Daily Archives: January 10, 2016

Με σύγχρονα, βιώσιμα κέντρα εκτός… κέντρου

Mε χαρμόσυνα νέα ξεκινά η νέα χρονιά για τους Μελβουρνιώτες και αυτό δεν είναι τυχαίο. Αυτή τη στιγμή, η Μελβούρνη είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη πόλη της Αυστραλίας -έχοντας ήδη ξεπεράσει την «αντίζηλο» σε ρυθμούς ανάπτυξης- προβλέπεται, δε, ότι θα είναι η πρώτη πόλη των Αντιπόδων να έχει φθάσει τα οκτώ εκατομμύρια πληθυσμό μέχρι το 2055.

Σαράντα χρόνια αργότερα βέβαια από τώρα, αλλά τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας, σίγουρα θα είναι εδώ για να δουν και να ζήσουν του λόγου το αληθές!

Εκείνο δε που θα της δίνει σίγουρα έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα από αισθητικής, κυρίως όμως από πρακτικής πλευράς και θα της εξασφαλίζει τον τίτλο «μιας από τις βιοσιμότερες πόλεις του κόσμου», είναι το γεγονός ότι θα έχει πολλά αστικά κέντρα, εκτός του σημερινού γνωστού κέντρου στο οποίο αναφερόμαστε ως «το Σίτι».

Απλωμένη σε 10.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα και περικλείοντας 31 Δήμους, η Μελβούρνη κατοικείται από τα τρία τέταρτα του ολικού πληθυσμού της Βικτώριας.

Προάστια, όπως Werribee, Sunshine και Melton στα δυτικά, Sunbury στα βορειοδυτικά, Broadmeadows, Craigieburn και Epping στα βόρεια, Box Hill και Ringwood στα ανατολικά, Dandenong, Frankston, Cranbourne Pakenkham στα νοτιοανατολικά, θα πάρουν όλα τη μορφή μικρών κέντρων.

Ο κοινωνιολόγος ερευνητής, Mark McCrindle, είπε ότι η Μελβούρνη έχει ήδη αρχίσει να δημιουργεί αρκετά κέντρα, εκτός του γνωστού κέντρου της.

«Πρόκειται για μία τάση που την βλέπουμε σε διάφορα μέρη της υφηλίου. Αποτελεί μέρος ενός νέου, σύγχρονου τρόπου πολεοδομίας, όπου παρατηρούμε τη δημιουργία εμπορικών κέντρων, όπου υψώνονται μέτριας πυκνότητας κατοικίες».

Με αυτό το σύστημα, υποστηρίζει ο ίδιος, οι άνθρωποι δεν είναι υποχρεωμένοι να ταξιδεύουν μέχρι το Σίτι για δουλειά ή στο Chadsτone, για ψώνια. Και τα δύο μπορούν να γίνουν εκεί που κατοικούν, πράγμα το οποίο δημιουργεί αυτό που θα λέγαμε ‘τοπική ταυτότητα’.

ΣΤΟ ΚΑΤΩΦΛΙ ΤΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ

Ο πολιτειακός υπουργός Σχεδιασμού, Richard Wayne, και ο δήμαρχος Μελβούρνης, Robert Doyle, συχνά αναφέρονται στο γεγονός ότι η Μελβούρνη έχει εκατοντάδες εκτάρια γης, ακριβώς έξω από την πόρτα του Σίτι, στο κατώφλι της, συγκεκριμένα, τα οποία θα χρησιμοποιηθούν για νέα εμπορικά κέντρα και κατοικίες.

Το πιο γνωστό είναι το Docklands το οποίο έχει αναπτυχθεί κατά 60% και έχει ήδη εξασφαλίσει $10 δις από ιδιωτικά αναπτυξιακά έργα.

Με έκταση 190 εκταρίων, 10.000 κατοίκους και 53.000 θέσεις εργασίας, κορυφαίες εταιρίες όπως οι τράπεζες ANZ και ΝΑΒ, οι Medibank Private και Myer έχουν πλέον εκεί τη βάση τους.

Αξίζει να σημειωθεί ότι με την αποπεράτωση των έργων που εκτελούνται εκεί, το Docklands μέχρι το 2025 θα κατοικείται από 20.000 άτομα οι εργαζόμενοι δε εκεί θα ανέρχονται σε 60.000.

Αυτή τη στιγμή οικοδομούνται 14 μεγάλα έργα συνολικής αξίας άνω των $2.2 δις.

Μεταξύ άλλων, προγραμματίζεται να χτιστεί και ένας κινηματογράφος του συγκροτήματος Hoyts.

Όχι πολύ μακριά από το Docklands, απέναντι από το Footscray Rd., είναι το E-Gate, μια σχεδόν άγνωστη βιομηχανική περιοχή, η οποία σχεδιάζεται να στεγάσει σταδιακά 10.000 κατοίκους.

Λίγο πιο κάτω βρίσκεται το Arden-Macaulay, μια περιοχή του North Melbourne, που μια μέρα θα αποτελεί προέκταση του σίτι.

Θα έχει τρία νέα εμπορικά κέντρα και πέντε νέα πάρκα, η κυβέρνηση δε έχει ήδη διαβεβαιώσει ότι εκεί θα έχει τη βάση του ο νέος υπόγειος σιδηροδρομικός σταθμός.

ΟΙΚΟΔΟΜΙΚΟΣ ΟΡΓΑΣΜΟΣ

Ωστόσο, ο μεγαλύτερος οικοδομικός οργασμός στη Μελβούρνη, όταν μιλάμε για αστικά κέντρα, αλλά και στην Αυστραλία γενικότερα, εκτιμάται ότι σημειώνεται στο Fisherman’s Bend, μια έκταση 455 εκταρίων, νότια του ποταμού Yarra και δυτικά του Southbank, ακριβώς έξω από την πόρτα του σίτι.

Αξίζει να αναφερθεί, ότι μέχρι στιγμής, έχουν δοθεί το λιγότερο 15 άδειες οι οποίες συμπεριλαμβάνουν 20 περίπου ουρανοξύστες, ύψους μεταξύ 20 και 49 ορόφων, καθώς και άλλες μικρότερες οικοδομές. Μέχρι τον περασμένο Ιούνιο, είχαν υποβληθεί 23 άλλες αιτήσεις για 26 ουρανοξύστες στην ίδια περιοχή.

Εκείνο που προγραμματίζεται, όπως φαίνεται, είναι η Μελβούρνη να αποτελείται από διάφορα αστικά κέντρα στα οποία τα καταστήματα, τα σχολεία, τα πάρκα, οι χώροι εργασίας και κοινωνικών υπηρεσιών θα βρίσκονται σε απόσταση 20 λεπτών από το κατώφλι των κατοίκων της περιοχής.

Ένα αστικό μικρό κέντρο που δημιουργείται αυτή τη στιγμή βόρεια της Μελβούρνης είναι το Cloverton, βόρεια του Craigeburn.

Αναφέρεται ότι όταν θα ολοκληρωθούν τα έργα, σε 30 περίπου χρόνια, θα είναι το μεγαλύτερο αστικό κέντρο που έχει δημιουργηθεί στη Βικτώρια, εμπλουτισμένο με οκτώ σχολεία, πανεπιστήμιο, πάρκα και πληθυσμό άνω των 30.000 κατοίκων.

ΣΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΟΙ ΜΟΝΟΚΑΤΟΙΚΙΕΣ

Οι μονοκατοικίες, όπως τις ξέρουμε σήμερα, θα ανήκουν στο παρελθόν, καθώς τη θέση τους θα έχουν καταλάβει διαμερίσματα.

Το μέλλον θα βρει τους Μελβουρνιώτες να βλέπουν προς τα πάνω, όπως περισσότερες από 1,5 εκατ. νέες κατοικίες που θα χρειαστούν μέχρι το 2050 θα είναι σε διαμερίσματα μεσαίας πυκνότητας.

Διαμερίσματα αυτού του τύπου, σε οικοδομές τριών ή τεσσάρων ορόφων, βλέπουμε ήδη να «φυτρώνουν» σε προάστια, όπως τα East Brunswick, East Coburg και Camberwell.

Ο καθηγητής Κοινωνιολογίας, Brendan Gleeson, επικεφαλής του Melbourne Sustainable Society Institute του Πανεπιστημίου Μελβούρνης, μας πληροφορεί ότι νέα προάστια εξακολουθούν να γεννιούνται.

«Μέχρι το 2050, η Μελβούρνη δεν θα στοιβάζει τους νέους κατοίκους της σε πλαστικούς, ανώνυμους πύργους. Αντίθετα, θα έχει βρει πώς να δημιουργεί περιοχές μεσαίας πυκνότητας και μικρών αποστάσεων με θέσεις εργασίας και άριστο συγκοινωνιακό δίκτυο.

Το θερμότερο, άστατο κλίμα, θα αντιμετωπιστεί μ’ ένα εντυπωσιακό έργο δημιουργίας πράσινου το οποίο θα εξασφαλίζει δροσιά, ενώ θα τέρπει και από αισθητικής πλευράς» τόνισε ο ίδιος.

ΤΟ ΝΕΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ DANDENONG

Το Dandenong -το οποίο ήδη έχει πάρει νέα όψη, με την κεντρική οδό, Lonsdale, να στολίζεται από πράσινο-, προβλέπεται ότι στο μέλλον θα πάρει τον ανεπίσημο τίτλο της πρωτεύουσας των νοτιοανατολικών προαστίων. Πάρα πολλά έργα έχουν ολοκληρωθεί, ενώ άλλα βρίσκονται σε εξέλιξη, προσδίδοντας νέα δυναμική στο προάστιο και καθιστώντας το πόλο έλξης πολλών που επιδιώκουν σήμερα να βρουν εργασία εκεί, να μείνουν μόνιμα ή απλώς να το επισκεφθούν.

Ένα άλλο προάστιο το οποίο αναπτύσσεται στα δυτικά της Μελβούρνης, είναι το Cairnlea το οποίο βρίσκεται εκεί που ήταν, πριν χρόνια, εργοστάσιο εκρηκτικών υλών,το Albion Explosives Factory, το οποίο ήταν σε λειτουργία από το 1940 μέχρι το 1980.

Σήμερα σφύζει από ζωή, το ένα τρίτο δε της έκτασης έχει πάρκα και ανοιχτούς χώρους για σπορ και αθλοπαιδιές.

Το πρόσωπο της Μελβούρνης, όπως φαίνεται, αλλάζει μεθοδικά όσο και δραστικά, φέρνοντας τις μελλοντικές γενιές κοντά στην εποχή των ηλεκτρονικών, άνευ οδηγού, οχημάτων.

Στόχος, η Μελβούρνη, να εξακολουθήσει να είναι μία από τις πλέον βιώσιμες πόλεις του κόσμου.

Τα βραχυπρόθεσμα, όσο και μακροπρόθεσμα σχέδια, την οδηγούν, όπως φαίνεται, με ασφάλεια εκεί.

Πηγή:Νέος Κόσμος

Thanasis Lyberis during shooting with fellow actor George Rigas while making a film about the Foreign Legion. Lyberis set out at the start of the 1900s from Vasilitsi, a very poor village in the southern part of Messinia in the Peloponnese, and went through hell and high water to reach America.

What does the phrase “Hollywood Greeks” bring to mind? For most, it’s probably Greek-American film stars such as Olympia Dukakis or Zach Galifianakis or directors such as Alexander Payne.

That’s today. About a century ago, however, when Greeks left for America simply in hopes of making a living, things were much different. Usually farmers or fortune hunters, the emigrants of the early 20th century ended up doing all sorts of odd jobs and some of them managed to make it into the then-newly established capital of the film industry. Today, poet, writer and researcher Fontas Landis is ready to present the untold tale of the Greeks in the exciting early days of Hollywood using photographs from the archive of one of those pioneers.

Thanasis Lyberis set out at the start of the 1900s from Vasilitsi, a very poor village in the southern part of Messinia in the Peloponnese, and went through hell and high water to reach America. There, like thousands of other Greeks, he went from job to job, struggling to make a living. Eventually, however, he managed not just to survive, but also to amass the experience of three or four lifetimes. His glory days were undoubtedly those he spent working in Hollywood.

Starting out as a stunt man and extra, the intrepid Greek played roles – including female parts – in dozens of films, working with some of the greats of the time, such as Douglas Fairbanks, Mary Pickford, Rudolph Valentino, Charlie Chaplin, John Gilbert, Ramon Novarro and many, many more. Lyberis also got the opportunity to rub shoulders with other prominent figures of the time, among them Albert Einstein, William Saroyan, Bernard Shaw and Walt Disney.

The photographic archive Lyberis compiled, in combination with Landis’s recordings of conversations with him shortly before his death, are significant not just because of these personages but also because they give us images of and information about other Greeks who were working in Hollywood at the time and whose names have been more or less forgotten today. William Nickle (Nikolopoulos) from Aigio, Giorgos Stamatopoulos, or George Stam, from Galaxidi, and Giorgos Koundouros from Crete were all friends of Lyberis.

Their signed photographs are moving because they bring to life the people of a heroic age, people who struggled, together with so many others, to achieve the American dream.

Landis is working with the nonprofit organization Mnimes (Memories), which manages the archive, to publish as much of the material as possible. This effort will start with the publication of a coffee-table book in 2016 on the Greeks of Hollywood. There are also efforts under way to create a small museum to display the material, which were initiated by Landis during a recent trip to Los Angeles, where he mobilized a number of Greeks to form a committee headed by the director of the Hellenic Library of Southern California, Philip Trevezas.

The final project in this ambitious campaign to showcase Greek talent on and behind the silver screen is a documentary in which director Costas Vakas will follow in Lyberis’s footsteps from the small Peloponnesian village to Tinseltown.

“Almost all of these Greeks are practically unknown – in America at least, nobody knows who they are. Their portraits and the photographs from the films in which they acted are alone important testimonials that show, if nothing else, that these people existed,” says Landis.

The researcher hopes that the book will encourage more research into this fascinating chapter of the Greek diaspora. It would be an interesting challenge, for example, for someone to try locate the films they appeared in, even though it appears unlikely given that old film was often destroyed due to fire risk and the lack of storage space.

source:ekathimerini.com

A meteorite that was recently discovered in Australia is believed to be older than Earth.

The space rock came crashing down to our planet on November 27 last year.

Locals in the William Creek and Marree areas of South Australia saw it breaking through the atmosphere. It was also picked up by the Desert Fireball Network which monitors meteors over the outback.

Experts spent three days searching for it.

