Monthly Archives: February 2016

Προσθετικά άκρα, αναπηρικά αμαξίδια αλλά και ηλεκτρονικοί υπολογιστές που θα ελέγχονται με τη σκέψη και μόνο, πιθανώς να χρησιμοποιηθούν πολύ ταχύτερα απ’ όσο νομίζαμε.

Προσθετικά άκρα, αναπηρικά αμαξίδια αλλά και ηλεκτρονικοί υπολογιστές που θα ελέγχονται με τη σκέψη και μόνο, πιθανώς να χρησιμοποιηθούν πολύ ταχύτερα απ’ όσο νομίζαμε, ίσως και μέσα στην επόμενη δεκαετία. Αυτό, τουλάχιστον, επισημαίνουν Αυστραλοί ερευνητές, οι οποίοι έχουν ήδη προγραμματίσει τις πρώτες ανθρώπινες δοκιμές ενός εμφυτεύματος υψηλής τεχνολογίας, το οποίο θα δρα ως πομποδέκτης εγκεφαλικών σημάτων.

Ήδη έχουν πραγματοποιηθεί επιτυχή πειράματα του συστήματος σε ζώα. Το εμφύτευμα, το οποίο ονομάζεται stentrode, έχει το μέγεθος ενός σπίρτου και τοποθετείται σε ένα αιμοφόρο αγγείο κοντά στον εγκέφαλο.

Το πρωτοποριακό εμφύτευμα χρησιμοποιεί ένα δίκτυο μικρών ηλεκτροδίων, προκειμένου να αιχμαλωτίσει τα νευρωνικά σήματα από τον εγκέφαλο και στη συνέχεια να τα μετατρέψει σε ηλεκτρικές εντολές. Με αυτό τον τρόπο, ίσως κάποια στιγμή να επιτρέψει σε ασθενείς με σημαντικά προβλήματα κινητικότητας ή επικοινωνίας να ελέγξουν κάποιο βιονικό προσθετικό μέλος ή την αναπηρική τους καρέκλα.

«Η μεγάλη πρωτοπορία αυτού του συστήματος έγκειται στο ότι έχουμε αλληλεπίδραση εγκεφάλου – κομπιούτερ με έναν τρόπο ελάχιστα παρεμβατικό, έναν τρόπο που μπορεί να αποδειχθεί μακροπρόθεσμα χρήσιμος», τόνισε ο δρ Τέρι Ο’Μπράιαν, επικεφαλής του τμήματος Ιατρικής και Νευρολογίας του Πανεπιστημίου Μελβούρνης.

«Σήμερα για να διαβαστούν τα εγκεφαλικά σήματα απαιτούνται βαριές και πολύπλοκες ανοιχτές χειρουργικές επεμβάσεις στον εγκέφαλο, ενώ έπειτα από μικρό χρονικό διάστημα μερικών μηνών το σύστημα καθίσταται αναποτελεσματικό, γι’ αυτό και σπάνια εφαρμόζεται», τόνισε ο Αυστραλός ειδικός. Αντιθέτως, το stentrode είναι λιγότερο παρεμβατικό, καθώς μπορεί να εμφυτευθεί στον οργανισμό μέσω ενός αιμοφόρου αγγείου στον αυχένα του ασθενούς και να τοποθετηθεί σε ένα μεγάλο αγγείο κοντά στον εγκέφαλο.

Τα πειράματα που πραγματοποιήθηκαν σε ζώα είχαν ως στόχο την εξακρίβωση της αποτελεσματικότητας του εμφυτεύματος, όσον αφορά στην αιχμαλώτιση των νευρωνικών σημάτων, και όχι τη μετατροπή τους σε σήματα που θα κινήσουν το βιονικό μέλος, κάτι που είναι τεχνολογικά εφικτό, όπως επισημαίνουν οι ειδικοί.

