Daily Archives: April 30, 2016

Ευαγγελισμός, μωρομάνες, νυφοπάζαρο, πνιχτά γέλια και «Δεύτε λάβετε φως»!

Το πρώτο jet lag έχει σχεδόν περάσει, αντικαθίσταται εντούτοις -διαπιστώνω- εν ριπή οφθαλμού, απ’ ό,τι βλέπω, ακούω και εισπράττω γύρω μου.

Μεγάλο Σάββατο και η μέλλουσα πεθερά μου έχει ήδη επαναλάβει πάνω από είκοσι φορές -για να το εμπεδώσω προφανώς- ότι «δεν πάνε μόνο για το Χριστός Ανέστη στην εκκλησία», κάτι που δεν θ’ αργούσα βέβαια να διαπιστώσω, όχι απαραίτητα με το νόημα που το εννοούσε η ίδια.

Με δική της παρότρυνση -να το θέσω ήπια- φθάσαμε εκεί όταν ο ναός του Ευαγγελισμού ήταν σχεδόν άδειος. Δεν θ’ αργούσε εντούτοις να γεμίσει από ένα πλήθος ανόμοιο. Άντρες, νέοι οι περισσότεροι, με πού και πού κάποιον ασπρομάλλη, κοπέλες με «απρόσμενο» ντύσιμο, μωρομάνες -όπως τις ονόμαζε η πεθερά μου- με νήπια στην αγκαλιά που δεν «καταλάβαιναν Χριστό» και έσκουζαν πότε όλα μαζί, εν συγχορδία και πότε διαδοχικά, χωρίς όμως σταματημό. Τα «σσσσ» των εκνευρισμένων δεν φαίνεται να έπιαναν τόπο , αλλά ούτε και η παρατήρηση της πεθεράς μου ότι «κι αυτά τα ευλογημένα δεν βάζουν γλώσσα μέσα».

«Παρκάραμε» -ο μέλλων σύζυγός μου, Πίτερ Μόρρις, η κουνιάδα μου Μαίρη, η πεθερά μου κυρία Αδαμαντία και η γράφουσα, κάπου εκεί, στο μέσον, όπου είχα την ευκαιρία να βλέπω, να ακούω και να εισπράττω, ό,τι μέχρι στιγμής ήταν για μένα ένα καινούριο κεφάλαιο της ζωής μου στην Αυστραλία.

Την ίδια μέρα το πρωί είχα φορέσει το δαχτυλίδι του αρραβώνα. Όχι το μονόπετρο που πρότεινε ο Πίτερ από το Dunklings, αλλά ένα διακριτικό δεμένο με μικρό διαμάντι και δύο ρουμπίνια που επέλεξα εγώ προς κατάπληξη του πωλητή που με κοίταζε σαν να είχα έλθει από άλλο πλανήτη. Εκεί που οι γυναίκες, προφανώς, δεν θαμπώνονται απαραίτητα από τα μεγάλα διαμάντια.

Φορούσα -θυμάμαι- ένα μπλε – σαξ ταγιέρ που μου είχε ράψει η Αντρώ -μέχρι τότε έραβε μόνο τα πολύ καλά ταγιέρ της μαμάς μου- και μαλλιά α λα Μία Φάροου, ψηλά τακούνια μπεζ και ασορτί τσάντα, μια εικόνα μικρομέγαλης όπως θα έλεγε η μαμά μου.

Από την αρχή, κοίταζα ανυπόμονα την μέλλουσα πεθερά μου, περιμένοντας να καθίσει για να την μιμηθώ, κάτι που δυστυχώς δεν επρόκειτο να συμβεί, γιατί, όπως θα επεξηγούσε αργότερα, «δεν πάμε, παιδί μου, στην εκκλησία για να καθίσουμε. Ο Χριστός σταυρώθηκε για μας, για τη σωτηρία μας, κι εμείς θα κοιτάζουμε τη βολή μας;»

Αυτήν την ημέρα, υποψιάζομαι, θα πρέπει να απέκτησα το πρώτο, μικρό μου κότσι.

Καθένας είχε βέβαια το σκοπό του. Ο Πίτερ, γνώστης της βυζαντινής μουσικής από τα γεννοφάσκια του, σιγόψελνε δίπλα μου, η πεθερά μου έψελνε κανονικά και η κουνιάδα μου -νεοφερμένη και η ίδια- κοίταζε γύρω της κατάπληκτη και κάθε τόσο μ’ έσπρωχνε, όχι ακριβώς διακριτικά, από φόβο μη χάσω τίποτε από όσα διαδραματίζονταν γύρω μας.

