Daily Archives: April 24, 2014

Δεν πρόκειται για ταινία. Πέντε άνθρωποι που ναυάγησαν στα ανοικτά της Αυστραλίας, σε ένα πολύ μικρό νησάκι, κατάφεραν να σωθούν, γράφοντας ένα τεράστιο SOS στην άμμο!

Με αυτόν το τρόπο τα ελικόπτερα των αρχών που τους έψαχναν κατόρθωσαν να τους εντοπίσουν και τελικά να τους διασώσουν.

Οι τρεις άνδρες και οι δύο γυναίκες όταν έσπασε η άγκυρα στα ανοιχτά των ακτών του Queensland δεν πρόλαβαν να αντιδράσουν

Οι διασώστες άρχισαν να αγχώνονται όταν το σκάφος βρέθηκε εγκαταλελειμμένο σε μεγάλη απόσταση, χωρίς όμως να υπάρχουν στοιχεία για την τύχη των επιβαινόντων.

Τρεις ώρες αργότερα  οι διασώστες είδαν από ψηλά το μήνυμα SOS στο κοντινό νησάκι Wigton , όπου οι επιβάτες του σκάφους είχε αρχικά αγκυροβολημένο σκάφος τους.

Οι τρεις άνδρες ηλικίας 20, 28 και 69 ετών υπέστησαν ελαφρά τραύματα όταν το 15 μέτρων σκάφος  τους χτύπησε στο Trogolby Reef.

Η ναυαγός Lyn Forbes-Smith μιλώντας για την περιπέτειά της ανέφερε: «Είχαμε συμβιβαστεί με την ιδέα πως θα περνούσαμε το βράδυ εκεί, χωρίς νερό, φαγητό, αντηλιακό, ούτε καν καπέλα”, λέει. Κινητά τηλέφωνα και όλα τους τα πράγματα, “έφυγαν” μαζί με τη βάρκα” και πρόσθεσε “Δεν είχαμε άλλη επιλογή, παρά να γράψουμε το μήνυμα και να περιμένουμε τη διάσωση, ελπίζοντας πως οι δικοί μας θα ειδοποιούσαν τις αρχές”.

Οι ομάδα διάσωσης πιστεύει ότι το σκάφος έχασε τον έλεγχο λόγω των ισχυρών ανέμων που προκάλεσε ο κυκλώνας Ιτα.

Πηγή: Daily Mail

Το ανέπτυξαν Αυστραλοί επιστήμονες.

Αυστραλοί επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο Adelaide, σε συνεργασία με το Αυστραλιανό Ινστιτούτο Έρευνας για το Μελάνωμα, πιστεύουν ότι εμβόλιο που ανέπτυξαν πριν από 14 χρόνια και το οποίο χορηγείται σε ασθενείς που πάσχουν από την πλέον επιθετική μορφή του συγκεκριμένου καρκίνου, θα δώσει ελπίδα σε χιλιάδες πάσχοντες.
Το μελάνωμα σκοτώνει κάθε χρόνο 1.500 Αυστραλούς, ενώ πάνω από 12.000 άλλοι διαγιγνώσκονται με την συγκεκριμένη μορφή καρκίνου σε ετήσια πάλι βάση.

Οι κλινικές δοκιμές του εμβολίου άρχισαν πριν από 14 χρόνια και σ’ αυτές έχουν λάβει μέρος 54 ασθενείς. Στο 17% των ασθενών που λαμβάνουν μέρος στις κλινικές δοκιμές, οι όγκοι έχουν εξαφανιστεί εντελώς, ενώ ένα 15% των ασθενών αυτών αποθεραπεύτηκαν πλήρως. Την ίδια στιγμή όμως και στους υπόλοιπους ασθενείς αυξήθηκε το προσδόκιμο ζωής γεγονός που δίνει μεγάλη αισιοδοξία στους επιστήμονες.

Η χορήγηση του εμβολίου στους πάσχοντες άρχισε με μία ένεση κάθε δεκαπενθήμερο, στην συνέχεια η δόση αυτή έγινε μηνιαία και σήμερα λαμβάνουν το εμβόλιο δύο φορές τον χρόνο.

Οι επιστήμονες τώρα προσπαθούν να βρουν πώς λειτουργεί το ανοσοποιητικό σύστημα των ασθενών μετά τη χορήγηση του εμβολίου και αυτό όπως ανέφερε ο Dr Brendon Coventry, που ηγείται των κλινικών ερευνών,  γιατί μπορεί ο εντοπισμός κάποιων μηχανισμών του να αυξήσει τα επίπεδα επιτυχούς αποθεραπείας από τον καρκίνο άνω του 15%.

Πηγή: Νέος Κόσμος

Markos Vamvakaris

An independent film society in Queensland is providing members with a stimulating program of films from old and new Greek cinema.

The Greek Film Society Brisbane aims to bring a year-long program of cinema that relates to Greek diasporic life in a number of genres.

All films have English subtitles and projection is in DVD format. Screenings – that all take place at The Greek Club – are followed by discussion and films are introduced by members or special guest speakers.

The next screening takes place on Wednesday 30 April and will be of the film I Like Hearts Like Mine – Markos Vamvakaris (Μ’ αρέσουν οι καρδιές σαν τη δική μου – Μάρκος Βαμβακάρης), directed by Giorgos Zervas. The film is a portrait of Markos Vamvakaris (1905-1972), one of the greatest creators of Greek rebetiko song. With rare footage, audio, soundtracks and interviews with family and musician friends, the director provides insight into the musician’s personal life and the milieu in which he lived and created. The documentary captures the rebetiko way of life epitomised in Vamvakaris, whose music expresses its harshness and tenderness. The screening will be followed by a special rebetika concert with live bouzoukia.

