Daily Archives: October 27, 2014

 Έχουν περάσει πενήντα χρόνια από τότε που ανακαλύφθηκαν όμως παραμένουν άγνωστοι στο ευρύ κοινό. Γνωρίστε τους υπόλοιπους 6 μακεδονικούς τάφους της Αμφίπολης .

Όπως αναφέρει σε άρθρο που δημοσιεύει στο xronometro.com ο δημοσιογράφος και ιστορικός ετρευνητής Άρςη Μεντίζης, αυτοί οι έξι τάφοι μακεδονικού τύπου και βρίσκονται λίγο νοτιότερα από το ελληνιστικό νεκροταφείο, όπου από τον ίδιο αρχαιολόγο ανασκάφτηκαν πάνω από 400 τάφοι, αλλά και βορειοδυτικά των αρχαίων τειχών. Στο πόνημά του για την Αμφίπολη, ο ανασκαφέας Δημήτρης Λαζαρίδης, δίνει πολλά στοιχεία για τα έξι αυτά ταφικά οικοδομήματα, που τα κάνουν ξεχωριστά για την εποχή.

Μακεδονικός Τάφος 1

Όσον αφορά τον “μακεδονικό τάφο 1”, όπως είναι γνωστός, αποκαλύφθηκε το 1960 και καλύπτεται από τεχνητό τύμβο. Αποτελείται από καμαροσκεπή διάδρομο μήκους 5,30 μ. και πλάτους, 1,60 μ., προθάλαμο και κυρίως θάλαμο. Δυστυχώς στο συγκεκριμένο τάφο η οροφή του προθαλάμου και του κυρίως θαλάμου είχε καταρρεύσει. Αξίζει στο σημείο αυτό να αναφέρουμε ότι το συνολικό μήκος του τάφου αυτού φτάνει τα 11,30 μ. και, μέχρι να αποκαλυφθεί το ταφικό οικοδόμημα στο λόφο “Καστά”, ήταν ο μεγαλύτερος γνωστός τάφος της Αμφίπολης. Στη δεξιά πλευρά του προθαλάμου υπάρχει νεκρική κλίνη χτισμένη με πλίνθους από πωρόλιθο. Παρόμοια και στον νεκρικό θάλαμο, υπήρχαν δύο όμοιες κλίνες που σχηματίζουν ορθή γωνία. Οι δύο αυτές κλίνες καλύπτονται από ασβεστοκονίαμα που πάνω του υπάρχει ζωγραφική διακόσμηση με ζωηρά χρώματα. Στα πόδια της κλίνης και στο επάνω μέρος εικονίζονται, σύμφωνα με τον Δ. Λαζαρίδη, διονυσιακές μορφές καθισμένες σε βράχους ή ημικλινείς στο έδαφος με θυρσούς, μικρά λιοντάρια, βωμοί κ.α. Ανθέμια και διάφορα άλλα γεωμετρικά, κυρίως, σχήματα καλύπτουν και τα πόδια των κλινών.

Τα κτερίσματα της νεκρής του τάφου αυτού ήταν πλούσια. Σε αυτά περιλαμβάνονται δύο μεγάλα χρυσά δαχτυλίδια με χρωματιστές πέτρες που έχουν εγχάρακτες μορφές, ένα χρυσό στεφάνι από φύλλα ελιάς, άνθη και φύλλα από χρυσό έλασμα, ένα ζευγάρι χρυσά σκουλαρίκια που καταλήγουν σε λεοντοκεφαλές, ένας χρυσός οβολός με παράσταση κεφαλής Ηρακλή με λεοντή, ένας ασημένιος καθρέφτης, διάφορα αγγεία και μια πυξίδα. Οι τοιχογραφίες των κλινών αφού αποτυπώθηκαν, αποτοιχίσθηκαν και μεταφέρθηκαν στο Μουσείο της Καβάλας, όπου και εκτίθονταν μέχρι πριν μερικά χρόνια, σε αναπαράσταση του νεκρικού θαλάμου που υπήρχε στην αίθουσα της Αμφίπολης. Ο σημαντικός αυτός τάφος, σύμφωνα με τον ανασκαφέα του, χρονολογείται στον 3ο αιώνα π.Χ..