Το stentrode, επίσης, μπορεί να έχει και άλλες χρήσεις, όπως παραδείγματος χάριν, την καταγραφή των εγκεφαλικών σημάτων ανθρώπων που πάσχουν από επιληψία, ώστε να υπάρχει προειδοποίηση για μία επικείμενη επιληπτική κρίση. Επιπροσθέτως, ο καθηγητής Κλάιβ Μέι από το Ινστιτούτο Νευροεπιστημών και Ψυχικής Υγείας Φλόρεϊ, επισημαίνει ότι μία ακόμα χρήση του πρωτοποριακού εμφυτεύματος είναι η επικοινωνία του ασθενούς με έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή. «Ωστόσο, αυτοί που θα χρησιμοποιήσουν το εμφύτευμα θα πρέπει να εκπαιδευθούν πώς θα σκέπτονται σωστά προκειμένου να λειτουργήσει το σύστημα. Κατά κάποιο τρόπο είναι μία διαδικασία που θυμίζει τη μουσική διδασκαλία. Πρέπει να εκπαιδευθείς. Ίσως μάλιστα στην αρχή να είναι λίγο δύσκολο, αλλά τελικά τα καταφέρνεις και γίνεται κάτι φυσικό».

Το πρωτοποριακό εμφύτευμα αναπτύσσεται από το Πανεπιστήμιο Μελβούρνης, από το Βασιλικό Νοσοκομείο Μελβούρνης και από το Ινστιτούτο Νευροεπιστημών και Ψυχικής Υγείας Φλόρεϊ και συγχρηματοδοτείται από την κυβέρνηση της Αυστραλίας και τις ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ, που βλέπουν τα μελλοντικά οφέλη που θα μπορούσε να έχει για τους παραπληγικούς βετεράνους.

Πηγή:Νέος Κόσμος

Η σχετική ανακοίνωση έγινε το Σάββατο το πρωί και την επιβεβαίωσε ο πολιτειακός πρωθυπουργός, Ντάνιελ Άντριους, το ίδιο βράδυ στο Ελληνικό Φεστιβάλ της Lonsdale Street.

Δύο φιλικούς αγώνες θα δώσει, τελικά, η Εθνική Ελλάδας με την Αυστραλία, αφού μετά το παιχνίδι στις 4 Ιουνίου στο Σίδνεϊ, η «γαλανόλευκη» θα αντιμετωπίσει την ομάδα του Άγγελου Ποστέκογλου τρεις ημέρες αργότερα στη Μελβούρνη.

Η σχετική ανακοίνωση έγινε το Σάββατο το πρωί και την επιβεβαίωσε ο πολιτειακός πρωθυπουργός, Ντάνιελ Άντριους, το ίδιο βράδυ στο Ελληνικό Φεστιβάλ της Lonsdale Street.

Με ένα γαλανόλευκο κασκόλ, ο κ. Άντριους είπε στους ομογενείς, στα Ελληνικά, ότι θα έρθει η εθνική και στη Μελβούρνη.

Η εξέλιξη αυτή δικαιώνει και την εκστρατεία του «Νέου Κόσμου», αλλά και του προέδρου της Ελληνικής Κοινότητας, Βασίλη Παπαστεργιάδη, να γίνει το δεύτερο ματς στη Μελβούρνη.

Όπως ανακοινώθηκε, την Τρίτη, 7 Ιουνίου, στο «Etihad Stadium» της Μελβούρνης, θα διεξαχθεί ο δεύτερος φιλικός αγώνας της εθνικής ομάδας της Ελλάδας με την αντίστοιχη της Αυστραλίας, ύστερα από την προγραμματισμένη για τις 4 Ιουνίου αναμέτρηση στο «ANZ Stadium» του Σίδνεϊ.

Όσον αφορά τους συγκεκριμένους φιλικούς αγώνες, ο αρχηγός της εθνικής, Βασίλης Τοροσίδης, δήλωσε: «Εκ μέρους όλων των συμπαικτών μου, θα ήθελα να εκφράσω τον ενθουσιασμό μας για τους αγώνες στην Αυστραλία. Για εμάς, τους ποδοσφαιριστές, είμαι μεγάλη χαρά να αγωνιζόμαστε μπροστά σε συμπατριώτες μας στο εξωτερικό. Τα τελευταία χρόνια είχαμε το προνόμιο και τη χαρά να ζήσουμε και να εισπράξουμε την υποστήριξή τους στη Νότια Αφρική, στις ΗΠΑ, στη Βραζιλία, καθώς και σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Είναι ξεχωριστές αυτές οι στιγμές για εμάς!».

«Μας αρέσει που θα παίξουμε μπροστά στους φιλάθλους μας, αλλά και στους εγκατεστημένους στη Μελβούρνη Έλληνες, που είναι παθιασμένοι με την πατρίδα και το ποδόσφαιρό της. Θα δημιουργηθεί μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα στο γήπεδο» τόνισε ο ομοσπονδιακός προπονητής της Αυστραλίας, Άγγελος Ποστέκογλου.