Από την πλευρά μου, προσπαθούσα να είμαι διακριτική και αυτό την εκνεύριζε φανερά: «Κοίτα παιδί μου αυτόν δεξιά πώς την κοιτάζει. Μιλάμε για κανονικό καμάκι. Κι αυτή με το κόκκινο φρου-φρου στη δεύτερη σειρά αριστερά δεν έχει πάρει τα μάτια της από τον ψηλό με το μπλε κοστούμι. Καλά γι’ αυτό έρχονται στην εκκλησία;» ζητά να φωτιστεί από μένα που μέχρι τότε, το πιο τολμηρό φλερτ που ήξερα ήταν κλεφτές ματιές των κοριτσιών και αγοριών στη βόλτα του Μακρύ Γιαλού και της Προκυμαίας, στη Μυτιλήνη.

ΝΥΦΟΠΑΖΑΡΑ

Χρόνια αργότερα, ο αείμνηστος Στάθης Ραφτόπουλος, θα με διαφωτίσει, πληροφορώντας με ότι «ο Ευαγγελισμός και πολύ αργότερα οι κινηματογράφοι, οι δικοί μας, ήταν Βίβιαν μου, τα μεγαλύτερα νυφοπάζαρα. Καλά δεν έβλεπες πώς ήταν οι κοπέλες στολισμένες;» απορούσε, κοιτάζοντάς με μ’ αυτά τα απίθανα καλοσυνάτα και πανέξυπνα μάτια του.

Ναι, πώς;

Αυτή τη μέρα, της πρώτης μου Ανάστασης στην Αυστραλία, ποτέ πριν δεν είχα δει τόσα λούρεξ φορέματα, τόσα σατέν, τόσα φρου -φρου, τόσα κολλιέ στρας, και τόσο τολμηρά ντεκολτέ. Ετόλ από γούνα φο (ιμιτασιόν), χρυσές τσάντες και στιλέτο παπούτσια, με τακούνια φονικά.

«Καλά έτσι ντύνονται εδώ;» είχα ρωτήσει τον Πίτερ αργότερα κι εκείνος, αντί να με διαφωτίσει, ως όφειλε, χαμογέλασε ειρωνικά και πέταξε ένα «πρόκειται για σπέσιαλ οκέζιον».

Στο «Δεύτε λάβετε φως», έγινε το σώσε, με τις λαμπάδες να σβήνουν από τον αέρα και οι γαμπροί να τρέχουν στη νύφη που είχαν βάλει στο μάτι για να πάρουν -δήθεν- φως και να γίνεται ο χαμός.

Είχα αποσβολωθεί -θυμάμαι- και έβρισκα το θέαμα πολύ περίεργο όσο και διασκεδαστικό.

Η πεθερά μου, που είχε φθάσει έξι μήνες πριν από μένα, και πήγαινε κάθε Κυριακή και γιορτή στην εκκλησία, στην πραγματικότητα, δυο-τρεις φορές την εβδομάδα, είχε εξοικειωθεί, όπως φαίνεται, με το θέαμα, αλλά και τους νεοφερμένους, τους οποίους πλησίαζε αδιακρίτως φύλου και ηλικίας, ζητώντας να μάθει «πότε είχαν γεννηθεί, πότε ήλθαν στην Αυστραλία και τι δουλειά έκαναν».

Ο Πίτερ την τραβούσε, όσο πιο διακριτικά μπορούσε, χωρίς ομολογουμένως μεγάλη επιτυχία.

Πού να φανταστώ τότε, ότι χρόνια αργότερα η αγαπημένη κυρία Διαμάντω θα ήταν γραφείο πολύτιμων πληροφοριών σε πολλά από τα δημοσιογραφικά μου άρθρα…

ΤΑ ΤΣΟΥΡΕΚΙΑ

Μια βαλίτσα είκοσι κιλών είχα δικαίωμα να πάρω μαζί μου – ερχόμενη αεροπορικώς μέσω … Κωνσταντινούπολης και Βομβάης και τελευταία στιγμή έπρεπε να αποφασίσω αν θα έπαιρνα μαζί μου το εμπριμέ ανσάμπλ -φόρεμα τιράντα με μπολερό- ή το βιβλίο Μαγειρικής της Παντουλίδου. Επέλεξα το δεύτερο μιας και είχα πάρει από πολύ νωρίς σοβαρά την απόφαση να μην υστερώ των καθηκόντων μου! Ήταν μια απόφαση για την οποία δεν μετάνιωσα ποτέ και τιμώ μέχρι σήμερα.