Μακεδονικός τάφος 2

Σε κοντινή απόσταση από τον πρώτο τάφο, στα νοτιοδυτικά, το 1961 αποκαλύφθηκε και άλλος μακεδονικός τάφος, κάτω από τύμβο. Ο τάφος αυτός είναι χτισμένος με πλίνθους πωρόλιθου και αποτελείται από διάδρομο μήκους 6,28 μ. και πλάτους 1,36 μ. και από ένα νεκρικό θάλαμο διαστάσεων 3,06 x 3,08 μ. που στεγάζεται με καμάρα. Στεγασμένο επίσης με πλάκες πωρόλιθου είναι και ένα τμήμα του διαδρόμου.

Στο νεκρικό θάλαμο μπαίνει κανείς από μια είσοδο πλάτους 1,25 μ.. Στη δυτική και στη βόρεια πλευρά υπάρχουν νεκρικές κλίνες που σχηματίζουν ορθή γωνία, και οι οποίες είναι κατασκευασμένες από πλίνθους πωρόλιθου. Δυστυχώς όμως είναι κατεστραμμένες σε ένα τμήμα τους από τους τυμβωρύχους που σύλησαν τον τάφο. Από τα ελάχιστα πήλινα ευρήματα που αποκαλύφθηκαν στο δάπεδο του θαλάμου, ο τάφος χρονολογείται πιθανώς στο δεύτερο μισό του 3ου αιώνα π.Χ.

Μακεδονικός τάφος 3

Πρόκειται για άλλον ένα ιδιαίτερα σημαντικό τάφο μακεδονικού τύπου, ο οποίος βρίσκεται στο λόφο “Καστά”, που το τελευταίο διάστημα έχει συγκεντρώσει το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης. Παρόλα αυτά ελάχιστοι γνωρίζουν ότι στο λόφο αυτό βρίσκεται ακόμη ένας, σαφώς μικρότερος, μακεδονικός τάφος.

Ο τάφος αυτός αποκαλύφθηκε το 1960, κατά τη διάρκεια των εκτεταμένων ερευνών που πραγματοποίησε στο λόγο ο Δ. Λαζαρίδης, αλλά δυστυχώς ήταν συλημένος και εν μέρει κατεστραμμένος. Ο τάφος αυτός αποτελείται από προθάλαμο και νεκρικό θάλαμο και έχει μήκος 9 μ. και πλάτος 3,07 μ. και χρονολογείται στον 3ο αιώνα π.Χ..

Είναι λαξευμένος στο βράχο και τα τοιχώματά του καλύπτονταν από πλίνθους πωρόλιθου, από τις οποίες σώζεται μόνο η κατώτερη σειρά. Οι κατώτεροι δόμοι των τοίχων καλύπτονται από κονίαμα που μιμούνται ορθομαρμαρώσεις.

Είναι ενδιαφέρον ότι το δάπεδο του προθαλάμου καλύπτονταν από ψηφιδωτό με διακόσμηση πολύχρωμων ρόμβων, ενώ το δάπεδο του κυρίως θαλάμου χωρίζονταν σε τρεις ζώνες με βαθύ κόκκινο και κίτρινο χρώμα. Στο βόρειο τμήμα το δάπεδο είχε σπάσει προκειμένου να κατασκευαστεί και δεύτερος τάφος εκτός από τον αρχικό που βρισκόταν στο βάθος του κυρίως θαλάμου. Τα τοιχώματα των δύο τάφων καλύπτονται από κονίαμα με ζωηρά χρώματα, όπως κόκκινο, κίτρινο, μαύρο, λευκό κ.α., ενώ στον ένα υπήρχε και διακόσμηση με άνθη, βλαστούς, πουλιά, αγγεία κλπ. Το ψηφιδωτό αλλά και οι τοιχογραφίες αποτοιχίσθηκαν για να διασωθούν.

Μακεδονικός τάφος 4

Αξίζει να σημειωθεί πως κοντά σε αυτόν τον τάφο βρέθηκε ακόμη ένας μικρός μακεδονικού τύπου τάφος, μέσα στον οποίο βρέθηκαν πολλές πυξίδες, δύο πήλινα ειδώλια, διάφορα χάλκινα και γυάλινα αντικείμενα και ένα χρυσό δαχτυλίδι.