The meteorite was finally discovered 16.5 inches below thick salt lake mud – a few days later and it would have been washed away.

It’s thought to be 4.5 billion-years-old. The Earth is estimated to be a little bit older.

Phil Bland, from Curtin University, said: ‘It was an amazing team effort – we got there by the skin of our teeth.

‘This meteorite is of special significance as the camera observations used to calculate the fall positions have also enabled the solar system orbit of the meteorite to be calculated, giving important contextual information for future study.

‘It demonstrates beyond doubt that this giant machine that we’ve built really works.’

source:metro.co.uk

Six Victorian real estate agencies are under investigation for suspected underquoting, as the state property watchdog cracks down on the illegal practice.

Rising consumer complaints about underquoting sparked a statewide blitz last year, with the Victorian government ordering Consumer Affairs Victoria to conduct 200 surprise inspections.

Underquoting is when a salesperson advertises a price for a property that is less than the vendor is willing to consider – in order to encourage more buyers to look at the property.

The property watchdog has probed 340 recent property sales for signs of underquoting.

Six major investigations are now underway. The government has not identified the agencies being investigated but said they included franchisees from larger real estate agencies and smaller private operations.

The watchdog has also issued statutory notices demanding paperwork proving no unethical behaviour has occurred.

Consumer Affairs Minister Jane Garrett said surprise auction inspections would continue until July, targeting “hot spots” including the inner eastern suburbs.

“We are halfway through these inspections and the results will be used to inform any changes that are needed,” she said, adding the inspections may also lead to further prosecutions.

While the practice of underquoting can be “extremely difficult” to prove, Ms Garrett said current probes were closely monitoring the auction process from start to finish.

The watchdog is sifting through advertisements, emails and documents in a bid to identify agents that have underquoted.

“It is always going to be a difficult thing to prove but we have to do better than we’ve done,” Ms Garrett said.

Consumer Affairs Victoria received 120 complaints of alleged underquoting or price misrepresentation in the 2014-15 financial year. Complaints have steadily risen since 2011-12, when just 20 complaints were registered, prompting the government to clampdown on the practice.

“We know this is a problem and it can be heartbreaking for potential buyers who are lured in by these tactics,” Ms Garrett said.

Asked if agents could simply stop listing reserve prices ahead of auctions, Ms Garrett suggested future reforms would aim to tackle loopholes.

The head of the Real Estate Institute of Victoria Enzo Raimondo said he supports any compliance activity the CAV undertakes.

“We’re not going to stand by any agent that has deliberately done the wrong thing,” he said.

But Mr Raimondo also said the issue of underquoting needed to be understood in the context of a rising market.

“Even vendors and agents are surprised at some of the prices paid in 2015, especially with a strong overseas investment market,” he said.

Under the current rules, a reserve can be set by a vendor on the day of an auction and it can be higher than the advertised price if interest is strong.

However if a vendor tells their agent the reserve price during the listing campaign, the agent cannot advertise the property below that figure.

The state government is currently reviewing property laws in Victoria, including the conduct of real estate agents and agencies.

It comes as new figures show that in the last two years, 1676 complaints against real estate agents have been lodged.

Agents in Melbourne, Wantirna, South Melbourne, Doncaster East and South Yarra have received the most complaints.

source:theage.com.au

Rarely have financial markets had a more traumatic start to the year. Shares plunged, the price of oil clattered to its lowest level in 11 years, trading on the Chinese stock market was halted twice, and the World Bank warned that a “perfect storm” might be brewing.

George Osborne chose his moment well to go public with his concern that the UK faces a “cocktail of threats”. In addition to the $2tn wiped off global stock markets, the North Koreans claimed they had exploded a hydrogen bomb and relations between Saudi Arabia and Iran worsened markedly.

On the face of it, there seems no reason why the global markets should remain depressed. Rising oil prices have traditionally been associated with recessions, so a drop of more than two-thirds in the cost of a barrel of crude should, logically, be good for growth. Cheaper energy means lower costs for businesses and additional spending power for consumers. There are winners and losers from a falling oil price but on balance the impact should be positive.

What’s more, it could be that the gloom about China is overdone. The slowdown in the rate of growth is not just intentional but desirable. Should the economy cool more quickly than planned, Beijing has plenty of power to ensure there is no hard landing: it can boost public spending; it can push the currency lower to boost exports; it can cut interest rates.

Trading on the Chinese stock market was a farce. “Circuit breakers” were introduced at the start of the year to prevent turbulence, used twice to stop investors selling shares, and then abruptly dumped at the end of last week. But the chaos needs to be put into perspective. Only the rich play on the Chinese stock market and their activities have little bearing on corporate investment. Share prices rose by 150% between June 2014 and May 2015: events since have seen the froth blown off the market, but the wider implications for China, let alone the rest of the world, are negligible.

The US-based fund manager Blackrock remains sanguine about the prospects for 2016, seeing events of the past week as akin to the brief period of turmoil last August rather than the start of a bear market. “On balance, the US economy is in decent shape (outside of manufacturing) and economic conditions in Europe are improving as well. The declines in these markets may have more to do with sentiment than substance,” it said.

There is, though, an alternative – and much darker – interpretation of the events of the past week, which begins and ends with China.

Rapid growth in what is now the world’s second-biggest economy helped prevent a second Great Depression in 2008-09, but there was a heavy price to pay. China spent public money lavishly – often on pointless projects – and by making credit cheap and abundant it set off a property boom. There has been misallocation of capital on a colossal scale, resulting in empty office blocks and unproductive factories.

Laura Eaton of Fathom Consulting says Beijing has hit the panic button: “In our view, the ongoing series of stimulus measures employed by the Chinese government merely highlights their discomfort. Quite simply, we believe that their actions belie their words. China is suffering a hard landing.”

Eaton expects the People’s Bank of China to devalue its currency aggressively over the coming months. The impact of that would be to flood the global economy with cut-price Chinese goods, putting added pressure on competing developing nations and turning ultra-low inflation to outright deflation in the west.

All this would happen at a time when other central banks and finance ministries are low on ammunition. In previous economic cycles, countries have gone into recessions with healthy public finances and relatively high levels of interest rates. That has allowed public spending to rise, taxes to be cut and the cost of borrowing to be lowered. Almost seven years into the recovery from the downturn of 2008-09, interest rates in the developed world are barely above zero and the repair job on public finances remains unfinished.

Christine Lagarde, the managing director of the International Monetary Fund, said last week the global economy would remain fragile in 2016. She said there was likely to be an “increased divergence” in monetary policy in developed countries. The fund thinks the Bank of Japan and the European Central Bank will be providing extra stimulus at a time when the US Federal Reserve and the Bank of England are pushing up interest rates. In the past, this has tended to be a recipe for trouble in the markets.

Lagarde also predicted that China’s attempt to rebalance its economy towards consumer spending rather than exports would prove a bumpy process rather than a trouble-free one: the transition was leading to lower demand for commodities, with knock-on effects for those countries producing oil and industrial metals.

Pressures on commodity producers are already evident. Russia and Brazil are in recession; Saudi Arabia has announced an austerity budget and is planning to sell a stake in its state-owned oil company Aramco. If the Saudis are feeling the pinch from an oil price that has fallen from $115 a barrel in August 2014 to $33 a barrel on Friday, other countries in the emerging world are probably getting close to breaking point.