Την Μ. Πέμπτη βάλθηκα να κάνω τα πρώτα τσουρέκια της ζωής μου, αφού κατόρθωσα να κερδίσω τη μάχη με την αξιολάτρευτη κυρία Διαμάντω, η οποία πίστευε ότι «τα κουλουράκια είναι αρκετά», και όσο για τα τσουρέκια είναι «μεγάλος μπελάς». 

Ήταν, αν θυμάμαι καλά, η πρώτη ήπια μάχη που έπρεπε να δώσω προκειμένου να διεκδικήσω μια θέση στην κουζίνα και στη μαγειρική που λάτρευα, χάρη στην ενθάρρυνση που είχα δεχτεί, από πολύ νωρίς, από τους γονείς μου και ιδιαίτερα τον πατέρα μου, ο οποίος πίστευε ότι «η άξια γυναίκα πρέπει να είναι καλή σε όλα, μόρφωση, νοικοκυριό, εμφάνιση άψογη, μέσα και έξω από το σπίτι». 

Ο καλός θεός με βοήθησε και στην πρώτη μου αυτή απόπειρα θυμάμαι, έφτιαξα τα ωραιότερα τσουρέκια της ζωής μου. Αφράτα, νόστιμα, γυαλιστερά με τα κόκκινα αυγά στη σωστή θέση και όχι όπως άλλες φορές -στο μέλλον- να βουλιάζουν στη ζύμη και να ψάχνεις να τα βρεις. Μιλώντας για αυγά, δεν αρκέστηκα στα κόκκινα, αλλά μάζεψα λουλούδια από την αυλή, κυρίως μαργαρίτες και έκανα διάφορα σχέδια.

Εις ανταμοιβή από την πεθερά μου που είχε μείνει έκθαμβη, εισέπραξα -θυμάμαι- εκείνο το πολύτιμο «εσύ κορίτσι μου θα γίνεις ακριβή νοικοκυρά».

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

Με χίλια παρακάλια προς όλες τις κατευθύνσεις, κατάφερα να μ’ αφήσουν να κάνω την πλάτη από αρνάκι του γάλακτος -που είχε πάρει ο Πίτερ από την Victoria Market- γεμιστή, όπως ακριβώς την έκανε η μαμά μου και όχι η Παντουλίδου. Με συκωτάκια κότας, φρέσκα κρεμμυδάκια, άνηθο, μαϊντανό, κουκουνάρι και μαύρες σταφίδες, μια συνταγή που εκτελώ με θρησκευτική ευλάβεια κάθε Χριστούγεννα με γεμιστή γαλοπούλα και κάθε Πάσχα με αρνάκι του γάλακτος ή κατσικάκι, μέχρι σήμερα.

Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα στην Ward Grove, Pascoe Vale South, και το πασχαλινό τραπέζι στρώθηκε στην πίσω αυλή, με λευκό τραπεζομάντηλο και κόκκινες πετσέτες, με ποτήρια για κόκκινο κρασί, μεζέδες μεγάλης ποικιλίας, όπως το καλούσε άλλωστε η μέρα και στο μέσον το γεμιστό αρνί, ροδοκόκκινο, μοσχομυριστό.

Το Ορθόδοξο Πάσχα, συνέπιπτε, θυμάμαι με το Καθολικό, εξ ου και το μπάρμπεκιου του γείτονα, επίσης στην πίσω αυλή που μας χώριζε ένας ξύλινος φράχτης.

Χριστός Ανέστη και τσούγκρισμα με κόκκινο κρασί εμείς, Happy Easter και Τ-Bone steak με χοιρινά λουκάνικα και μπύρες εκείνοι, έδωσαν το στίγμα στο πρώτο μου Πάσχα στην Αυστραλία, με την Ανάσταση βέβαια στον Ευαγγελισμό να έχει τυπωθεί ανεξίτηλα, μέχρι σήμερα, στη μνήμη μου…

Πηγή:Νέος Κόσμος 

Both coaches have full squads available for Sunday’s final

All eyes of the Australian soccer public will turn to the Adelaide Oval on Sunday, where a new A-League champion will finally be crowned at the third attempt.

Both Adelaide United and Western Sydney Wanderers, the competition’s two best sides this year, will be vying for their first-ever championships, after each having suffered the heartache of losing a grand final at two previous attempts. Each team will be just as determined as the other to avoid a demoralising third successive grand final loss.

Wanderers coach Tony Popovic knows all about the pressure of coaching in grand finals as this will be his third in four years with the Wanderers, a phenomenal record for the young coach.

His opposite number, Guillermo Amor, like Popovic, has picked up an A-League coach of the year award in his first year of coaching in the A-League, after leading the Reds to the Premier’s Plate in his inaugural season. 