Μακεδονικός τάφος 5 ή “ο τάφος του γιατρού”

Στην ανατολική εξωτερική πλευρά του τείχους της Αμφίπολης, κοντά στο παρεκκλήσι του Αγίου Νικολάου, το 1959 εντοπίστηκε άλλο ένα νεκροταφείο όψιμων ελληνιστικών και ρωμαϊκών χρόνων. Εκεί αποκαλύφθηκε και ένας τέταρτος τάφος μακεδονικού τύπου, ρωμαϊκών χρόνων.

Αποτελείται από διάδρομο 3 μ. και νεκρικό θάλαμο διαστάσεων 2,55 x 3,55 μ. όπου στις τρείς πλευρές του υπάρχουν πέντε κόγχες. Στο υπέρθυρο του τάφου βρέθηκε επιγραφή που αναφέρει πως πρόκειται για τον τάφο του γιατρού Σέξτου Ιουλίου Χαρίτωνος, και χρονολογείται στο 74 μ.Χ., σύμφωνα με τη μακεδονική χρονολογία BKC.

Μακεδονικός τάφος 6

Στο νεκροταφείο που βρίσκεται βορειοδυτικά της αρχαίας Αμφίπολης το 1960 αποκαλύφθηκε από τον Δ. Λαζαρίδη, ένας ακόμη τάφος μακεδονικού τύπου, που αποτελείται από διάδρομο μήκους 5,30 μ. και πλάτους 1,58 μ. και ένα νεκρικό θάλαμο διαστάσεων 2,90 x 3,08 μ. Η είσοδός του ήταν κλειστή με πρόχειρο τοίχο από πλίνθους πωρόλιθου.

Στο δάπεδο του διαδρόμου, και σε απόσταση 2,15 μ. από την είσοδο, βρέθηκε σκαμμένη κυκλική κοιλότητα, διαμέτρου 55 εκ. και βάθους 40 εκατοστών αγνώστου προορισμού. Μέσα στον τάφο διαπιστώθηκαν έξι ταφές. Οι τέσσερις ήταν στο δάπεδο και οι δύο ήταν σε κόγχες που είχαν δημιουργηθεί. Μεταξύ των ευρημάτων του τάφου ήταν αγγεία, δύο στλεγγίδες, ένα ζευγάρι χρυσά σκουλαρίκια, χρυσό δαχτυλίδι, γυάλινο πολύχρωμο αγγείο, χάλκινος καθρέπτης κ.α. Ο τάφος χρονολογείται από τον ανασκαφέα στη μέση ελληνιστική εποχή.

Πηγή:  xronometro.com

«Βροχή» πέφτουν οι νέες παραγγελίες πλοίων από τους Έλληνες εφοπλιστές ενισχύοντας τους στόλους τους χωρίς να τους «τρομάζει» η υπερπροσφορά χωρητικότητας που παρατηρείται σε διεθνές επίπεδο.

Πολλοί εξ αυτών έχοντας εξασφαλισμένες γραμμές χρηματοδότησης των επενδυτικών τους πλάνων, είτε μέσω των τραπεζών και της άντλησης κεφαλαίων από τις χρηματαγορές ή από άλλες πηγές, θεωρούν πως υπάρχουν σημαντικά σημάδια ανάκαμψης και γι’ αυτόν τον λόγο σπεύδουν να «χτίσουν» όσο το δυνατόν πιο γερές θέσεις.

Πάνω από 9 δισ. δολ. επένδυσαν το πρώτο εξάμηνο του έτους οι «Greeks» των θαλασσών, τοποθετώντας στο orderbook των ναυπηγείων παραγγελίες για 206 νεότευκτα, δηλ. έριξαν 2,5 δισ. δολ. περισσότερα σε σχέση με το ίδιο χρονικό διάστημα του 2013 και 6,5 δισ. δολ. παραπάνω σε σχέση με το 2012.