The last time the developing world was in crisis, Alan Greenspan, the then chairman of the US Federal Reserve, rode to the rescue with cuts in interest rates. The dotcom bubble resulted, and when that went pop Greenspan responded by again slashing interest rates. That led to the US sub-prime housing bubble. When that went pop, China came to the rescue while the west sorted out its wrecked banking system.

So what happens if the first week of 2016 is more than a temporary wobble? More quantitative easing? Negative interest rates? Helicopter drops of money? Nobody really knows. As Sir Alex Ferguson once said: this is squeaky bum time.

source:theguardian.com

Χάρη στον Ελληνοαυστραλό γυναικολόγο Κωνσταντίνο Πάντο

Αυξάνονται και πληθύνονται τα Αυστραλεζάκια που γεννιούνται στην Ελλάδα με τη μέθοδο της εξωσωματικής γονιμοποίησης.

Ήδη ο αριθμός των παιδιών της Αυστραλίας που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα εκτιμάται γύρω στις τρεις χιλιάδες!

Αυτό, τουλάχιστον, υποστηρίζει ο Ελληνοαυστραλός γυναικολόγος Δρ Κωνσταντίνος Πάντος, ο οποίος αυτές τις μέρες βρέθηκε στην Αυστραλία με τα οκτώ παιδιά του και την σύζυγό του, Ευαγγελία.

«Ήρθαμε για να πάρουμε οξυγόνο από την Αυστραλία» λέει στο «Νέο Κόσμο» ο διακεκριμένος επιστήμονας, σημειώνοντας ότι όλα τα παιδιά του, αν και γεννήθηκαν στην Ελλάδα, «είναι Αυστραλοί πολίτες».

Ο ίδιος νοίκιασε ένα μίνι-μπας (με οδηγό τον ίδιο) και έδειξε στα παιδιά και την σύζυγό του (τους οποίους φέρνει συχνά-πυκνά στην Αυστραλία) τα αξιοθέατα της «δεύτερης πατρίδας τους».

Παράλληλα, βεβαίως, προώθησε και την ελληνική «εξαγωγή» επιστημονικής τεχνογνωσίας στον τομέα της Ανθρώπινης Αναπαραγωγής, καθώς όλο και περισσότερα ζευγάρια επιλέγουν την εξωσωματική γονιμοποίηση.

Όπως λέει ο Έλληνας επιστήμονας, μπορεί στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης πολλοί παραγωγικοί τομείς να έχουν πληγεί ανεπανόρθωτα, ωστόσο υπάρχουν και κάποιοι που όχι απλώς «ανθούν» αλλά εδραιώνουν τη χώρα διεθνώς. Ο επιστημονικός τομέας της Ανθρώπινης Αναπαραγωγής εδώ και χρόνια έχει φέρει την Ελλάδα στο επίκεντρο της ιατρικής πρωτοπορίας, χάρη στις επιτυχίες των Ελλήνων γιατρών με εξειδίκευση στην ιατρικώς υποβοηθούμενη αναπαραγωγή.

Πρωτοπόρος σε αυτή την προσπάθεια είναι ο Δρ Κωνσταντίνος Πάντος, με σχεδόν 30 χρόνια πείρας στη Μαιευτική και Γυναικολογία και 25 χρόνια ως ειδικός στην αντιμετώπιση της υπογονιμότητας και γενικός γραμματέας της Ελληνικής Εταιρείας Αναπαραγωγικής Ιατρικής.

Ο Κωνσταντίνος Πάντος γεννήθηκε στην Αυστραλία (Μελβούρνη), αλλά έλαβε το πτυχίο της Ιατρικής από το Πανεπιστήμιο Αθηνών το 1981. Ειδικεύτηκε στη Μαιευτική-Γυναικολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το 1988 του απονεμήθηκε ο τίτλος του Διδάκτορα της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου. Εξειδικεύτηκε, όμως, στον τομέα της ιατρικώς υποβοηθούμενης αναπαραγωγής στο Royal Melbourne Hospital.

Το 1994, ο Δρ Πάντος ίδρυσε το Κέντρο Ανθρώπινης Αναπαραγωγής, μια ιδιωτική μονάδα αντιμετώπισης της ανθρώπινης υπογονιμότητας, η οποία τώρα είναι μια από τις μεγαλύτερες, πιο ολοκληρωμένες, εξειδικευμένες μονάδες παροχής υπηρεσιών γονιμότητας στην Ευρώπη με πάνω από 4000 κύκλους IVF ετησίως.

Δέχεται υπογόνιμα ζευγάρια από ολόκληρο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης της Ευρώπης, της Αυστραλίας και των ΗΠΑ. Μόνο στην Αυστραλία, κατά τη διάρκεια των πέντε τελευταίων ετών, χιλιάδες μωρά έχουν γεννηθεί από ζευγάρια τα οποία υποβλήθηκαν σε IVF διαδικασίες στην εν λόγω μονάδα.

Το 2004, ο Δρ Πάντος ίδρυσε την Κλινική «ΓΕΝΕΣΙΣ ΑΘΗΝΩΝ», μια ιδιωτική Μεικτή Χειρουργική Κλινική η οποία έκανε τη διαφορά στον τομέα της υγείας. Είναι μια σύγχρονη Κλινική, η οποία διαθέτει εξοπλισμό και εργαλεία τελευταίας τεχνολογίας, στελεχωμένη με κορυφαίους Έλληνες επιστήμονες της ιατρικής με σκοπό την ικανοποίηση αναγκών για υπηρεσίες υψηλής εξειδίκευσης και χειρουργικές τεχνικές «μονοήμερης νοσηλείας στην Κλινική». Η Κλινική διαθέτει Μονάδα IVF, Χειρουργικό Τμήμα, Γυναικολογικό Τμήμα, Μικροβιολογικό και Βιοχημικό Εργαστήριο και Τμήμα Πλαστικής Χειρουργικής.

Μέχρι σήμερα, εκτός από την ΓΕΝΕΣΙΣ ΑΘΗΝΩΝ και το Κέντρο Ανθρώπινης Αναπαραγωγής, ο Δρ Πάντος έχει ιδρύσει αρκετές σύγχρονες μονάδες IVF σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας: στον Βόλο (1995-2012), στα Ιωάννινα (1996-έως σήμερα) και στην Πάτρα (2007-2011), φέρνοντας τη θεραπεία της υπογονιμότητας πλησιέστερα στις ασθενείς σε ολόκληρη την Ελλάδα.

Ο ίδιος λέει ότι η Ανθρώπινη Αναπαραγωγή μπορεί να αποτελέσει πρόσφορο έδαφος για ανάπτυξη του Ιατρικού Τουρισμού στην Ελλάδα, αλλά και της ενίσχυσης της συνεργασίας ιδιωτικού και δημοσίου τομέα και σημειώνει:

«Την Κλινική «ΓΕΝΕΣΙΣ» επισκέπτονται ζευγάρια από 32 χώρες, τα οποία βοηθάμε να γευτούν τη χαρά της μητρότητας και της πατρότητας, αντίστοιχα, που τόσο πολύ αναζητούν, έχω κάθε λόγο να πιστεύω ότι έχει δημιουργηθεί μια ιδιαίτερα θετική εικόνα για την Ελλάδα στον τομέα αυτό. Εξάλλου, δεν είναι λίγα τα πρωτοσέλιδα στον διεθνή Τύπο, καθώς και τα ρεπορτάζ σε διεθνή ειδησεογραφικά μέσα που προβάλλουν τις επιτυχίες τη χώρας μας στην αναπαραγωγική ιατρική.

