Monthly Archives: April 2016

Ευαγγελισμός, μωρομάνες, νυφοπάζαρο, πνιχτά γέλια και «Δεύτε λάβετε φως»!

Το πρώτο jet lag έχει σχεδόν περάσει, αντικαθίσταται εντούτοις -διαπιστώνω- εν ριπή οφθαλμού, απ’ ό,τι βλέπω, ακούω και εισπράττω γύρω μου.

Μεγάλο Σάββατο και η μέλλουσα πεθερά μου έχει ήδη επαναλάβει πάνω από είκοσι φορές -για να το εμπεδώσω προφανώς- ότι «δεν πάνε μόνο για το Χριστός Ανέστη στην εκκλησία», κάτι που δεν θ’ αργούσα βέβαια να διαπιστώσω, όχι απαραίτητα με το νόημα που το εννοούσε η ίδια.

Με δική της παρότρυνση -να το θέσω ήπια- φθάσαμε εκεί όταν ο ναός του Ευαγγελισμού ήταν σχεδόν άδειος. Δεν θ’ αργούσε εντούτοις να γεμίσει από ένα πλήθος ανόμοιο. Άντρες, νέοι οι περισσότεροι, με πού και πού κάποιον ασπρομάλλη, κοπέλες με «απρόσμενο» ντύσιμο, μωρομάνες -όπως τις ονόμαζε η πεθερά μου- με νήπια στην αγκαλιά που δεν «καταλάβαιναν Χριστό» και έσκουζαν πότε όλα μαζί, εν συγχορδία και πότε διαδοχικά, χωρίς όμως σταματημό. Τα «σσσσ» των εκνευρισμένων δεν φαίνεται να έπιαναν τόπο , αλλά ούτε και η παρατήρηση της πεθεράς μου ότι «κι αυτά τα ευλογημένα δεν βάζουν γλώσσα μέσα».

«Παρκάραμε» -ο μέλλων σύζυγός μου, Πίτερ Μόρρις, η κουνιάδα μου Μαίρη, η πεθερά μου κυρία Αδαμαντία και η γράφουσα, κάπου εκεί, στο μέσον, όπου είχα την ευκαιρία να βλέπω, να ακούω και να εισπράττω, ό,τι μέχρι στιγμής ήταν για μένα ένα καινούριο κεφάλαιο της ζωής μου στην Αυστραλία.

Την ίδια μέρα το πρωί είχα φορέσει το δαχτυλίδι του αρραβώνα. Όχι το μονόπετρο που πρότεινε ο Πίτερ από το Dunklings, αλλά ένα διακριτικό δεμένο με μικρό διαμάντι και δύο ρουμπίνια που επέλεξα εγώ προς κατάπληξη του πωλητή που με κοίταζε σαν να είχα έλθει από άλλο πλανήτη. Εκεί που οι γυναίκες, προφανώς, δεν θαμπώνονται απαραίτητα από τα μεγάλα διαμάντια.

Φορούσα -θυμάμαι- ένα μπλε – σαξ ταγιέρ που μου είχε ράψει η Αντρώ -μέχρι τότε έραβε μόνο τα πολύ καλά ταγιέρ της μαμάς μου- και μαλλιά α λα Μία Φάροου, ψηλά τακούνια μπεζ και ασορτί τσάντα, μια εικόνα μικρομέγαλης όπως θα έλεγε η μαμά μου.

Από την αρχή, κοίταζα ανυπόμονα την μέλλουσα πεθερά μου, περιμένοντας να καθίσει για να την μιμηθώ, κάτι που δυστυχώς δεν επρόκειτο να συμβεί, γιατί, όπως θα επεξηγούσε αργότερα, «δεν πάμε, παιδί μου, στην εκκλησία για να καθίσουμε. Ο Χριστός σταυρώθηκε για μας, για τη σωτηρία μας, κι εμείς θα κοιτάζουμε τη βολή μας;»

Αυτήν την ημέρα, υποψιάζομαι, θα πρέπει να απέκτησα το πρώτο, μικρό μου κότσι.

Καθένας είχε βέβαια το σκοπό του. Ο Πίτερ, γνώστης της βυζαντινής μουσικής από τα γεννοφάσκια του, σιγόψελνε δίπλα μου, η πεθερά μου έψελνε κανονικά και η κουνιάδα μου -νεοφερμένη και η ίδια- κοίταζε γύρω της κατάπληκτη και κάθε τόσο μ’ έσπρωχνε, όχι ακριβώς διακριτικά, από φόβο μη χάσω τίποτε από όσα διαδραματίζονταν γύρω μας.

Από την πλευρά μου, προσπαθούσα να είμαι διακριτική και αυτό την εκνεύριζε φανερά: «Κοίτα παιδί μου αυτόν δεξιά πώς την κοιτάζει. Μιλάμε για κανονικό καμάκι. Κι αυτή με το κόκκινο φρου-φρου στη δεύτερη σειρά αριστερά δεν έχει πάρει τα μάτια της από τον ψηλό με το μπλε κοστούμι. Καλά γι’ αυτό έρχονται στην εκκλησία;» ζητά να φωτιστεί από μένα που μέχρι τότε, το πιο τολμηρό φλερτ που ήξερα ήταν κλεφτές ματιές των κοριτσιών και αγοριών στη βόλτα του Μακρύ Γιαλού και της Προκυμαίας, στη Μυτιλήνη.