Γεγονός το οποίο καταδεικνύει πως η επιφυλακτικότητα των περασμένων ετών που «γεννούσε» η έντονη τρικυμία των ναυλαγορών έχει μετριαστεί σε μεγάλο βαθμό.

Όπως επίσης έχει αποκατασταθεί και η ροή ρευστότητας, η οποία έλειπε προ διετίας λόγω της αυστηρότερης πολιτικής των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων για την αναδιάρθρωση ή χορήγηση νέων δανείων, αλλά και της διστακτικότητας επενδυτών να ρίξουν κεφάλαια σε ελληνικές εταιρίες, κάτι που πλέον δεν ισχύει στον ίδιο βαθμό.

Μόνο τον Ιούνιο, οι ελληνικές ναυτιλιακές «έγραψαν» παραγγελίες στις διεθνείς γιάρδες 29 νεότευκτων, συνολικής αξίας άνω του 1,2 δισ. δολ., όταν τον αντίστοιχο μήνα του 2013 ο αριθμός των παραγγελιών έφτανε τις 22 (αύξηση 32%).

Και μπορεί το δίμηνο Αυγούστου- Σεπτεμβρίου να παρατηρήθηκε μία κάμψη στη ναυπηγική τους δραστηριότητα, με 4 μόλις εταιρίες να προχωρούν στην κατασκευή ισάριθμων δεξαμενόπλοιων λόγω της πληθώρας του προσφερόμενου τονάζ που κρατά χαμηλά τη ναυλαγορά, σύμφωνα με τους αναλυτές, όμως, η συνολική «συγκομιδή» για το έτος ως τώρα κλείνει με θετικό πρόσημο.

Στις πρώτες επιλογές τους είναι τα bulk carriers λόγω και της έστω και φειδωλής ανάκαμψης του BDI με 102 πλοία στα βιβλία παραγγελιών, ενώ ακολουθούν τα δεξαμενόπλοια (59) και τα πλοία μεταφοράς φυσικού αερίου (33).

ΠΟΙΟΙ «ΧΤΙΖΟΥΝ»

«Πρωταγωνιστές» σε αυτό το… έργο της ανάπτυξης του ελληνόκτητου στόλου για το 2014 είναι μέχρι στιγμής 11 ηχηρά ονόματα του ελληνικού εφοπλισμού, οι οποίοι έχουν επενδύσει πάνω από 2,5 δισ. δολ για 52 νέα «σκαριά».

Επτά πλοία έχει παραγγείλει η Ceres Shipping του Πήτερ Λιβανού, τρία φορτηγά χύδην με τιμή 27 εκ. δολ. το καθένα (71 εκ. ευρώ συνολικά) η Blue Planet του Ν. Αποδιάκου, δύο πλοία μεταφοράς υγραερίου αξίας 104 εκ. δολ. η Stealthgas του Χάρη Βαφειά και 4 πλοία χωρητικότητας 158.000 τόνων και αξίας 65 εκ. δολ. έκαστο η Kyklades Maritime της οικογένειας Αλαφούζου.

Στο ίδιο… μοτίβο των νέων παραγγελιών κινούνται και η Polembros Shipping του Σπύρου Πολέμη, η οποία έχει βάλει στο orderbook παραγγελία δύο τάνκερ (χωρητικότητας 145.000 τόνων το καθένα) συνολικής αξίας 140 εκ. δολ. και η Thenamaris του Θανάση Μαρτίνου που τοποθέτησε παραγγελία δύο τάνκερ επίσης (115.000 τόνων έκαστο) σε ναυπηγεία της Κορέας.

Η τιμή τους ανέρχεται στα 110 εκατ. δολ. και η παράδοσή τους από τις κορεάτικες γιάρδες στη ναυτιλιακή εταιρία έχει προγραμματιστεί να γίνει εντός του 2016.

Νέες παραγγελίες έχουν πραγματοποιήσει όμως, και η Arcadia Shipmng του Κ. Αγγελόπουλου για δύο μεγάλα δεξαμενόπλοια με τιμή 101 εκ. δολ., η Equinox Maritime για δύο φορτηγά που θα τα παραλάβει τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο του 2016 αντίστοιχα, ο Θεόδωρος Βενιάμης για λογαριασμό της Golden Union 9 φορτηγά, αλλά και ο Γιάννης Αγγελικούσης αντίστοιχο αριθμό.

