Daily Archives: June 3, 2014

Στο φως της δημοσιότητας έρχεται μια από τις ελάχιστες μαρτυρίες για την μοιραία πτήση του Boeing 777 των Μαλαισιανών αερογραμμών. Περίπου τρεις μήνες μετά την πολύκροτη εξαφάνιση του αεροσκάφους και των 239 επιβατών του, η 41χρονη Κάθριν Τι από την Αγγλία δηλώνει σε συνέντευξή της ότι ίσως να είδε το αεροσκάφος το τελευταίο βράδυ.

Η Τι υποστηρίζει ότι στις 8 Μαρτίου, το βράδυ της εξαφάνισης της πτήσης, έπλεε σε ένα ιστιοπλοϊκό σκάφος μαζί με το σύζυγό της από το Κοσίν στο Πουκέτ της Ινδίας. Κάποια στιγμή ενώ ήταν μόνη στο κατάστρωμα του σκάφους κοίταξε στον ουρανό και είδε είδε ένα αεροπλάνο να φλέγεται -ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε- αφήνοντας πίσω του μαύρο καπνό.

Η ίδια έγραψε για το περιστατικό στο ιστιοπλοϊκό φόρουμ στο διαδίκτυο με τίτλο Cruiser’s Forum. «Νόμισα ότι είδα ένα αεροπλάνο που είχε πιάσει φωτιά να κατευθύνεται νότια» ήταν η ανάρτησή της..
Όπως δήλωσε σε μετέπειτα συνέντευξή της, η Τι αναρωτήθηκε μήπως φαντάστηκε αυτό που είδε. Σκέφτηκε ακόμη ρο ενδεχόμενο ότι είδε μετεωρίτη. «Απλά τράβηξε την προσοχή μου γιατί δεν είχα ξαναδεί ποτέ ένα αεροπλάνο με πορτοκαλί φώτα ξανά και αναρωτιόμουν τι ήταν», είπε και πρόσθεσε: «Μπορούσα να δω το περίγραμμα του αεροσκάφους. Έμοιαζε μεγαλύτερο από άλλα αεροσκάφη. Από πίσω του έμοιαζε να βγαίνει μαύρος καπνός» αναφέρει.

Η 41χρονη εξήγησε ότι δεν κατέθεσε το περιστατικό στις αρχές γιατί εκείνο το βράδυ είδε ακόμη δύο αεροσκάφη να περνούν από το σημείο στην αντίθετη κατεύθυνση, και πίστεψε ότι κατευθύνονταν για την διάσωση του πρώτου..

Η Κάθριν έμαθε για την τραγωδία με την πτήση MH370 όταν έφτασε στο Πουκέτ. Εκεί, άλλοι ιστιοπλόοι, στους οποίους η 41χρονη είχε αποκαλύψει τι είχε δει τη νύχτα εκείνη προσπάθησαν να την πείσουν να μιλήσει στις αρχές.

Ωστόσο, δεν ήταν σίγουρη όσον αφορά στην ώρα που είδε το φλεγόμενο αεροσκάφος, ενώ άρχισε να αμφισβητεί και την ημερομηνία.

Λίγες ημέρες αργότερα και πληροφοροθείσα τις έρευνες που ήταν σε εξέλιξη για τον εντοπισμό του αεροσκάφους, η 41χρονη άρχισε να ερευνά το συμβάν και συνειδητοποίησε ότι η πορεία που ακολουθούσε με το σκάφος της, ήταν ουσιαστικά παράλληλη με μία από τις διαδρομές που φημολογείτο πως είχε ακολουθήσει το αεροπλάνο.

Με τη βοήθεια ενός ειδικού και τη χρήση των χαρτών της Google, υπολόγισαν τη θέση του ιστιοπλοϊκού τους με τη διαδρομή που ίσως είχε πάρει το Boeing 777 -και η Τι κατάλαβε ότι ίσως, τη μοιραία εκείνη βραδιά, είχε δει το αεροπλάνο που πήρε μαζί του τις ζωές 239 ανθρώπων.

Αυτός ήταν και ο λόγος που έκανε τελικά τη Βρετανίδα να υποβάλει μία έκθεση με τα πλήρη στοιχεία για το ταξίδι της και τα όσα είδε, στις αρμόδιες αρχές στην Αυστραλία.

Πηγή: zougla.gr

Μικρή μείωση της ανεργίας καταγράφηκε στην Ευρωζώνη τον Απρίλιο, ωστόσο για την χώρα μας η κατάσταση παραμένει απογοητευτική.

Σύμφωνα με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας (Eurostat) που ανακοινώθηκαν σήμερα  το ποσοστό των ανέργων στην ευρωζώνη  μειώθηκε στο 11,7%, από 11,8% τον προηγούμενο μήνα.

Σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης, ο δείκτης ανεργίας μειώθηκε στο 10,4% από 10,5% το Μάρτιο. Συνολικά, ο αριθμός των ανέργων στην Ευρωζώνη διαμορφώθηκε στα 18,751 εκατ. καταγράφοντας μείωση κατά 76.000.

Τα υψηλότερα επίπεδα ανεργίας στην ΕΕ καταγράφονται στην Ελλάδα (26,5% στοιχεία Φεβρουαρίου) και στην Ισπανία (25,1%), ενώ τα χαμηλότερα σημειώνονται στην Αυστρία (4,9%), στη Γερμανία (5,2%) και στο Λουξεμβούργο (6,1%).

Όσον αφορά τα ποσοστά ανεργίας των νέων ανέργων η Ελλάδα συνεχίζει να κρατά τα σκήπτρα, καταγράφοντας  τα μεγαλύτερα ποσοστά. Πιο συγκεκριμένα, στην Ελλάδα από 56,7% τον Ιανουάριο αυξήθηκε σε 56,9% τον Φεβρουάριο και ακολουθούν η Ισπανία (53,5%) και η Κροατία (49%). Τα χαμηλότερα ποσοστά καταγράφονται στη Γερμανία (7,9%), στην Αυστρία (9,5%) και στην Ολλανδία (11%).

Τον Απρίλιο, η ανεργία των νέων στην ΕΕ διαμορφώθηκε στο 22,5% (23,6%) τον Απρίλιο του 2013 και στο 23,5% στην ευρωζώνη (23,9%) τον Απρίλιο του 2013. Τέλος, η μεγαλύτερη αύξηση της ανεργίας μέσα σε ένα χρόνο καταγράφεται στην Κύπρο (από 15,6% σε 16,4%) και στην Ολλανδία (από 6,5% σε 7,2%).