Now both come face to face in the championship decider. 

What can we expect from this game? A repeat of last week’s semi-final goal-fest is unlikely. Those two games produced a crowd-pleasing 14 goals, in contrast to the three draws between these two grand-finalists in this season’s home and away games, which have produced a grand total of just two goals.

If the final goes to extra time, the Reds could benefit from the extra two days’ rest and the easier semi-final win, in contrast to the Wanderers’ extra-time epic semi-final win against the Roar. Still, the Wanderers are a powerful outfit and one of the strongest finishers over 90 minutes of the 10 A-League teams.

Wil home-ground advantage be a major factor? Probably, although the Reds have played most of their home matches at Coopers Stadium. Still, most of the 50,000 at Adelaide Oval will be cheering the home team, although the Wanderers can count on a large contingent of their loyal and fanatical supporters making the trip from Sydney.

Both teams have strong defences, although the Reds’ defence conceded less over the whole season, and the Wanderers’ defensive display in last Sunday’s semi against the Roar wasn’t their best.

Both teams boast strong central strikers in Brendon Santalab for the Wanderers and Bruce Djite for the Reds. In addition to Santalab, the Wanderers have goal scoring options in Mark Bridges, Mitch Nichols and of course, the hat-trick hero from last week, Romeo Castelen. Reds coach Amor may assign Craig Goodwin the task of looking after Castelen. Amor has deployed the normally attacking Goodwin as a full back behind Sergio Cirio in recent matches, and the two worked the left flank well in the semi against Melbourne City.

Some are predicting that the outcome may hinge on the midfield battle. How well the Wanderers’ defensive midfield trio of Dimas, Alberto and Andreu can stifle the Reds’ creative midfielders Carrusca and Sirio and how well the Reds Isaia and Mauk can stifle Mitch Nichols and co. could have a large bearing on the game.

Hold on to your seat for what should be a gripping, tense finale to an exciting A-League season.

Source:Neos Kosmos

PAOK pulls out of semi-final against Olympiakos, while AEK scrapes past Atromitos

Macedonian club PAOK Thessaloniki pulled out of the Greek Cup on Wednesday when its Russian-born owner Ivan Savvidis decided not to let his club play its semi-final second leg tie against Olympiakos because his conditions had not been met.

The match was set to be played behind closed doors after a decision by the Greek government to play the rest of the competition with no supporters. The decision came about following crowd violence during the first leg of the tie played on 3 March, when PAOK fans invaded the pitch as their side was losing and had claims for a late penalty, which was not awarded.

Following that game, which never ended and was awarded to Olympiakos nil-3, Savvidis warned he would not bring his team to Athens for the second leg unless a foreign referee was appointed and Hellenic Football Federation (EPO) president Giorgos Girtzikis resigned.

Neither of those two demands were met and Savvidis lived up to his threat, with PAOK not showing up for the game.

“PAOK FC has decided not to play today at the Georgios Karaiskaki Stadium and, believe me, this decision was not easy,” Savvidis said in a statement.

“Our declaration to not participate further in the competition following the unprecedented lawlessness at our Toumba Stadium two months ago began an irreversible process for the cleansing of Greek football, and I’m glad PAOK is playing a leading role in this movement.”

PAOK could face serious disciplinary action, including point deductions for next season’s Greek Super Lague. However, Savvidis said he was prepared to make sacrifices if it meant a cleaner, healthier Greek football.

“Greek football is experiencing a deep crisis – healthy and fair forces are fighting against a well-organised and corrupt system,” he said. “We must unite our efforts and show the need to protect the value of sports in this country because justice and dignity are above the interests of any particular club. In this struggle sometimes there will be losses, and PAOK is ready to sacrifice. I believe that in the end, Greek football will come out of this process as the winner.”

Olympiakos was once again awarded the game 3-nil, and with it qualified for the final on 7 May, where it will take on rival AEK Athens at the Olympic Stadium, in another game to be played behind closed doors.

AEK qualified for the final by defeating Atromitos 2-1 on aggregate. A 1-nil win for AEK in the first leg last week was followed by a 1-1 draw on Tuesday.

Atromitos went ahead early in the second half through a penalty scored by Brazilian Luiz Brito after AEK defender Vassilis Lambropoulos handled the ball in the box.

With the game looking like it was headed for extra-time, AEK then drew level in the dying minutes when a beautifully weighted cross by Spanish defender Didac Villa found Algerian striker Rafik Djebbour who slotted the ball home to send AEK to the final.

Source:Neos Kosmos