Δοθείσης της ευκαιρίας να υπενθυμίσουμε μεταξύ άλλων ότι, από εμάς γεννήθηκε το πρώτο παιδί στον κόσμο με βιοψία βλαστοκύστεων, απαλλαγμένο από μεσογειακή αναιμία το 2004, επίσης εδώ γεννήθηκε το πρώτο παιδί στον κόσμο, απαλλαγμένο από χρόνια κοκκιωματώδη νόσο (που παράλληλα με μεταμόσχευση βλαστικών κυττάρων έσωσε το πάσχον αδελφάκι του το 2005), ενώ στην Ελλάδα πραγματοποιήθηκε και η πρώτη εγκυμοσύνη μετά από προεμφυτευτική διάγνωση όλων των χρωμοσωμάτων με τη μέθοδο Array-CGH, το 2010.

Συνεπώς, η Ελλάδα αποτελεί πόλο έλξης για τα υπογόνιμα ζευγάρια γεγονός που όχι μόνο βοηθά να δοθεί χαρά και ελπίδα σ’ αυτά τα ζευγάρια αλλά έχει πολλαπλά οφέλη για την οικονομία».

Ο Δρ Πάντος λέει πως τα προβλήματα υπογονιμότητας είναι σήμερα συχνότερα.

«Tα προβλήματα υπογονιμότητας είναι συχνότερα και αυτό οφείλεται αφενός στις διαφορετικές προτεραιότητες, τόσο του άνδρα, όσο και της γυναίκας, οι οποίοι καθυστερούν να δημιουργήσουν οικογένεια, με αποτέλεσμα να μειώνεται η γονιμοποιητική ικανότητα, κυρίως στις γυναίκες. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, παρουσιάζονται αυξημένα προβλήματα γονιμότητας και στους άνδρες, εξαιτίας κυρίως του σύγχρονου τρόπου διαβίωσης, της καθιστικής ζωής, των φυτοφαρμάκων που περνούν στην τροφική αλυσίδα και της μόλυνσης του περιβάλλοντος» τονίζει.

Και συμπληρώνει ότι ο κόσμος συνειδητοποίησε πως η εξωσωματική γονιμοποίηση δεν είναι κάτι «εκτός φύσης» αλλά απλά αποτελεί διευκόλυνση της γονιμοποίησης των γαμετών και παράκαμψη διαφόρων προβλημάτων στο αναπαραγωγικό σύστημα.

Πηγή:Νέος Κόσμος

Στην κεντρική δυτική πλευρά της Κέρκυρας, σε ύψος μόλις 200 μέτρα από την παραλία του Αγίου Γορδίου βρίσκεται το χωριό Κάτω Γαρούνα

Η Κέρκυρα έχει 138 χωριά. Τα περισσότερα από αυτά δημιουργήθηκαν την περίοδο της Ενετοκρατίας από το 1386 έως το 1798. Στην κεντρική δυτική πλευρά του νησιού, σε ύψος μόλις 200 μέτρα από την παραλία του Αγίου Γορδίου, πλαγιασμένο στην πλευρά του βουνού του Αγίου Παντελεήμονα, βρίσκεται το χωριό Κάτω Γαρούνα.

Είναι ένα κερκυραϊκό, παραδοσιακό χωριό με σπίτια χτισμένα σκαλωτά, που όταν τα αντικρίζεις από μακριά θαρρείς ότι πατάς στη στέγη του άλλου για να ανέβεις στην κορυφή. Πότε ιδρύθηκε το χωριό και πώς πήρε το όνομά του μένει ακόμη αδιευκρίνιστο. Το πρώτο έγγραφο που διαθέτει σήμερα η κερκυραϊκή ιστορία αναφορικά με το χωριό είναι μία πάχτωση, με ημερομηνία 4 Αυγούστου 1503.

Φέρεται, όμως, ότι η ιστορία του ξεκινά πολύ πιο πίσω, από την κυριαρχία των Ανδηγαβών στο νησί το 1267-1386, όταν οι Γάλλοι κατακτητές, έφεραν διοικητικές μεταβολές και παραχωρήθηκαν τιμάρια σε βαρόνους. Φημολογείται ότι ίσως κάποιος από αυτούς να καταγόταν από τις ομώνυμες περιοχές των Άνω και Κάτω Γαρούνα της Γαλλίας και έδωσε την ονομασία στο χωριό. Το 1590 ο Καστροφύλακας των Χανίων, που κατέγραψε όλους τους οικισμούς και τα χωριά που ανήκαν τότε στην Ενετία, στα Επτάνησα και στην Κρήτη, άφησε μία καταγραφή των κατοίκων του Κάτω Γαρούνα, όπου το 1590 είχε 110 άτομα. Το χωριό αναπτύσσεται μετά το 1700. Το 1722 τα πρώτα έγγραφα του χωριού, μιλάνε για τις εκκλησίες και τον Αι Νικόλα με το φημισμένο πέτρινο τέμπλο του.

Ο πληθυσμός του αυξάνεται, αλλά ο Κάτω Γαρούνας δεν είχε σχολείο και όμως οι αγράμματοι άνθρωποί του ποθούσαν τα παιδιά τους να μάθουν γράμματα έκαναν γραπτή αναφορά στην αγγλική τότε διοίκηση και ζητούσαν να στείλει ένα δάσκαλο. Αυτοί αναλάμβαναν να πληρώσουν τον μισθό του, τα έξοδά τους και του εξασφάλιζαν το χώρο διαμονής του. Έτσι έγινε το πρώτο ιδιωτικό σχολείο, πριν γίνει το δημόσιο, με άδεια που έδωσε η αγγλική διοίκηση, αλλά με την υποχρέωση τα παιδιά να μαθαίνουν και αγγλικά.

Το σχολείο λειτούργησε το 1854 και φοιτούσαν 17 παιδιά, μεταξύ αυτών και η πρώτη κοπέλα…Το δημόσιο σχολείο λειτούργησε πολύ αργότερα, είχε 180 παιδιά και έναν δάσκαλο που δίδασκε και το πρωί και το βράδυ. Οι μεγαλύτεροι μαθητές της έκτης τάξης ήταν και οι βοηθοί του δασκάλου που μάθαιναν γράμματα στα παιδιά της πρώτης τάξης.

«Στα χρόνια της ιταλικής κατοχής…», θυμάται ο 81χρονος Σπύρος Σκολαρίτης, «είχαμε κάποια τετράδια, αλλά ένα βιβλίο για όλους. Όλοι είχαμε τη μαύρη πλάκα και γράφαμε με το κοντύλι από τον πίνακα… Όταν φύγανε οι Ιταλοί και οι Γερμανοί, ήρθαν οι Άγγλοι. Όσα χωριά είχαν σχολεία, τους έστελναν τρόφιμα και συσσίτιο, «πληγούρι», «κορωνιά» όπως το λένε οι Κερκυραίοι. Τα κορίτσια δεν πηγαίνανε καθόλου σχολείο, δούλευαν για να βγάλουν μεροκάματο. Υφαίνανε στον αργαλειό.