Πηγή: star.gr

Το εξώφυλλο του βιβλίου

«Η μάνα μου μας έλεγε: Θέλετε αγαπήστε, θέλετε καθίστε. Εγώ μια φορά με προξενιό θα σας παντρέψω.»
«Δεν μετάνιωσα που ήρθα στην Αυστραλία, γιατί δεν πέρασα με τον άντρα μου άσχημη ζωή.»
«Στην αρχή, όταν μου το είπανε, το πήρα για αστείο. Άκουγα Αυστραλία και έλεγα, «Ποιος ξέρει τι να είναι;»
«Εγώ, μαζί με τη φωτογραφία του έστειλα και γράμμα και o Φίλιππας μου απάντησε, «Είσαι δεκτή. Βλέπω τη φωτογραφία σου και τα γραφόμενά σου. Είσαι η κοπέλα που θέλω».
«Ένας θείος, αδερφός της μάνας μου μου είπε, «Κοίταξε, εκεί που θα πας στην Αυστραλία, μην περιμένεις να βρεις πολλές ομορφιές. Το παιδί δεν είναι όμορφο, αλλά είναι τίμιο και καλό παιδί, για σπίτι».
«Ο πεθερός μου με ρώτησε: «Τι λες κορίτσι μου, πηγαίνεις στην Αυστραλία;» Του λέω κι εγώ: «Πηγαίνω, αλλα πρώτα να ιδώ το παιδί. Έχετε καμιά φωτογραφία;» Όταν μου την έδειξαν, έβαλα τα γέλια.» «Ύστερα ο Γιώργος επέμενε να του στείλω μία που να είμαι όρθια και όχι καθιστή….»
«Μόλις με είδε ο άντρας μου μου λέει «Εσύ είσαι;», «Εγώ είμαι» του λέω, «Δεν σου αρέσω;»
«Για να πάει καλά αυτός ο γάμος έπρεπε εγώ να είμαι κάτι σαν ζώο, χωρίς δική μου προσωπικότητα και να δέχομαι ό,τι μου έλεγε, άσπρο –άσπρο, μαύρο – μαύρο.»
«Να βούλιαζε το καράβι και να πνιγόμουν μόνο εγώ». «… από το πρώτο βράδυ η κουμπάρα μου με είχε στρώσει στο δικό της κρεβάτι για να κοιμηθώ με τον αρραβωνιαστικό μου. Μου έχει μείνει μια μαυρίλα, ένα βάρος, ήταν σα να με βίαζε.» «Έτσι τι να σας πω, μέχρι και τώρα που πέθανε, δεν τον αγάπησα ποτέ.»
«Οι περισσότερες κοπέλες μέσα στο καράβι ήταν νύφες… Μάλιστα μία ερχόταν εδώ αρραβωνιασμένη, όπως και εγώ, και τα έμπλεξε με κάποιον και τους πάντρεψε ο καπετάνιος μέσα στο καράβι.»
«Ο Θοδωρής ήταν εντάξει άνθρωπος, αλλά ήταν ότι βρέθηκα σε ξένο περιβάλλον, δεν είχα κανένα δικό μου άνθρωπο εδώ και αυτό με στοίχισε πολύ. Άλλαξε όλη η ζωή μου μετά.»
«Μόνη μου ντύθηκα νύφη μπροστά στον καθρέφτη και έκλαιγα με μαύρο δάκρυ»
«Ο άντρας μου με είχε ερωτευτεί και μ’ αγάπησε πολύ. Και εγώ τον αγάπησα, αλλά δεν τον ερωτεύτηκα. Τον αγάπησα από το Θεό.»
“Πονούσα για την Ελλάδα και έκλαιγα συνεχώς. Ο άντρας μου μου έλεγε, «Μην κλαις και με στεναχωράς. Θα μείνουμε πέντε χρόνια και θα φύγουμε». Αλλά τα πέντε έγιναν πενήντα ένα.’’
Και ένας γαμπρός «…εγώ έγραψα στους δικούς μου: «Μην μάθω και πάτε να ζητήσετε προίκα, θα τη στείλω πίσω και την προίκα και την κοπέλα».
«Δεν μετάνιωσα ποτέ που παντρεύτηκα έτσι, με προξενιό και φωτογραφία.»
«Ο γάμος με προξενιό είναι νομίζω πιο πετυχημένος.»
‘Για μένα, προξενιό σήμερα είναι «Έχω μια κόρη και εσύ έχεις ένα γιο, λέμε να γνωριστούνε και, αν τα βρούνε…» Δεν είναι με το ζόρι.’
‘Και της κόρης μου της είπα, βασισμένη στη δική μου εμπειρία, «Σε παρακαλώ πολύ, αν η καρδιά σου δε χτυπήσει, δεν θέλω να παντρευτείς. Δεν με νοιάζει ποιον θα πάρεις, αρκεί να τον αγαπήσεις’’.

Αυτά είναι μερικά από τα λόγια των νυφών, αλλά και γαμπρών που ήρθαν να παντρευτούν με προξενιό στην Αυστραλία όπως τα κατέγραψε η δρ. Παναγιώτα Νάζου στο βιβλίο της ‘νύφες με προξενιό’ ‘Βιώματα και μαρτυρίες Ελληνίδων στην Αυστραλία (1950 – 1975) με την οποία είχαμε την τύχη να μιλήσουμε για αυτή της την έρευνα.

Αν και έχουν γίνει πολλά δημοσιεύματα και έρευνες για τις νύφες με προξενιό στην Αυστραλία ομολογουμένως η δίκη σας είναι η πλέον συστηματική και μεθοδική έρευνα. Τι ήταν αυτό που σας ευαισθητοποίησε;

H αλήθεια είναι ότι έχουν δημοσιευτεί κάποια σύντομα ή και εκτενέστερα κείμενα, κυρίως σε εφημερίδες, για το θέμα των νυφών με προξενιό στην Αυστραλία. Το κοινωνικοπολιτισμικό όμως αυτό φαινόμενο δεν είχε μέχρι σήμερα διερευνηθεί μέσα από μια συστηματική, επιστημονική μελέτη. Αυτό ισχύει όχι μόνο για την ελληνική περίπτωση, αλλά και για όλες τις υπόλοιπες πολιτισμικές μειονότητες της Αυστραλίας.

Η ενασχόλησή μου με την έρευνα αυτού του θέματος ξεκίνησε σχεδόν συμπτωματικά, καθώς δηλαδή ετοίμαζα μία ομιλία για τη θέση της Ελληνίδας στην Αυστραλία, όταν το 2004 με κάλεσαν να συμετάσχω σε ένα συμπόσιο για τον Ελληνισμό της Αυστραλίας, στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών. Όπως εξηγώ και στον πρόλογο του βιβλίου, η ομολογία μιας ‘νύφης’ ότι δεν θα παντρευόταν τον άντρα που την περίμενε στην αποβάθρα του λιμανιού, όταν έφτασε στην Αυστραλία, αν δεν την είχε καλωσορίσει με ένα φιλί, αποτέλεσε το έναυσμα. Μετά το πρώτο ξάφνιασμα, γεννήθηκαν μέσα μου μια πληθώρα ερωτημάτων που ζητούσαν κάποια απάντηση.

Αυτά αφορούσαν στο συντηρητισμό της ελληνικής κουλτούρας στις δεκαετίες του ΄50 και του ’60 αλλά και αργότερα, και στο βαθμό που αυτός ο συντηρητισμός επηρέαζε τη ζωή της Ελληνίδας, ώστε να οδηγείται σε αποφάσεις ρηξικέλευθες στη ζωή της, όπως είναι ο γάμος με ένα άγνωστο άτομο, που μάλιστα ζούσε στο άλλο άκρο της γης. Στη μεταναστευτική πολιτική της Ελλάδας εκείνης της εποχής, που φρόντιζε να διώχνει τα παιδιά της παντοιοτρόπως, για να λύνει εσωτερικά της προβλήματα, αλλά και στη ρατσιστική μεταναστευτική πολιτική της Αυστραλίας εκείνης της εποχής, που απέβλεπε κυρίως σε οικονομικά οφέλη, και που όμως δημιουργούσε πλείστα άλλα κοινωνικά προβλήματα. Συνακόλουθα, εμφανίστηκαν και ερωτήματα θεωρητικής υφής που αφορούσαν στην αξία των αυτοαφηγήσεων γυναικών και στη συμβολή της προφορικής ιστορίας για την ‘καταγραφή’ και διάσωσή τους, κ.λπ.