Upcoming films include: The Four Seasons of the Law, directed by Dimos Avdeliodis; Voyage to Cythera, directed by Theodoros Angelopoulos; Marseilles: a Greek Profile, directed by Marcos Gastine; One Day in August, directed by Constantine Giannaris; Kostas, directed by Paul Cox; What did you do in the war, Thanassi? directed by Dinos Kastouridis; and The Ogre of Athens, directed by Nikos Koundouros. All screenings take place on the last Wednesday of the month at 7.45 pm.

To attend screenings, one must first become a member. Membership and screening subscriptions are as follows: One-year subscription – $30 (students and pensioners $25)

The Greek Film Society Brisbane acknowledges the support of The Greek Film Society Sydney, The Greek Community of St George and The Greek Club, AHEPA Brisbane, mygreekplace.com.au (Brisbane’s Greek Community Network) and the directors and producers of the films screened.

For more information on the Greek Film Society Brisbane email info@greekfilmsociety.com

source: Neos Kosmos

Το εξώφυλλο του βιβλίου

Σήμερα στο πλαίσιο του Ελληνικού Φεστιβάλ Σίδνεϊ.

«Νύφες με Προξενιό» είναι ο τίτλος ενός νέου βιβλίου που αναμένεται με ξέχωρο ενδιαφέρον.
Το πολυαναμενόμενο βιβλίο της Δρ Παναγιώτας Νάζου «Νύφες με Προξενιό: Βιώματα και μαρτυρίες Ελληνίδων στην Αυστραλία (1950-1971)», θα παρουσιαστεί από την ομογενή γερουσιαστή κ. Σόφη Κώτση και τον καθηγητή Βρασίδα Καραλή, την Τετάρτη, 23 Απριλίου, στις 7.00 το απόγευμα, στο Rockdale Town Hall, στο πλαίσιο του Ελληνικού Φεστιβάλ Σίδνεϊ.

Στη δεκαετία του ’50 και του ’60 χιλιάδες Ελληνίδες μετανάστευσαν στην Αυστραλία για να παντρευτούν με προξενιό άνδρες που γνώριζαν από μια φωτογραφία.
Η Ελλάδα, μια χώρα διχασμένη πολιτικά και οικονομικά καταστρεμμένη, με καταπιεστική κουλτούρα και ανοιχτές πληγές που προκλήθηκαν από ξένη κατοχή και εμφυλίων συγκρούσεων ανάγκασε νεαρές γυναίκες να λάβουν συγκεκριμένες αποφάσεις σχετικά με το μέλλον της ζωής των. Προκειμένου να ταξιδεύσουν σε μια μακρινή χώρα αυτά τα άτομα αναζητούσαν “καταφύγιο” μέσω προξενιών.

Το βιβλίο αυτό αποτελεί συστηματική και μεθοδική έρευνα πάνω στο φαινόμενο του προξενιού στην πρώτη μεταναστευτική γενιά της Αυστραλίας 1950-1975.
Το βιβλίο «Νύφες με Προξενιό» είναι το αποτέλεσμα ενός ερευνητικού προγράμματος για παντρολογήματα στην πρώτη μεταπολεμική γενιά μεταναστών στην Αυστραλία. Προσεγγίζει το φαινόμενο δια μέσου της Προφορικής Ιστορίας, των φύλλων και των Πολιτισμικών Σπουδών, δίνοντας φωνή στην καθημερινή ελληνίδα γυναίκα, που σπάνια έχει ακουστεί σε άλλες εκδόσεις. Οι μαρτυρίες τους, παρουσιάζονται ως ένα ιστορικό για τις μελλοντικές γενιές και μια σημαντική πρωτογενή πηγή. Οι ποικίλες πολιτιστικές, ψυχολογικές και κοινωνικο-πολιτικές πτυχές της εμπειρίας των μεταναστών τονίστηκαν στις μαρτυρίες τους, με ένα δραματικό και μερικές φορές κωμικό τρόπο .

Η παρουσίαση του βιβλίου συνδυάζεται και με έκθεση με φωτογραφικό υλικό που αντανακλά μοναδικές στιγμές των εμπειριών των γυναικών μεταναστριών. «Οι φωτογραφίες αυτές εκτέθηκαν για πρώτη φορά πριν από 7 χρόνια ακριβώς. Είναι πολύ ευχάριστο που είμαστε σε θέση να παρουσιάσουμε και πάλι την έκθεση, που αυτή τη φορά συμπίπτει με την παρουσίαση του βιβλίου που επί χρόνια ετοιμαζόντανε» δήλωσε η Νία Καρτέρη, πρόεδρος του Ελληνικού Φεστιβάλ Σίδνεϊ.
Το υλικό του εστιάζεται σε προσωπικές αφηγήσεις-μαρτυρίες και αναμνήσεις που δόθηκαν υπό μορφή συνέντευξης στη συγγραφέα. Τα κείμενα των προφορικών μαρτυριών συνιστούν το πρωτογενές υλικό με το οποίο αναλύεται, μέσα από την γυναικεία προοπτική, η μεταναστευτική εμπειρία, ειδικότερα του θεσμού του εξ αποστάσεως προξενιού που αποτέλεσε έναν σχεδόν απαράβατο άγραφο νόμο κατά την πρώτη περίοδο της μεταπολεμικής μεταναστευτικής εξόδου από την Ελλάδα.
Ταυτόχρονα, η μελέτη αναλύει την εμπειρία του μεταναστευτικού ξεριζωμού, η οποία αποτελεί το κοινωνικό και ψυχολογικό υπόβαθρο αυτών των αφηγήσεων. Στηριζόμενοι σε αυτές τις αφηγήσεις, μπορούμε να επανερμηνεύσουμε την εμπειρία των νυφών με προξενιό ως συγκεκριμένων προσωπικοτήτων, να παρακολουθήσουμε την ατομική περιπέτεια, να διαγνώσουμε τη υπαρξιακή αμφιθυμία και να κατανοήσουμε την κοινωνική λειτουργία του θεσμού.