Η φτώχεια θέριζε το χωριό… Η μετανάστευση αποτελούσε τη μόνη λύση στον πόλεμο της πείνας. Η Αυστραλία έγινε προορισμός. Έγινε η χώρα του παραδείσου… για τους νέους του χωριού. Τα κορίτσια αφήσανε τους αργαλειούς, τα αγόρια τα νταμάρια και τα ελαιοτριβεία… και φύγανε για μέρη μακρινά.

«Μετά την κατοχή η φτώχεια ρήμαξε το χωριό. Ο κόσμος άρχισε να ενδιαφέρεται για την μετανάστευση. Οι πιο πολλοί ήξεραν και εγγλέζικα. Η πρώτη οικογένεια, που πήγε στην Αυστραλία, ήταν η οικογένεια Καρδάμη. Αυτοί έκαναν μετά κάποιες προσκλήσεις και σιγά – σιγά το μεγαλύτερο ποσοστό ξενιτεύτηκε στην Αυστραλία» θα πει ο Νίκος Σκολαρίκης, κάτοικος του χωριού, που θα ξεδιπλώσει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ την ιστορία της μετανάστευσης του μικρού χωριού…

«Οικογένειες άρχισαν να ξεκληρίζονται. Πρώτα φεύγανε τα αγόρια, μετά τα κορίτσια για να καλοπαντρευτούν και τελικά ένα μεγάλο μέρος των κατοίκων του χωριού μετακινήθηκαν προς την Αυστραλία, τον Καναδά και μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου στην τότε δυτική Γερμανία. Κόρες και γιοι έφυγαν. Πίσω μείνανε οι γονείς τους με την ελπίδα να δουν τα παιδιά τους να πλουτύνουν και γρήγορα να επιστρέψουν πίσω. Ξεκίνησαν και οι γάμοι. Πέρνανε κοπέλες από το χωριό… Αρκετοί αποκαταστήθηκαν, άλλοι όχι. Όσοι έφυγαν δεν ξαναγύρισαν ποτέ» αφηγείται ο Νίκος Σκολαρίκης.

«Δεν είχαμε εργοστάσια στην περιοχή, μόνο κτήματα και αργαλειούς στο σπίτι. Κουραστική και δύσκολη ζωή. Δεν ξέρανε τι θα βρούνε, αλλά φύγανε να πλένουν πιάτα στα μεγάλα εστιατόρια, έλπισαν ότι θα ήταν καλύτερα… ότι δεν θα πεινούσαν. Φύγανε 14 χρονών παιδιά. Υπήρχε άνθρωπος που είχε εφτά παιδιά και πήγαν όλα στην Αυστραλία….. Απλά ο καθένας κλαίει τον πόνο του. Το ’60 έφυγε και η αδερφή μου η Αντιγόνη, της κάνανε προξενιό, έστειλε τη φωτογραφία της, έτσι γινόταν τότε… Μετά έφυγε και ο αδερφός μου ο Στέφανος. Εκείνος, ο πατέρας μου, φταίει για όλα. Από κουταμάρα φύγανε. Εμείς είχαμε να φάμε. Τότε εγώ ήμουν μόνο 23 και η αδερφή μου ένα χρόνο μεγαλύτερη. «Μη πας» της είπα. «Εκεί είναι καλύτερα», μου είπε, «έχει άλλα η ζωή… εδώ τίποτα». Τα χρόνια περνούσαν, της έλεγα να έρθει. Είχε πλέον οικογένεια. Δεν μπορούσε. Η Αυστραλία ήταν μακριά. Στην αρχή λαμβάναμε τα γράμματα. Μετά ήρθαν ευτυχώς τα τηλέφωνα… Γεράσαμε… Καταραμένη Αυστραλία…. Καταραμένη ξενιτιά… Μήπως εκεί ήταν καλύτερα; Δούλευαν όλη τη μέρα… Είναι σα να μην υπάρχουν… Τους ακούμε στο τηλέφωνο, αλλά δεν τους βλέπουμε και δεν μας βλέπουν…». Μιλά στο ΑΠΕ-ΜΠΕ όλο συγκίνηση και παράλληλα θυμό για την ξενιτιά, η 81χρονη σήμερα Ειρήνη Σκολαρίκη, που σκουπίζει τα δακρυσμένα μάτια της για το μεγάλο της καημό. «Έτσι το έγραψε η μοίρα» θα πει και θα ευχηθεί: «Να μην πηγαίνουν στην ξενιτιά, είναι δεύτερος θάνατος…».

Η αδερφή της, η Αντιγόνη, πέθανε το Πάσχα του 2015. Η κ. Ειρήνη το έμαθε από το τηλέφωνο, είχε να τη δει 30 ολόκληρα χρόνια…

«Έχω πάνω από είκοσι ξαδέλφια στην Αυστραλία. Έχω και θείους και θείες από τον πατέρα μου και τη μάνα μου και πολλά ανίψια. Κάποιους έχω να τους δω πάρα πολλά χρόνια και κάποιους δεν τους έχω γνωρίσει ποτέ. Το κακό είναι ότι και τώρα μεταναστεύουν. Την προηγούμενη εβδομάδα έφυγαν δύο για Αυστραλία» λέει στο ΑΠΕ- ΜΠΕ ο 52χρονος Κώστας Σκολαρίκης.

Η αδερφή του 81χρονου σήμερα Σπύρου Σκολαρίκη, στα 24 της χρόνια παντρεύτηκε με το διάκονο του χωριού και έφυγαν τότε για την Αυστραλία, πέρασαν 50 χρόνια.

«Τους είπανε πολλά.., ότι εκεί θα κάνουνε λεφτά… Τα άσχημα δεν τους τα είπανε, ότι θα δουλεύουν μέρα νύχτα, ότι δεν θα μπορούνε να πάνε πουθενά, ότι θα είναι μόνο σπίτι-δουλειά… Εμείς θα γίνουμε μεγάλοι, φανταστήκανε. Έπρεπε να κάτσουν εδώ… Δεν μάθανε και τα παιδιά τους ελληνικά» θα πει με παιδικό παράπονο και με θυμό που δεν καταλάγιασε ποτέ ο Σπύρος Σκολαρίκης.

«Το χωριό σήμερα έχει περίπου 500 με 600 μόνιμους κατοίκους. Άλλοι τόσοι έχουνε φύγει μετανάστες. Σε κάθε σπίτι υπάρχει και κάποιος μετανάστης. Περισσότερες από 120 οικογένειες έχουν μεταναστεύσει και δυστυχώς συνεχίζουν ακόμη. Την περασμένη εβδομάδα έφυγε άλλη μία οικογένεια» λέει όλο νόημα στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο πρόεδρος του Τοπικού Συμβουλίου Κάτω Γαρούνα, Γιάννης Βενέτης.

Ο πάτερ Αρτέμιος Κουρτέσης, έχει και αυτός τη δική του ιστορία: « Άδειασε το χωριό τη δεκαετία του ’50 αρχές και του ’60. Έφυγε και η αδερφή μου η πρώτη, η μεγάλη… Με πρόσκληση, όπως γινόταν τότε… Επρεπε, όμως, να περάσει από γιατρό. Όχι μόνο αυτή, αλλά όλη η οικογένεια. Πήγαμε στα Γιάννενα, όλοι μαζί η οικογένεια για να εξεταστούμε, για να πάρει η αδερφή μου την έγκριση ότι δεν κινδυνεύει η χώρα από κάποια μεταδοτική ασθένεια. Και έτσι πέρνανε το «ελεύθερο» να φύγουν από την Ελλάδα για να πάνε στην Αυστραλία.