 Ξέρουμε περίπου πόσες Ελληνίδες ήρθαν ως νύφες με προξενιό από το 1950 έως το 1975;

Είναι σχεδόν αδύνατο να μπορέσει κανείς να εξακριβώσει τον ακριβή αριθμό των Ελληνίδων που ήρθαν ως νύφες με προξενιό στην Αυστραλία, και τούτο διότι ο τρόπος άφιξής τους ποικίλει. Ενώ αρκετές ήρθαν με πρόσκληση των αρραβωνιαστικών τους, πολλές επέλεξαν να έρθουν με τη ΔΕΜΕ για να αποφύγουν το κόστος του εισιτηρίου τους. Επιπλέον, είναι αδύνατον να εξακριβώσει κανείς ποιες από τις κοπέλες που ήλθαν με πρόσκληση του αρραβωνιαστικού τους, ήταν ‘νύφες με προξενιό’ της κατηγορίας που μας ενδιαφέρει. Σίγουρα όμως ο αριθμός αυτός ανέρχεται σε κάποιες χιλιάδες, ποτέ όμως δεν θα προσδιοριστεί επακριβώς.

Εσείς πώς εντοπίσατε κάποιες από αυτές τις νύφες και πώς επελέξατε ποιες να παρουσιάσατε στο βιβλίο σας;

Στο βιβλίο μου χαρακτηρίζω τους γάμους με προξενιό ως θέμα ταμπού ακόμη και σήμερα, για να συζητείται χωρίς κάποιες επιφυλάξεις, στην ελληνική παροικία της Αυστραλίας. Δεν ήταν εύκολο να εντοπισθούν αυτές οι περιπτώσεις γυναικών και πολύ περισσότερο να δεχτούν να μιλήσουν για αυτή την προσωπική τους εμπειρία. Εξάλλου είναι γνωστό σε όλους μας πως η ελληνική κουλτούρα δεν ενθαρρύνει να δημοσιοποιούμε «τα του οίκου». Επιπλέον, υπήρξαν γυναίκες που θέλανε να μιλήσουν, έστω και ανώνυμα, για αυτή τους την προσωπική εμπειρία, αλλά δεν το έκαναν είτε από φόβο να μην αποκαλυφθεί η ταυτότητά τους, είτε γιατί τους το απαγόρευσαν άτομα της οικογένειάς τους, π.χ. ο σύζυγος ή και τα παιδιά τους. Μετά τη δημοσίευση όμως του βιβλίου, υπήρξαν ‘νύφες’ που επικοινώνησαν μαζί μου για να συμπεριλάβω την ιστορία τους σε μια μελλοντική επανέκδοση.

Τις γυναίκες που τελικά πήραν μέρος στην έρευνα τις εντόπισα κυρίως με τη «μέθοδο της χιονοστιβάδας», δηλαδή η μία παρακινούσε την άλλη, και όχι από τις ανακοινώσεις μου για συμμετοχή, που δημοσιεύτηκαν στο ραδιόφωνο ή και στις παροικιακές εφημερίδες. Όπως και να έχει το θέμα, το ευχάριστο είναι ότι το δείγμα, αν και περιορισμένο, είναι ποικίλο. Η κάθε προσωπική ‘ιστορία’ είναι ξεχωριστή, προσθέτει στη διαφώτιση το θέματος από διαφορετική πλευρά, και είναι πολύ ενδιαφέρουσα.

Τα συμπεράσματα από την έρευνά σας;

Τα συμπεράσματα της έρευνας είναι πολλά και ποικίλα και ξεπερνούν κατά πολύ τις προθέσεις των ερωτήσεων που έθεσα αρχικά και που επιζητούσαν κάποια απάντηση. Για παράδειγμα, πέρα από τους παράγοντες ‘προίκα’, οικονομική ανέχεια, ανεργεία, έλλειψη πιθανότητας βελτίωσης της κοινωνικής τους ζωής, φαίνεται πως οι ψυχολογικοί παράγοντες που ωθούσαν αυτές τις γυναίκες σε τόσο δραστικές αποφάσεις ήταν πολύ μεγαλύτερης βαρύτητας και σημασίας. Αισθήματα κατωτερότητος, υποταγής, αγανάκτησης, ενοχής γιατί γεννήθηκαν θηλυκού γένους και κατέληγαν να αποτελούν ‘βάρος’ στην υπόλοιπη οικογένεια, αλλά και εσωτερίκευσης των συντηρητικών αξιών της ελληνικής κουλτούρας σε βαθμό που να καθιστούν κάποιες από αυτές εύκολα θύματα του πατριαρχικού συστήματος, εκφράστηκαν άμεσα ή και αναδύθηκαν υποσυνείδητα μέσα από τις αφηγήσεις τους.

Εξίσου σημαντικά ήταν τα συμπεράσματα που αφορούσαν στις ερωτήσεις τις σχετικές με τη λειτουργία του ενδιάμεσου ταξιδιού στον ψυχισμό της καθεμιάς από αυτές, στην πρώτη συνάντηση με τον ‘άντρα’ της ζωής τους, την ‘πραγματικότητα’ που αντιμετώπισαν πολλές από αυτές και που απείχε κατά πολύ από αυτή που είχαν ονειρευτεί ή που τους είχαν υποσχεθεί.

Ενδιαφέροντα τέλος ήταν τα συμπεράσματα στην ερώτηση για τη σημερινή τους άποψη για το θέμα του προξενιού τότε και σήμερα, και με ποιον τρόπο θα επιθυμούσαν να παντρευτούν ή έχουν παντρευτεί τα δικά τους παιδιά. Όσο και αν ηχεί παράξενο, οι περισσότερες από αυτές υποστήριξαν ότι ένας γάμος με προξενιό οδηγεί σε πιο «στέρεες» οικόγενειες, εφόσον όμως το προξενιό αυτό γίνεται μέσα σε κλειστές κοινωνίες, όπου ο ένας γνωρίζει τον άλλο. Όπως όμως πάλι διευκρίνισαν οι ίδιες, κοινωνίες αυτής της μορφής είναι δύσκολο να υπάρξουν σήμερα, και αυτό, κατά τη γνώμη τους, δικαιολογεί και τον μεγάλο αριθμό διαζυγίων σήμερα.
Τα συμπεράσματα βέβαια είναι πολύ περισσότερα, σημαντικά και διαφωτιστικά, αλλά είναι αδύνατο να τα εκθέσουμε όλα εδώ.

Μπορούμε να μιλήσουμε για ένα κεφάλαιο που στέφθηκε από επιτυχία; Για αξεπέραστα έως τώρα ψυχολογικά προβλήματα που προκάλεσαν οι εμπειρίες εκείνης της εποχής; Για λίγο από όλα. Εσάς τι ήταν αυτό που σας προκάλεσε την μεγαλύτερη εντύπωση;

Προσωπικά δεν θα αναφερόμουνα σε αυτή την ‘εμπειρία’ ως ένα κεφάλαιο επιτυχίας ή αποτυχίας ζωής. Είναι ένα κεφάλαιο της ιστορίας της ελληνικής μετανάστευσης πολύ σοβαρό, με τις κοινωικοπολιτικές και πολιτισμικές του παραμέτρους, που αξίζει να μελετηθεί και να γνωστοποιηθεί ευρύτερα. Σήμερα ακόμη, καθημερινά τελούνται ‘γάμοι με προξενιό’ ποικίλης μορφής, και αφορούν κυρίως σε μειονότητες της Αυστραλίας που προέρχονται από υποανάπτυκτες χώρες, της Ασίας, της Αφρικής, της Νότιας Αφρικής και χωρών του πρώην Ανατολικού Μπλοκ, με δραματικά αποτελέσματα. Σε πολλές από αυτές τις περιπτώσεις οι γυναίκες είναι κυρίως τα μεγάλα θύματα, και οι μεγάλοι υπεύθυνοι οι κυβερνήσεις των χωρών που το επιτρέπουν. Ας μην ξεχνούμε βέβαια και τη σημερινή ελληνική εκδοχή του φαινομένου, αποτέλεσμα της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής κρίσης που περνάει η χώρα μας. Σε αυτές τις περιπτώσεις, οι γάμοι με προξενιό αποτελούν καταναγκαστικές λύσεις που μπορεί να οδηγήσουν σε οποιαδήποτε αποτέλεσμα, που με κανένα τρόπο δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ‘επιτυχία ή αποτυχία’ ζωής.