ΝΥΦΟΠΑΖΑΡΑ

Χρόνια αργότερα, ο αείμνηστος Στάθης Ραφτόπουλος, θα με διαφωτίσει, πληροφορώντας με ότι «ο Ευαγγελισμός και πολύ αργότερα οι κινηματογράφοι, οι δικοί μας, ήταν Βίβιαν μου, τα μεγαλύτερα νυφοπάζαρα. Καλά δεν έβλεπες πώς ήταν οι κοπέλες στολισμένες;» απορούσε, κοιτάζοντάς με μ’ αυτά τα απίθανα καλοσυνάτα και πανέξυπνα μάτια του.

Ναι, πώς;

Αυτή τη μέρα, της πρώτης μου Ανάστασης στην Αυστραλία, ποτέ πριν δεν είχα δει τόσα λούρεξ φορέματα, τόσα σατέν, τόσα φρου -φρου, τόσα κολλιέ στρας, και τόσο τολμηρά ντεκολτέ. Ετόλ από γούνα φο (ιμιτασιόν), χρυσές τσάντες και στιλέτο παπούτσια, με τακούνια φονικά.

«Καλά έτσι ντύνονται εδώ;» είχα ρωτήσει τον Πίτερ αργότερα κι εκείνος, αντί να με διαφωτίσει, ως όφειλε, χαμογέλασε ειρωνικά και πέταξε ένα «πρόκειται για σπέσιαλ οκέζιον».

Στο «Δεύτε λάβετε φως», έγινε το σώσε, με τις λαμπάδες να σβήνουν από τον αέρα και οι γαμπροί να τρέχουν στη νύφη που είχαν βάλει στο μάτι για να πάρουν -δήθεν- φως και να γίνεται ο χαμός.

Είχα αποσβολωθεί -θυμάμαι- και έβρισκα το θέαμα πολύ περίεργο όσο και διασκεδαστικό.

Η πεθερά μου, που είχε φθάσει έξι μήνες πριν από μένα, και πήγαινε κάθε Κυριακή και γιορτή στην εκκλησία, στην πραγματικότητα, δυο-τρεις φορές την εβδομάδα, είχε εξοικειωθεί, όπως φαίνεται, με το θέαμα, αλλά και τους νεοφερμένους, τους οποίους πλησίαζε αδιακρίτως φύλου και ηλικίας, ζητώντας να μάθει «πότε είχαν γεννηθεί, πότε ήλθαν στην Αυστραλία και τι δουλειά έκαναν».

Ο Πίτερ την τραβούσε, όσο πιο διακριτικά μπορούσε, χωρίς ομολογουμένως μεγάλη επιτυχία.

Πού να φανταστώ τότε, ότι χρόνια αργότερα η αγαπημένη κυρία Διαμάντω θα ήταν γραφείο πολύτιμων πληροφοριών σε πολλά από τα δημοσιογραφικά μου άρθρα…

ΤΑ ΤΣΟΥΡΕΚΙΑ

Μια βαλίτσα είκοσι κιλών είχα δικαίωμα να πάρω μαζί μου – ερχόμενη αεροπορικώς μέσω … Κωνσταντινούπολης και Βομβάης και τελευταία στιγμή έπρεπε να αποφασίσω αν θα έπαιρνα μαζί μου το εμπριμέ ανσάμπλ -φόρεμα τιράντα με μπολερό- ή το βιβλίο Μαγειρικής της Παντουλίδου. Επέλεξα το δεύτερο μιας και είχα πάρει από πολύ νωρίς σοβαρά την απόφαση να μην υστερώ των καθηκόντων μου! Ήταν μια απόφαση για την οποία δεν μετάνιωσα ποτέ και τιμώ μέχρι σήμερα.

Την Μ. Πέμπτη βάλθηκα να κάνω τα πρώτα τσουρέκια της ζωής μου, αφού κατόρθωσα να κερδίσω τη μάχη με την αξιολάτρευτη κυρία Διαμάντω, η οποία πίστευε ότι «τα κουλουράκια είναι αρκετά», και όσο για τα τσουρέκια είναι «μεγάλος μπελάς». 

Ήταν, αν θυμάμαι καλά, η πρώτη ήπια μάχη που έπρεπε να δώσω προκειμένου να διεκδικήσω μια θέση στην κουζίνα και στη μαγειρική που λάτρευα, χάρη στην ενθάρρυνση που είχα δεχτεί, από πολύ νωρίς, από τους γονείς μου και ιδιαίτερα τον πατέρα μου, ο οποίος πίστευε ότι «η άξια γυναίκα πρέπει να είναι καλή σε όλα, μόρφωση, νοικοκυριό, εμφάνιση άψογη, μέσα και έξω από το σπίτι». 

Ο καλός θεός με βοήθησε και στην πρώτη μου αυτή απόπειρα θυμάμαι, έφτιαξα τα ωραιότερα τσουρέκια της ζωής μου. Αφράτα, νόστιμα, γυαλιστερά με τα κόκκινα αυγά στη σωστή θέση και όχι όπως άλλες φορές -στο μέλλον- να βουλιάζουν στη ζύμη και να ψάχνεις να τα βρεις. Μιλώντας για αυγά, δεν αρκέστηκα στα κόκκινα, αλλά μάζεψα λουλούδια από την αυλή, κυρίως μαργαρίτες και έκανα διάφορα σχέδια.