Η Χρυσούλα Σουπιώνη έκανε εννέα παιδιά και έφυγαν όλα. Είχε 26 εγγόνια και 18 δισέγγονα όλα στο Σίδνεϊ. Σήμερα δεν ζει. Έφυγε με έναν καημό, τόσα παιδιά κανένα δίπλα της… «Η Παναγιά κοντά τους» έλεγε ολημερίς και ολονυχτίς.

Αυτοί που έφυγαν μετανάστες ήταν από 18 μέχρι και 35 ετών. Τα κορίτσια ήτανε περιζήτητες νύφες. Στέλνανε την φωτογραφία τους και αμέσως ερχόταν πρόσκληση. Άμοιρη η μάνα… Τραγικός ο αποχωρισμός της κόρης από την αγκαλιά της, λένε και ξαναλένε οι γριούλες που θυμούνται τα νιάτα τους και την κάθε ιστορία αποχωρισμού σε κάθε σπίτι.

Η μετακίνηση στην Αυστραλία από το χωριό Κάτω Γαρούνα έγινε ονομαστή ως «Ταξίδι χωρίς επιστροφή».

«Αυτοί που φεύγανε, το βράδυ πηγαίνανε και αποχαιρετούσαν όλο το χωριό. Λες και δε θα τους έβλεπαν ποτέ ξανά… και κάπως έτσι γινόταν… Αυτός ο δρόμος ήταν αγύριστος… Και οι πατεράδες περιμένανε όλοι γράμματα από τα παιδιά από την Αυστραλία… Είχαν και δολάρια μέσα» εκμυστηρεύεται στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Θεοδώρα (Λόλα) Σπίνουλα.

«… Μου έλεγε ο κουνιάδος μου ότι δε περνούσανε όλοι καλά. Στην αρχή μένανε σε μία καλύβα, όπου εκεί μέσα ούτε το ζωντανό σου δεν έβανες και πέρνανε κεφάλες από γουρούνια και τις βράζανε για να τις τρώνε δύο τρεις μέρες μέσα σε μία κατσαρόλα … Τι ζωή και αυτή» μονολογεί η κ. Λόλα και συνεχίζει: «Και κει πέρα δύσκολα ήτανε. Ύστερα μάθανε τη γλώσσα. Η αδερφή μου πέθανε στην Αυστραλία… Ήθελε να πάει εκεί πέρα για να πλουτίσει… Να ο πλούτος της… Μόνη πέθανε, δεν την ξαναείδα άλλο. Ο αδερφός μου έφυγε 23 χρονών, μόλις τελείωσε από φαντάρος του έκανε πρόσκληση μια κοπέλα, έφυγε και την παντρεύτηκε. Ήρθε μετά από 23 χρόνια, έκανε το σπίτι… Όταν ήρθε δεν τον εγνώρισα … Πάντρεψε και την κόρη του εδώ… Έκανε μεγάλο γλέντι… Έφυγε πάλι πίσω. Το σπίτι του βίλα έγινε, αλλά άλλη πατρίδα έχει πλέον. Τα παιδιά του πεθερού μου φύγανε και αυτά και τα τέσσερα.

Ξεκληρίστηκε τότε όλο το χωριό. Όταν ήταν να φύγει ένα παιδί, βάζαμε ένα μαντήλι κόκκινο στο παράθυρο. Το μαντήλι ξεθώριαζε και το παιδί δεν είχε φτάσει ακόμη στην Αυστραλία, 45 μέρες μέσα στη θάλασσα, μέσα στο πλοίο… Ζωή ήταν αυτή ..Τώρα έφυγε κι η εγγονή μου, πήγε στην Αμερική για να βρει δουλειά… Η ξενιτιά είναι δεντρί, δεντρί με δύο κλώνους, ο ένας γεννάει τους καρπούς και ο άλλους γεννάει τους πόνους … Εκεί πέρα δεν γνωρίζανε κανέναν…» λέει η 82χρονη Λόλα Σπίνουλα που μένει στο φτωχικό σπιτάκι της στον Κάτω Γαρούνα, αλλά ήταν πάντα ολιγαρκής και ικανοποιημένη από αυτά που της έδινε ο Θεός.

Η Λόλη Καρδάμη είχε να δει τον πατέρα της 20 χρόνια. Όταν ήρθε στην Κέρκυρα και πήγε στον Κάτω Γαρούνα, ο πατέρας της δεν την γνώρισε. Έφυγα με τα μαλλιά μακριά, θα πει. Ο πατέρας μου είδε την κόρη μου και πήγε κοντά της. Νόμιζε πως ήμουν εγώ… Πατέρα, του φώναξα. Δεν με κατάλαβες. Εγώ είμαι…

Η Αντιγόνη Πάγκαλη σήμερα δεν ζει, έφυγε με το δικό της καημό. Το τραγούδι της όμως παραμένει ακόμη ζωντανό… Σιγοψιθυρίζεται από τις ηλικιωμένες, τραγουδιέται δυνατά από τις σημερινές μάνες που συνεχίζουν να χάνουν τα παιδιά τους, να τα βλέπουν να ξενιτεύονται.

…. «Να χαμηλώσουν τα βουνά… Να δω την Αυστραλία… Να’ βλεπα τα παιδάκια μου που’ χουν τα μεγαλεία. Να τραγουδήσω δεν μπορώ, κάπου και όπου τα χάνω… Να ΄βλεπα τα παιδάκια μου και ύστερα ας πεθάνω»…

Σήμερα οι κάτοικοι του Κάτω Γαρούνα δεν ξέρουνε τι είναι χειρότερο: ο λοιμός, η χειρότερη ασθένεια που θέρισε κάποτε το χωριό ή η μετανάστευση… Οι περισσότεροι θα πουν ότι ο Αϊ Νικόλας τότε έκανε το θαύμα του και το χωριό σώθηκε από την ασθένεια. Η μετανάστευση, όμως, που ρήμαξε το χωριό, δεν γιατρεύτηκε ποτέ, αφήνοντας πίσω της ανίατες πληγές …

Πηγή:Νέος Κόσμος

Η Αναστασία Βλαχάδη-Castles βραβεύτηκε ως η καλύτερη νεαρή γιατρός του 2015

Η επιστημονική της κατάρτιση, σίγουρα βοήθησε, δεν ήταν, όμως, μόνο αυτός ο λόγος που η Αναστασία Βλαχάδη-Castles από το Mill Park της Βικτώριας, βραβεύτηκε ως η καλύτερη νεαρή γιατρός της Πολιτείας για το 2015. Ήταν μία άλλη δραστηριότητά της, επιπρόσθετη των επαγγελματικών της καθηκόντων, αυτή της οργάνωσης ενός πρωτοπόρου προγράμματος μεντόρων για νέους γιατρούς που εργάζονται στο νοσοκομείο Northern της Βικτώριας όπου εργάζεται και η Αναστασία.

Το βραβείο του Ιατρικού Συμβουλίου Βικτώριας, το οποίο απονεμήθηκε στην Αναστασία, είναι ένας ετήσιος θεσμός που αναγνωρίζει την προσφορά νέων γιατρών στην ιατρική και την έρευνα. Την αίτηση υποψηφιότητάς της για να διεκδικήσει αυτό το βραβείο την υπέβαλε ο διευθυντής Δρ Bill Van-Gaal του Καρδιολογικού Τμήματος του Νοσοκομείου Northern, χωρίς η Αναστασία να το γνωρίζει.

