Daily Archives: October 14, 2014

Το φημισμένο αυτοκίνητο Mini Moke επέστρεψε και στοχεύει να «κατακτήσει» τη διεθνή αγορά ξεκινώντας από την Ελλάδα και τη Μεσόγειο. Σημειώνεται ότι πίσω από την επανακυκλοφορία του, «κρύβεται» ένας Ελληνοαυστραλός.

Ειδικότερα, η αυστραλιανή εταιρία Moke Motors σε συνεργασία με την κινεζική Chery (ο κορυφαίος κατασκευαστής αυτοκινήτων στην χώρα) θα κατασκευάσουν ένα ολοκαίνουργιο αυτοκίνητο Mini Moke, διατηρώντας αρκετά από τα στοιχεία του μοντέλου της πρώτης γενιάς.

Ο Τζιμ Μάρκος, από την Αυστραλία, είναι αυτός που έχει τα παγκόσμια δικαιώματα για το Moke το οποίο κατασκευάζεται ήδη στην Κίνα και, στα άμεσα σχέδιά του είναι να το πάει και στην Ευρώπη.

Ο κ. Μάρκος είχε λάβει μέρος στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης και όπως λέει είναι στα πρόθυρα υπογραφής συμφωνιών με αντιπροσωπείες στην Ελλάδα και άλλες χώρες της Μεσογείου για την διάθεση του αυτοκινήτου.

«Πολλοί είδαν το αυτοκίνητό μας στη Θεσσαλονίκη, στο περίπτερο του Ελληνο-αυστραλιανού Εμπορικού Επιμελητηρίου HACCI και εντυπωσιάστηκαν» είπε ο κ. Μάρκος. Σύντομα το νέο αυτοκίνητο θα κάνει την εμφάνισή του στα ελληνικά νησιά, τόνισε.

Όπως αναφέρει το ΑΠΕ-ΜΠΕ, το Mini Moke είναι ένα αυτοκίνητο η κατασκευή του οποίου ξεκίνησε το 1960, είχε σχεδιαστεί από British Motor Corporation (BMC) από τον σερ Αλεκ Ισιγκόνις και χρησιμοποιούσε το πάτωμα και τα μηχανικά μέρη από το κλασικό Mini.

Το αρχικό ήταν ένα πρωτότυπο όχημα, για στρατιωτική χρήση, στα χνάρια του αμερικάνικου Jeep. Το πρώτο Moke κατασκευάστηκε στο Longbridge, στο εργοστάσιο της BMC στο Μπίρμπιγχαμ. Συνολικά στο Ηνωμένο Βασίλειο παρήχθησαν 14.518 Moke , από το 1964 έως και το 1968. Στην Αυστραλία κατασκευάσθηκαν άλλα 26.000 (1966 έως 1981), και, στην Πορτογαλία 10.000 μεταξύ 1980 και 1993, όταν η παραγωγή του Moke σταμάτησε.

Πηγή:zougla.gr

Σκηνή από το δικαστικό θρίλερ ο “Πρόμαχος”

Είναι από τις φορές που η Τέχνη αντιγράφει τη ζωή. Ο «Πρόμαχος», το δικαστικό-πολιτικό θρίλερ των ελληνικής καταγωγής Αμερικανών σκηνοθετών Κόρτι (Θεόδωρος) και Τζον Βούρχι, με πλοκή που συνθέτουν η πραγματικότητα, μια δικαστική διαμάχη και ένας έρωτας, επιχειρεί να αναδείξει την ιστορία πίσω από τα Γλυπτά του Παρθενώνα, πώς βρέθηκαν στο Βρετανικό Μουσείο και τον λόγο για τον οποίο η Ελλάδα ζητά την επιστροφή τους.

Το φιλμ αυτό θα προβληθεί στο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου που αρχίζει σε λίγες μέρες στο Σίδνεϊ και τη Μελβούρνη.