Εις ανταμοιβή από την πεθερά μου που είχε μείνει έκθαμβη, εισέπραξα -θυμάμαι- εκείνο το πολύτιμο «εσύ κορίτσι μου θα γίνεις ακριβή νοικοκυρά».

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

Με χίλια παρακάλια προς όλες τις κατευθύνσεις, κατάφερα να μ’ αφήσουν να κάνω την πλάτη από αρνάκι του γάλακτος -που είχε πάρει ο Πίτερ από την Victoria Market- γεμιστή, όπως ακριβώς την έκανε η μαμά μου και όχι η Παντουλίδου. Με συκωτάκια κότας, φρέσκα κρεμμυδάκια, άνηθο, μαϊντανό, κουκουνάρι και μαύρες σταφίδες, μια συνταγή που εκτελώ με θρησκευτική ευλάβεια κάθε Χριστούγεννα με γεμιστή γαλοπούλα και κάθε Πάσχα με αρνάκι του γάλακτος ή κατσικάκι, μέχρι σήμερα.

Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα στην Ward Grove, Pascoe Vale South, και το πασχαλινό τραπέζι στρώθηκε στην πίσω αυλή, με λευκό τραπεζομάντηλο και κόκκινες πετσέτες, με ποτήρια για κόκκινο κρασί, μεζέδες μεγάλης ποικιλίας, όπως το καλούσε άλλωστε η μέρα και στο μέσον το γεμιστό αρνί, ροδοκόκκινο, μοσχομυριστό.

Το Ορθόδοξο Πάσχα, συνέπιπτε, θυμάμαι με το Καθολικό, εξ ου και το μπάρμπεκιου του γείτονα, επίσης στην πίσω αυλή που μας χώριζε ένας ξύλινος φράχτης.

Χριστός Ανέστη και τσούγκρισμα με κόκκινο κρασί εμείς, Happy Easter και Τ-Bone steak με χοιρινά λουκάνικα και μπύρες εκείνοι, έδωσαν το στίγμα στο πρώτο μου Πάσχα στην Αυστραλία, με την Ανάσταση βέβαια στον Ευαγγελισμό να έχει τυπωθεί ανεξίτηλα, μέχρι σήμερα, στη μνήμη μου…

Πηγή:Νέος Κόσμος 

Both coaches have full squads available for Sunday’s final

All eyes of the Australian soccer public will turn to the Adelaide Oval on Sunday, where a new A-League champion will finally be crowned at the third attempt.

Both Adelaide United and Western Sydney Wanderers, the competition’s two best sides this year, will be vying for their first-ever championships, after each having suffered the heartache of losing a grand final at two previous attempts. Each team will be just as determined as the other to avoid a demoralising third successive grand final loss.

Wanderers coach Tony Popovic knows all about the pressure of coaching in grand finals as this will be his third in four years with the Wanderers, a phenomenal record for the young coach.

His opposite number, Guillermo Amor, like Popovic, has picked up an A-League coach of the year award in his first year of coaching in the A-League, after leading the Reds to the Premier’s Plate in his inaugural season. 

Now both come face to face in the championship decider. 

What can we expect from this game? A repeat of last week’s semi-final goal-fest is unlikely. Those two games produced a crowd-pleasing 14 goals, in contrast to the three draws between these two grand-finalists in this season’s home and away games, which have produced a grand total of just two goals.

If the final goes to extra time, the Reds could benefit from the extra two days’ rest and the easier semi-final win, in contrast to the Wanderers’ extra-time epic semi-final win against the Roar. Still, the Wanderers are a powerful outfit and one of the strongest finishers over 90 minutes of the 10 A-League teams.

Wil home-ground advantage be a major factor? Probably, although the Reds have played most of their home matches at Coopers Stadium. Still, most of the 50,000 at Adelaide Oval will be cheering the home team, although the Wanderers can count on a large contingent of their loyal and fanatical supporters making the trip from Sydney.

Both teams have strong defences, although the Reds’ defence conceded less over the whole season, and the Wanderers’ defensive display in last Sunday’s semi against the Roar wasn’t their best.

Both teams boast strong central strikers in Brendon Santalab for the Wanderers and Bruce Djite for the Reds. In addition to Santalab, the Wanderers have goal scoring options in Mark Bridges, Mitch Nichols and of course, the hat-trick hero from last week, Romeo Castelen. Reds coach Amor may assign Craig Goodwin the task of looking after Castelen. Amor has deployed the normally attacking Goodwin as a full back behind Sergio Cirio in recent matches, and the two worked the left flank well in the semi against Melbourne City.

Some are predicting that the outcome may hinge on the midfield battle. How well the Wanderers’ defensive midfield trio of Dimas, Alberto and Andreu can stifle the Reds’ creative midfielders Carrusca and Sirio and how well the Reds Isaia and Mauk can stifle Mitch Nichols and co. could have a large bearing on the game.

Hold on to your seat for what should be a gripping, tense finale to an exciting A-League season.

Source:Neos Kosmos

PAOK pulls out of semi-final against Olympiakos, while AEK scrapes past Atromitos

Macedonian club PAOK Thessaloniki pulled out of the Greek Cup on Wednesday when its Russian-born owner Ivan Savvidis decided not to let his club play its semi-final second leg tie against Olympiakos because his conditions had not been met.

