Daily Archives: July 10, 2014

Dean Kalimniou takes a look at the significance of Greek surnames.

A cursory glance of the surnames of august Greeks whose posteriors have perched upon the benches of the Parliament throughout the ages is instructive. It presents as a vast family tree of interlocking and conjoined tribes. There is a smattering of Kanellopoloulos, two Varvitsiotis, two Pangalos, one of whom was briefly a dictator, and of course a sprinkling of Karamanlides, two named Kostas, both of whom were prime ministers, and one named Achilleas, the older Kostas’ brother. There is also a Marietta Karamanli who is a member of the National Assembly of France and we can therefore exclude her from our count, which renders the Karamanlis clan as a bunch of political parvenus. They are especially trumped by the Rallis, who are surreptitiously woven into the fabric of Greek political history. The first of his name, Dimitrios Rallis, was PM no less than five times between 1897 and 1921. His son Ioannis was the prime minister of the Greek collaborationist government during the Second World War, while the bushy-browed Georgios Rallis was prime minister between 1980-1981.

The Rallis clan’s achievement is rivalled by the Papandreou clan, which has also elevated three of its members to the political helm of the country. Georgios Papandreou, known as the ‘old man of democracy’, served as prime minister of Greece three times, in 1944-45, 1963, then again in 1964-65. His son Andreas, who in a poll by the newspaper Kathimerini in 2007 was voted ‘the most important Greek prime minister in history,’ served two terms as prime minister, firstly for eight years between 1981 and 1989 and then again between 1993 and 1996. Andreas’ son Giorgos also has served as Greece’s prime minister, between 2009-2011.

On occasion, the lineal descent of Greek politicians is obscured by changes in name. Thus seven times prime minister of Greece, Charilaos Trikoupis, and politician and general Nikolaos Trikoupis are all descended from Charilaos father’ Spyridon Trikoupis, also a prime minister, and Ekaterini Mavrokordatos, the sister of Alexander Mavrokordatos, also an early prime minister of Greece.

Similarly, while the Venizelos clan produced two prime ministers, the brilliant but flawed Eleftherios Venizelos and his not-so-brilliant son Sofoklis Venizelos, it is rumoured that the Mitsotakis family is an offshoot. The father and grandfather of Konstantinos Mitsotakis, leader of New Democracy and former prime minister, were also parliamentarians, as is his daughter Dora and his son Kyriakos.

Antonios Samaras, on the other hand, the current prime minister, is descended from the Benakis clan, which basically bankrolled the functions of the Modern Greek state for a time and exercised enormous influence upon the exercise of its politics. Other Greek prime ministers achieving the pinnacle of their political career as a result of the influence of their family are Gennaios Kolokotronis, son of the great Theodoros, Kitsos Tzavellas, scion of the great Souliote clan, Athanasios Miaoulis, son of the great admiral Andreas Miaoulis, Alexandros Koumoundouros, son of the last Ottoman bey of Mani, Thrasyvoulos Zaimis and Alexandros Zaimis, son and grandson of revolutionary leader Andreas Zaimis, Zinovios Valvis and his brother Dimitrios Valvis, connected to the Trikoupis clan and Kyriakoulos Mavromihalis, scion of the prominent Maniot Mavromihalis clan. This enumeration must conclude with Augoustinos Kapodistrias, elevated to the position of prime minister owing to him being the brother of assassinated Prime Minister Ioannis Kapodistrias. Ioannis was of course killed by the Mavromihalis clan, as he opposed their nepotism…

One would, given the above, be forgiven for thinking that the government of Greece is a family concern, with each branch possessing defined spheres of influence within a granted territory.

Apologists for the idea that Greece is both the birthplace and bastion of democracy, as well as that of representative government, ascribe blame to the nepotistic and corruptive practices of Ottoman rule, for what they perceive to be the inception rather than the evolution of Greek political clientilism. If Antonia Kiousopoulou is to be believed however, the roots of our system are to be found further back in time. After all, Greece has been ruled by hereditary rulers, whether elected or not since times ancient and what we now know is that Greece has also been administrated according to hereditary principles at least since Byzantium.

In her seminal work ‘Emperor or Manager: Power and Political Ideology in Byzantium before 1453’, Antonia Kiousopoulou has painstakingly collected a list of eighty court officials and forty-four ambassadors for Constantinople in the late Byzantine period. Seventeen per cent of these have the name either of Palaiologos or Kantakuzenos or of both, these being families that eventually ascended the imperial throne, and twenty-eight per cent bear other imperial names. Sixteen per cent of such administrators come from families whose names appear on a list of Peloponnesians making their obeisance and pledging loyalty to the Mehmed the Conqueror. Some of the names on Kiousopoulou’s lists repeat themselves, reinforcing her contention that the Byzantine Empire was governed by relatively few born-to rule families, referred to as the ‘dynatoi’.