«Η μελέτη αυτή αποτελεί μια ρηξικέλευθη προσέγγιση σε ένα θεσμό που προσδιόρισε την πρώτη μεταναστευτική γενιά και καθόρισε την πολιτισμική συνοχή της Ελληνοαυστραλιανής παροικίας. Επίσης αποτελεί μια σημαντική συμβολή στις σπουδές για την Ελληνοαυστραλιανή εμπειρία αφορμώμενη από μια εκ των κάτω ιστοριογραφική προσέγγιση και δίνοντας φωνή στις γυναίκες, η μαρτυρία των οποίων είχε αποκλειστεί από τις επίσημες ιστορίες της μετανάστευσης» λέει ο Βρασίδας Καραλής, Καθηγητής Νεοελληνικών Σπουδών της Έδρας Λουράντου, Πανεπιστήμιο του Σύδνεϋ, Αυστραλία.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

[…]
Το ‘ταξίδι’: ‘άνοιγμα προς τα έξω’ και ευκαιρία για ενδοσκόπηση
Το όποιο ταξίδι, αλλά ιδιαίτερα ένα μακρινό ταξίδι μετανάστευσης στο άλλο άκρο της γης, κάνει ιδιαίτερα αισθητή την ενδιάμεση διαδρομή, αυτό δηλαδή που μας χωρίζει από τον τόπο και χρόνο αναχώρησης και μας ενώνει με τον τόπο και χρόνο άφιξης – το εκεί από το εδώ, το τότε από το τώρα.
Για τις περισσότερες ‘νύφες’ με τις οποίες συνομιλήσαμε, η στιγμή του αποχωρισμού και ιδιαίτερα η στιγμή που επιβιβάστηκαν στα πλοία ήταν και η περισσότερο συναισθηματικά φορτισμένη και ιδιαίτερα δραματική. Πολλές δάκρυσαν αναπλάθοντας εκείνη τη σκηνή και ομολόγησαν ότι ήταν ίσως η πρώτη φορά που συνειδητοποίησαν το μέγεθος της απόφασης που είχαν λάβει. Το πλοίο και το ταξίδι τους πάνω σ’ αυτό λειτούργησαν ως ο πιο κρίσιμος χώρος και χρόνος για περισυλλογή και επανεκτίμηση.

Μία από τις πιο δραματικές σκηνές αποχωρισμού μας δίνεται από την παρακάτω αφήγηση. Όπως γίνεται φανερό από το παρακάτω απόσπασμα, σε αυτές τις περιπτώσεις, ο χρόνος σταματάει, οι στιγμές παγώνουν, τα γεγονότα αποκρυσταλλώνονται στη μνήμη:
«Από εκεί έφυγα το Μάη [του ‘57], ανήμερα του Αγίου Κωνσταντίνου. Αλλά μέχρι σήμερα, έχουν περάσει 50 χρόνια και δεν έχω ξεχάσει τη μάνα μου πώς είχε πέσει κάτω και χτυπιότανε. ‘Μη φεύγεις παιδί μου, μη φεύγεις παιδί μου’. Ήρθε ένας αστυνομικός και της λέει,‘Άφησε την κοπέλα, χριστιανή μου, θα φύγει το καράβι.’ Ο μικρότερος αδερφός μου να της λέει, ‘Άστηνε μαμά, άστηνε μαμά’, κι αυτή να χτυπιέται. Εεε…. ‘Μη φεύγεις, μη φεύγεις, μη φεύγεις’».

Μία ακόμη ‘νύφη’ που όπως μας είπε, μέχρι και τη στιγμή που βγήκε στο κατάστρωμα του πλοίου για να χαιρετήσει τους δικούς της, αυτή δεν είχε κλάψει, αλλά ‘ένιωθε ανάλαφρη’ –γιατί είχε αργήσει η πρόσκληση και ανησυχούσε-, εκεί στο κατάστρωμα, και εκείνη τη στιγμή, επήλθε το μεγάλο ξύπνημα:
«….με φωνάζανε από κάτω, ‘Βασιλεία εδώ είμαστε’, και με χαιρετούσαν με τα μαντίλια. Εκεί έκλαψα πολύ. Εκεί ένιωσα όχι ότι είμαι πάνω σε καράβι αλλά ότι είμαι μόνη μου πάνω σε μια σανίδα, στη μέση του ωκεανού. Εκεί θυμήθηκα τη μάνα μου, τον πατέρα μου που τους άφησα, θυμήθηκα πως ξέκοψα, και άρχισα να σκέφτομαι τι μεγάλο βήμα ήταν αυτό που έκανα; Το σκέφτηκα καλά; Πώς φεύγω τόσο επιπόλαια να πάω σε μια ξένη χώρα, να ζήσω μ’ έναν ξένο άνθρωπο;»