The match was set to be played behind closed doors after a decision by the Greek government to play the rest of the competition with no supporters. The decision came about following crowd violence during the first leg of the tie played on 3 March, when PAOK fans invaded the pitch as their side was losing and had claims for a late penalty, which was not awarded.

Following that game, which never ended and was awarded to Olympiakos nil-3, Savvidis warned he would not bring his team to Athens for the second leg unless a foreign referee was appointed and Hellenic Football Federation (EPO) president Giorgos Girtzikis resigned.

Neither of those two demands were met and Savvidis lived up to his threat, with PAOK not showing up for the game.

“PAOK FC has decided not to play today at the Georgios Karaiskaki Stadium and, believe me, this decision was not easy,” Savvidis said in a statement.

“Our declaration to not participate further in the competition following the unprecedented lawlessness at our Toumba Stadium two months ago began an irreversible process for the cleansing of Greek football, and I’m glad PAOK is playing a leading role in this movement.”

PAOK could face serious disciplinary action, including point deductions for next season’s Greek Super Lague. However, Savvidis said he was prepared to make sacrifices if it meant a cleaner, healthier Greek football.

“Greek football is experiencing a deep crisis – healthy and fair forces are fighting against a well-organised and corrupt system,” he said. “We must unite our efforts and show the need to protect the value of sports in this country because justice and dignity are above the interests of any particular club. In this struggle sometimes there will be losses, and PAOK is ready to sacrifice. I believe that in the end, Greek football will come out of this process as the winner.”

Olympiakos was once again awarded the game 3-nil, and with it qualified for the final on 7 May, where it will take on rival AEK Athens at the Olympic Stadium, in another game to be played behind closed doors.

AEK qualified for the final by defeating Atromitos 2-1 on aggregate. A 1-nil win for AEK in the first leg last week was followed by a 1-1 draw on Tuesday.

Atromitos went ahead early in the second half through a penalty scored by Brazilian Luiz Brito after AEK defender Vassilis Lambropoulos handled the ball in the box.

With the game looking like it was headed for extra-time, AEK then drew level in the dying minutes when a beautifully weighted cross by Spanish defender Didac Villa found Algerian striker Rafik Djebbour who slotted the ball home to send AEK to the final.

Source:Neos Kosmos

Κατηγορούμενος ο πρώην σύντροφός της

Σοκ έχει προκαλέσει στην ομογένεια του Σίδνεϊ η άγρια δολοφονία της ομογενούς Τίνας Κοντοζή, που βρέθηκε δολοφονημένη μέσα στο σπίτι της στο προάστιο Μπαντίνα.

Κατηγορούμενος για τον φόνο είναι ο εν διαστάσει σύντροφός της, Στίβεν Μπόιντ, που συνελήφθη ένα 24ωρο αργότερα, μετά από αστυνομική καταδίωξη, κοντά στην Καμπέρα.

Κατά τη διάρκεια της καταδίωξης, ο Μπόιντ είχε ατύχημα και κτύπησε στο κεφάλι του.

Το θύμα είναι κυπριακής καταγωγής.

Η ομογενής δολοφονήθηκε την Κυριακή από ρόπαλο κρίκετ μέσα στο σπίτι της. Η ίδια συζούσε έως πρόσφατα με τον Στίβεν Μπόιντ, επίσης 51 χρόνων. Σύμφωνα με τον αστυνομικό Terry O’Neill, το ζευγάρι είχε χωρίσει πρόσφατα.

Ο σύντροφος της άτυχης γυναίκας φέρεται να έφυγε από τον τόπο του εγκλήματος με ένα ασημί αυτοκίνητο Holden Commodore του 2002. Ο αστυνομικός O’Neill είπε ότι ο καταζητούμενος ήταν γνωστός στην Αστυνομία.

Έγινε γνωστό ότι ένα 17χρονο αγόρι, ο γιος της άτυχης γυναίκας και του συντρόφου της, ήταν μέσα στο σπίτι την ώρα του εγκλήματος και, μάλιστα, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο με τραύματα στο χέρι. Ο 17χρονος μετά τη δολοφονία της μητέρας του βρήκε καταφύγιο σε γειτονικό σπίτι από όπου ενημέρωσε την Αστυνομία. Οι γείτονες, αλλά και συμπάροικοι, είπαν ότι η Τίνα Κοντοζή ήταν «μια αξιολάτρευτη γυναίκα». Η οικογένεια της άτυχης γυναίκας διαμένει στο Bexley, προάστιο με αρκετό Eλληνισμό.

Πηγή:Νέος Κόσμος

Είναι άδικο, όμως, να κατηγορούνται όλοι και με «ισοπεδωτικό» τρόπο

Συχνά-πυκνά τον τελευταίο καιρό σε κάποιες ενημερωτικές ιστοσελίδες στην Ελλάδα, δημοσιεύονται καταγγελίες που κάθε άλλο παρά κολακευτικές είναι για ομογενείς επιχειρηματίες της Μελβούρνης.

Οι καταγγελίες γίνονται (ανώνυμα πάντα) από νεοφερμένους Έλληνες που υποστηρίζουν ότι πέφτουν θύματα άγριας εκμετάλλευσης.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κάποιες από τις καταγγελίες ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

Αποτελούν, όμως, την εξαίρεση και όχι τον κανόνα.