Among the main earlier examples of such families are the Phokades and the Maleinoi, who almost monopolised the senior administrative and military posts in Asia Minor in the early and middle tenth century. These dynatoi were able to use their political and financial strength to enrich themselves at the expense of the penetes, or small-holders, who had hitherto formed the main pillar of Byzantine society and economy. Despite the efforts of several emperors from Romanos I Lekapenos to Basil II to prevent the land acquisition and amassing of huge fortunes and power by the dynatoi, these efforts failed, and by the Palaiologan period (1261-1453), there was a vast decline in the authority of the central state government, which hastened the fall of the Empire.

In the 15th-century province of Morea alone, Diana Gilliland Wright has made a list of 172 dynatoi. Of these, 35 bear the imperial name Palaiologos, and 20 bear other imperial names such as Angelos, Soukas, Kantakouzenos and Laskaris. One of the extraordinary names of these dynatoi comprises of five imperial and four archon (noble) components: Ioannis Doukas Angelos Palaiologos Rallis Laskaris Tornikes Philanthropenos Asan, who was commemorated in a burial icon at Megaspilion, now destroyed. The largest non-imperial name featured, occurring as it does ten times, is that of Rallis, first cousins of the Palaiologoi emperors and, distant ancestor of the modern political Rallis clan.

Writer after writer in the last eighty years of the Morea mentioned the rapaciousness and brutality of the dynatoi. The philosopher Gemistos Plethon ascribed to them responsibility for the pathetic condition of the area. Cardinal Bessarion wrote that there were a few good men among the dynatoi, but that their efforts were far outweighed by what the rest had done.

Only one instance of a single effort toward change has been found. When Constantine Palaiologos made Giorgos Sphrantzes governor of Mistra in 1446, he exhorted him:

“You are to stay here and govern your command well. You are to put an end to the many instances of injustice and reduce the power of the numerous local
lords. Make it clear to everybody here that you are in charge and that I am sole lord (ὡς ἐμὲ μόνον αὐθέντην).”

We know almost nothing about how Sphrantzes fared. Given that soon after he was sent on an embassy to Georgia and the Empire of Trebizond in search of a third wife for Emperor Constantine and that during these duties he married Helena, the daughter of the imperial secretary Alexios Palaiologos Tzamplakon, with the Emperor Constantine as his best man, one thing is certain, which has continued to resonate down the centuries within Greek political life to the present day: whatever you do, do not ever go against the family.

* Dean Kalimniou is a Melbourne solicitor and freelance journalist.

source: Neos Kosmos

Dr Nick Trakakis studies evil and tackles why we simply cannot find any good reason why God would allow such things to occur.

“Never shall I forget that night, the first night in camp, which has turned my life into one long night, seven times cursed and seven times sealed. Never shall I forget that smoke. Never shall I forget the little faces of the children, whose bodies I saw turned into wreaths of smoke beneath a silent blue sky. Never shall
I forget those flames which consumed my faith forever. Never shall I forget that nocturnal silence which deprived me, for all eternity, of the desire to live.
Never shall I forget those moments which murdered my God and my soul and turned my dreams to dust. Never shall I forget these things, even if I am condemned to live as long as God Himself. Never.”

These haunting words are from Elie Wiesel’s book Night, where Wiesel reflects on his childhood in the concentration camps of Auschwitz and Buchenwald, describing in particular the “flames” that consumed not only his parents, his younger sister and thousands of others, but also his faith in a loving God. For Wiesel, and many like him, God died at Auschwitz. As another Jewish writer, Eugene Borowitz, has stated:

“The argument against God seemed irrefutable. Any God who could permit the Holocaust, who could remain silent during it, who could ‘hide His face’ while it dragged on, was not worth believing in. There might well be a limit to how much we could understand about Him, but Auschwitz demanded an unreasonable suspension of understanding. In the face of such great evil, God, the good and the powerful, was too inexplicable. So men said, ‘God is dead’.”

But despite the significance and tragic dimensions of the Holocaust, it is only one of countless horrific evils that have littered our world. History, as Hegel reminds us, is “the slaughter-bench at which the happiness of peoples, the wisdom of states, and the virtue of individuals have been sacrificed”.

One does not even need to delve too far back into history to discern the depth and scope of evil. One need only consult the morning newspapers to find out what horrors have been accomplished or befallen us overnight: a suicide-bomber kills several people and injures many more in west Jerusalem; a Washington mother, having dressed and fed her three children, smokes some crack cocaine and then strangles two of her children to death with a clothesline, and attempts without success to do the same with her third child; a volcano in Congo leaves 450,000 people homeless; two Kenyan teenagers are charged with murdering 67 of their schoolmates by setting their dormitory on fire (these are all actual events). The list could go on and on ad nauseam, literally.

In the face of such perplexing evil, how could one accept the belief that the world was created and is governed by an all-powerful, all-knowing, perfectly good God? This is what philosophers call ‘the problem of evil’, and it is undoubtedly one of the greatest stumbling blocks to belief in God.

One popular response to this problem involves the development of ‘theodicies’. A theodicy, to borrow John Milton’s words, is the attempt to “justify the ways of God to men”. In other words, a theodicy aims to vindicate the goodness of God in the face of the evil found in the world, and this it attempts to do by offering a plausible explanation as to why God allows evil to abound in his creation.