Όσον αφορά το μέγεθος της απόφασης και τον τρόπο που ο έγκλειστος χώρος του καραβιού τους βοήθησε να το συνειδητοποιήσουν, μας το δίνει η παρακάτω αφήγηση: «Μέσα στο καράβι ήταν πολύ δύσκολα. Έχασα 5-6 κιλά από τη στεναχώρια μου. Εκεί συνειδητοποίησα όλα τα προβλήματα. Σκεφτόμουν, ‘άραγε θα βρω αυτόν τον άνθρωπο που μου είπαν; Θα τα βρω εγώ με αυτόν τον άνθρωπο; Γιατί να πάρω τέτοια απόφαση;’ Στην αρχή, με τον αρραβώνα και τις φασαρίες, δεν τα σκέφτηκα όλα αυτά.»

Για μία από τις ‘νύφες’ η οποία είχε υποκύψει στην πίεση των γονιών της και ιδιαίτερα της μητέρας της και είχε δεχτεί το προξενιό, ενώ αγαπούσε κάποιον άλλο, οι στιγμές του ταξιδιού ενέτειναν το δράμα της: «Εγώ αισθανόμουν χάλια. Πληγώθηκα πολύ και έλεγα, κι ακόμη το λέω, ‘να βούλιαζε το καράβι και να πνιγόμουν μόνο εγώ’. Πληγώθηκα πολύ …πολύ».

Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ

Η Παναγιώτα Νάζου σπούδασε Διαιτολογία, Πληροφορική και Νεοελληνική Φιλολογία στα Πανεπιστήμια Χαροκόπειο Αθηνών, Αριστοτέλειο Θεσσαλονίκης και Σίδνεϊ Αυστραλίας. Το 1993 πήρε το διδακτορικό της από το Πανεπιστήμιο Σίδνεϊ. Από το 1987 διδάσκει Νεοελληνική Γλώσσα και Πολιτισμό στο Τμήμα Νεοελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Σίδνεϊ. Έχει δημοσιεύσει μεγάλο αριθμό κειμένων σε Ευρώπη και Αυστραλία για τη μεταμοντέρνα γραφή και το έργο του Γιώργου Χειμωνά, για Ελληνίδες συγγραφείς και τη γυναικεία γραφή στην εξορία, για την Ελληνίδα στη διασπορά, καθώς και για τη διδασκαλία των Νεοελληνικών στην Αυστραλία.

Πηγή: Νέος Κόσμος

Από αντιδικτατορική διαδήλωση στο κέντρο της Μελβούρνης το Νοέμβριο του 1973 λίγο μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου

Με αφορμή τη θλιβερή επέτειο της 21η Απριλίου.

Στους απόδημους Έλληνες, που αντιτάχθηκαν στη χουντική δικτατορία, και μάλιστα δυναμικά και από την πρώτη στιγμή, συμπεριλαμβάνονταν και οι Έλληνες της Αυστραλίας. Η είδηση για το πραξικόπημα της 21 Απριλίου έφτασε από τα ξένα πρακτορεία και αργά την ίδια μέρα από τον ντόπιο απογευματινό Τύπο με πηχυαίους πρωτοσέλιδους τίτλους: |Greek Army seizes power| (O Ελληνικός Στρατός πήρε την εξουσία). Τα μαντάτα έπεσαν σαν κεραυνός στην ελληνική παροικία. Οι νεομετανάστες, που έφταναν εκείνο τον καιρό μαζικά από την Ελλάδα, έφερναν βέβαια μαζί τους το κλίμα που επικρατούσε στη χώρα και ζούσαν με την αγωνία των εξελίξεων. Το ίδιο άλλωστε έκανε και ο παροικιακός Τύπος και κυρίως ο |Νέος Κόσμος|.

Όπως στην Ελλάδα λοιπόν, έτσι και σε τούτη τη μακρινή χώρα, οι Έλληνες αγωνιούσαν για την κατάσταση στη γενέτειρα, αλλά τη στρατιωτική δικτατορία δεν την περίμεναν.

Σάββατο 22/4, ο δισεβδομαδιαίος |Νέος Κόσμος| κυκλοφορεί έκτακτο παράρτημα, με την είδηση για “στυγνή δικτατορία στην Ελλάδα” και ό,τι πληροφορίες μπόρεσε να συγκεντρώσει για τις εξελίξεις και ιδιαίτερα τις συλλήψεις και την τύχη των πολιτικών ηγετών. Ταυτόχρονα, παρότρυνε πρωτοσέλιδα τον πρεσβευτή και τους προξένους της Ελλάδος να παραιτηθούν σε ένδειξη αφοσίωσης στις αρχές της δημοκρατίας και αλληλεγγύης στον υπόδουλο λαό.

ΑΝΤΙΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΗ ΑΦΙΣΑ ΤΟΥ ΡΗΓΑ ΦΕΡΑΙΟΥ

Στο φύλλο του της Δευτέρας, η πρώτη σελίδα καλύπτεται με το τίτλο “8.500 ΠΟΛΙΤΕΣ ΣΤΑ ΜΠΟΥΝΤΡΟΥΜΙΑ” και τις τελευταίες ειδήσεις, που βεβαίως σπάνιζαν λόγω της λογοκρισίας, ενώ παράλληλα καλούσε την παροικία “να συμπαρασταθεί με κάθε τρόπο στα αγωνιζόμενα αδέλφια μας” και να μετάσχει μαζικά στις πρώτες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, που θα γίνονταν την ίδια μέρα σε Μελβούρνη, Σίδνεϋ και Αντελάιντ.
Από εκείνη τη στιγμή και σε όλη τη διάρκεια της δικτατορίας, και κυρίως στις κρίσιμες στιγμές, οι Έλληνες της Αυστραλίας δεν έπαψαν να κινητοποιούνται κατά του προδοτικού καθεστώτος και να προσφέρουν ό,τι υπηρεσίες μπορούσαν.

Η παροικία βρίσκονταν, τότε, σε φάση ανάπτυξης, με την άφιξη χιλιάδων νεοφερμένων κάθε χρόνο. Νέα παιδιά οι περισσότεροι, από το “περίσσευμα” της ελληνικής επαρχίας, πάσχιζαν να σταθούν στα πόδια τους και να βοηθήσουν κι αυτούς που άφηναν πίσω τους. Οι δέκα-δώδεκα χιλιάδες Έλληνες, που ήταν εδώ προπολεμικά, πολλαπλασιάζονταν γρήγορα, ως που έφτασαν τις 250.000, που ήρθαν συνολικά από το 1947 και έπειτα.
Από την πλευρά της, η Αυστραλία, παρά την οικονομική ανάπτυξη που σημείωνε, χάρις κυρίως στους μετανάστες αλλά και τον αστείρευτο φυσικό της πλούτο, συνέχιζε, με τη Φιλελεύθερη (συντηρητική) κυβέρνηση του Ρόμπερτ Μέντζις να σύρεται στο άρμα Αμερικής και Αγγλίας, να βυθίζεται στην πολιτική του αντικομμουνισμού και του ψυχρού πολέμου, και να στέλνει τα παιδιά της στον πόλεμο του Βιετνάμ. Είχε φτάσει μάλιστα να επιστρατεύει και μετανάστες γι’ αυτόν τον πόλεμο, αλλά το μέτρο είχε περιορισμένη εφαρμογή, εξαιτίας της αντίδρασης των μεταναστών και κυρίως των Ελλήνων.

Μέσα σε αυτό το κλίμα, η κυβέρνηση της Καμπέρας αντιμετώπισε υποκριτικά το πραξικόπημα, ότι δήθεν ήταν “εσωτερική” υπόθεση των Ελλήνων, θέση βεβαίως που ευνοούσε τους δικτάτορες. Τα αυστραλιανά μέσα ενημέρωσης πάντως, ακόμα και τα πιο συντηρητικά, βρήκαν διάφορους τρόπους να καυτηριάσουν και να καταδικάσουν τον στραγγαλισμό της δημοκρατίας και αυτό συνεχίστηκε καθ’ όλη την επταετία, γεγονός που ενθάρρυνε και βοήθησε την ανάπτυξη του αντιδικτατορικού κινήματος, καθώς και τη συμμετοχή σ’ αυτό δημοκρατικών Αυστραλών, συνδικαλιστών, πολιτικών, διανοουμένων, φοιτητών και άλλων.

Το κίνημα αυτό, με σύνθημα “Όλοι στο πλευρό του Λαού μας”, ξεκίνησε όπως είπαμε, από τις πρώτες ώρες της δικτατορίας και στα τρία μεγάλα κέντρα του Ελληνισμού: Μελβούρνη, Σίδνεϋ, Άντελάιντ. Μετά τις πρώτες “αυθόρμητες” εκδηλώσεις, όπως συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις, δημοσιεύσεις, αποκλεισμούς προξενείων κλπ, ακολούθησε η οργάνωση των αναγκαίων φορέων και ο προγραμματισμός δράσεων. Και στις τρεις πόλεις ιδρύθηκαν επιτροπές, με το ίδιο όνομα: “Επιτροπή Αποκατάστασης της Δημοκρατίας στην Ελλάδα” (ΕΑΔΕ) και στα Αγγλικά “Committee for the Restoration of Democracy in Greece”), που γρήγορα έγιναν γνωστές παναυστραλιανά και στις γραμμές τους συγκέντρωσαν κατά τα διαστήματα πολλούς από τους πιο ζωντανούς και δραστήριους ανθρώπους των παροικιών μας.