Μια τέτοια καταγγελία που δημοσιεύθηκε πρόσφατα και αναπαράχθηκε πολλές φορές στο διαδίκτυο, είναι και αυτή που (ανα)δημοσιεύουμε πιο κάτω. Την αναδημοσιεύουμε γιατί ξέρουμε ότι μέρος των καταγγελιών αντιπροσωπεύουν την θλιβερή πραγματικότητα.

Οι συμπάροικοι αυτοί, που εκμεταλλεύονται νεοφερμένους, αποτελούν μια μικρή μειοψηφία.

Η συντριπτική πλειοψηφία τους αγκαλιάζει με ειλικρινές ενδιαφέρον και αγάπη. Διαβάστε, όμως, την καταγγελία και, όπως πάντα, οι στήλες αλληλογραφίας του «Νέου Κόσμου», είναι πάντα ανοικτές σε διάλογο…

«Οι Έλληνες εργοδότες στην Αυστραλία, κυρίως οι ιδιοκτήτες καταστημάτων εστίασης, συμπεριφέρονται στους συμπατριώτες τους, χειρότερα και από τους Έλληνες… της Ελλάδας. Ας ξεκινήσουμε, όμως, με τα βασικά, προκειμένου να αντιληφθείς, από πού αντλούν τα πατήματά τους. Κατ’ αρχήν, είναι πολύ δύσκολο να μεταναστεύσεις και να δουλέψεις στην Αυστραλία. Πολύ δύσκολο. 

Στην Αυστραλία, το κράτος λειτουργεί με όλη τη σημασία της έννοιας. Υπάρχουν νόμοι και κανόνες που πρέπει να τηρηθούν, αλλιώς δεν θα καταφέρεις τίποτα απολύτως. Αυτό που κάνουν οι περισσότεροι -και το έκανα και εγώ-, είναι να επισκεφθείς τη χώρα ως φοιτητής, να σου «βγάλουν» δηλαδή μια student visa και να παρακολουθήσεις τα μαθήματα της σχολής που επιθυμείς. Κάπου εδώ, όμως, ξεκινούν και τα προβλήματα. Ο νόμος ορίζει, ότι ως φοιτητής δικαιούσαι να δουλέψεις μόλις… 20 ώρες την εβδομάδα. Με 20 ώρες την εβδομάδα, όμως, δεν «βγαίνεις» με τίποτα. Η ζωή εδώ είναι πολύ ακριβή. 

Όταν εργάζεσαι ως φοιτητής, δικαιούσαι τον κατώτατο μισθό, που είναι 18 δολάρια Αυστραλίας την ώρα. Αν πιάσεις δουλειά αλλού, τα χρήματα που θα εισπράττεις, θα είναι αναγκαστικά «μαύρα». Αν σε πιάσει, όμως, το κράτος να εργάζεσαι παρανόμως, σε στέλνει με τη «μία» στο αεροδρόμιο και φεύγεις πίσω σπίτι σου ή όπου αλλού θες να πας. Ο ιδιοκτήτης πληρώνει μόνο ένα πρόστιμο. Είναι πολύ σπάνιο να βρεις έναν Αυστραλό εργοδότη, που θα το κάνει αυτό. Να απασχολεί κάποιον με «μαύρα». Σε αντίθεση με τους Έλληνες εργοδότες, οι οποίοι επιδίδονται «αβέρτα» στο σπορ. «Προσλαμβάνουν» συμπατριώτες τους, για να «εξυπηρετηθούν» και οι δύο πλευρές. Να βγάλει δηλαδή ο άλλος το έξτρα χαρτζιλίκι για να ζήσει και ο επιχειρηματίας να έχει στη δούλεψή του «αόρατους» εργαζόμενους που θα του κοστίζουν πολύ λιγότερο» δηλώνει στο bangladeshnews. gr, Έλληνας chef της Μελβούρνης…

«Για να παραμείνεις, όμως, στην Αυστραλία, πρέπει να βρεις κάποιον πρόθυμο εργοδότη να σου προσφέρει sponshorship. Σκέψου το σαν μια μόνιμη άδεια εργασίας, η οποία, όμως, συνοδεύεται και από κάποιες προϋποθέσεις. Τα χρήματα που πρέπει να σου δώσει ανέρχονται στα 56.000 δολάρια τον χρόνο. Είναι πολύ σπάνιο να σου προσφέρει Έλληνας εργοδότης sponsorship. Αυτό το κάνουν μόνο οι Αυστραλοί εργοδότες. 

Προσωπικά, ήμουν πολύ τυχερός, καθώς βρήκα Έλληνα επιχειρηματία που μου το πρόσφερε. Σε περίπτωση που λήξει η student visa και δεν έχεις βρει sponshorship, πρέπει να σπουδάσεις ξανά. Γνωρίζω παιδιά που είναι φοιτητές… πέντε χρόνια. Το κράτος, το βολεύει πολύ αυτή η κατάσταση, γιατί βγάζει «τρελά» χρήματα από τις σχολές. 