Many theodicies appeal to free will and character development. Much evil is clearly the result of the misuse of human freedom, in which case responsibility for that evil lies with us, not with God. Also, suffering can be an incentive towards moral and spiritual development – this is the central idea in the ‘soul-making’ theodicy put forward by the English philosopher John Hick in his 1966 classic Evil and the God of Love. It is through suffering, Hick claims, that we are enabled to transcend our natural self-centredness and to freely develop the most desirable qualities of moral character and enter into a personal relationship with our Maker. But such personal growth would not be possible if we were created in a hedonistic paradise where we would experience a maximum of pleasure and a minimum of pain. Rather, an environment that is able to produce the finest characteristics of human personality – particularly the capacity to love – must be a world like ours where there are obstacles to be overcome, tasks to be performed, goals to be achieved, setbacks to be endured, problems to be solved, and dangers to be met.

But can the misuse of free will account for all suffering, especially suffering that results from natural disasters? Also, if there is in fact a soul-making process in our world, it seems to be a very flawed one, since there are many people who do not benefit or grow in adverse circumstances, but are degraded and dehumanised by their experience of suffering. It is debatable, therefore, whether theodicies such as Hick’s completely succeed in explaining why God permits evil. Rather it seems that, at least with respect to some cases of evil or suffering, we simply cannot find any good reason why God would allow such things to occur.

At this point, the religious believer is likely to say that God may very well have good reasons for permitting evil, but his reasons are too complicated for us to understand. Indeed, as one philosopher recently put it: “Why suppose that if God does have a reason for permitting evil, we would be the first to know? Given the great gulf between our limited cognitive abilities and the infinite wisdom of God, it is only to be expected that we would largely be in the dark concerning God’s reasons for permitting evil. It would be strange, to the say the least, if we could fully understand God’s reasons for permitting each and every evil we see in the world – it would be like a primary school student understanding Einstein’s theory of relativity.”

Although this response has an air of plausibility about it, it too is problematic. For even if God’s reasons for allowing us to suffer have to be hidden from us (because, perhaps, they are too complicated for us to understand), why should God’s existence and presence also be hidden from us, especially during times of intense suffering? And yet, as Elie Wiesel observed, it is often when we most need God that he appears absent.

What answer, then, can we hope to give to the problem of evil? My view (which I cannot go into in any detail here) is that the problem lies with the problem itself, the way it is formulated and structured. Philosophy is not so much about finding answers as about discovering questions. Answers can be cheap and easy. Questions, penetrating and illuminating ones, can take a lifetime to develop and fine-tune. The moral of the problem of evil is to start asking better questions.

*Dr Nick Trakakis is a Senior Lecturer in Philosophy at the Australian Catholic University.

source: Neos Kosmos

Ο πρωθυπoυργός, Αντώνης Σαμαράς στο αεροδρόμιο του Καστελόριζου

Μπορεί ένα όμορφο θερινό βράδυ, αρχές Ιουλίου, σε ένα ακριτικό νησί, όπως το Καστελόριζο, σε πάρτι γενεθλίων, παρουσία πάρα πολλών Κροίσων από όλο τον πλανήτη να είναι στο επίκεντρο η ελληνική οικονομία; Και όμως είναι.

Αυτό συνέβη το βράδυ του περασμένου Σαββάτου στο Μανδράκι του Καστελόριζου, όπου ο ομογενής δισεκατομμυριούχος Αντριου Λιβέρη γιόρταζε τα 60ά γενέθλιά του, στο κτήμα του ξαδέλφου του Νικ Μύταρου.

Η προσοχή όλων εκτός από τον οικοδεσπότη Λιβέρη, πρόεδρο της Dow Chemical, μέλος του ΔΣ της ΙΒΜ, καθώς και πρόεδρο του Διεθνούς Συμβουλίου Ενώσεων Χημικών, αντιπρόεδρο του Business Council και μέλος της εκτελεστικής επιτροπής του Business Roundtable, ήταν στο πρόσωπο του Αντώνη Σαμαρά.
Ο πρωθυπουργός, συνοδευόμενος από τη σύζυγό του Γεωργία Σαμαρά, ήταν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Μεγάλοι οικονομικοί παράγοντες που έφθασαν στο νησί για να τιμήσουν τον Λιβέρη, είχαν την ευκαιρία να συνομιλήσουν με τον κ. Σαμαρά και να τον ρωτήσουν για την ελληνική οικονομία.

Πολλοί, μεταξύ των οποίων μεγαλοεπιχειρηματίες από Αυστραλία, ΗΠΑ, Αργεντινή, Μεξικό και Ευρώπη, αλλά και ο γενικός διευθυντής της Coca-Cola, πεπεισμένοι ότι η ελληνική οικονομία απέφυγε τη χρεοκοπία και έχει προοπτικές ανάπτυξης, ενδιαφέρθηκαν για επενδύσεις στην Ελλάδα και ζήτησαν ένα σταθερό φορολογικό σύστημα, αλλά και αλλαγές στους φορολογικούς συντελεστές, ώστε η χώρα μας να γίνει ελκυστικός επενδυτικός προορισμός.