Τα βασικά στελέχη των επιτροπών προέρχονταν κατά κανόνα από την Αριστερά, χωρίς να λείπουν όμως οι Κεντρώοι και άλλοι. Κι αυτό δεν ήταν τυχαίο. Πριν ακόμα από τον πόλεμο, η μοναδική οργανωμένη πολιτική δύναμη μέσα στις παροικίες μας ήταν η Αριστερά. Οι προοδευτικοί Έλληνες μετανάστες είχαν αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους στην αυστραλιανή σκηνή από τη δεκαετία του ’30, αλλά πλήθυναν και άρχισαν να οργανώνονται με το ξέσπασμα του πολέμου. Οι πιο θαρραλέοι και δραστήριοι γράφονταν από ενωρίς μέλη στο μικρό αλλά υπαρκτό και φιλομεταναστευτικό Κομουνιστικό Κόμμα Αυστραλίας. Αυτή η “τακτική” (της ένταξης στο ΚΚΑ) συνεχίστηκε και τα χρόνια της μαζικής μετανάστευσης, με αποτέλεσμα, κυρίως μετά τη δολοφονία Λαμπράκη, οι ελληνικοί πυρήνες του ΚΚΑ να αριθμούν εκατοντάδες μέλη και ενεργούς υποστηρικτές. Αναμφισβήτητα, η ελληνική δύναμη του ΚΚΑ ήταν η μεγαλύτερη απ’ όλες τις μειονότητες, ακόμα και από την ιταλική, που σαν παροικία ήταν διπλάσια της ελληνικής. Εντός της παροικίας, οι ελληνικοί “πυρήνες” του ΚΚΑ ήταν η μόνη οργανωμένη πολιτική δύναμη και είχαν τόση επιρροή που δεν δυσκολεύονταν να περνούν τη “γραμμή” τους για οτιδήποτε αποφάσιζαν, αν και σ’ αυτό ήταν πάντα προσεχτικοί, δούλευαν ενωτικά, συμβάδιζαν με την παροικία και με τη βοήθεια των συντρόφων τους Αυστραλών απέφευγαν τους εξτρεμισμούς. Άλλωστε, δίπλα τους και σε κάθε τους βήμα και κίνηση είχαν την |Αυγή|, τα κείμενα της ΕΔΑ και τα παραδείγματα εκείνου του κινήματος, από το οποίο κυριολεκτικά εμπνέονταν και καθοδηγούνταν, χωρίς όμως οργανωτική σύνδεση. Ό,τι συνέβαινε στην Ελλάδα είχε πάντα βαθιά επίδραση κι εδώ.

Ενδεικτικό ήταν το γεγονός ότι το περιοδικό |Δρόμοι της Ειρήνης| είχε φτάσει να έχει 1.000 φύλλα κυκλοφορίας μεταξύ των μεταναστών! Επρόκειτο δηλαδή για ένα θαρραλέο κίνημα, που είχε εντυπωσιάσει τους φίλους και συντρόφους Αυστραλούς, ενώ ταυτόχρονα δαιμόνιζε τα ελληνικά προξενεία, που δεν κουράζονταν να φακελώνουν και να “πληροφορούν” τις μυστικές αστυνομίες (σε Ελλάδα και Αυστραλία) για τους “αντεθνικώς δρώντες” φτωχομετανάστες. Αυτή η “χρυσή εποχή” της ελληνικής Αριστεράς στην Αυστραλία κράτησε περίπου ως τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1970, οπότε υπέκυψε στις συνέπειες των αλλεπάλληλων και γνωστών διασπάσεων, τόσο στο ΚΚΕ όσο και στο ΚΚΑ.
Αναφέρω ενδεικτικά τις κυριότερες κινητοποιήσεις στη διάρκεια της επταετίας:

ΑΦΙΣΑ ΑΝΤΙΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΗ

*Πέντε μέρες μετά το πραξικόπημα, και ύστερα από διαβήματα των ΕΑΔΕ, η Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Αυστραλίας (ACTU) απευθυνόταν στο Διεθνές Γραφείο Εργασίας, τον ΟΗΕ και το Συμβούλιο της Ευρώπης, ζητώντας την απελευθέρωση των συλληφθέντων στην Ελλάδα και την αποκατάσταση των ελευθεριών του ελληνικού λαού. Παρόμοια διαβήματα έκαναν, ταυτόχρονα, εργατικά κέντρα, δεκάδες κλαδικές οργανώσεις, με πρωτοπόρες αυτές των λιμενεργατών, ναυτεργατών, οικοδόμων, ανθρακωρύχων, και άλλες. Τον ίδιο καιρό, βουλευτές του Εργατικού κόμματος (αντιπολίτευση) μιλούσαν σε συγκεντρώσεις, έκαναν δηλώσεις στον Τύπο και κατάγγελλαν με κάθε ευκαιρία τη δικτατορία.

*28 Μαϊου 1967, ημέρα που στην Ελλάδα ήταν να γίνουν οι εκλογές, σ’ όλες τις μεγάλες πόλεις έγιναν συγκεντρώσεις με Αυστραλούς και Έλληνες ομιλητές.

*6 Ιουνίου 1967, δέκα από τα μεγαλύτερα συνδικάτα της Μελβούρνης “καταλαμβάνουν” με μέλη τους το χουντικό προξενείο, με αποτέλεσμα ένα νέο κύμα δημοσιεύσεων στον αυστραλέζικο Τύπο και τα άλλα μέσα ενημέρωσης.

*Αύγουστο 1967, συγκεντρώνονται παναυστραλιανά 50.000 υπογραφές για τη σωτηρία των “ομήρων” της Χούντας.

*7 Σεπτεμβρίου 1967, το Συνέδριο της εργατικής συνομοσπονδίας ACTU παίρνει ομόφωνη απόφαση με την οποία εκφράζει την αλληλεγγύη του στον αγωνιζόμενο ελληνικό λαό.

*Οκτώβριο 1967, ο πρόεδρος της ΕΑΔΕ Μελβούρνης, Βίκτωρας Νόλης, ταξιδεύει στην Ευρώπη για επαφή με αντίστοιχες επιτροπές και παράγοντες της αντίστασης.