Στο επίκεντρο της ιστορίας οι αδελφοί Βούρχι τοποθετούν έναν Έλληνα δικηγόρο, νομικό εκπρόσωπο της ελληνικής Πολιτείας στον δικαστικό αγώνα που καταλήγει στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Το σενάριο βασίζεται σε έρευνα που πραγματοποιήθηκε από νομική εταιρεία της Ουάσιγκτον προκειμένου να συσταθεί η νομική υπόθεση και να παρουσιαστεί στο Ανώτατο Δικαστήριο εκ μέρους της Ελλάδας. Συνέταιρος και δικηγόρος είναι ο πατέρας των σκηνοθετών. «Το θέμα της επιστροφής των Γλυπτών δεν είναι ελληνικό θέμα. Είναι παγκόσμιο ζήτημα και αφορά πολλούς ανθρώπους που δεν είναι ελληνικής καταγωγής» υποστηρίζει ο πρωταγωνιστής της ταινίας Παντελής Κοντογιάννης, ένα εικοσιτετράωρο προτού πετάξει για το Λος Άντζελες.

Ο Κοντογιάννης υποδύεται τον δικηγόρο. Εδώ είναι που κολλάει το γνωστό «ρόλος βγαλμένος απ’ τη ζωή»: κι αυτό επειδή ο ίδιος είναι δικηγόρος με ειδικότητα στο Εταιρικό Δίκαιο. Ως φοιτητής Νομικής είχε κάνει μάλιστα διατριβή στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας (USC) για την επιστροφή των Γλυπτών και τότε ούτε ως αστείο δεν μπορούσε, λέει, να διανοηθεί ότι θα ερχόταν η στιγμή να παίξει σε ταινία σχετική με το θέμα και μάλιστα με πρωταγωνιστικό ρόλο. Εργάστηκε ως νομικός για περίπου επτά χρόνια σε δύο δικηγορικές φίρμες της Γουόλ Στριτ αναλαμβάνοντας υποθέσεις αγοραπωλησίας ή συγχώνευσης εταιρειών και παραιτήθηκε πριν από έξι χρόνια για να ακολουθήσει το όνειρό του.

Ο 41 ετών γιος Ελλήνων μεταναστών από τον Κάμπο της Χίου μετακόμισε στη δυτική ακτή των ΗΠΑ και αποφοίτησε από τη σχολή Beverly Hills Playhouse (από τα θρανία της οποίας είχαν περάσει προηγουμένως μεταξύ των άλλων οι Τζορζ Κλούνι και Μισέλ Φάιφερ) του Μίλτον Κατσέλας.

Το 2011, με την Ελλάδα βυθισμένη στην οικονομική κρίση και στις κοινωνικές αναταραχές που πυροδότησε, σκηνοθέτες και ηθοποιός αποφάσισαν να κάνουν ταινία μυθοπλασίας με θέμα την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα. «Πρέπει να γίνει γνωστή η αληθινή ιστορία. Ο Έλγιν δεν έκανε κάποια αρχαιολογική ανακάλυψη ή ανασκαφή. Ανέβηκε στην Ακρόπολη και λεηλάτησε το μνημείο. Το παραβίασε, το τεμάχισε. Ήταν βάναυση κακοποίηση του Παρθενώνα. Όταν το έκανε η Ελλάδα δεν ήταν αποικία των Άγγλων. Γιατί και από την Ινδία πήραν, όμως ήταν αποικία. Εδώ υπάρχει διαφορά μεγάλη από νομικής πλευράς» εξηγεί ο Παντελής Κοντογιάννης. Και συνεχίζει: «Το σενάριο πατάει σε αδιάσειστα γεγονότα, όπως στην άδεια που πήρε ο λόρδος Έλγιν χρηματίζοντας τους Οθωμανούς αξιωματούχους για να πριονίσει, να τεμαχίσει και να αφαιρέσει τμήματα των Γλυπτών».

-Η ταινία έχει happy end?
-Δεν μπορώ να πω… (αποκρίνεται χαμογελαστά).

