neos kosmos

Helen Zahos won’t be sharing selfies on Greek island beaches with friends back home on her social media. Instead of an idyllic vacation this year, she’s heading to a Greek Island for a complete different reason— to offer her services as a volunteer for the humanitarian crisis impacting the island of Lesvos where an estimated 1,000 Syrian refugees are arriving daily.

This isn’t the first time Zahos, a Queensland native, has gone on such a mission.

Last year she spent time in Thessaloniki volunteering for Medicines du Monde, where she saw first hand the effects on local people that had suffered due to strict austerity measures placed upon them. Zahos met and assisted pensioners who were left homeless and unable to buy their medication, children unable to access vaccinations and mothers with no money for baby formula and the basics to ensure their children were properly fed.

“Greece is currently in political and financial turmoil, its own people are dealing with a crisis. The influx of Asylum seekers and refugees arriving from neighboring countries, into a country already struggling, has meant that the humanitarian crisis has now extended to include this additional population, Zahos said on her fundraising page.

“There is a desperate need for medical equipment, supplies and volunteers. The situation on Lesvos and surrounding islands is dire.”

Zahos set up a fundraising page to raise money for her trip. Click here to support her efforts.

Zahos has already raised more than $4,000 towards the purchase of medical supplies and other expenses related to her volunteer project with Medecine du Monde on Lesvos.

source:pappaspost.com

A clandestine campaign by senior ministers to force a ministerial reshuffle and early election “smacks of defeatism”, said respected Liberal senator Arthur Sinodinos, amid a reported push within cabinet to have Joe Hockey removed as Treasurer if the government suffers badly at next month’s Canning by-election.

Senator Sinodinos, a former minister and chief-of-staff to John Howard as prime minister, today issued the extraordinary statement blasting his colleagues for “deliberate leaking and destabilisation”.

Two cabinet ministers have anonymously said Tony Abbott is being urged to dump Mr Hockey and appoint a new Treasurer if the West Australian by-election goes badly for the Liberal Party, Fairfax Media reported.

Potential candidates to replace Mr Hockey include Social Services Minister Scott Morrison and Communications Minister Malcolm Turnbull.

“Ministers should be working hard to win the Canning by-election rather than backgrounding against a colleague to scapegoat a potential loss,” Senator Sinodinos’s statement read.

“Holding out the prospect of a reshuffle and even a double dissolution election smacks of defeatism and a lack of focus on the substantive issues of governing.

“The Prime Minister should sack any minister or adviser who is engaged in such deliberate leaking and destabilisation.”

Senator Sinodinos did not name Mr Hockey in his statement.

Senator Sinodinos said all Liberals should be working to gain ground against Labor at the by-election, noting the “intelligence, courage and commitment” of candidate Andrew Hastie, a former Special Air Service captain.

“(Voters in Canning) have the opportunity to pass judgment on Bill Shorten, one of the most hollow individuals to ever occupy a leading political office,” the statement read.

“Mr Shorten is the real enemy, not fellow Liberals.”

Labor deputy leader Tanya Plibersek said the government’s problem was its economic message, rather than its salesman.

“Unemployment is higher, the deficit has doubled since last year, we have got 17 new or increased taxes, we have got business and consumer confidence flat-lining; it is really no wonder that people are talking about changing the Treasurer,” Ms Plibersek told the Seven Network.

“The real problem is that there is no plan for the transition of the Australian economy. The construction phase of the mining boom is coming to an end, what sort of work are we going to be doing in ten and twenty years time? How will we keep our economy strong and growing so there are opportunities for our kids?”

Foreign Minister Julie Bishop defended Mr Hockey, urging his critics to recognise the “enormous task” of repairing the budget after inheriting “record debt and record deficits” from Labor.

“Not only does Joe have to deal with repairing the budget, we’re also dealing with irresponsible Labor senators who are refusing to pass measures in the Senate including their own savings that they had identified,” Ms Bishop said in Sydney.

Asked to rate Mr Hockey’s performance as Treasurer out of 10, Ms Bishop refused: “That’s a ridiculous question. I don’t go around rating performances of journalists, I don’t rate performances of actors, I’m not going to rate performances of my cabinet colleagues; that’s nonsense.”

Junior minister Simon Birmingham rejected “every single aspect” of the speculation over Mr Hockey’s future.

“Joe Hockey has done a brilliant job on budget restoration, on job creation and on developing policies that will take the government through to the next election and beyond,” he told Sky News.

Justice Minister Michael Keenan dismissed speculation Mr Hockey could be punted in favour of high-performing minister Scott Morrison.

“I don’t comment on gossip and nonsense,” he told reporters in Brisbane.

Deputy Labor leader Tanya Plibersek said the government’s economic failures were to blame.

“It is really no wonder that people are talking about changing the treasurer,” she told the Seven Network.

“The real problem is that there is no plan for the transition of the Australian economy.”

source:theaustralian.com.au