Ο Πρωθυπουργός είχε σύμμαχο τον Λιβέρη που τον έχει στηρίξει πολλές φορές, ενώ με τις επαφές του βοηθάει και την προσπάθεια για νέα έξοδο στις αγορές, όπως είχε κάνει και ο Τζ. Ντάιμον, ο ισχυρός άνδρας της JP Morgan, που ήταν να συναντηθεί προ ημερών με τον κ. Σαμαρά στο Μέγαρο Μαξίμου και πιθανότατα θα βρισκόταν στο Καστελόριζο, αλλά η περιπέτειά του με τον καρκίνο τον κράτησε στις ΗΠΑ.

Πριν λίγες ημέρες ο Λιβέρης είχε επισκεφθεί το Μέγαρο Μαξίμου, όπου και ανακοινώθηκε μια σημαντική συμφωνία, η οποία υπογραμμίζει την αναβάθμιση του πολυεθνικού ενδιαφέροντος για τη χώρα μας.

Η IBM Corp. και η Dow Chemical Company (εταιρία του Λιβέρη) θα αξιοποιήσουν το κέντρο παροχής υπηρεσιών που λειτουργεί η πρώτη στην Αθήνα, με στόχο να υποστηρίξει μηχανογραφικά τις δραστηριότητες της δεύτερης ανά τον κόσμο.

Στο πρωθυπουργικό γραφείο είχαν συναντηθεί οι κ.κ. Σαμαράς, Λιβέρης και ο επικεφαλής της IBM Ευρώπης, Ριτς Χιουμ, που σημείωσε ότι η IBM διαθέτει παρόμοια κέντρα σε Βερολίνο, Πεκίνο, Ντάλας, Λονδίνο, Νέα Υόρκη, Τόκιο, Ουάσιγκτον και Ζυρίχη.

Ο Λιβέρης γνωρίζεται χρόνια με τον Σαμαρά και πέρυσι τιμήθηκε παρουσία του ίδιου σε τελετή στο Μουσείο της Ακρόπολης, ως διακεκριμένη ελληνική προσωπικότητα μαζί με τον συνθέτη Βαγγέλη Παπαθανασίου, τον καθηγητή Βιολογίας Αριστείδη Πατρινό, τον διευθύνοντα σύμβουλο της 20th Century Fox, Δημήτρη Ν. Γιαννόπουλο, τον δημοσιογράφο Νίκο Αλιάγα και το ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΛΙΒΕΡΗΣ

Ο Λιβέρης, το πρόσωπο του οποίου είναι σε γραμματόσημο των ΕΛΤΑ που θα κυκλοφορεί έως τις 15 Σεπτεμβρίου 2014, κατάγεται από το Καστελόριζο και γεννήθηκε στην Αυστραλία. Είναι δισεκατομμυριούχος, σύμβουλος του προέδρου των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα (υπήρξε και του Μπιλ Κλίντον) σε θέματα Εξωτερικού Εμπορίου, επικεφαλής από το 2004 του πολυεθνικού αμερικανικού κολοσσού Dow Chemical με 45.000 εργαζόμενους, ειδικεύεται στη μεταποιητική βιομηχανία, τη μηχανολογία, τις πωλήσεις και τη διεύθυνση επιχειρήσεων, ενεργειακά προβλήματα, μέχρι ιδέες για οικονομικές διεξόδους.
Ο Λιβέρης μαζί με τέσσερις άλλους διακεκριμένους επιχειρηματίες, είναι ο ιθύνων νους της πρωτοβουλίας «Hellenic Initiative», που δημιουργήθηκε με σκοπό τη στήριξη της Ελλάδας και τη βελτίωση της εικόνας της σε διεθνές επίπεδο.

Πηγή: Νέος Κόσμος

Ο Mohamed Elomar

Αυστραλοί τζιχαντιστές απειλούν Αυστραλούς στρατιώτες που βρίσκονται στο Ιράκ.

Αυστραλοί τζιχαντιαστές-μέλη της οργάνωσης Islamic State (IS), η οποία έκανε επέλαση στη Βαγδάτη και προχώρησε στη μονομερή ανακήρυξη Χαλιφάτου απειλούν να βασανίσουν και να εκτελέσουν Αυστραλούς που υπηρετούν στο Ιράκ, αν πέσουν στα χέρια τους.

Ο Mohamed Elomar, πυγμάχος από το Σίδνεϊ, που προσχώρησε στους τζιχαντιστές ανάρτησε στο μέσο κοινωνικής δικτύωσης Twitter τη φωτογραφία ενός Ιρακινού στρατιώτη, που είχε βασανιστεί και επρόκειτο να εκτελεστεί. Τη φωτογραφία αυτή συνόδευε μήνυμα που απευθυνόταν αποκλειστικά στους Αυστραλούς στρατιώτες. «Κοιτάξτε το τέλος που θα έχει αυτός ο ιρακινός ‘σκύλος’. Ανυπομονούμε να δούμε και τους Αυστραλούς στρατιώτες να κλαίνε και να ζητούν να τους λυπηθούμε» ανέφερε στο μήνυμά του ο Elomar.