Πηγή:Νέος Κόσμος

Malcolm Turnbull has elevated trust and economic competence as the key requirements in a changing economy just as real estate overtakes mining to become Australia’s most profitable industry.

Real estate produced $8.6 billion of taxable profit in a quarter, ahead of the old mainstay of mining, which produced just $3.6 billion.

Speaking at a Canberra-based, hi-tech defence company, CEA Technologies, the Prime Minister returned to his favoured territory of agility and innovation, in a noticeable change of rhetoric after a week in which he had been widely criticised for being too negative about Labor’s negative gearing plans.

“You see for us to succeed in the 21st century, we have to transition from an economy that has built around a mining-construction boom, to a new economy. That is an economy based on innovation, on technology, on opening markets,” he said.

But he did not entirely leave Labor’s policy alone, continuing to deride its implications for an economy still looking for all of the growth available.

The latest figures, from the Bureau of Statistics, came as Mr Turnbull called for the transition away from mining to “technologies of the future”.

“We have seen the biggest mining boom in our history,” he told Parliament later in the day. “The economy has been driven by a massive level of mining construction investment. That is tailing off.

“What is Labor’s tax policy going to do? Undermine confidence, undermine the value of the largest asset class, the family home. ”

The figures show rental, hiring and real estate service companies made $14 billion before tax in the second half of 2015 while mining companies made only $9.8 billion.

Real estate profits were twice those of the retail and construction industries and way in excess of those of the finance and insurance industries, which recorded a combined loss.

Two years earlier, mining profits were five times those of real estate.

The turnaround means the fortunes of the real estate industry are now more important to the budget than those of the mining industry.

In Parliament, Treasurer Scott Morrison said Labor’s policy of halving the amount of each capital gain exempt from tax would lift the tax rate on capital gains by 50 per cent.

“At a time when we’re trying to encourage investment in the transition of our economy, their policy is one big fat tax on investment.”

As both men wrestle with tax reform options, including a possible crimping of negative gearing tax breaks, at least one backbencher, John ‘Wacka” Williams, believes the facility should be expanded to encourage wealthier Australians to invest in productive assets in the bush.

The straight-talking NSW Nationals senator believes that losses of investors incurred on interest payments on farms should once again be claimable against all primary income for wealthier Australians – that is, those earning gross incomes above $250,000, a group that includes federal MPs.

Currently, under the Higher Income Superannuation Charge, all income is assessed as relevant and once that income exceeds $250,000, then the deduction of losses against taxable income – ie, negative gearing – is not allowed.

The little-known provision was inserted by Labor treasurer Wayne Swan in the 2012 budget and commenced as at January, 2013.

Citing his own experience of purchasing a hobby farm that year, Senator Williams said the acquisition had revealed an anomaly in which he could have negatively geared a relatively unproductive asset, such as an existing house, claiming its interest payments against his income, but not his farm because it is classified as a business.

“Labor always says we got to have open slather to let foreigners buy our farms, they were critical when we tightened those regulations up, but they don’t want Australians to buy farms, obviously,” he said.

He said the rule meant in effect there was no incentive for doctors, dentists, politicians, or anyone else who was well paid, to buy a business in the country, thus taking investment to those regions.

Senator Williams has raised with his colleagues the idea of scrapping the $250,000 salary cut-off, in a move that would amount to widening negative gearing, just as Mr Morrison is believed to be searching for ways of narrowing what he has termed “excessive” use at the top end.

Labor probed the Prime Minister and the Treasurer on what constituted “excesses” in Parliament on Monday but to no practical avail.

The government, however, is now set to release its tax plans prior to the Budget, due to political pressures.