Και για να απαντήσω στο δεύτερο σκέλος της ερώτησής σας, εκείνο που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι η μεγάλη αξία της προφορικής ιστορίας, που οδηγεί στον ‘εκδημοκρατισμό’ και ‘εξανθρωπισμό’ της Ιστορίας, που μέχρι σήμερα είχαν το δικαίωμα να την καταγράφουν μόνο οι ‘ειδικοί’, εκ των άνω. Επίσης, μεγάλη εντύπωση μου έκανε και η σπουδαιότητα των αυτοαφηγήσεων αυτής της μορφής, που μπορούν να παίξουν ρόλο διαφωτιστικό για εμάς τους υπόλοιπους και τις μελλοντικές γενιές, αλλά πολλές φορές και ρόλο απελευθερωτικής διαδικασίας ή και ψυχοθεραπείας για τις ίδιες τις γυναίκες που βρίσκουν το θάρρος να μας τις αφηγηθούν.

Το βιβλίο σας έχει κυκλοφορήσει. Το διάβασαν κάποιες από τις πρωταγωνίστριες σας. Το διάβασαν και άλλοι. Ποιες είναι οι αντιδράσεις που εσείς εισπράτετε;

Μέχρι στιγμής έχουν παρατηρηθεί μόνο θετικές αντιδράσεις και έχουν δημοσιευτεί μόνο σοβαρές, θετικές κριτικές εδώ και στην Ελλάδα. Έχει χαρακτηριστεί ως μια σημαντική, σοβαρή και πρωτοπόρα μελέτη του φαινομένου των ‘γάμων με προξενιό’, όχι μόνο για την ελληνική εκδοχή αλλά γενικότερα.
Όσο για τις ίδιες τις ‘νύφες’ που πήραν μέρος στην έρευνα, χαίρομαι ιδιαίτερα που τη δημοσίευση της ιστορίας τους τη θεωρούν ως μια δικαίωση της δικής τους προσωπικής εμπειρίας και της δικής τους ζωής.

Θα κυκλοφορήσει και στην αγγλική γλώσσα;

Ναι, η έκδοση του βιβλίου και στην αγγλική γλώσσα είναι καθ’ οδόν. Αυτή τη στιγμή γίνεται η επεξεργασία των κειμένων στην αγγλική και οι διορθώσεις τους. Απ’ ό,τι φαίνεται, τουλάχιστον εδώ στην Αυστραλία υπάρχει πολύ μεγάλη ζήτηση της αγγλικής εκδοχής του βιβλίου, από τη δεύτερη και τρίτη γενιά Ελλήνων αλλά και από αναγνώστες του γενικότερου αγγλόφωνου κοινού. Για τώρα όμως, εκείνοι που επιθυμούν να αγοράσουν το βιβλίο στην ελληνική του εκδοχή, μπορούν να το προμηθευτούν από το Greek Bilingual Bookshop στο Σύδνεϋ, και σύντομα ελπίζω να διατίθεται και σε βιβλιοπωλεία της Μελβούρνης και των άλλων μεγαλουπόλεων της Αυστραλίας. Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν επίσης να επικοινωνήσουν μαζί μου.

Θα συνεχίσετε την συγγραφή βιβλίων; Με το κεφάλαιο μετανάστευση στην Αυστραλία;

Μέρος των επαγγελματικών μου καθηκόντων ως πανεπιστημιακού δασκάλου είναι και η συνεχής έρευνα. Αυτή τη στιγμή ασχολούμαι με την προσωπικότητα και το έργο της Μελίνας Μερκούρη και ευελπιστώ σε έναν νέο τόμο που θα δημοσιευτεί κάποια στιγμή στο ‘εγγύς ή και μακρύτερο’ μέλλον. Το κεφάλαιο της μετανάστευσης πάντα απασχολεί και αφορά όλους εμάς που διακονούμε στο χώρο των Ελληνικών Σπουδών εκτός Ελλάδας.

Πηγή: Νέος Κόσμος

Πάνω από 60% θα αυξηθούν τα δίδακτρα στα αυστραλιανά πανεπιστήμια προκειμένου να καλυφθεί το κενό που θα δημιουργήσει η διακοπή της αιμοδοσίας από την κυβέρνηση Άμποτ.

Μέχρι και 60% ενδέχεται να αυξηθούν τα δίδακτρα στο Πανεπιστήμιο Μελβούρνης, προκειμένου να καλυφθεί το κενό που θα δημιουργήσει η διακοπή της αιμοδοσίας από την κυβέρνηση Άμποτ, δήλωσε ο αντιπρύτανης του εν λόγω Πανεπιστημίου, Professor Glyn Davis.
Να σημειωθεί ότι ο υπολογισμός αυτός δεν συμπεριλαμβάνει ακριβούς κλάδους, όπως είναι η ιατρική και η νομική, όπου εμπειρογνώμονες εκτιμούν ότι τα δίδακτρα ενδέχεται να τριπλασιαστούν.

Πρόκειται για τις πιο δραστικές αλλαγές αφότου ο Γκοφ Γουίτλαμ καθιέρωσε τη δωρεάν τριτοβάθμια παιδεία τη δεκαετία του 1970, δεδομένου ότι θα απελευθερωθούν τα δίδακτρα στα τριτοβάθμια ιδρύματα και θα έχουν το δικαίωμα να χρεώνουν οτιδήποτε επιθυμούν σε κάθε κλάδο.
Εν τω μεταξύ, ο υπουργός Παιδείας, Christopher Pyne, δήλωσε αναφορικά ότι «με το νέο σύστημα, ορισμένοι κλάδοι θα είναι ακριβότεροι, ενώ άλλοι θα είναι φθηνότεροι, γενικά όμως η απελευθέρωση των διδάκτρων, θα έχει θετικό αποτέλεσμα δεδομένου ότι λόγω του συναγωνισμού θα ανεβεί το επίπεδο, οι δε φοιτητές θα μπορούν ευκολότερα να επιλέξουν τον κλάδο που τους ταιριάζει».

Σημειώνεται, ότι η Αυστραλία βρίσκεται μεταξύ των τελευταίων χωρών-μελών του ΟΟΣΑ στις κρατικές επενδύσεις στην Ανώτατη Εκπαίδευση. Συγκεκριμένα, η Αυστραλία κατέχει την 23η θέση μεταξύ των 28 χωρών του ΟΟΣΑ (Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης), όσον αφορά τα κονδύλια, που διαθέτει το κράτος για τη χρηματοδότηση των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων της χώρας. Ο υπουργός Παιδείας αποσιωπά το ολίσθημα της χώρας μεταξύ των τελευταίων του αναπτυσσόμενου και ανεπτυγμένου κόσμου, ενώ δεν χάνει ευκαιρία να τονίζει στον αυστραλιανό λαό, ότι οι κάτοχοι πτυχίων και διπλωμάτων κερδίζουν 75% υψηλότερο εισόδημα από τους αποφοίτους του Γυμνασίου, άρα οι φοιτούντες στα πανεπιστήμια της χώρας θα πρέπει να εξαγοράζουν αυτό το προνόμιο πληρώνοντας δίδακτρα – αστρονομικά από την ημέρα που το εθνικό κοινοβούλιο θα ψηφίσει το νόμο της κυβέρνησης για αποδέσμευση των διδάκτρων.
Ο Christopher Pyne επιλέγει και προβάλει τις ακραίες εκτιμήσεις του εισοδήματος πτυχιούχων και αποφοίτων του Γυμνασίου, για να δικαιολογεί την απόφαση της κυβέρνησης να καταστήσει την ανώτατη εκπαίδευση προνόμιο των εχόντων.