-Επιλέξατε να αποδοθεί δικαιοσύνη έστω και σεναριακά;
-Υπάρχει μια δικαίωση με την έννοια ότι η ταινία παρουσιάζει μια αδικία που γίνεται εις βάρος του ελληνικού λαού και του ελληνικού πολιτισμού. Ευελπιστώ ότι, παγκοσμίως, κάποιοι θα τη δουν, θα συγκινηθούν, θα ενημερωθούν και θα αλλάξει ο διάλογος γύρω από την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα.

-Καλά όλα αυτά, αλλά μια ταινία μυθοπλασίας μπορεί να επηρεάσει;
-Η Έβδομη Τέχνη έχει την εξής δυναμική: σε μικρό χρονικό διάστημα μπορεί να πληροφορήσει τον θεατή για ένα ζήτημα. Επιπλέον έχει το στοιχείο του ρεαλισμού, αφήνοντας ταυτόχρονα τη σκέψη ελεύθερη.

-Ένα φιλμ μπορεί να μετασχηματιστεί σε μοχλό πίεσης για να αλλάξει πολιτική αιώνων και η αγγλική κοινή γνώμη;
-Μπορώ να καταλάβω τους Άγγλους. Κι εγώ αν είχα κάτι μοναδικό δεν θα το άφηνα εύκολα. Όμως κατά βάθος πιστεύω ότι στο τέλος θα κάνουν το σωστό. Το μεγαλύτερο πρόβλημα για εκείνους είναι ότι αν επιστρέψουν τα Γλυπτά του Παρθενώνα θα δημιουργηθεί προηγούμενο και φοβούνται ότι θα πρέπει να επιστρέψουν και άλλες αρχαιότητες ή έργα Τέχνης που διεκδικούν άλλες χώρες. Θεωρώ όμως ότι η περίπτωση των Γλυπτών είναι μοναδική και εδράζεται σε ισχυρό νομικό επιχείρημα. Μόνο αν βρεθεί κάποιος στο Βρετανικό Μουσείο μπορεί να καταλάβει το μέγεθος της λεηλασίας που έχει συντελεστεί. Δεν είναι κλοπή. Είναι λεηλασία και είναι έγκλημα».

Πηγή: Νέος Κόσμος

Four picnickers were killed at Broken Hill on January 1, 1915.

It is another hot January 1st. Hundreds are aboard a train bound for a picnic to celebrate the arrival of the New Year. Suddenly a burst of gunfire shatters the festive atmosphere. Police return fire, killing the attackers, but not before four picnickers are dead and seven more wounded.

This is not a fantastic scenario; for several terrifying hours, it was Broken Hill on 1 January 1915.

The recent pronouncements by political extremists citing religious justification for the use of terrorist actions in pursuit of geopolitical goals brings to mind the 1915 Broken Hill Massacre.

The murders in outback New South Wales came only a few weeks after the Sheikh-ul-Islam, the Ottoman Turkish Empire’s primary religious leader, declared jihad (holy war) on behalf of the government, urging his followers to take up arms against Great Britain and the Allies on 14 November 1914.

The sheikh’s declaration of jihad urged Muslims all over the world – including those living in Allied countries – to rise up and defend the Ottoman Empire, as a protector of Islam, against its enemies.

In part, the sheikh’s declaration reads: “Of those who go to the Jihad for the sake of happiness and salvation of the believers in God’s victory, the lot of those who remain alive is felicity, while the rank of those who depart to the next world is martyrdom. In accordance with God’s beautiful promise, those who sacrifice their lives to give life to the truth will have honour in this world, and their latter end is paradise.”

In modern parlance, Broken Hill would be classified as a ‘lone-wolf attack’. The attackers were former Afghan cameleers named Badsha Mohammed Gool, an ice-cream vendor, and Mullah Abdullah, a local imam and halal butcher. While the attack was apparently politically inspired, as the attackers confessed in notes they left behind, it appears they were not involved in any organised group or militia.

A century later, IS calls on Australian Muslims to attack and “kill a disbelieving American or European … or an Australian or a Canadian or any other disbeliever from the disbelievers”. Just as in 1914, religion is being abused for political purposes by groups of extremists. Just as in 1914, Yezidis, Christian Armenians and especially indigenous Christian Assyrians are being targeted in the name of Islam.