Στο… κομμάτι του φυσικού αερίου ένα από τα ναυπηγικά προγράμματα- μαμούθ υλοποιεί ο Γιώργος Προκοπίου με την Dynagas χτίζοντας περίπου 7 LNG πλοία αξίας κοντά στο 1 δισ. δολ.

Σύμφωνα με τους ναυτιλιακούς αναλυτές, τη «μερίδα του λέοντος» των ναυπηγήσεων έχουν οι κινέζικες γιάρδες, καθώς ένα στα πέντε ελληνικά εμπορικά πλοία «χτίζονται» εκεί.

Ένας από τους βασικούς λόγους είναι η γραμμή χρηματοδότησης πάνω από 1 δισ. δολ. που έχουν ανοίξει τα τελευταία χρόνια οι κινεζικές τράπεζες προς τους Έλληνες εφοπλιστές, με «αντάλλαγμα» τα πλοία τους να φτιάχνονται από τα ναυπηγεία της χώρας τους.

ΜΕ 33 ΝΕΑ «ΣΚΑΡΙΑ»:Η ελληνική «αρμάδα» στη μάχη του LNG

Τη δεύτερη πιο ισχυρή χώρα στον κλάδο των πλοίων μεταφοράς υγροποιημένου φυσικού αερίου, πίσω από την Ιαπωνία αποτελεί η Ελλάδα, με τους Έλληνες εφοπλιστές να πρωταγωνιστούν και στον συγκεκριμένο κλάδο «χτίζοντας» 33 πλοία LNG χωρητικότητας 5,5 εκατ. κυβικών μέτρων, η αξία των οποίων υπερβαίνει τα 6,6 δισ. δολ.

Ήδη, ο ελληνόκτητος στόλος μετρά 31 πλοία και η ελληνική «αρμάδα» είναι έτοιμη να πρωταγωνιστήσει στον πόλεμο του φυσικού αερίου.

Μεταξύ των ισχυρών παικτών του κλάδου είναι ο Γ. Προκοπίου, ο Π. Λιβανός με την Gaslog, ο οποίος έχει βάλει στο orderbook 10 παραγγελίες συν 4 option με μερικά από αυτά να τα παραλαμβάνει το 2016, ο Γ. Αγγελικούσης, η οικογένεια Κανελλάκη κ.α.

Με δεδομένο μάλιστα, πως η ζήτηση του LNG θα υπερδιπλασιαστεί τις επόμενες δύο δεκαετίες, καθώς οι ΗΠΑ μετεξελίσσονται από εισαγωγέα σε καθαρό εξαγωγέα ενέργειας, οι ανάγκες εισαγωγών από Κίνα- Ινδία θα αυξηθούν, οι γεωπολιτικές ισορροπίες στην Ευρώπη μετά και την κρίση στην Ουκρανία αλλάζουν και νέα projects θα παράγουν αέριο από το 2016, οι αναλυτές τονίζουν ότι οι επενδύσεις σε πλοία LNG θα αυξηθούν κατά 10% τουλάχιστον το επόμενο διάστημα.

Πηγή:zougla.gr

Αντιμέτωποι με τρεις αρκούδες ήρθαν χθες, στις 10.00 το πρωί, ένας κτηνοτρόφος, ο βοσκός του και ένα κτηνίατρος του Οργανισμού Γεωργικών Ασφαλίσεων, στη Δροσοπηγή της Κόνιτσας, στα 1.050μ. υψόμετρο, στον Σμόλικα.

«Χρειάστηκε να κάνουμε τους λύκους, φασαρία, να γαβγίζουμε, για να φοβηθούν και να απομακρυνθούν» λέει χαρακτηριστικά στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κτηνοτρόφος Κώστας Τσάτσας που διατηρεί μια μεγάλη στάνη με γίδια, μοσχάρια και αγελάδες, 500 μέτρα από το χωριό Δροσοπηγή.