Οι οργανισμοί GO8 και Grattan Institute εκτιμούν, σε σχετικές εκτιμήσεις τους, ότι το έξτρα εισόδημα των πτυχιούχων -κατά τη διάρκεια του εργασιακού βίου τους- είναι 74% έως 75% υψηλότερο από το εισόδημα των αποφοίτων Γυμνασίου.

Οι εκτιμήσεις των ανωτέρω δύο οργανισμών θεμελιώνονται σε στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας. Αμφισβητείται, όμως, ο τρόπος με τον οποίον υπολογίζουν τον υπολογισμό του εισοδήματος.

Άλλοι οργανισμοί εκτιμούν, ότι η διαφορά εισοδήματος μεταξύ πτυχιούχων και αποφοίτων Γυμνασίου είναι πολύ χαμηλότερη.
Το Κέντρο Οικονομικού και Κοινωνικού Σχεδιασμού (National Centre for Social and Economic Modelling) του Εθνικού Πανεπιστημίου Αυστραλίας εκτιμά, ότι ένα πτυχιούχος κερδίζει 45% περισσότερα χρήματα -κατά την εργασιακή ζωή του- από έναν απόφοιτο Γυμνασίου.
Το Αυστραλιανό Συμβούλιο Εκπαιδευτικής Έρευνας (Australian Council for Educational Research) σε έρευνα για τις αποδοχές πτυχιούχων, που διενέργησε το 2008 εκ μέρους του υπουργείου Παιδείας, Απασχόλησης και Εργασιακών Σχέσεων διαπίστωσε, ότι η διαφορά εισοδήματος ενός πτυχιούχου από το εισόδημα ενός αποφοίτου Γυμνασίου δεν ξεπερνά το 30%.

Τέλος, έρευνα του Κέντρου Έρευνας Αγοράς Εργασίας (Centre for Labour Market Research) του Πανεπιστημίου Καμπέρας καταλήγει στο συμπέρασμα, ότι κατά τα 49 χρόνια εργασίας του ένας απόφοιτος Γυμνασίου κερδίζει 15% λιγότερα χρήματα από τον κάτοχο πτυχίου.
Ποια είναι η πραγματική διαφορά εισοδήματος του πτυχιούχου; Σας ακούω να ρωτάτε. Ο καθηγητής Phil Lewis, Διευθυντής του Κέντρου Έρευνας Αγοράς Εργασίας, παρατηρεί ότι η ειδικότητα κάθε πτυχιούχου καθορίζει το εισόδημά του και, κατά συνέπεια, τη διαφορά εισοδήματος του από τον απόφοιτο Γυμνασίου. Εκτιμάται, ότι η μισθολογική διαφορά κατόχου Πολυεπιστημονικού Πτυχίου (Bachelor of Arts) από ένα απόφοιτο του Γυμνασίου δεν ξεπερνά το 3% – αντίθετα η εισοδηματική διαφορά με ένα γιατρό ή μηχανολόγο, για παράδειγμα, είναι πολλαπλάσια.

Υπάρχει, όμως, ένας κοινός συντελεστής υπολογισμού του εισοδήματος, που αποδέχονται πανεπιστημιακοί ερευνητές και κυβερνητικές υπηρεσίες: Ο κοινός συντελεστής είναι 10% έξτρα εισόδημα για κάθε έτος πανεπιστημιακής φοίτησης, δηλαδή ο μέσος πτυχιούχος που φοίτησε τέσσερα χρόνια κερδίζει -κατά τη διάρκεια της εργασιακής ζωής του- μεταξύ 35% και 45% περισσότερα χρήματα από έναν απόφοιτο Γυμνασίου.
Η κοινά αποδεκτή διαφορά εισοδήματος μεταξύ πτυχιούχων και αποφοίτων Γυμνασίου καθιστά υπερβολικό τον ισχυρισμό του υπουργού Παιδείας, ότι οι πτυχιούχοι κερδίζουν 75% περισσότερα χρήματα από τους αποφοίτους Γυμνασίου, άρα θα πρέπει να πληρώνουν για τη δυνατότητα που τους προσφέρει το κράτος να αποκτήσουν πτυχίο πανεπιστημίου.

Ανακριβής και η δήλωση του υπουργού Παιδείας, ότι το ποσοστό των άνεργων πτυχιούχων και διπλωματούχων της Αυστραλίας δεν ξεπερνά το 1%. Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία, που δημοσίευσε η Κρατική Ραδιοφωνία Τηλεόραση ABC, ο αριθμός κατόχων διπλώματος ή πτυχίου υπολογίζεται σε 3.325.700 άτομα. Από αυτούς 110.500 ή 3,3% του συνόλου είναι άνεργοι, τριπλάσιο ποσοστό από αυτό που ανακοινώσε ο υπουργός Παιδείας. Οι άνεργοι πτυχιούχοι και διπλωματούχοι της Αυστραλίας είναι 0,9% του εργατικού δυναμικού της χώρας.

Προς έπαινό του ο πρωθυπουργός, Tony Abbott, απέκλεισε κάθε ενδεχόμενο το κράτος να κυνηγά τους οφειλέτες φοιτητές στον Άδη. Όμως, αιωρείται το ερώτημα ποιoς/ποιοι διαμορφώνουν την πολιτική της κυβέρνησης και ποιος έχει το τελικό πρόσταγμα. Διότι μετά την κατάθεση του προϋπολογισμού κυριαρχεί στην κυβέρνηση ένα πρωτόγνωρο αλαλούμ με τα μισά μέλη της να επιδοκιμάζουν τον προϋπολογισμό και τα άλλα μισά να τον επικρίνουν, που έχει προκαλέσει βαθιά σύγχυση της διεθνούς κοινότητας και πανικό στον αυστραλιανό λαό.

Το μόνο βέβαιο είναι, ότι ο κυβερνών Συνασπισμός θα εισπράξει την οργή του λαού στις επόμενες εκλογές, αν τολμήσει να ενοχλήσει συγγενείς νεκρών φοιτητών για εκκρεμούντα δίδακτρα.

Πηγή: Νέος Κόσμος

Ριζικές αλλαγές προμηνύονται στο σύστημα κοινωνικής πρόνοιας της Αυστραλίας, οι οποίες θα έχουν ως αποτέλεσμα την κατάργηση μεγάλου αριθμού επιδομάτων και την εξοικονόμηση $80 δις ετησίως για το κρατικό ταμείο.

Από τα άμεσα σχέδια της κυβέρνησης να περικόψει εισφορές και βοηθήματα, τα οποία κρίνει ως μη απαραίτητα, μειώνοντας, κατ’ αυτόν τον τρόπο, τα έξοδα λειτουργίας του συστήματος.