Meanwhile, a backbench group of economic dries remains cautiously hopeful that any negative gearing changes aimed at reducing its use would not pass muster in the Coalition party room.

source:theherald.com.au

(Η θρυλική ιστορία της «καρδιάς του Ντιζόν»)

Το βιβλίο, των Greg Callaghan και Ian Cuthbertson Doujons Heart («Η καρδιά του Ντιζόν», εκδ. Allen & Unwin 2015) αναφέρεται στην υπόθεση, που έκανε το γύρο του κόσμου στα πρωτοσέλιδα και τα δελτία ειδήσεων, σχετικά με τη δολοφονία του 20χρονου Αυστραλού από το Σίδνεϊ, Ντιζόν Ζάμιτ. Ο τελευταίος έχασε τη ζωή του τον Ιούλιο του 2008, υποκύπτοντας στις κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις που υπέστη μετά από ανελέητο ξυλοδαρμό και χτυπήματα από Έλληνες μπράβους ενός νυχτερινού κέντρου στη Μύκονο όπου βρισκόταν για διακοπές, εξαιτίας μιας αμφιλεγόμενης κλοπής γυναικείας τσάντας από το θύμα. Αυτό όμως που συγκλόνισε περισσότερο την παγκόσμια κοινή γνώμη -ιδιαίτερα στην Αυστραλία και την Ελλάδα- ήταν η απόφαση των βαρυπενθούντων γονιών του θύματος (Όλιβερ και Ρόζμαρι) να δωρίσουν τα όργανα του γιου τους, και μάλιστα σε Έλληνες λήπτες – πραγματοποιώντας έτσι την επιθυμία του αδικοχαμένου Ντιζόν να γίνει δότης οργάνων.

Το παράδοξο αυτής της ιστορίας, που μοιάζει με θρίλερ, είναι το γεγονός ότι την ίδια ημέρα που χτύπησαν θανάσιμα τον Ντιζόν, οι γιατροί του Ελληνοαυστραλού δημοσιογράφου, Κώστα Γρίμπιλα (που έμελλε να είναι ο τυχερός λήπτης της καρδιάς του Ντιζόν) τού ανακοίνωναν στο νοσοκομείο πως, λόγω της σοβαρής του καρδιολογικής ανεπάρκειας, είχε μόνο δύο βδομάδες ζωής, αν στο μεταξύ δεν βρισκόταν κατάλληλος δότης καρδιάς. Καταδικασμένος (από τους γιατρούς) σε θάνατο, ο Κώστας Γρίμπιλας είχε παρακολουθήσει από την τηλεόραση του νοσοκομείου τα καθέκαστα της άγριας δολοφονίας του νεαρού Αυστραλού και είχε ακούσει εμβρόντητος τη σπαρακτική ανακοίνωση του χαροκαμένου πατέρα του θύματος πως η οικογένειά του αποφάσισε να δωρίσει τα όργανα του γιου της σε Έλληνες πάσχοντες που τα είχαν άμεσα ανάγκη.

Ωστόσο, ούτε στα πιο άγρια όνειρά του δεν φανταζόταν ότι πρώτος και κύριος ευεργετούμενος λήπτης της καρδιάς του Ντιζόν θα ήταν ο ίδιος! Ιδιαίτερα όταν στις 2 Αυγούστου, έχοντας αποχαιρετίσει για τελευταία φορά (όπως νόμιζε) την αγαπημένη του σύντροφο, την οικογένεια και τους φίλους του, κι έμπαινε στο χειρουργείο από το οποίο αμφέβαλλε αν θα ξανάβγαινε ζωντανός. Κι όμως, την επόμενη μέρα, ο σοβαρά καρδιοπαθής Ελληνοαυστραλός ξυπνούσε από το βαθύ λήθαργο του αναισθητικού άκρως καταπονημένος από την πολύωρη εγχείρηση, αλλά νιώθοντας ξαναγεννημένος με μια νέα καρδιά -αυτή του Ντιζόν- να χτυπά τώρα στο δικό του στήθος, η οποία του εξασφάλιζε μια φυσιολογική ζωή.

Το εν λόγω βιβλίο-ντοκουμέντο (που λανθασμένα χαρακτηρίζεται στο οπισθόφυλλο ως «απομνημονευματικό» [memoir] – αφού απομνημονεύματα γράφονται συνήθως από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές και όχι από τρίτους) δεν είναι απλώς ενδιαφέρον αλλά και συναρπαστικό. Όχι μόνο επειδή είναι προσεκτικά φροντισμένο και καλογραμμένο, αλλά και γιατί (παραδόξως για το είδος του) χαρακτηρίζεται από σασπένς και αγωνία σαν να ήταν μυθιστόρημα – εξ ου και διαβάζεται σχεδόν απνευστί. Συχνά, βέβαια, οι δύο συγγραφείς καταχρώνται της ιδιότητάς τους ως τριτοπρόσωποι ρεπόρτερ και ξεπερνούν εαυτούς, καταστρατηγώντας τις ειδολογικές απαιτήσεις του «ντοκουμέντου», με το να συμπεριφέρονται ως παντογνώστες αφηγητές, διεισδύοντας -δίκην ποιητικής αδείας- στις (υποτιθέμενες) σκέψεις και τα συναισθήματα των προσώπων της ιστορίας – σαν να ήταν μυθοπλαστικοί και όχι αληθινοί χαρακτήρες.