Όπως αναφέρει ο κτηνοτρόφος, τις προηγούμενες ημέρες βρήκε στη στάνη του τέσσερα νεκρά ζώα -ένα μοσχάρι και τρεις αγελάδες- τα οποία είχαν κατασπαράξει, όπως υποστηρίζει, λύκοι και αρκούδες.

Αμέσως ειδοποίησε τον ΕΛΓΑ, προκειμένου να καταγραφούν τα περιστατικά, και χθες το πρωί πήγε ο κτηνίατρος, για να πιστοποιήσει την κατάσταση. Μόλις ο κ. Τσάτσας μαζί με τον εκπρόσωπο του ΕΛΓΑ και έναν βοσκό πλησίασαν με τα πόδια στη στάνη, γιατί η περιοχή είναι δύσβατη και δεν υπάρχει δρόμος, πάγωσαν -όπως αφηγείται- γιατί στα 50 μέτρα και δίπλα σε μία νεκρή αγελάδα είδαν τρεις αρκούδες.

«Πιθανόν να ήταν μητέρα, με τα δύο μεγάλα παιδιά της. Ξαφνικά, τις αντικρίσαμε, παγώσαμε προς στιγμήν. Δεν είχαμε αυτοκίνητο. Ήταν ούτε στα 50 μέτρα κοντά μας. Αρχικά κινήθηκαν προς το μέρος μας. Ο βοσκός έτρεξε γιατί φοβήθηκε, έπεσε σε βράχια και κτύπησε τα πόδια του. Εμείς αντιδράσαμε, φωνάζαμε σαν λύκοι, σκύλοι, κάναμε φασαρία. Οι τρεις αρκούδες άρχισαν να απομακρύνονται με αργό πάτημα» αναφέρει.

Ο κ. Τσάτσας λέει ότι δεν είναι η πρώτη φορά, ούτε αυτός ο μοναδικός, που χάνει ζώα από λύκους ή αρκούδες και υποστηρίζει: «Το βουνό είναι γεμάτο αρκούδες. Γίναμε έρμαια των αρκούδων και των λύκων. Αν σκοτώσουμε μία αρκούδα, θα μας κλείσουν φυλακή. Ζητάμε να ληφθούν μέτρα και να αποζημιωθούμε. Τα προβλήματα των κτηνοτρόφων είναι πολύ σοβαρά. Ο ΕΛΓΑ, ενώ πληρώνουμε ακριβή ασφάλεια για τα ζώα μας, έχει πάνω από έναν χρόνο που καθυστερεί τις αποζημιώσεις μας, καθώς ο ΟΠΕΚΕΠΕ τις έχει μπλοκάρει».

Ανάλογα περιστατικά έχουν συμβεί σε πολλές περιοχές της Ηπείρου, με τελευταίο στο χωριό Μανασσή του Ζαγορίου πριν από 15 ημέρες, όπου μία αρκούδα έβγαλε τις πλάκες από τη στέγη του καφενείου αναζητώντας τροφή. Τότε, μάλιστα, ένας κτηνοτρόφος της περιοχής ισχυρίστηκε ότι έχει χάσει γίδια από το κοπάδι του λόγω αρκούδων και λύκων.

Μετά τα αλλεπάλληλα κρούσματα, η γενική γραμματέας στην Αποκεντρωμένη Διοίκηση Δυτικής Μακεδονίας-Ηπείρου συγκρότησε συντονιστική επιτροπή, για τη διαχείριση περιστατικών προσέγγισης αρκούδων σε ορεινούς οικισμούς.

Πηγή:zougla.gr

CBA’s Michael Blythe Photo: Lisa Maree Williams/Fairfax Media via Getty Images

One of the most hawkish forecasters of the economy, Commonwealth Bank, has delayed the timing of its prediction for the Reserve Bank of Australia’s first interest rate rise this cycle to August 2015 from February.

CBA’s new forecast still has the RBA tightening in advance of the United States Federal Reserve by just one month.

The RBA’s acceptance of macroprudential regulation to cool the housing market has also weighed on CBA’s forecasts, in that targeting house prices will in effect buy the RBA time, suggesting rates will be on hold at a record low 2.5 per cent for longer.