Just as it was in 1914, the two thousand year old Christian presence in the Middle East is threatened with extinction, on the eve of the centenary of the Armenian and Assyrian genocides (1915).

A century ago, Christian Hellenes, Armenians and Assyrians were targeted for elimination by the ideological forebears of IS. Once the people were largely gone, their physical heritage was targeted: churches, monasteries, schools, hospitals, community centres, homes. Thousands of Christian holy sites were systematically destroyed across Turkey, Iraq and Syria.

Only a few days ago, IS destroyed the Armenian Church of the Holy Martyrs at Deir-e-Zor in north-eastern Syria, part of their campaign to ‘cleanse’ their ‘Caliphate’ of the presence of ‘unbelievers’.

This is a particularly barbaric act – in a sea of inhumanity unleashed by IS – as the Church of the Holy Martyrs and its associated museum are dedicated to the victims of the Armenian genocide.

The church served as a massive reliquary containing the bones of Christian Armenians deported by the Ottoman Turkish Empire to the desert wastes around Deir-e-Zor to die of hunger, dehydration or worse.

The sands in this corner of war-ravaged Syria contain dozens of mass graves from World War One, the victims of a systematic campaign of extermination by a government against its own citizens.

Just as in 1915, while claiming to be unable to restrain the extremists who hide behind the veil of religion, the Turkish authorities today restrict international efforts to confront IS while permitting IS fighters free access across the borders with Syria and Iraq.

While Ankara refuses NATO use of the 60-year-old Incirlik air base, the Turkish fuel market pumps hundreds of thousands of dollars every day into the coffers of IS through illegal purchases of Iraqi and Syrian petroleum.

In World War One, small groups of specialist forces such as the Dunsterforce rescued tens of thousands of Yezidis, Christian Armenians and indigenous Christian Assyrians, placing themselves between the largely defenceless genocide survivors and those who would wipe them out.

The actions of men such as Stanley Savige (later General Sir Stanley Savige) should be a source of pride for all Australians: individuals standing up for what is right. Australia should draw inspiration from such men in the long fight against extremism that lies ahead.

There have been enough parallels with 1915. Time to break the cycle and save the fragment of Yezidi, Armenian and indigenous Assyrian civilisation that clings to existence in Iraq and Syria today.

*Panayiotis Diamadis is lecturer in Genocide Studies at University of Technology, Sydney.

source: Neos Kosmos

Three generations of the Xylouris family are musically linked.

The ABC will be showing a special snippet of the Xylouris family documentary called “A Family Affair”.

Screening on ABC1 at 10pm (AEST) and entitled “Sounds like Home”, the 30 minute snippet from the hour long film will follow the Xylouris Family, documenting three generations, two countries and one family of musicians.

The film includes footage in both Australia and Greece, as the film crew lead by director Angeliki Aristomenopoulou followed the family to Australia to film them performing at the Golden Plains festival, Womadelaide festival, and their Sydney, Castlemaine and Melbourne performances.

The full 85 minute version of the film will be released theatrically in early 2015 in Greece and Australia.

The Cretan Association of Sydney and NSW also made a donation towards the cost of producing the film last year and are listed as an associate producers.

A Russian official has mocked Tony Abbott’s threat to “shirt-front” Vladimir Putin at the G20 summit, contrasting the President’s judo skills with the Australian Prime Minister’s passion for riding bicycles.

And the Canberra embassy’s second secretary, Alexander Odoevskiy, has also pointed out that it may be difficult for Mr Abbott to carry out his threat at next month’s Brisbane meeting because a formal bilateral meeting has not even been scheduled.

Mr Abbott on Monday vowed to confront Mr Putin over the loss of 298 lives, including 38 Australians, in the shooting down of Malaysia Airlines flight MH17 by what are believed to be Russian-backed Ukrainian separatists.

“I’m going to shirt-front Mr Putin,” Mr Abbott said.