Γενικά, όμως, ο αναγνώστης τείνει να παραβλέπει (θέλω να πιστεύω) αυτό το εμφανές ολίσθημα, αν δεν το επικροτεί κιόλας, κυρίως χάρη της ενδιαφέρουσας ιστορίας και συναρπαστικής αφήγησης που τον παρασύρει. Αυτό το ολίσθημα θα μπορούσε επίσης να δικαιολογηθεί ώς ένα βαθμό και απ’ το γεγονός ότι οι δύο συγγραφείς έχουν κάνει μια άκρως ευσυνείδητη κι ενδελεχή έρευνα, συγκεντρώνοντας ό,τι στοιχείο υπήρχε σχετικά με την εν λόγω υπόθεση την οποία και αξιοποιούν στο έπακρο. Από ερευνητική άποψη, πρόκειται για ένα ευσυνείδητο, τεκμηριωμένο, και υποδειγματικό εγχείρημα. Ένα εγχείρημα που δεν διεξάγεται με την αποστασιοποιημένη και ψυχρή επαγγελματική ματιά μιας δημοσιογραφικού είδους καταγραφής κι εξιστόρησης των γεγονότων, αλλά που έχει λάβει σοβαρά υπόψη και τον αντίστοιχο ανθρώπινο παράγοντα. Εξ ου και οι συγγραφείς παρακολουθούν με το οξυδερκές βλέμμα φυσιοδίφη όλες τις συναισθηματικές αποχρώσεις του «ουράνιου τόξου» των εμπλεκομένων – έστω κι αν, συχνά, γίνεται υπερβολή σ’ αυτό το ζήτημα, όπως προαναφέρθηκε. Αξιοπρόσεκτη είναι επίσης και η σωστή κατάρτιση των συγγραφέων για την σύγχρονη Ελλάδα (κουλτούρα, νοοτροπία, κοινωνικο-οικονομική πραγματικότητα).

Φρονώ ότι το υπό συζήτηση βιβλίο αποτελεί ένα απ’ τα αντιπροσωπευτικότερα κι ενδεχομένως καλύτερα δείγματα του είδους του – κυρίως όσον αφορά το περιβόητο “Greek-Australian connection”. Για τον απλούστατο λόγο ότι οι τραγικά χαροκαμένοι γονείς του θύματος, αντί να μισήσουν συλλήβδην τους Έλληνες (αφού Έλληνες αφαίρεσαν αναίτια τη ζωή του γιου τους) κατέπνιξαν τον αφόρητο πόνο τους, υπερέβησαν εαυτούς, και στάθηκαν υποδειγματικά στο ύψος των περιστάσεων. Έδειξαν το μεγαλείο και της δικής τους ψυχής (ξέχωρα απ’ αυτό της γεναιόδωρης ψυχής του πρόωρα χαμένου γιου τους) με το να χαρίσουν τα όργανα του αγαπημένου τους Ντιζόν σε Έλληνες που τα είχαν άμεσα ανάγκη για να κρατηθούν στη ζωή. Αγάπησαν τους Έλληνες και την Ελλάδα, παρ’ όλη τη σωματική και ψυχική ταλαιπωρία που τους δημιούργησε η αθάνατη ελληνική γραφειοκρατία και το ανάλγητο ελληνικό νομικό σύστημα, το οποίο τελικά και τους αδίκησε κατάφωρα με τις επιπόλαιες ποινές που επέβαλε στους ενόχους του εγκλήματος. Κι ακόμη: Η οικογένεια του Ντιζόν κατάφερε να σφυρηλατήσει στενότατους φιλικούς και ακατάλυτους δεσμούς με την οικογένεια του Κώστα Γρίμπιλα, εξαιτίας αυτής ακριβώς της τραγωδίας, η οποία επισημοποιήθηκε τελικά και με κουμπαριά.