Ένας άλλος βασικός στόχος της κυβέρνησης είναι να αποθαρρύνει τους λήπτες επιδομάτων να στηρίζονται σε όλη τους τη ζωή στην κρατική βοήθεια και να προγραμματίζουν τη ζωή τους σ’ αυτήν τη βάση.
Ως ισχυρό όπλο για τις ριζικές αλλαγές που επιχειρεί η κυβέρνηση στο σύστημα κοινωνικής πρόνοιας, ο θησαυροφύλακας, Τζo Χόκι, προβάλλει την πολυπλοκότητα του συστήματος, ισχυριζόμενος ότι πολλές υπηρεσίες δεν γνωρίζουν τα πολλαπλά επιδόματα που λαμβάνουν ορισμένοι και, ως εκ τούτου, επιβάλλεται απλοποίηση του συστήματος.

Αναλυτική μελέτη που έχει διεξαχθεί ειδικά για τον κυβερνητικό προϋπολογισμό, αποκαλύπτει ότι δεκάδες βοηθήματα και επιδόματα δίνονται σε εκατομμύρια άτομα που δεν τα δικαιούνται, οι δε περικοπές που ανακοινώθηκαν μέχρι τώρα καλύπτουν μόνο ένα μικρό μέρος των προγραμμάτων αυτών.
Μια άλλη ιδέα που συζητείται από τον πρωθυπουργό, Τόνι Άμποτ, τον θησαυροφύλακα, Τζo Χόκι, και τον υπουργό Οικογενειακών Υποθέσεων, Κέβιν Άντριους, βασίζεται στην σύνοψη διαφόρων επιδομάτων σε ένα, με στόχο την απλοποίηση του συστήματος κοινωνικής πρόνοιας.

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι σύμβουλοι του Τόνι Άμποτ εξετάζουν μια μελέτη η οποία διεξήχθη από τον πρώην πρόεδρο του οργανισμού Mission Australia, Πάτρικ Μακλούρ και της οποίας τα πορίσματα θα δημοσιευτούν για σφυγμομέτρηση της κοινής γνώμης εντός των επόμενων εβδομάδων. Αναμένεται, επομένως, να ξεκινήσει ένας νέος κύκλος συζητήσεων αναφορικά με τις μεταρρυθμίσεις στο σύστημα κοινωνικής πρόνοιας.

Ένα από τα πορίσματα της μελέτης στηρίζεται στη συγχώνευση των διαφόρων βοηθημάτων, σε άτομα εργάσιμης ηλικίας, σε ένα, μια ιδέα που η κυβέρνηση Τζον Χάουαρντ είχε απορρίψει το 2000.

ΔΥΣΚΟΛΗ Η ΑΠΛΟΠΟΙΗΣΗ

Η απλοποίηση του συστήματος εντούτοις την οποία προβάλλει ως όπλο, αλλά και ως ασπίδα κατά της κοινής κατακραυγής των ριζικών αλλαγών της κοινωνικής πρόνοιας, ο Τζόε Χόκι, δε φαίνεται να είναι τόσο απλή κατά την άποψη των επαϊόντων.
Ο καθηγητής του Australian National University, Πίτερ Γουάιτφορντ, υποστηρίζει ότι η απλοποίηση ενδέχεται να έχει ως αποτέλεσμα την περικοπή επιδομάτων ή την επιβάρυνση της λειτουργίας του συστήματος με επιπλέον δαπάνες.

Όσον αφορά τις συντάξεις γήρατος, ο θησαυροφύλακας δήλωσε ότι θα αυξάνονται μόνο στο βαθμό που θα καλύπτεται η αύξηση του κόστους ζωής, ενώ επί του παρόντος τα επιπλέον βοηθήματα θα «παγώσουν».

«Είναι γεγονός ότι ως κοινωνία οφείλουμε να βοηθούμε τους συνανθρώπους μας και, ιδιαίτερα, εκείνους που είναι περισσότερο ευάλωτοι από τους άλλους.
Λέγοντας, όμως, αυτό, δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι κάθε αύξηση που δίνεται είναι μέσα από το πορτοφόλι ενός άλλου εργαζόμενου. Η κυβέρνηση απλώς δεν έχει άλλο, δικό της, πορτοφόλι. Γι’ αυτό εκείνο το οποίο θα πρέπει να αποφευχθεί είναι να πέσουν οι συνταξιούχοι σ’ ένα δίχτυ ασφαλείας όπου θα περιμένουν να λαβαίνουν διαρκώς όλο και περισσότερα» θα πει ο θησαυροφύλακας.

Επιπρόσθετα, η κυβέρνηση μελετά την εφαρμογή του μέτρου που εφάρμοσε η Νέα Ζηλανδία, αναφορικά με τους λήπτες του επιδόματος ανεργίας, σύμφωνα με το οποίο εξετάζονται για χρήση ναρκωτικών ουσιών.

Πηγή: Νέος Κόσμος

Οι απόδημοι, που έχουν έντοκες καταθέσεις στην Ελλάδα σε ξένο νόμισμα, φορολογούνται κανονικά από την 1η Ιανουαρίου ανακοίνωσε το Γ. Προξενείο της Ελλάδας στη Μελβούρνη.

Οι απόδημοι, που έχουν έντοκες καταθέσεις στην Ελλάδα σε ξένο νόμισμα, φορολογούνται κανονικά από την 1η Ιανουαρίου ανακοίνωσε το Γενικό Προξενείο της Ελλάδας στη Μελβούρνη.

Η ανακοίνωση της προξενικής Αρχής, διασαφηνίζει, ότι ο νέος κώδικας φορολογία εισοδήματος δεν απαλλάσσει μονίμους κατοίκους εξωτερικού – εννοείται και απόδημους Έλληνες – από τη φορολόγηση του τόκου, που κερδίζουν από καταθέσεις τους σε δολάριο Αυστραλίας, Αμερικής, λίρα Αγγλίας κ.ά.
Παραθέτουμε το κείμενο της ανακοίνωσης:

«Σας γνωρίζουμε ότι, κατόπιν πρόσφατης ενημέρωσης της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων του Υπουργείου Οικονομικών, η φορολόγηση των τόκων καταθέσεων που αποκτώνται από 1-1-2014 και μετά διέπεται από τον νέο κώδικα φορολογίας εισοδήματος (Ν. 4172/2013), ο οποίος δεν προβλέπει απαλλαγή από τη φορολόγηση των τόκων καταθέσεων των κατοίκων εξωτερικού, που τηρούνται σε ξένο νόμισμα.

Ως εκ τούτου, το Γενικό Προξενείο παύει την έκδοση πιστοποιητικών για την απαλλαγή φορολόγησης τόκων καταθέσεων σε ξένο νόμισμα».

Πηγή: Νέος Κόσμος

The Portokalos family is back with the long-awaited sequel to My Big Fat Greek Wedding.e Portokalos family is back with the long-awaited sequel to My Big Fat Greek Wedding.

Produced by Rita Wilson – the Greek American wife of Oscar award winning actor Tom Hanks and written by Nia Vardalos, the sequel is said to chart the next chapter in their life.

“Now that I’m experiencing motherhood, I’m ready to write the next chapter of my family story,” Vardalos said in a statement.

“Of course a few jaded folks in the press corps will claim I ran out of money or just want to kiss John Corbett again. One of these things is true.”
The actress just published the book Instant Mom and is writing to star in Leftovers for Paramount.

Scientists dubbed the planet a mega-Earth because it’s much larger than previously discovered rocky celestial bodies. Photo: AFP / HANDOUT /Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics / David A. Aguilar (CfA)

The planet, sighted by NASA’s Kepler spacecraft, is located 560 light years from Earth and circles a Sun-like star every 45 days.