“I am going to be saying to Mr Putin Australians were murdered. There’ll be a lot of tough conversations with Russia and I suspect the conversation I have with Mr Putin will be the toughest conversation of all.”

A shirt-front is a front-on charge designed to knock an opponent to the ground. It is commonly used in the AFL.

Mr Odoevskiy told Fairfax Media the comments had prompted him to do somere search on what shirt-front meant and “I learned a little more about Aussie Rules football”.

“As I understand, this is quite an old fashioned term which is not widely used in the modern day game,” he said. “Also, it is illegal.

“Another observation would be that as we are aware at this point, there has not be a request for a bilateral at the Brisbane summit from either side. So we are not sure when the Prime Minister would like to shirt-front the Russian President.”

“And finally, I know Prime Minister Abbott is a very keen bicyclist. The Russian President does a lot of judo, which is a type of wrestling.”

Mr Putin, a former KGB officer, has a black-belt in judo.

Mr Odoevskiy said his comments were not a formal response from Moscow but rather, his personal view. The Russian ambassador is currently in Moscow, he said.

Mr Abbott was one of the most vocal critics of Russia in the days after the MH17 tragedy, sparking suggestions Mr Putin may not come to the summit. But the Russian leader is now expected to make the trip.

Meanwhile, Queensland Premier Campbell Newman has endorsed Mr Abbott’s threat. Mr Newman does not want Mr Putin to visit Brisbane.

“I think the Prime Minister, as the leader of this nation, he’ll make it very clear the views of all Australians and Queenslanders about the appalling crime that was committed and the loss of life amongst our citizens,” Mr Newman said.

“That is the thing about Tony Abbott, he has got the guts to do that and I would certainly welcome him making our feelings known to Mr Putin.”

source: smh.com.au

Ο άγγελος που έφυγε τόσο νωρίς!

Δεν σταματά να συγκινεί με τη δύναμη ψυχής και τις πράξεις του, ο Κώστας Γρίμπιλας. Ο ομογενής δημοσιογράφος (από το Σίδνεϊ) που ζει με την καρδιά του Αυστραλού Ντουζόν -που δολοφονήθηκε στη Μύκονο, έχασε την μόλις 9 μηνών κορούλα του, πριν από ένα περίπου χρόνο και βυθίστηκε στο πένθος.
Ωστόσο, ο ίδιος και η σύζυγός του βγήκαν πιο δυνατοί από αυτήν τη δύσκολη περίοδο και δημιούργησαν ένα ίδρυμα στη μνήμη της κορούλας τους, με στόχο να βοηθήσουν όλα τα παιδιά που έχουν ανάγκη.

Με ένα μήνυμά του στο Facebook, ο δημοσιογράφος ανακοίνωσε με την σύζυγό του Πόπη τη δημιουργία του ιδρύματος με το όνομα “The Konstantina Angelique Gribilas Foundation” και ετοιμάζονται να οργανώσουν τον πρώτο έρανο για να βοηθήσουν το Νοσοκομείο Παιδιών στο Σίδνεϊ.

Το μήνυμά τους αναφέρει χαρακτηριστικά: «Σας ευχαριστούμε που μας στηρίξατε καθ’ όλη αυτήν τη δύσκολη περίοδο που περάσαμε. Είμαστε έτοιμοι να ανταποδώσουμε και με τη στήριξή σας ξέρουμε πως μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά. Είναι τιμή να σας ενημερώσουμε πως δημιουργήσαμε το ίδρυμα στο όνομα της Κωνσταντίνας Αγγελικής και σύντομα θα σας ενημερώσουμε για τον πρώτο έρανο που θα γίνει για να βοηθήσουμε το Νοσοκομείο Παιδιών στο Σίδνεϊ».

Ο Ivan Chait εξηγεί πώς ένας μεταναστευτικός πράκτορας μπορεί να σας βοηθήσει να αποκτήσετε την πολυπόθητη βίζα.