Στο μήνυμα αυτό απάντησε ο Khaled Sharrouf, Αυστραλός τζιχαντιστής που έχει ήδη καταδικαστεί για τρομοκρατία στην Αυστραλία και, πρόσφατα, ανάρτησε στο Facebook, φωτογραφίες, στις οποίες κρατούσε ένα όπλο πάνω από τα πτώματα ιρακινών, που μόλις είχε εκτελέσει. «Ο Αλλάχ προστάζει να τους σκοτώσεις όπου τους βρεις» ήταν το μήνυμα του Sharrouf, ο οποίος φυλακίστηκε τέσσερα χρόνια στην Αυστραλία και απελάθηκε τον περασμένο Δεκέμβρη από τη χώρα.

Αυτή τη στιγμή στο Ιράκ υπηρετεί ομάδα Αυστραλών κομάντος, οι οποίοι εστάλησαν στην εμπόλεμη χώρα της Μέσης Ανατολής πριν λίγες εβδομάδες για τη φύλαξη της αυστραλιανής πρεσβείας στην Βαγδάτη. Θεωρείται πολύ δύσκολο οι δυνάμεις της Ισλαμικής Πολιτείας (Islamic State – IS) να φτάσουν έως την Βαγδάτη, ενώ η κυβέρνηση Abbott έχει αποκλείσει, προς το παρόν, το ενδεχόμενο να στείλει άλλους Αυστραλούς στρατιώτες στην ιρακική πρωτεύουσα.

Να αναφέρουμε ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση ανακοίνωσε πριν από λίγες μέρες, ότι θέλει να επισπεύσει τη διαδικασία παραπομπής σε δίκη όσων Αυστραλών πολιτών που έχουν λάβει μέρος στις μάχες των εξτρεμιστών στο Ιράκ και την Συρία.

Αναφερόμενος στο θέμα, ο υπουργός Δικαιοσύνης, George Brandis, δήλωσε τότε ότι η κυβέρνηση θα δώσει επιπλέον εξουσίες στις Αρχές, που μεριμνούν για την ασφάλεια της χώρας, να εντοπίσουν τους Αυστραλούς πολίτες που έχουν μεταβεί στη Μέση Ανατολή και έχουν ενταχθεί σε τρομοκρατικές ομάδες. Σύμφωνα με όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας, τις τελευταίες μέρες ο αριθμός των Αυστραλών πολιτών που έχουν πολεμήσει με τους τζιχαντιστές στη Συρία και στο Ιράκ ανέρχεται σε 150. Ο φόβος των αυστραλιανών Αρχών είναι ότι ορισμένοι από αυτούς, επιστρέφοντας στην Αυστραλία, ενδεχομένως μυήσουν και άλλους στην εξτρεμιστική ιδεολογία τους ή προβούν σε τρομοκρατικές πράξεις.

Πηγή: Νέος Κόσμος

Δεκάδες χιλιάδες συμμετείχαν σε πορείες διαμαρτυρίας στις μεγαλουπόλεις της χώρας ζητώντας από τη Γερουσία να μπλοκάρει τον προϋπολογισμό της κυβέρνησης Abbott.

Δεκάδες χιλιάδες πολίτες συμμετείχαν την Κυριακή σε πορείες που έλαβαν χώρα σε όλες τις μεγαλουπόλεις της χώρας, ζητώντας από τους νέους γερουσιαστές, που ορκίστηκαν, να μπλοκάρουν τον προϋπολογισμό της κυβέρνησης Abbott.

Στη Μελβούρνη της πορείας -στην οποία υπολογίζεται ότι έλαβαν μέρος πάνω από 10,000 κόσμου-, ηγείτο ένας άνδρας ντυμένος ως Peppa Pig, δίνοντας το μήνυμα ότι οι περικοπές που θέλει να κάνει η κυβέρνηση Abbott στην χρηματοδότηση του κρατικού δικτύου ABC θα έχουν ως συνέπεια την περικοπή των παιδικών προγραμμάτων που προσφέρει το κρατικό δίκτυο.

Εξίσου μαζική ήταν η συμμετοχή του κόσμου και στην πορεία που έλαβε χώρα στο Σίδνεϊ, ενώ κάποιες εκατοντάδες κόσμου συμμετείχαν και σε ανάλογη πορεία διαμαρτυρίας έξω από το αυστραλιανό κοινοβούλιο στην Καμπέρα.

Η εισφορά των $7 για κάθε επίσκεψή μας στο γενικό παθολόγο, οι αλλαγές στην χορήγηση της αναπηρικής σύνταξης, οι περικοπές των επιδομάτων σε μονογονεϊκές οικογένειες αλλά και οι αλλαγές στο χώρο της ανώτατης εκπαίδευσης ήταν τα κύρια σημεία του προϋπολογισμού για τα οποία οι δεκάδες χιλιάδες των πολιτών διαμαρτύρονταν στην πορεία.