Μέσα απ’ τα σκαμπανεβάσματα αυτής της ασυνήθιστης περιπέτειας, τις ποικιλόμορφες δοκιμασίες και τα παθήματα των πρωταγωνιστών της, οι δυο άγνωστες μεταξύ τους οικογένειες κατάφεραν να γεφυρώσουν την, ούτως ή άλλως, υπαρκτή “tyranny of distance” («τυραννία της απόστασης») που ανέκαθεν καταδυνάστευε τις δυο χώρες (Αυστραλία και Ελλάδα) και τους λαούς τους -γεωγραφικά και ψυχολογικά- φέρνοντάς τες κοντύτερα. Και το σημαντικότερο: Οι δυο οικογένειες – κυρίως ο Όλιβερ Ζάμιτ και ο Κώστας Γρίμπιλας – κατόρθωσαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να δώσουν (είτε ατομικά είτε από κοινού) σπάνια μαθήματα μεγαλοψυχίας, συγχώρεσης και ανθρωπιάς, αναδεικνυόμενοι ως υπέρμαχοι και πρωταγωνιστές στην καμπάνια για τη δωρεά οργάνων παγκοσμίως – ιδιαίτερα όμως σε Ελλάδα (που υστερούσε απελπιστικά) αλλά και Αυστραλία. Αν μη τι άλλο, κατάφεραν να (απο)δείξουν ότι ακόμη και μέσα από τις πιο αντίξοες και κτηνώδεις συνθήκες μπορεί να ανθίσουν τα ομορφότερα λουλούδια. Διότι η αγάπη είναι η μοναδική δύναμη στον κόσμο που μπορεί να επιτελέσει αληθινά θαύματα: να θριαμβεύσει έναντι του κακού, έτσι που ο θάνατος να ανοίξει δρόμο στη ζωή, όπως συμπυκνώνει επιγραμματικά κι επιβεβαιώνει κατηγορηματικά η δήλωση του Κώστα Γρίμπιλα: «Πώς θα μπορούσα ποτέ να ξεχάσω τον Ντιζόν, όταν ο κάθε χτύπος μου υπενθυμίζει πόσο ευλογημένος είμαι;».

*Ο Γιάννης Βασιλακάκος είναι πανεπιστημιακός (νεοελληνιστής), συγγραφέας και βιβλιοκριτικός. Το τελευταίο του βιβλίο είναι η αγγλική έκδοση της συλλογής διηγημάτων «In Chloe’s Secret Parts and Other Portents and Monsters» (Papyrus Publishing 2015).

Πηγή:Νέος Κόσμος

Δεν έχει σημασία αν αίρουν την καταγωγή τους από την Ελλάδα ή από κάποια άλλη χώρα.

Δεν έχει σημασία αν αίρουν την καταγωγή τους από την Ελλάδα ή από κάποια άλλη χώρα. Εκείνο που κάνει τους μαθητές του Ελληνικού Σχολείου Ενορίας Αγίας Άννας Gold Coast μία καλή παρέα, είναι το ότι όλοι θέλουν να μάθουν την ελληνική γλώσσα και όλοι προσπαθούν όσο καλύτερα μπορούν να το καταφέρουν. Και, όπως διαπιστώνετε από τη φωτογραφία που μας έστειλε ο πιστός φίλος του «Νέου Κόσμου», Γιάννης Καρράς, η επιστροφή των μαθητών στο σχολείο τους ήταν μία ιδιαίτερα όμορφη στιγμή για όλους. Τώρα, μαθητές και δάσκαλοι προετοιμάζονται για μία ακόμα πρόκληση. Τον Μάρτη, όπως μας πληροφόρησε ο κ. Καρράς, οι μαθητές του σχολείου σε ένδειξη της στήριξής τους στην εκστρατεία «Μιλάμε Ελληνικά το Μάρτη», θα κάνουν αυτό ακριβώς και στο σπίτι τους.

Πληροφοριακά να αναφέρουμε, ότι το σχολείο άνοιξε για πρώτη φορά τις «πύλες» του το 2004 και τελεί υπό την καθοδήγηση του πατέρα Ρωμανού Στεργίου και των διοικητικών υπευθύνων James και Ανθούλας Νίδη, ενώ πολλοί ομογενείς της ευρύτερης περιοχής της Χρυσής Ακτής βοήθησαν και συνεχίζουν να βοηθούν για την άψογη λειτουργία του.

Πηγή:Νέος Κόσμος