“We suspect that this shift in thinking towards alternative tools was done reluctantly,” said CBA chief economist Michael Blythe. “But it does indicate a greater reluctance to use interest rates than we had thought likely.”

Mr Blythe had been one of the earliest economists to call for the RBA to lift the cash rate, and, while almost all economists now believe the next move for the central bank will be up, traders are still pricing in the chance of an interest rate cut by June 2015.

Goldman Sachs Asset Management head of fixed income in Asia-Pacific, Philip Moffitt, has been one of the most high-profile experts advocating further easing.

The RBA will be craving certainty before it makes a decision on the direction of policy, said Mr Blythe. The Australian Bureau of Statistics’ inability to accurately measure the unemployment situation as well as the central bank’s preference for a lower Australian dollar will only add to its neutral bias, the economist argued.

“So time is the issue. The RBA needs more of it to assess emerging trends. They are prepared to buy it through macroprudential initiatives. And near-term inflation trends offer some,” Mr Blythe said.

The plunge in the price of oil and downgrades to global growth have quashed expectations of high inflation in advanced economies, including in Australia where the last read on inflation was a benign annual rate of 2.6 per cent on an annual basis.

However, CBA still thinks inflation could be a risk for the RBA if the currency declines, and domestic inflation remains high relative to disappointing growth in wages.

“This gap between wages/domestic inflation is an indication that there are price pressures at work that don’t respond to the economic cycle or the RBA,” CBA’s economics team said in a report.

Mr Blythe has also changed his forecast for the first interest rate hike from the Fed, which is poised to end its $US4 trillion ($4.5 trillion) stimulus program this week. CBA now has the Fed raising rates in September instead of July.

source: smh.com.au

Read more: http://www.smh.com.au/business/markets/cba-pushes-out-rate-rise-timing-on-weak-inflation-uncertainty-20141027-11cb9q.html#ixzz3HJdUXm1P

Read more: http://www.smh.com.au/business/markets/cba-pushes-out-rate-rise-timing-on-weak-inflation-uncertainty-20141027-11cb9q.html#ixzz3HJdDO7SU

3rd Bn The Parachute Regiment mount an operation by Chinook helicopter in the Mizan district of Zabul in southern Afghanistan Photo: Christopher Pledger/The Telegraph

The thirteen-year war against the Taliban has been described by one senior British general as a ‘score draw’.

When the awful images of the 9/11 attacks filled British television screens and Tony Blair said the UK stood shoulder to shoulder with America, few could have suspected his vow would lead to a grinding military campaign in an obscure south western corner of Afghanistan.

British forces were at the centre of the war against the Taliban from the very start. When America began its air campaign to oust the Taliban who had refused to hand over Osama Bin Laden, RAF planes were involved from the beginning.

Small teams of British special forces were also on the ground from the start as the international coalition against the Taliban worked with Afghan fighters from the Northern Alliance to sweep into Kabul.

Faced with the onslaught, the Taliban quickly fled. Osama bin Laden escaped from his mountain holdout in Tora Bora, but the country gained a charismatic, Western-friendly leader in Hamid Karzai and its people were keen to rebuild.

It is here that many believe the coalition made the most grave of what would be many errors in the Afghan campaign.

With the country seemingly secure, American and British attention turned to Iraq, leaving Afghanistan largely ignored. As the allies invaded Iraq and then found themselves bogged down in chaos and civil war, London and Washington had little time to worry about a campaign they believed they had already won.

But while their attention was diverted, the Afghan campaign had in fact begun to stumble and the initial optimism was fast evaporating. Hamid Karzai’s weak government was unable to bring the reconstruction it had promised. The warlords he and the West relied on were preying on his people. Clumsy counter terrorism campaigns led by international troops were alienating Afghans. Corruption was rampant and opium growing was rife.

As the promises of 2001 soured, the Taliban began to re-emerge.

Then in late 2005 another pivotal decision was made. As Nato began to extend into the south of the country to back up development efforts, Britain said it would take on the province of Helmand, capital of the country’s opium growing. From now on Britain’s Afghan campaign would be synonymous with Helmand.

How and why the decision was made when Britain was already fighting in Iraq is hotly debated. John Reid, then Defence Secretary, notoriously said in early 2006 that he would be happy to see the Helmand deployment end in three years without a shot being fired.