Μάλιστα κάποιοι από τους ομιλητές στην πορεία της Μελβούρνης, όπως ο Luke Hilakari, υπεύθυνος οργάνωσης κινητοποιήσεων από το Κέντρο Συνδικάτων της Βικτώριας – Victorian Trades Hall, ζήτησαν από την κυβέρνηση να αποσύρει εξ ολοκλήρου τον προϋπολογισμό που κατέθεσε.

Στην Καμπέρα τους διαδηλωτές που συγκεντρώθηκαν έξω από το Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο υποδέχθηκε μία τρίμετρη φιγούρα του Τόνι Άμποτ, και το σύνθημα-μήνυμα που οι διαδηλωτές της απεύθυναν ήταν το «Ψεύτη, Ψεύτη, Ψεύτη».

Πηγή: Νέος Κόσμος

Συνέντευξη του πρόεδρου της Παγκόσμιας Διακοινοβουλευτικής Ένωσης Ελληνισμού (Πα.Δ.Ε.Ε.) Γιάννη Πανταζόπουλου.

Η απόκτηση ελληνικών διαβατηρίων και η εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας είναι τα σημαντικότερα προβλήματα που απασχολούν την ομογένεια, σύμφωνα με τον Πρόεδρο της Παγκόσμιας Διακοινοβουλευτικής Ένωσης Ελληνισμού (Πα.Δ.Ε.Ε.) κ. Ιωάννη Πανταζόπουλο. Η ανασυγκρότηση του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού (ΣΑΕ) και η ψήφος των Αποδήμων, έπονται…

Το προεδρείο της ΠαΔΕΕ, που απαρτίζεται από ελληνικής καταγωγής πολιτικούς ανά τον κόσμο, βρίσκεται τις μέρες αυτές στην Αθήνα για την ετήσια Συνέλευση και πραγματοποιεί επαφές με την ελληνική κυβέρνηση. Μετά από πρόσκληση του υφυπουργού Εξωτερικών, Κυριάκου Γεροντόπουλου, το προεδρείο της ΠαΔΕΕ συμμετείχε στη σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη, 3 Ιουλίου 2014 στο Υπουργείο Εξωτερικών για το Νομοσχέδιο του ΣΑΕ.

Συναντήσαμε το προεδρείο της ΠαΔΕΕ στο κτίριο της Αμαλίας 22, όπου το Κοινοβούλιο τούς έχει παραχωρήσει αίθουσες προκειμένου να συνεδριάζουν όταν βρίσκονται στην ελληνική πρωτεύουσα. Μιλήσαμε με τα περισσότερα μέλη του προεδρείου. Σήμερα δημοσιεύουμε τη συνέντευξη με τον πρόεδρο της Πα.Δ.Ε.Ε. Ιωάννη Πανταζόπουλο (βουλευτής της Πολιτείας της Βικτώριας επί είκοσι χρόνια και με έξι χρόνια θητεία ως υπουργός στην Αυστραλία).

Ποιες είναι οι εντυπώσεις σας από τη συνεδρίαση για το νομοσχέδιο για το ΣΑΕ;

Είναι η πρώτη φορά που παραβρεθήκαμε σε σύσκεψη όπου συζητήθηκε το νομοσχέδιο για το ΣΑΕ. Μας κάλεσε ο υφυπουργός κ. Γεροντόπουλος και τον ευχαριστούμε.
Πράγματι, κ. Μαλασπίνα, και εμείς θέλουμε το νομοσχέδιο να περάσει από τη Βουλή με τη μεγαλύτερη δυνατή πλειοψηφία. Δεν είναι σωστό να περνάει με 1-2 ψήφους διαφορά κάτι που αφορά την ομογένεια. Φαίνεται ότι γίνεται μεγάλη προσπάθεια για να συνεννοηθούν τα κόμματα, ώστε να φθάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα.

ΡΗΡ: Πώς βλέπετε τις νέες ρυθμίσεις για το ΣΑΕ;

Κοιτάξτε. Υπάρχει μία θα έλεγα ανησυχία στην ομογένεια γιατί όλοι έχουν γνώμες για το πώς πρέπει να είναι το ΣΑΕ κλπ., αλλά όλοι δεν μπορούν να μπουν να συνεδριάσουν!…

Γιατί ανησυχούν;

Ανησυχούν για το ότι το νέο ΣΑΕ θα είναι αυτοχρηματοδοτούμενο. Σκέπτονται πώς θα μπορέσει να λειτουργήσει αυτό αποτελεσματικά. Αν θα καταφέρει να αποκτήσει έσοδα που θα επιτρέψουν να παράγει έργο, όταν δεν έχει εξασφαλισμένη χρηματοδότηση. Όμως, από την άλλη μεριά, καταλαβαίνουν ότι η πατρίδα δεν έχει χρήματα και ούτε θα είναι το παλιό ΣΑΕ που διαχειρίστηκε πολλά χρήματα με όχι πολύ επιτυχημένο έργο.