Τι συμβαίνει τώρα στα ελληνικά καταστήματα εστίασης, και ειδικά στην περιοχή του Oakleigh, που είναι μια ελληνική παροικία, στην οποία δραστηριοποιούνται πολλοί Έλληνες επιχειρηματίες; Όλα σχεδόν τα μαγαζιά είναι φαγάδικα. Μιλάμε για πολύ χρήμα. Πολύς κόσμος. Δούλεψα εκεί και ξέρω τι λέω. Άκου: Ενώ ο μισθός, όπως σου είπα, είναι 18 δολάρια την ώρα, οι Έλληνες εργοδότες προσφέρουν 15, 14, ακόμη και 12 δολάρια την ώρα. Δουλεύεις μόνο όταν έχει δουλειά και βεβαίως πληρώνεσαι μόνο για τις ώρες εκείνες. Μπορεί δηλαδή να πας στις 10:00 το πρωί, να δουλέψεις μέχρι τις 14:00, και μετά, επειδή δεν θα έχει δουλειά, να σου πει «φύγε, κάνε καμιά βόλτα και έλα αργότερα να δουλέψεις». Σε κρατά «όμηρο». 

Εννοείται ότι ο εργοδότης που σε απασχολεί με «μαύρα», δεν πληρώνει ούτε το superannuation που οφείλει απέναντι στο κράτος. Για λόγους ευκολίας, ας το χαρακτηρίσουμε ως τις… εργοδοτικές του εισφορές. Στην Αυστραλία, είναι υποχρεωμένος να καταβάλλει στον αντίστοιχο κρατικό φορέα, τα χρήματα της ασφάλισης του εργαζόμενου. Δεν το κάνει. Επομένως, εσύ φαίνεσαι σαν να δούλεψες 20 ώρες, ενώ στην πραγματικότητα εργάστηκες… 80. 

Προσέξτε κάτι: Οι δηλωμένες ώρες αφορούν αυτούς που σπουδάζουν κάτι σχετικό με την εστίαση. Αν είσαι π.χ. οικονομολόγος, δουλεύεις εξ ολοκλήρου «μαύρα». Έτσι και αλλιώς, σε περιμένει άλλη δουλειά. Η ανασφάλιστη εργασία «πιάνει» τους συμπατριώτες του, Ιταλούς, Ρώσους, κτλ. Και αν εσύ δεν θέλεις να δουλέψεις για τόσα λίγα χρήματα, σου λέει «φύγε, περιμένουν και άλλοι».

«Δεν πληρώνουν, επίσης, γιορτές, αργίες, Σαββατοκύριακα και άδειες. Όσον αφορά τη συμπεριφορά τους απέναντι στους Έλληνες, είναι τραγική. Τραγική. Έχω εργαστεί σε μαγαζί, στο οποίο η ιδιοκτήτρια μας φώναζε «πεινασμένους», «ήρθατε εδώ για να φάτε ένα κομμάτι ψωμί» και άλλα πολλά τέτοια. Η στάση τους απέναντί μας είναι θλιβερή. 

Πρόσφατα, Έλληνας εργοδότης χτύπησε ένα νέο παιδί που δούλευε σε αυτόν. Το παλικάρι, αναγκάστηκε να φωνάξει την Αστυνομία. 

Πιστεύω ότι μας φθονούν, γιατί τα περισσότερα παιδιά που έρχονται εδώ είναι μορφωμένα. Θυμάμαι, δούλευα στο Oakleigh όταν εμφανίστηκε ένας γέρος, ο οποίος μας αποκάλεσε… «Αλβανούς της Αυστραλίας». Ήταν μεγάλος και δεν ήθελα να μαλώσω μαζί του. Του είπα μόνο, ότι δεν δέχομαι παρατηρήσεις από κάποιον που μένει τόσα χρόνια στην Αυστραλία και ακόμη δεν έχει μάθει να μιλά… Αγγλικά. 

Άλλο και αυτό. Τόσα χρόνια στην Αυστραλία και ακόμη δεν έχουν μάθει τη γλώσσα. 

Μιας που αναφέρθηκα ξανά στο Oakleigh, να σου πω, προκειμένου να σου αποδείξω τι αρχιαπατεώνες είναι οι Έλληνες, ότι εργαζόμουν σε εστιατόριο της περιοχής. Ήμασταν επτά μάγειροι, οι τέσσεριες δεν φαίνονταν «πουθενά», και αυτός παρουσίαζε μόνο τους τρεις υπαλλήλους με τις 20 ώρες εργασίας που αντιστοιχούσαν στον καθένα. Άρα, 60 ώρες την εβδομάδα και «καθάριζε». Ξέρεις πόσες ώρες δούλευα μόνο εγώ; 80!… Αν πας εκεί και μπεις σε ένα μαγαζί, θα αντικρίσεις δεκάδες εργαζόμενους. Δηλωμένοι, θα είναι μόνο μια «χούφτα». Κάποτε, έγραψε κάποιος ένα άρθρο για τις άσχημες συνθήκες που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες εργαζόμενοι από τους συμπατριώτες τους στη Γερμανία, και η γυναίκα ενός επιχειρηματία σχολίασε «σαν δεν ντρέπονται οι αισχροί, να κάνουν τέτοια πράγματα». Γέλασα και της είπα, πώς είναι δυνατόν να μιλάει εκείνη, όταν κάνει τα ίδια και χειρότερα. Απίστευτη υποκρισία… ».