*Νοέμβριο 1967, προσκαλείται στην Αυστραλία, από τη Ρώμη που ζούσε τότε, ο κεντρώος παράγοντας και συνεργάτης του Γ. Παπανδρέου, Ν. Νικολαϊδης, για να μιλήσει σε συγκεντρώσεις. Η κυβέρνηση της Καμπέρας αρνείται να του δώσει βίζα, με αποτέλεσμα να ξεσηκωθεί θύελλα διαμαρτυριών από Έλληνες και Αυστραλούς. Στις μέρες που ακολούθησαν -εκτός των άλλων αντιδράσεων, γράφτηκαν 12 κύρια άρθρα στις εγκυρότερες αυστραλέζικες εφημερίδες, πολλά από τα οποία έκαναν λόγο πλέον και για την ποιότητα της δημοκρατίας στην Αυστραλία!

*Μάρτιο 1968, με πρωτοβουλία των ΕΑΔΕ “επιστρατεύεται” ο κορυφαίος Αυστραλός νομικός Φρανκ Γκάλμπαλυ και ταξιδεύει στην Ελλάδα για μια επιτόπια εξέταση της κατάστασης. Η αποστολή του σημειώνει πλήρη επιτυχία, αφού κατάφερε να συναντηθεί με τους Μίκη Θεοδωράκη, Π. Κανελλόπουλο και άλλους, και επιστρέφοντας, με ομιλίες και συνεντεύξεις, κάνει ένα συστηματικό και ανελέητο ξεσκέπασμα του χουντικού καθεστώτος.

*Όμως το ίδιο διάστημα, και παρά τις αντικειμενικές συνθήκες που ευνοούσαν την ανάπτυξη του, το αντιστασιακό κίνημα δέχθηκε βαρύ χτύπημα με τη διάσπαση του ΚΚΕ. Στους ελληνικούς πυρήνες έπεσε η διαίρεση και άρχισε να παραλύει τα πάντα. Αυτοί που τάχθηκαν με το ΚΚΕ, ιδιαίτερα στο Σίδνεϋ, έβαλαν από την πρώτη στιγμή στόχο την παραταξιακή τους επικράτηση κι όλα τ’ άλλα ας γίνονταν στάχτη. Αυτή η γραμμή γενικεύτηκε με το χρόνο, με οδυνηρές συνέπειες για την άλλοτε μεγάλη και δυναμική ελληνοαυστραλέζικη Αριστερά, και ακόμα πιο οδυνηρές για την ίδια την παροικία.

*Στη Μελβούρνη και εν μέρει στο Αντελάιντ, που τα πιο γνωστά στελέχη τάχθηκαν με τη ανανέωση, οι ΕΑΔΕ συνέχισαν τη δράση τους πάνω στην κατά το δυνατόν πιο πλατιά ενότητα. Έτσι, όλο το 1968 και ’69, δόθηκε “η μάχη των διαβατηρίων”. Συγκεντρώνονταν διαβατήρια από τους πρώην μετανάστες και στέλνονταν στην Ευρώπη, για τη χρησιμοποίησή τους από αντιστασιακούς που μπαινόβγαιναν στην Ελλάδα.

*Με την είσοδο του 1970 η πρωτοπόρα Ομοσπονδία Λιμενεργατών Αυστραλίας (WWF), με πολλούς Έλληνες μέλη, κήρυξε “μαύρα” τα ελληνικά καράβια που έφταναν στην Αυστραλία, σε ένδειξη αλληλεγγύης στον ελληνικό λαό. Αυτό σήμαινε ότι τα μέλη της αρνιόνταν να φορτώνουν και να ξεφορτώνουν αυτά τα πλοία (επιβατηγά και εμπορικά) ή και να τα βοηθούν στο πλεύρισμα με ρυμουλκά. Έτσι, τα επιβατηγά για παράδειγμα, όπως το “Πατρίς”, “Ελληνίς” και άλλα, έμεναν στ’ ανοιχτά και οι επιβάτες αποβιβάζονταν με βάρκες, γεγονός που “άρεσε” στους τηλεοπτικούς σταθμούς και το είχαν συχνά πρώτη είδηση! Μ’ αυτόν τον τρόπο, ο αντιδικτατορικός αγώνας έπαιρνε τσάμπα διαφήμιση, πράγμα που ούτε οι πλοιοκτήτες (Χανδρής κ.ά.,) ούτε οι ελληνικές προξενικές αρχές μπόρεσαν να το σταματήσουν! Το μπλακ-αουτ, που διήρκεσε μήνες, κόστισε πανάκριβα στους εφοπλιστές και φυσικά έπληξε και τους δικτάτορες.

*Τον Μάιο του 1970 ήρθε ο εκπρόσωπος του ΠΑΜ Μεγάλης Βρετανίας, Μάρκος Δραγούμης, και πραγματοποίησε περιοδεία με συγκεντρώσεις σ’ όλη την Αυστραλία, που παρά το ανοιχτό σαμποτάζ των “Κολλιγιανικών” σημείωσαν τεράστια επιτυχία. Χαρακτηριστικό ήταν το γεγονός ότι, στη διάρκεια της περιοδείας αυτής, από εράνους και άλλες εκδηλώσεις συγκεντρώθηκαν για την αντίσταση περίπου 10.000 δολάρια, ποσό που ισοδυναμούσε τότε με την αξία μιας μονοκατοικίας.

*Σχεδόν ταυτόχρονα με τον Δραγούμη, και μάλλον σε αντιπερισπασμό, η “άλλη πλευρά” έφερε τον Αντώνη Αμπατιέλο.