Μπορεί να επιτύχει δηλαδή;

Πανταζόπουλος: Νομίζω ότι ο οργανισμός μπορεί να προχωρήσει αν όλοι μας κάνουμε προσπάθεια να γραφτούν πολλά μέλη. Νομίζω ότι είναι σημαντικό το διπλό σύστημα, και οργανώσεις να μπορούν να είναι μέλη και τα φυσικά πρόσωπα. Έτσι θα μπορέσουμε να έχουμε μεγαλύτερο αριθμό μελών. Καταλαβαίνουμε ότι οι οργανώσεις είναι αυτές που κάνουν την πολλή δουλειά, που κρατάνε την κουλτούρα και τη γλώσσα μας στα μέρη όπου ζούμε και, επομένως, πρέπει να συνεχίσουν να παίζουν σημαντικό ρόλο, όμως μπορούν να εξακολουθήσουν να παίζουν αυτόν το σημαντικό ρόλο και με φυσικά πρόσωπα, που είναι γραμμένα μέλη τους.

Ζητήσατε η ΠαΔΕΕ, που συμμετέχει χωρίς ψήφο στο προεδρείο του ΣΑΕ, να συμμετέχει και στις Περιφέρειες. Γιατί;

Γιατί θεωρούμε ότι έτσι «δενόμαστε» περισσότερο μεταξύ μας οι ομογενείς. Οι αποφάσεις είναι περισσότερο συλλογικές.

Πόσο απασχολεί, τελικά, την ομογένεια το τι θα γίνει με το ΣΑΕ;

Η αλήθεια είναι ότι το ΣΑΕ δεν είναι το μεγαλύτερο θέμα που αντιμετωπίζουν οι απόδημοι. Η ομογένεια έχει άλλες ανάγκες…

Ποιες είναι αυτές;

Νομίζω το πρώτο που την ενδιαφέρει είναι να μειωθεί η ελληνική γραφειοκρατία. Να γίνει πιο εύκολο στα παιδιά τους να μπορούν να γραφτούν στα ελληνικά Δημοτολόγια, να πάρουν ελληνικά διαβατήρια, να ξεμπερδέψουν με το στρατολογικό. Γιατί αν έχουν ελεύθερη την είσοδο στην Ελλάδα, τα παιδιά μας θα μεγαλώσουν με την αντίληψη ότι είναι τακτοποιημένα τα χαρτιά τους στην Ελλάδα και έτσι θα έρχονται πιο συχνά. Αν γίνει αυτό, θα νιώθουν περισσότερο Έλληνες και θα γίνονται καλύτεροι Έλληνες πολίτες όπου ζουν.
Το δεύτερο μεγάλο θέμα της ομογένειας, είναι η ανάγκη να διατηρήσουμε ζωντανή την ελληνική γλώσσα και στα παιδιά μας. Η Ελλάδα ήταν πολύ ευγενική για πάρα πολλά χρόνια που έστελνε δασκάλους και μάθαιναν τα παιδιά μας ελληνικά. Δυστυχώς, φαίνεται δεν το αντέχει αυτό άλλο. Και στέλνει όλο και λιγότερους δασκάλους στο εξωτερικό.
Από την άλλη μεριά, αφού και εμείς είμαστε ένας επιτυχημένος κόσμος στο εξωτερικό, πρέπει να κάνουμε τη δική μας προσπάθεια γιατί δεν είναι σωστό η πατρίδα να κόβει συντάξεις και να στέλνει χρήματα στο εξωτερικό… Ή δεν τα στέλνουμε σε χώρες όπου ο ελληνισμός έχει περισσότερες ανάγκες από τις δικές μας χώρες Αυστραλία, Αμερική, Καναδά…

Όμως και εσείς χρειάζεστε δασκάλους και η πατρίδα το ίδιο πρέπει να αντιμετωπίζει τους απόδημους…

Είναι πολύ σωστό αυτό που λέτε. Ναι, και εμείς χρειαζόμαστε δασκάλους. Αυτό είναι ένα από τα θέματα που συζητάμε στην ΠαΔΕΕ και στις επαφές που έχουμε με την κυβέρνηση. Αναζητάμε τη χρυσή τομή. Μάλιστα, ένας συνάδελφος από την Ιταλία είχε την ιδέα να προχωρήσουμε σε προγράμματα που δεν κοστίζουν πολλά χρήματα στο ελληνικό κράτος. Ένα τέτοιο πρόγραμμα είναι η προσπάθεια να καθιερωθεί Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας. Αυτό θα βοηθούσε, διότι αφήνει περιθώριο για όλη την ομογένεια να αγκαλιάσει την προσπάθεια και να τη στηρίξει. Το να είσαι Έλληνας τώρα και να βλέπεις ελληνικά προϊόντα επιτυχημένα στο εξωτερικό νιώθουμε υπερήφανοι. Σκεφτείτε μία ημέρα όπου όλος ο κόσμος θα αναφέρεται στην ελληνική Γλώσσα!