… «Να σου πω κάτι ακόμη για τους Έλληνες της Αυστραλίας; Το μόνο που παραδέχομαι είναι ότι δούλεψαν πολύ σκληρά όταν ήρθαν εδώ. Σαν τα σκυλιά. Σε αυτό, τους βγάζω το καπέλο. Υπάρxει μια μερίδα νομοταγών πολιτών. Που δεν παρανομούν. Που νοιάζονται για τους συμπατριώτες τους. Τους βοηθούν. Από την άλλη, όμως, υπάρχουν και αυτοί που λειτουργούν ως μέγιστοι φοροφυγάδες, κλέβουν το κράτος αβέρτα. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι τα λεφτά. Λεφτά, λεφτά, λεφτά… Θα πουλούσαν και την μάνα τους στο διάολο για να κερδίσουν περισσότερα. 

Και, προσέξτε, τα χρήματα που βγάζουν δεν τα ξοδεύουν, τα βάζουν όλα στην τράπεζα. Αυτός είναι ο μεγάλος τους καημός. Ποιος έχει τα περισσότερα χρήματα στην τράπεζα. Γνωρίζω ανθρώπους, επιχειρηματίες, με πολλά λεφτά στην άκρη, που παίρνουν σύνταξη και πάνε να δουλέψουν… ως καθαριστές για να βγάλουν παραπάνω… Απίστευτες καταστάσεις. 

Όσον αφορά την επιδειξιομανία τους, την εξάρτησή τους από το αλκοόλ, τα ναρκωτικά, τους ξυλοδαρμούς των γυναικών τους, τα καζίνο και τον ιππόδρομο, θα στα πω άλλη φορά. Ο μύθος τους καταρρέει… ».

Πηγή:Νέος Κόσμος

New Democracy leader Kyriakos Mitsotakis has called on conservative cadres to be on standby for a possible referendum or snap elections following the latest dramatic turn in the progress of negotiations between the government and the country’s creditors, Kathimerini understands.

During a session of the party’s political committee on Wednesday, Mitsotakis said Prime Minister Alexis Tsipras should resign rather than subject Greeks to another year of political turbulence.

“Mr Tsipras, if you are looking for a way out, quit now,” Mitsotakis said. “Don’t drag the country through new painful adventures in order to escape your own tragic dead end.”

“We won’t allow you to transform our country into a failed, third world nation which belongs to Europe only geographically,” he said.

Commenting on Wednesday, after Tsipras asked European Council President Donald Tusk to call a summit of eurozone leaders’ to discuss Greece’s bailout terms following a breakdown in talks between Athens and its creditors, ND’s spokesman Giorgos Koumoutsakos accused the government of “irresponsibility and a lack of credibility,” saying it had given creditors, and the International Monetary Fund in particular, “room to demand additional painful measures which are unacceptable to ND.”

In his speech on Wednesday, Mitsotakis said it was ND’s “primary duty” to “lead a large movement to remove the current dangerous government from power.”

Using particularly harsh language, he referred to “a wretched troupe that calls itself a government and comprises professional liars and populist megalomaniacs.”

In a related development, Cretan ND MP Lefteris Avgenakis was appointed the political committee’s new secretary. There was no vote as he was the only candidate for the post.

source:ekathimerini.com

Some 380 unaccompanied minors remain in closed hot spots, detention centers and even on the streets, as a program to house them in rented apartments has yet to materialize due to staff shortages and despite increased funding by the European Union, authorities said on Wednesday.

According to reports, some 100 unaccompanied minors at the Moria hot spot on Lesvos will be transferred by Friday to a camp on the island under the supervision of NGOs Medecins Sans Frontieres (MSF),  Save the Children and Metadrasi.

The Moria camp, which provides temporary shelter to 3,000 asylum seekers, was the site of violent clashes between migrants and riot police on Tuesday.

“It is a stopgap solution until accommodation facilities are organized,” a Labor Ministry official told the Kathimerini, adding that similar temporary solutions will be used to house minors from other detention centers such as Amygdaleza outside Athens, while by the end of May the National Center of Social Solidarity (EKA) plans to create infrastructure to house 200 minors.

According to the law, it is illegal to house minors at hot spots, which were set up to register and process migrants, and they should be moved to other reception centers.

Referring to the use of force by police to contain rioting migrants inside the Moria hot spot on Tuesday, Migration Policy Minister Yiannis Mouzalas said it did not make him “proud” but “was necessary in light of the circumstances.”

The clashes, which left 24 people injured, began when young migrants started fighting each other and attempted to break out of the center, prompting police to fire rounds of tear gas.

“I saw a strictness which, however, was necessary,” Mouzalas said, referring to the use of force by riot police.

Mouzalas and his Dutch counterpart Klaas Dijkhoff were jeered by frustrated migrants on a visit there shortly before the riot broke out.

“We are worried. We are not proud. We’re not happy,” he said on Wednesday, insisting that Greece will treat asylum seekers according to the laws of the land and European Union dictates in the examination of their asylum applications.

The trouble began after reports surfaced suggesting that asylum applications were being rejected.

Authorities and aid groups have expressed growing concern about detaining migrants of different backgrounds in the same center for weeks on end, and fear that clashes between them are taking place along ethnic lines.

Mouzalas said he expects more unrest in the future and that it was up to authorities to find a way to deal with it.

Meanwhile, Greek police distributed leaflets on Wednesday in Arabic and English to migrants stranded at the Idomeni border camp in northern Greece, urging them to evacuate the sprawling camp and go to other centers, where they will be able to track the progress of their asylum applications and have better living conditions.