Instead, when 3,300 soldiers arrived in the province’s deserts, fields and orchards that summer they found themselves fighting for their lives in some of the heaviest combat British forces had seen since the Second World War.

Overstretched and facing a hornets’ nest of Taliban fighters, the soldiers of the Parachute Regiment had precious little time to support the building of schools and hospitals.

Strung out in platoon houses in towns such as Musa Qala and Sangin that would soon become infamous, they found themselves in daily fire fights and calling in air strikes to keep the insurgents at bay.

That bloody summer set the pattern for those that followed. British troops launched regular offensives to clear Taliban from areas, but were unable to hold the ground afterwards. Many Helmandis already distrusted the British because of their previous imperial entanglements in Afghanistan and the constant fighting and use of air strikes turned many more against them.

Commanders also too often found themselves unknowingly drawn into local disputes, where they were propping up predatory police chiefs or government officials that the residents disliked more than the Taliban.

British troop numbers grew, but by 2009 and after years of official insistence all was progressing well, it was clear that something more was needed to try to break the stalemate. In Helmand, that came with the arrival of thousands of United States Marines.

Barack Obama’s pledge to end the war in Iraq and concentrate on the war in Afghanistan saw more than 20,000 marines poured into Helmand. By 2010, there were more than 30,000 international troops there, only four years after British politicians and commanders had said they could do the job with a tenth that number.

The now notorious districts of Sangin, Musa Qala, Kajaki and Now Zad were handed over to the Americans and British troops regrouped around Lashkar Gah, Nad-e Ali and Nahr-e Saraj.

With fewer areas to patrol and a greater density of forces, a change began to be slowly seen. Bit by bit, the Taliban were pushed out. Fledgling Afghan forces began to grow in competence. Development finally began to be seen and violence lessened.

But even as there were finally glints of long hoped for progress, patience was running out in the West. In Britain, the war was unpopular and a new Government felt it had been saddled with a conflict belonging to its predecessors.

At the Lisbon summit in late 2010, it was decided Britain and its Nato allies would transfer security duties to the Afghan forces as quickly as possible and finish their combat mission by the end of 2014.

Troops’ main job switched from fighting to training and supporting the Afghan forces. In Whitehall politicians pressured generals to make the drawdown as quick as possible.

In the last couple of years, bit by bit, British troops have packed up and closed or handed over more than 140 bases and checkpoints they once ran. Thousands of vehicles and shipping containers of kit have been sent home.

The combat mission doesn’t officially end for another two months, and several hundred military trainers and advisers will stay in Kabul next year, but to all intents, Britain’s war has ended now the flag has come down in Helmand.

How lasting the fragile progress will be is not clear. Hundreds of Afghan soldiers and police have been killed or wounded fighting the Taliban in Helmand this year. Afghan officials say they fear towns including Sangin and Now Zad could fall again, though central Helmand appears far more secure. Advances in healthcare, schooling and administration are there, but precarious.

British commanders say they are going home having given the Afghan people the best chance they could. But in private one senior general describes Britain’s campaign against the Taliban as a score draw, which is a long way from the Government’s optimism in 2006.

source: telegraph.co.uk

A new sector worth some 1 billion euros a year is expected to emerge thanks to a new strategy being adopted by Greek marine equipment manufacturers and exporters to boost their international profile, according to industry experts, provided their recent export-oriented policies bear fruit.

In past years, companies producing commodities ranging from ship lights to maritime environment protection products, were maintained thanks to purchases by Greek shipowners, who were able to extensively upgrade their fleets thanks to high revenues from the global chartering market. More recently however, such expenditures have been drastically reduced.

The solution has come from the creation of an association by 15 marine equipment makers, HEMEXPO, which has now paved the way for companies to tap into international markets, mainly the big shipyards of China, South Korea and Japan.

“Our aim has been to enter the supplier lists of the big Asian shipyards, starting by approaching Greek shipowners who had their ships built there but had no Greek equipment products available to date,” HEMEXPO head Eleni Polychronopoulou told Kathimerini.

source: ekathimerini.com