Με τα ταξίδια ομογενών στην Ελλάδα;

Εμείς προσπαθούμε όλα τα παιδιά να έρχονται στην Ελλάδα. Θα θέλαμε και περισσότερα προγράμματα φιλοξενίας. Το χρησιμοποιούμε αυτό μαζί και με τη γλώσσα για να δώσουμε πιο πολύ θάρρος στους γονείς να στέλνουν τα παιδιά τους να έρχονται και αυτοί. Όμως πάλι κι εμείς πρέπει φτιάξουμε προγράμματα να μαθαίνουμε τα ελληνικά και οι μεγάλοι. Και αυτοί πρέπει να μάθουν ελληνικά. Όλη η προσπάθεια είναι στα νέα παιδιά και σωστά. Όμως όταν κοιτάζουμε τι γίνεται σε άλλες χώρες, σε ποιο κομμάτι αυξάνονται τα νούμερα, άτομα που πάνε να μάθουν τη γλώσσα, δεν είναι τα παιδιά, είναι άτομα μεγαλύτερων ηλικιών που για κάποιο λόγο δεν έμαθαν στα νιάτα τους την ελληνική γλώσσα και τώρα θέλουν να μάθουν τη γλώσσα της καταγωγής τους! Πρέπει, επομένως,να κάνουμε προγράμματα και γι’ αυτούς….

Με τους μεικτούς γάμους;

Ναι, και για τους μεικτούς γάμους όσο περνάει κάθε γενιά μεγαλώνει και το ποσοστό ελληνικής καταγωγής ατόμων και των δύο φύλων που κάνουν μεικτούς γάμους. Αν στην πρώτη γενιά ήταν 10%-15% στη δεύτερη γενιά φτάνει το 30% και στην τρίτη και τέταρτη γενιά καταλαβαίνετε θα ανέβει ακόμη περισσότερο. Γι’ αυτό χρειαζόμαστε την ίδια προσπάθεια για τους μεγαλύτερους στην ηλικία που στα μαθητικά τους χρόνια δεν έμαθαν τα ελληνικά ή είναι παντρεμένοι σε ελληνικές εκκλησίες, βαφτίζουν ορθόδοξα τα παιδιά τους, όμως δεν είναι Έλληνες γιατί είναι από παντρειά…

Η ψήφος;

Πάλι η ψήφος δεν είναι το μεγαλύτερο πρακτικό θέμα. Είναι, όμως, πρωταρχικής σημασίας από την άποψη ότι αποδεικνύει πως η γενέτειρα υπολογίζει και σέβεται την ομογένεια. Φυσικά, δεν λέμε αυτός που δεν έχει ελληνική ταυτότητα να ψηφίζει. Αλλά όσοι απόδημοι έχουν ταυτότητα ή διαβατήριο, ναι. Όλοι μας ζούμε σε χώρες που άμα είμαστε ταξίδι στο εξωτερικό ή άμα απουσιάζουμε για δουλειές ή όποιον άλλο λόγο έχουμε εγκατασταθεί σε άλλη χώρα, και έχουμε εκλογές, έχουμε το δικαίωμα να ψηφίζουμε από εκεί όπου ζούμε.

Νομίζετε θα είναι πολλοί που θα ψηφίζουν;

Ξέρω, πολλοί δεν πάνε να ψηφίσουν. Το έχω ακούσει αυτό το επιχείρημα. Όμως αυτό δεν έχει σημασία. Το ότι έχουν το δικαίωμα αν θέλουν να πάνε στο προξενείο να ψηφίσουν, αυτό είναι το κρίσιμο. Ότι έχουν το δικαίωμα. Και στην Ελλάδα αλλά και στις χώρες όπου ζούμε, δεν ψηφίζουν όλοι όσοι είναι εγγεγραμμένοι! Αυτό δεν τους στερεί το δικαίωμα να είναι ψηφοφόροι!

Η ΠΑΔΕΕ

H Παγκόσμια Διακοινοβουλευτική Ένωση Ελληνισμού (Πα.Δ.Ε.Ε.) είναι μη κομματική πολιτική ένωση, η οποία συστάθηκε τον Αύγουστο του 1996, με πρωτοβουλία της ελληνικής κυβέρνησης.
Η Πα.Δ.Ε.Ε. σκοπό έχει τη δικτύωση και συνεργασία των ελληνικής καταγωγής μελών κοινοβουλίων μη ελληνόφωνων χωρών την ανταλλαγή απόψεων σε θέματα κοινού ενδιαφέροντος και την ισχυροποίηση των σχέσεων φιλίας μεταξύ του Ελληνικού Κοινοβουλίου και των Κοινοβουλίων των χωρών τους.
Σήμερα τα μέλη της αριθμούν τα 200 προερχόμενα από 27 χώρες. Σε αυτά περιλαμβάνονται πρ. πρωθυπουργοί, πρόεδροι και αντιπρόεδροι κοινοβουλίων, υπουργοί, βουλευτές και γερουσιαστές ελληνικής καταγωγής εκλεγμένοι σε διάφορα νομοθετικά σώματα σε όλο τον κόσμο.

*Αναδημοσιεύεται από την διαδικτυακή εφημερίδα «Panhellenic Post»

Πηγή: Νέος Κόσμος