An experimental Australian side got its Brazilian campaign off to a winning start against local second division side Clube Parana, two first-half goals from Adam Taggart and Oliver Bozanic enough to see off the opposition in a warm-up match before the serious stuff starts at the weekend with a game against Croatia.

While some players certainly advanced their cases for retention in the squad or to play a part in the tournament proper – especially Bozanic,Massimo Luongo and Ben Halloran –  the highly-regarded Tom Rogic finished the game with a cloud over his head.

The latter’s fitness has been a concern for months and the frailty of his body has been a major issue clouding his selection. He started this game in an advanced midfield role but contributed little after he sustained another knock midway through the opening period, being replaced at half time as Melbourne Victory’s James Troisi came into the game.

Rogic represents the biggest gamble that Socceroos coach Ange Postecoglou has to take when he names the squad on Tuesday night, Australian time.

The lanky midfielder offers a creative option that few others in this group of players can and his vision gives him the ability to unlock defences with sharp passes in an instant. But he has not been able to play any consistent football for the best part of a year now and he still looks some way off match sharpness.

ostecoglou’s dilemma is whether to go with the elegant Celtic man, knowing that while he may only  be used as an impact player he can offer something the team lacks, or whether to be the pragmatist and leave him out on the basis that no-one who is not fit enough to play a full game should be part of a World Cup squad.

Certainly assistant coach Aurelio Vidmar made no secret of his admiration for the midfielder who spent the second half of the season in the A-League on loan to Melbourne Victory.

“He hasn’t played in quite a while so you’ve got to remember most of these guys haven’t played for quite a while and they’ve had a pretty heavy load over the last three weeks.Tommy was in the camp in the beginning of May in Adelaide, so he’s had some extra work as well, he just needs to find a little bit of rhythm.

“As I said it was pretty hard out there, tough conditions. It was an important hit-out for everyone. He was probably frustrated because he didn’t get too much of the ball and they closed him pretty sharply today so you’ve got to try and find your rhythm and when you’re not in match rhythm it’s a bit difficult but he put himself out there and tried to do his best.

”For me he’s certainly a very special player, he’s young, he’s got a lot to learn but he’s one of those that, in a second, can turn a game for you. So all of those considerations will be up for debate tonight.(when the team management decides which four players to cull).

“He’s got a level head on his shoulders so there’s been a lot of talk over the last year or two that he’s the nest massive player coming out of Australia but he’s still got a lot of work to do. He’s young, he knows what his capabilities are, he’s a very good player and the more game time he has the better he’ll become.

“We’ve seen a massive improvement from the early days when he was at Central Coast to where he is now so there’s no doubt that the more games he plays the better and stronger he will become and the more influential he will be for our team.”

“No-one’s out of the picture, that’s a discussion we’ll have tonight with the coaching staff and Ange and look to move forward from there.”

Josh Kennedy had been expected to lead the line in this game, but made way for Taggart after the Socceroos coaching staff decided not to risk him for fear up worsening an ongoing back injury. But there was no long-term fitness doubt about Kennedy’s readiness for the World Cup, Vidmar said.

“He aggravated his back right at the end of training yesterday and he’s pulled up quite well this morning so we decided not to risk it and that’s why Adam played. We had a chat to him this morning and he’s very good, we just thought it was the best thing for him not to take any chances.” Still, Taggart did his cause no harm, netting the second goal with a sharp first-time finish from a Luke Wilkshire cross in the 28th minute

Vidmar did, however, say that full-back Ivan Franjic, whose arrival in Brazil saw him nursing a knee injury, was progressing well and would be ready to rejoin full training soon.

”He’s back in the group on Wednesday, so he trained over the last couple of days. He trained this morning, he had a modified session with four or five that we had out there then did a bit of extra work after that and he felt no pain or ill-effects of the knock that he got.”

Should Postecoglou and his team opt to leave Rogic out then Luongo would likely be the beneficiary. The 21-year-old midfielder, who plays for Swindon Town in England’s third tier, had a solid game against Clube Parana, working hard and seeking to break the lines with through balls. While he has been little heralded in the run up to this tournament he looks, on the evidence of this performance, that he can certainly make a contribution.

As can Bozanic, once a Central Coast team-mate of Rogic’s who now plays in Switzerland. He looked accomplished in midfield in the first half, getting forward to score the opening goal in the 18th minute, and then showing his versatility when he slotted in at left back in the second period, alternating with McKay who went to a more familiar midfield role having played at left back in the first half.

Halloran’s pace and dynamism down the right also makes him a threat, and a viable alternative to Matthew Leckie, who has been used in the starting line up in that wide attacking position in recent games.

Bailey Wright, the Preston North End centre half, made his first appearance in a Socceroos XI although it cannot be counted as a full international. But, said Vidmar, he was happy to be part of the group and had fitted in well.

The assistant coach also  had good things to say of Bozanic and Luongo.

“He (Bozanic) was one of the better performers today for sure, he was really solid. It’s something we wanted to try as well, with the change at left-back with Matty McKay and they both did quite well.

“The second half became a bit more of a game of transition, even the opposition started giving it away as well and we gave it away a bit more than what we wanted. But that’s work in progress.

”I thought he (Luongo) was pretty good today, especially in the first half, he played a lot of balls forward and that’s exactly what we’re looking for from midfielders.

“He linked up really well and as the game got stretched in the second half we lost our way and it became a bit of a transition game, which is not what we want. We want to keep it a bit more controlled. But he was good and again a young player no-one knows a lot about him but he looks quite silky and tidy so I think he’s got a good future.”

As the management team spend the next 12 hours working on the final composition of the squad, Vidmar suggested that adaptability would be a key criteria.

“In the end, after discussions with Ange and the coaching group, it’s going to be what the best balance is going forward and if we’re really stuck in any spots whether we’ve got players who are flexible enough to play one or two positions. I think that’s what it’s going to come down to.’’

source: smh.com.au

Enjoying the moment … Tony Abbott and his ministers congratulates Joe Hockey after the Treasurer delivered his first budget speech. Photo: Andrew Meares

Are the standards of debate between politicians and the ways in which they speak to their electoral masters worse now than they have been? It’s hard to tell, but it can be said with confidence that, at present, these standards are low.

The ‘deficit disaster’ is essentially the responsibility of a government in which Abbott, Hockey and the ever colourful Kevin Andrews were ministers.

Former federal Coalition leader John Hewson recently remarked on what he called ”the devastated state of political debate in Australia” and lamented that ”policy substance … has been almost totally eschewed”. Hewson ran one of the most honest election campaigns in modern Australia history and he lost; it’s an example that may have been taken too much to heart.

Of course it’s unreasonable to expect politicians to promote their fortunes in an even-handed way. To gain electoral support, they must stress their policies’ merits and expose the flaws in those of their opponents. Through such contests, degrees of balance can be achieved in political debate – provided that participants behave reasonably and honestly. Unfortunately, reason and honesty are now being significantly displaced by deception, exaggeration and a willingness to speak in riddles. In the befuddling murk, the public interest is left gasping for air

The Abbott government is not solely responsible for the predicament but it has things to answer for. As much as the budget’s substance is affecting its fortunes, the government’s political strategy and the ways in which it is communicated seem to be making matters worse for it.

Let’s look at some of the Coalition’s strategic themes.

In the first place, it can hardly bring itself to see that debt and taxation are even necessary evils. It believes debt should be avoided and tax reduced. Prime Minister Tony Abbott says ”it is my guiding principle that we are taxed too much” and he claims that no country has ever taxed itself to prosperity. The Treasurer, Joe Hockey, says: ”I look at my children and I say there is no way on God’s earth I am going to leave you with a debt.”