Μεγάλα κύματα μεταναστών συνεχίζουν να εισρέουν σταθερά προς την Αυστραλία, καθώς η πολλά υποσχόμενη χώρα μας, συνεχίζει να τους καλωσορίζει. Η γη των ευκαιριών εξακολουθεί να έχει την αγκαλιά της ανοιχτή, ατενίζοντας πέρα από τον ωκεανό, παρ’ ότι τα τελευταία δύο χρόνια έχουν αλλάξει πολλά όσον αφορά τις προϋποθέσεις για την απόκτηση Αυστραλιανής βίζας.

Εάν βρίσκεστε εδώ ως τουρίστες και θέλετε να μείνετε μόνιμα ή σκέφτεστε να καλέσετε κάποιο κοντινό σας πρόσωπο στην Αυστραλία, πιθανώς το μυαλό σας κατακλύζεται από ερωτήσεις γύρω από τον διόλου ευκαταφρόνητο όγκο γραφειοκρατίας, που πάει χέρι-χέρι με τη διαδικασία. Αγχώνεστε για το αν πληροίτε τα κριτήρια που έχει θέσει το κράτος καθώς και για όλα εκείνα τα επιπλέον βήματα που τυχόν θα προκύψουν στην πορεία, βάζοντας τρικλοποδιές στο δρόμο σας προς τις εμπειρίες και την ασφάλεια που αυτός ο τόπος έχει να προσφέρει.

Αν δεν έχετε ήδη βρει τη δουλειά των ονείρων σας, συνοδευόμενη με την ανάλογη χορήγηση βίζας και δεν έχετε γίνει δεκτοί στο Πανεπιστήμιο της επιλογής σας, υποχρεωτικά θα πρέπει να καταθέσετε μια πρώτη φόρμα εκδήλωσης ενδιαφέροντος (ΕΟΙ) και, στη συνέχεια, μόνο εάν κληθείτε να καταθέσετε επίσημη αίτηση για μετανάστευση στην Αυστραλία θα έχετε την ευκαιρία να φλερτάρετε με την ιδέα της μετανάστευσης. Η διαδικασία έχει δυσκολέψει, λόγω της μεγάλης ζήτησης, γεγονός που οδήγησε στη δημιουργία ενός νέου πεδίου επαγγελματιών, στελεχωμένου με εξειδικευμένους πράκτορες, δικηγόρους και έμπειρο συμβουλευτικό προσωπικό, που είναι σε θέση να βοηθήσει τους αιτούντες από το εξωτερικό να μπουν στη χώρα.

Ο «Νέος Κόσμος» μίλησε με τον Ivan Chait, ιδρυτή και διευθυντή της εταιρίας Chait & Associates (Pty) Ltd, ο οποίος εργάζεται σε περιπτώσεις μετανάστευσης στην Αυστραλία από το 1985, σε στενή συνεργασία με το Ινστιτούτο Μετανάστευσης της Αυστραλίας. Ο Ιβάν είναι διαπιστευμένος λογιστής, έχοντας στο βιογραφικό του αμέτρητες επιτυχείς υποθέσεις μετανάστευσης, βοηθώντας τους μετανάστες όχι μόνο με την ολοκλήρωση των αιτήσεων, αλλά και με τις οικονομικές ανάγκες τους, τόσο πριν όσο και μετά την άφιξή τους στην Αυστραλία. Ο Ιβάν έχει διατελέσει πρόεδρος του Εθνικού Επιχειρηματικού Συμβουλίου της Αυστραλίας στη Νότια Αφρική, ταμίας και κατόπιν διευθυντής του Ινστιτούτου Μετανάστευσης της Αυστραλίας.