According to the government’s migration spokesman, Giorgos Kyritsis, 4,500 of them will be transferred to four buildings outside Thessaloniki within the next 10 days.

source:ekathimerini.com

Once again, Greece is in a serious crisis, albeit one that was heralded months ago. The SYRIZA-Independent Greeks coalition government – and Prime Minister Alexis Tsipras in particular – has repeatedly claimed that it would not diverge from the terms of the deal struck in June 2015 on the basis of political criteria, with the International Monetary Fund giving its backing only reluctantly.

That “political solution” was the result of Tsipras reneging on almost every single promise he made to get into power in January 2015 and receive the support of German Chancellor Angela Merkel in exchange for acceding to the logic of the European system.

The IMF’s European chief, Poul Thomsen, in a telephone conversation with Delia Velculescu, current Fund mission chief in Greece, that was leaked last month, expressed his opposition – belatedly, of course – to that agreement and accused the Europeans of being too lenient toward Greece.

Thomsen idea was for Tsipras to be compelled to concede, as had happened repeatedly before, and for Merkel to be forced to fall in line with the IMF so that Greece would remain in the bailout program, as this is what the Bundestag had decided.

In some respects, Greece may well become the collateral damage of the disagreement between the Washington-based Fund and Berlin regarding the sustainability of the country’s debts and how this could be achieved.

That is what led to Thomsen’s proposal for a fourth memorandum in case the deal currently under negotiation fails. It seems that it is not just half the virgins that are foolish, to use a parable from the Bible, as it’s Holy Week.

Tsipras appears to be facing a mutiny, modern Kremlin watchers assure, which explains how the situation has become so politically dramatized in order to muster the support needed for the painful new deal from the government’s paper-thin parliamentary majority.

The prime minister asked for a meeting of the European Council but was told that the Eurogroup would have to convene first. Tsipras agreed and now the entire matter has been pushed back to after Easter so as not to upset the people’s holidays: everything in the service of political expediency in an agnostic society with apparent paganistic characteristics.

We do not know how the new crisis will unfold. That said, Tsipras will not hesitate to call an election or a referendum if some compromise is not reached and New Democracy’s demand that he be removed from power is satisfied. But, as things stand, woe betide the winner.

source: ekathimerini.com.

TABLE 1 Espresso owner George James sold two kilograms of coffee in his Merewether venture’s first week of trade.

Fast forward two years and the now-landmark cafe goes through up to 15 kilograms every day.

Table 1 Espresso’s upwards trajectory reached a new high this week, when it won the New Business category at the Australian Small Business Champion Awards.

“It still hasn’t sunk in yet, it’s such a phenomenal feeling,” Mr James said.

“When they read out our name I could not move.

“I’m so thankful to our staff and customers  –  they have been the backbone to our success.”

Mr James, 39, grew up in Adamstown and saw his Greek immigrant parents Kerry and Maria operating a handful of restaurants, cafes and takeaway shops across the Hunter.

He dreamed of opening his own business for a decade and watched older brothers Peter and Harry open city favorites Blue Door and Harrys Schnitzel Joint respectively.

“It was the scariest decision I’ve ever made, but we’re all very competitive and they helped push me, drive me and gave me that will to get my foot over the line,” he said. 

“99 per cent of people told me when I opened they would not do it if it was them.”

Mr James started trading on City Road on May 8, 2014, and spent the next six months working 90 hours a week and sleeping only three hours each night.

After reluctantly spending two days in bed to recuperate, Mr James implemented a raft of changes including boosting staff numbers from three to 19, which helped to transform the 120-seat cafe to what it is today.

He plans to open a second cafe within the next year, but said its location was yet to be decided.

Mr James said he was one of the first in the region to capitalise on the idea of “food porn” and still regularly posts drool-worthy photos of dishes to get social media salivating.

The most popular item from the modern Australian menu is the eggs benedict, but the cafe is perhaps best known for its pancakes, waffles and scrumptious smoothies in flavours including Bounty, Snickers, Oreo and Crunchie.

“We don’t have a professional food stylist, we take the photos on our phones on site, as soon as the meals come out of the kitchen,” he said.

“Once we get the flavour right we focus on how we present the food.

“People eat with their eyes, then their mouths and taste buds.

“The first thing people do when we set the food down in front of them is get out their phones too.”

Table 1 Espresso now has almost 30,000 Facebook fans and more than 8000 Instagram followers from across the globe, including a strong contingent from the United States and some from as far away as Japan, Hong Kong and India.

Customers come from along the east coast, Fiji, New Zealand, the United States and Europe to taste the fare many have ogled from afar.

Mr James highly recommends prospective diners call ahead to reserve a table on weekends, which are often booked up to three weeks in advance.

The cafe was fully booked months ago to feed 240 people on Mothers Day, May 8.

“Nobody leaves here with an empty stomach,” Mr James said.

“In fact, a lot of the time they are in a food coma.”

Table 1 Espresso won best new business at the 2015 Hunter Local Business Awards.

It also cleaned up last September at the Savor Australia Restaurant and Catering Hostplus Awards for Excellence (Regional NSW), taking home both a social media and consumer vote award.

Table 1 Espresso is at 89-93 City Road, Merewether. It is open from Monday to Saturday from 7am until 3pm and on Sunday from 7.30am to 3pm.

Visit: table1espresso.com, facebook.com/table1espresso, Instagram @table1espresso, Twitter @table1espresso.  

source:theherald.com.au