There’s no suggestion in the Coalition’s story lines that debt has been essential to the working of economies and that it helps to ensure equity in public financing. For example, it is entirely reasonable for the cost of roads being built now to be shared by those who will benefit from them over the years by debt financing. On tax, as this column has previously noted, a fair and efficient tax system has always been an important part of the good government of prosperous countries, while its absence is a defining feature of less fortunate ones.

If debt and tax are to be demonised, then the Coalition must blame any debt and deficit problems on its opponents, lest it look like a hypocrite. So, over the years, it has attributed the fiscal problems before the federal government to ”Labor’s debt and deficit disaster”. This refrain has been accompanied by Abbott’s claim that ”the fiscal position will always be better under the Coalition because budget surpluses and reducing debt … that’s in our DNA”.

Let the Rudd-Gillard governments take the rap for much of the current level of debt; however, it is low relative to much of Australia’s history and to current debt levels in comparable countries. The debt should be reduced but it is not at disastrous levels and, without it, the country may well have gone into recession.

Responsibility for the budget deficit can be more widely shared. It’s the cumulative product of decisions taken over many years, including by Kevin Rudd and Julia Gillard but also others before and after them. Indeed, Abbott can put his hand up on account of his generous maternity-leave scheme, trying to drop the carbon and minerals taxes, and his absurd promise, against the recommendation of Tony Shepherd’s audit commission, to restore defence spending to 2 per cent of gross domestic product.

Since 1945, significant budget surpluses have been achieved only rarely: once by Ben Chifley, three times by Bob Hawke, and eight times by John Howard, who shared another with Rudd, who was elected during the 2007-08 fiscal year. That is, the Menzies, Holt, Gorton, McMahon and Fraser governments managed only a few, small surpluses. So much for the claim about the Coalition’s DNA.

So what’s behind the budget’s difficulties? An economist and former secretary of the Department of the Prime Minister and Cabinet, Michael Keating, has helpfully pointed out that government spending for the current financial year is expected to be about 24.1 per cent of GDP, a bit below the average of the previous 12 years of 24.5 per cent. Government revenue, however, will come in about 23.1 per cent of GDP compared to the past 12-year average of 24.3 per cent, which is a relatively low take by the standards of many other countries. Keating concludes that ”if we have a fiscal problem, it does not seem to have been caused by excessive expenditure but by a drop in taxation revenue, and the prime cause of that was the miscalculations made by the Howard-Costello government when they embarked on their 2001 tax reforms, which have turned out to cost more than expected at the time”.

To put Keating’s point another way, the ”deficit disaster” is essentially the responsibility of a government in which Abbott, Hockey and the ever colourful Kevin Andrews were ministers. What the heck.

The problem for the Abbott government is that its useful political mantras about reducing tax and its deceptive wailing about the alleged spending atrocities and waste of Rudd and Gillard have turned it into a policy cul-de-sac. Apart from the Medicare-PBS co-payments and undoing the Howard freeze on petrol tax indexation, its principal means of improving the budget is cutting spending. This, however, doesn’t address the critical fiscal weakness around revenue. Indeed, Abbott has bound himself into reducing taxes and, if he does so, he will compound the fiscal problem he has – unless he’s able to make further large-scale and unpopular spending cuts. Such are the hazards of mantra-based policy.

Abbott says there’s only one plan, it’s his and there’s no alternative. He has to say that because he’s caught in his own policy trap that distances him from any number of meritorious options.

For example, economics professor Ross Garnaut has said: ”Australia can stay within the boundaries of fiscal responsibility over the next four years … by retaining carbon pricing rather than the array of changes that are at risk in the Senate.”

If that’s too much of a U-turn, the government could move now on the fundamentally inequitable superannuation and capital gains tax concessions, negative gearing, trusts and, as Australia Institute head Richard Dennis has suggested, consider extending the GST to private school fees and private health insurance – the burden of which would fall more on the better-off. These are rich revenue sources that would not need to be pressed far to make more significant contributions towards getting the budget back into the black than all of the measures Abbott is now taking.

As the Coalition’s broad strategies have hamstrung it in government, it has tied itself into numerous tactical knots.

Hockey’s spiel on the budget has been full of riddles. At the National Press Club, he said: ”Last night’s budget was forged on the values that modern Australia embodies: the values of enterprise, of hard work, of self-reliance, of control of your destiny, of the fact that we’ve got to move away from a culture of entitlement in some areas to a culture of opportunity and hope.” What on earth does this string of false opposites mean? Most likely not very much. Certainly exhorting unemployed young people about getting with opportunity and hope might not cut a lot of ice while they’re being refused any benefits for six months and perhaps more. It’s no wonder this speech is not on Hockey’s website.

Then the Prime Minister put his foot in it. When caught short on a question about opinion polls, he said the Howard government took a big hit in them after its first budget – it did not. Then he claimed that modelling by the National Centre for Social and Economic Modelling of the budget’s effects on certain groups was based on assumptions devised by the opposition. The NATSEM says that’s not so. As Abbott has created an impression that he might not have stuck to some of his pre-election promises as closely as some hoped, his office leader, Peta Credlin, might suggest he now follow Mark Twain’s advice: when in doubt, tell the truth.

Finally, in a policy and political sense, the government is not being much helped by a couple of its ardent supporters, those doughty friends of the overdog: audit commission chairman Tony Shepherd and Murdoch press journalist Henry Ergas.

Shepherd (a former Commonwealth employee in the now defunct Department of Supply, with curious gaps in his Who’s Who entry) is upset about the raw reception the budget has copped, including from David Gonski of the education review fame. Shepherd says he would have ”loved to keep education funding at the levels of Gonski” but that ”all areas have to make a contribution” to ”bring spending under control”. That kind of thinking is precisely wrong. Spending cuts should be made on their merits and in ways that do not conflict with other high objectives of government. For example, if cutting education funding restricts productivity improvement, and that’s likely, then it should be protected. The ”all areas making a contribution school” is a fool’s paradise from which Shepherd should try to withdraw himself, but only after he’s found the way to correctly calculate the average number of times per year that people visit a medical practitioner.

Consistent with the Murdoch press formulas, Ergas says: ”When spending is allowed to get out of control, it is consequently on the relatively poor, who are the main recipients of public expenditure, that the burden falls.” The point is that spending hasn’t been ”out of control” but a greater burden has been put on the ”relatively poor”. Ergas wouldn’t go along with that, of course, and he points out that ”the effective average rate of tax on Australian top-income earners is three percentage points higher than in Canada, give percentage points higher than in Sweden and 10 percentage points higher than in the US”. The international comparison of tax rates is not a simple matter and it’s unclear what Ergas means by ”top-income earners”, but data prepared by KPMG shows Australia with a top marginal tax rate of 45 per cent, Canada between 39-50 per cent depending on differing rates of tax levied by provincial governments, 57 per cent for Sweden and 39.6 per cent for the US, onto which must be added state and local government income taxes. But, however all of this computes, Australia’s international ranking on the tax of ”top-income earners” may be of scant consolation to unemployed young people now destined to spend long periods without any income.

Perhaps the Prime Minister should have the last word. He said Opposition Leader Bill Shorten’s address in reply to the budget was ”all politics, no policy; all complaint, no solutions”. It’s a fair comment and one that could have been made about Abbott when he was the opposition leader. There’s a lesson here for Shorten.

Paddy Gourley is a former senior public servant. pdg@home.netspeed.com.au

source:brisbanetimes.com.au