*Μάρτη του 1972, και πάλι με πρωτοβουλία της “Μελβούρνης”, ήρθε για συναυλίες σ’ όλη την Αυστραλία ο Μίκης Θεοδωράκης, με τη Μαρία Φαραντούρη και τον Πέτρο Πανδή. Η περιοδεία αυτή άρχισε με τους καλύτερους οιωνούς στη Μελβούρνη και συνεχίστηκε με καλά αποτελέσματα και στις άλλες πόλεις, που όμως θα ήταν ακόμα καλύτερα, αν ο Μίκης δεν επέλεγε να ανακοινώσει μετά τη δεύτερη συναυλία του στη Μελβούρνη ότι ήταν απογοητευμένος με τον “κομμουνισμό” και ότι είχε αποχωρήσει από το ΚΚΕ Εσωτερικού. Η δήλωσή του αυτή, αιφνιδιαστική για όλους, πάγωσε τους οργανωτές των συναυλιών και σίγουρα έφερε με τρόπο κραυγαλέο το κλίμα των διαφωνιών και της διάσπασης μέσα στην παροικία μας. Αυτό, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δεν τηρήθηκε η συμφωνία για την ενίσχυση της αντίστασης στην Ελλάδα, με ένα μικρό ποσοστό από τις εισπράξεις των συναυλιών, απογοήτευσε πολλούς και τους έσπρωξε στην άκρη…

*Η τελευταία και μεγάλη κινητοποίηση της παροικίας εναντίον της δικτατορίας έγινε τον Απρίλη του 1974, όταν την Αυστραλία επισκέφθηκε ο αρχηγός του ΠΑΚ Ανδρέας Παπανδρέου. Η επίσκεψή του τυπικά έγινε με πρωτοβουλία των υποστηρικτών του, αλλά οργανωτικά και πρακτικά στηρίχθηκε στις ΕΑΔΕ που ανέλαβαν όλο το βάρος της περιοδείας, με άριστα αποτελέσματα.
Τα παραπάνω δεν αποτελούν παρά μια γενική αναφορά στα γεγονότα του 1967-1974 και στον τρόπο που αντέδρασαν στη δικτατορία οι Έλληνες της Αυστραλίας. Έστω και τόσο μακριά από τη γενέτειρά τους και ξεχασμένοι από όλους, αντέταξαν με τόλμη και το δικό τους “όχι” στο χουντικό καθεστώς και εκδήλωσαν με όση αποφασιστικότητα μπορούσαν την αλληλεγγύη τους στα αδέλφια του και την πατρίδα τους. Όπως έκαναν και κάνουν πάντα οι απόδημοι.

 *Με την ευκαιρία της σημερινής θλιβερής επετείου ο «Ν. Κόσμος», που πρωτοστάτησε στον αγώνα κατά της δικτατορίας των συνταγματαρχών επέλεξε να δημοσιεύσει το ανωτέρω κείμενο του Χρήστου Μουρίκη, ως  ένα μνημόσυνο και στον ίδιο που έφυγε πρόωρα και άδικα.
Ο Χρήστος Μουρίκης γεννήθηκε στην Κεφαλονιά και μετανάστευσε στην Αυστραλία το 1954.
Αρχικά, εγκαταστάθηκε στο Σίδνεϊ, όπου και εργάστηκε σαν λιμενεργάτης. Αυτή του ή απασχόληση ήταν και μοιραία για την ζωή του. Ο αμίαντος που φόρτωνε στα πλοία, “σφήνωσε” στους πνεύμονές του και, σιγά-σιγά, αλλά ύπουλα, τον σκότωσε, όπως είχε σκοτώσει νωρίτερα τον αδελφό του και πολυάριθμους άλλους λιμενεργάτες – και όχι μόνο.
Ο Χρήστος,  που έφυγε πρόωρα υπήρξε  συνιδιοκτήτης του  Νέου  Κόσμου (μαζί με το Δ. Γκόγκο και το Ν. Πεζάρο) και, από τους πλέον δυναμικούς δημοσιογράφους.
Ο Νέος Κόσμος, “η εφημερίδα του” Χρήστου Μουρίκη,  έχει συμπληρώσει 57 χρόνια κυκλοφορίας και η σχέση που έχει δημιουργήσει η  εφημερίδα με το κοινό της ομογένειας είναι σχέση ζωής. Μια σχέση η οποία αναπτύχθηκε και μεγάλωσε μαζί με τα προβλήματα και τα όνειρα πολλών ανθρώπων, που βρέθηκαν χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα αναζητώντας μια καλύτερη τύχη.
Θεωρείται η πιο πετυχημένη ξενόγλωσση εφημερίδα της Αυστραλίας και σίγουρα από τις μεγαλύτερες, αν όχι η μεγαλύτερη, του απόδημου Ελληνισμού.
Ο Νέος Κόσμος, όπως το ξέρετε καλά εσείς οι αναγνώστες  μας, είναι μια εφημερίδα που από το ξεκίνημά της έως σήμερα δεν περιορίστηκε μόνο στον δημοσιογραφικό ρόλο της, και ίσως αυτό να εξηγεί την άρρηκτη σχέση με το κοινό της. Στη δεκαετία του ’60 έφτανε στο σημείο να οργανώνει μέχρι και συσσίτια για τους άνεργους Έλληνες μετανάστες. Επίσης, πρωτοστάτησε στους αγώνες για τα εθνικά μας θέματα και δεν είναι τυχαίες οι φιλελληνικές θέσεις όλων των αυστραλιανών κυβερνήσεων.

Πηγή: Νέος Κόσμος