Οι μεταναστευτικοί πράκτορες ισχυρίζονται ότι είναι σε θέση να εξασφαλίσουν την καλύτερη δυνατή προσέγγιση προκειμένου μια αίτηση για βίζα να έχει επιτυχή έκβαση. Σύμφωνα με τον Ιβάν, «ο ρόλος ενός διαπιστευμένου πράκτορα σε θέματα μετανάστευσης, είναι να συμβουλεύει και να βοηθά τον αιτούντα που αναζητά προσωρινή ή μόνιμη κατοικία στην Αυστραλία, να καθορίσει τα κριτήρια επιλογής του, να βεβαιώσει την εγκυρότητά τους και κατόπιν να δρομολογήσει την διαδικασία υποβάλλοντας όλα τα δικαιολογητικά στο Υπουργείο Μετανάστευσης και Προστασίας των Συνόρων».

Να σημειωθεί, ότι είναι σημαντικό για έναν υποψήφιο να γνωρίζει ακριβώς σε ποια κριτήρια υπόκειται, δεδομένου ότι η Αυστραλία έχει πολλές κατηγορίες βίζας, τόσο προσωρινές όσο και μόνιμες. Οι εν λόγω πράκτορες, αναλαμβάνουν αντίστοιχα υποθέσεις που σχετίζονται με την εργασιακή απασχόληση, τις σπουδές, τον αθλητισμό, την ψυχαγωγία, τις τουριστικές βίζες, καθώς και εξειδικευμένες αιτήσεις που αφορούν οικονομική μετανάστευση, οικογένειες, ανθρωπιστική βοήθεια και πολιτικούς πρόσφυγες.
Είναι όμως η διαδικασία μετανάστευσης στην Αυστραλία τόσο μπερδεμένη που απαιτεί, όντως, την εξωτερική βοήθεια ενός πράκτορα, αντί μιας απευθείας αίτησης στο Τμήμα Μετανάστευσης;

Ο Ιβάν επιχειρεί να ρίξει φως στο εν λόγω θέμα, ξεκαθαρίζοντας ότι «συχνά είναι πολύ δύσκολο να καθορίσει κανείς την κατάλληλη κατηγορία βίζας, με βάση τις ανάγκες του. Επιπλέον, οι πιστοποιημένοι μεταναστευτικοί πράκτορες είναι άρτια εκπαιδευμένοι και εξειδικευμένοι για να προετοιμάσουν και να υποβάλουν ολοκληρωμένες αιτήσεις στο Τμήμα Μετανάστευσης, εξασφαλίζοντας κάθε παράμετρο που αυξάνει τις πιθανότητες για έγκριση». Συνεχίζει, τονίζοντας ότι «κανένας εγκεκριμένος πράκτορας θα δεχόταν ποτέ μια αίτηση που αδυνατεί να καλύψει τις βασικές και εύλογες προϋποθέσεις που καθορίζονται από το νόμο», άρα μην περιμένετε θαύματα.

Καταλήγοντας, ζητήσαμε από τον Ivan να μας αναλύσει τα κόστη βίζας και να μας δώσει μια ιδέα αναφορικά με την αμοιβή ενός πράκτορα. Μας έδωσε μια ειλικρινή μεν, αλλά ευρεία απάντηση, μιας και «το κόστος της αίτησης εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το είδος της βίζας και την πολυπλοκότητα της υπόθεσης. Όσο για το εύρος αμοιβής, ποικίλλει από περίπου $ 750,00 μέχρι και $ 20,000.00 ανά αίτηση, αφαιρώντας τα έξοδα καταλύματος που καταβάλλονται στο τμήμα Μετανάστευσης και Προστασίας των Συνόρων».

Δεδομένου του ότι έχετε πάρει σοβαρά μια τέτοια απόφαση και επιθυμείτε να βουτήξετε σε νέες εμπειρίες εξασφαλίζοντας το δίχτυ ασφαλείας μιας έγκυρης βίζας, καλό είναι να συμβουλευτείτε έναν ειδικό, έστω διαδικτυακά, προκειμένου να έχετε μια ρεαλιστική εκτίμηση της περίπτωσής σας, εξοικονομώντας κόπο και χρόνο. Μπορείτε να συμπληρώσετε ένα ερωτηματολόγιο που θα βρείτε on-line και να το αποστείλετε ηλεκτρονικά, με fax ή και απλό ταχυδρομείο.

Πηγή: Νέος Κόσμος