«Δεν το περίμενα, ήμουν στην Αμερική όταν μου τηλεφώνησαν και μου είπαν ότι βραβεύτηκα ως η καλύτερη γιατρός της Βικτώριας» μας είπε, όταν καταφέραμε τελικά να επικοινωνήσουμε μαζί της. Και ότι το καταφέραμε δεν είναι τυχαίο. Η νεαρή γιατρός εργάζεται επί καθημερινής βάσης νυχτερινή βάρδια στα νοσοκομεία Northern και Austin, ενώ παράλληλα, όπως προαναφέραμε, εκτελεί χρέη προέδρου του προγράμματος παροχής συμβουλευτικής και εκπαιδευτικής στήριξης σε νέους γιατρούς.

Η Αναστασία σπούδασε, αρχικά, Ακτινολογία στο Πανεπιστήμιο Monash και στη συνέχεια Ιατρική στο Πανεπιστήμιο Deakin, ενώ έχει επίσης και πτυχίο Ελληνικών Σπουδών και για δύο περίπου χρόνια δίδασκε Ελληνικά στο VSL. Περιττό ίσως να αναφέρουμε σε αυτό το σημείο ότι η Δρ Αναστασία, εκτός από τα καθήκοντα του γιατρού, εκτελεί και καθήκοντα διερμηνέα για τους ελληνικής καταγωγής ασθενείς του νοσοκομείου.

«Τελειώνοντας την πρακτική μου εξάσκηση στην γενική ιατρική, θέλω να ειδικευτώ στην καρδιολογία» μου είπε, προσθέτοντας ότι το να γίνει γιατρός ήταν πάντα το όνειρό της. «Από τεσσάρων χρονών ήθελα να κάνω καλά ανθρώπους».

Εκείνο, όμως, που την ώθησε στο να δει το ιατρικό επάγγελμα πιο ολιστικά, ήταν η εμπειρία της από την μέχρι τώρα θητεία της στο νοσοκομείο. «Ιδιαίτερα για τους νέους γιατρούς που ξεκινούν την πρακτική τους εξάσκηση στο νοσοκομείο είναι πολύ δύσκολα. Είναι η πρώτη μας επαφή με ασθενείς για τη ζωή των οποίων είμαστε υπεύθυνοι. Αυτό και μόνο μας αγχώνει όσο δεν μπορείς να φανταστείς.

Την ίδια στιγμή, όπως ίσως έχεις ακούσει πρόσφατα από τα ΜΜΕ, πολλοί νέοι γιατροί πέφτουν θύματα επαγγελματικού εκφοβισμού και καταπίεσης από τους μεγαλύτερους συναδέλφους τους. Δεν σημαίνει ότι αυτό ισχύει στο Northern, αλλά ισχύει σε άλλα νοσοκομεία. Με αυτό το σκεπτικό αποφάσισα να οργανώσω αυτό το πρόγραμμα. Πιστεύω ότι για να βελτιωθούν οι υπηρεσίες που προσφέρουμε ως γιατροί, πρέπει να ξεπεραστούν αυτά τα προβλήματα. Αυτό, όμως, δεν γίνεται από τη μία μέρα στην άλλη. Χρειάζεται να αλλάξει η κουλτούρα που επικρατεί στο ιατρικό προσωπικό των νοσοκομείων. Το πρόγραμμα που δημιούργησα στοχεύει σ’ αυτό ακριβώς» λέει η Δρ. Βλαχάδη-Castles. Όπως μαθαίνω μάλιστα, αυτή τη στιγμή η Αναστασία κάνει και μεταπτυχιακό στην Ιατρική Εκπαίδευση, προκειμένου να αποκτήσει ακόμα περισσότερα εφόδια στο να παράσχει την απαραίτητη στήριξη σε νέους γιατρούς. «Ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον να ασχοληθώ και με την ιατρική εκπαίδευση» προσθέτει η γιατρός με τα μεγάλα οράματα.

Όπως ίσως αντιλαμβάνεστε και εσείς από αυτό το μικρό δείγμα των δραστηριοτήτων και επιστημονικών ανησυχιών της, η Δρ Βλαχάδη-Castles δεν είναι απλώς μία νεαρή γιατρός. Τα πεπραγμένα και οι στόχοι της, την τοποθετούν ανάμεσα σε εκείνους τους επιστήμονες που θεωρούν επαγγελματική επιτυχία το να προσφέρουν στην επαγγελματική επιτυχία και το ευ ζην των συναδέρφων τους γεγονός που όπως η ίδια πιστεύει θα έχει και θετικό αντίκτυπο στις υπηρεσίες που αυτοί θα προσφέρουν στην ευρύτερη κοινωνία. Και αυτό είναι που έκανε την Αναστασία να ξεχωρίσει. Δεν είναι «καθημερινό» φαινόμενο η Δρ Αναστασία!

Πηγή:Νέος Κόσμος

Τα ξέβρασε η θάλασσα μετά τις καταιγίδες που έπληξαν την περιοχή

Φίδια-«δολοφόνοι» που ζουν στα βάθη των ωκεανών, εθεάθησαν σε ακτή της Ν.Ν. Ουαλίας, συνιστώντας ένα σπάνιο φαινόμενο καθώς το είδος αυτό δεν ζει στις συγκεκριμένες θαλάσσιες περιοχές αλλά στα τροπικά νερά του Ινδικού και Ειρηνικού Ωκεανού.

Τα φίδια εθεάθησαν στην ακτή Congo, που βρίσκεται στα νότια παράλια της Ν.Ν. Ουαλίας και, σύμφωνα με ερπετολόγους, τα θαλάσσια φίδια (yellow-bellied snakes, όπως αναφέρονται) κατέληξαν στην περιοχή, παρασυρόμενα κατ’ αρχήν από δυνατά ρεύματα, τα οποία τα έφεραν στα ανοικτά της θαλάσσιας περιοχής της Ν.Ν. Ουαλίας και στη συνέχεια παρασύρθηκαν στις ακτές λόγω των καταιγίδων που έπληξαν την περιοχή.

Το θαλάσσιο φίδι yellow-bellied είναι από τα πλέον διαδεδομένα είδη φιδιών και θεωρείται από τα πλέον δηλητηριώδη, οι ερπετολόγοι εντούτοις αναφέρουν ότι αν το φίδι αυτό καταλήξει στη στεριά το πιθανότερο είναι να έχει τραυματιστεί και να είναι ανίκανο να επιτεθεί. Ο άλλος λόγος που οι πιθανότητες ένα τέτοιο φίδι να δαγκώσει άνθρωπο ενόσω βρίσκεται στην ακρογιαλιά είναι μικρές είναι το γεγονός ότι τα φίδια αυτά δεν μπορούν να ζήσουν για πολλές ώρες στη στεριά.

Αν, όμως, κάποιος δεχθεί δάγκωμα από το συγκεκριμένο φίδι κάτι που έχει συμβεί στο παρελθόν σε σέρφερς (όχι στην Αυστραλία), μπορεί η ποσότητα του δηλητηρίου που εκλύεται κατά το δάγκωμά του να είναι μικρή, η πληγή που προκαλεί είναι επίσης πολύ μικρή και καθόλου επώδυνη, αλλά το δηλητήριό του είναι από τα πιο τοξικά. Η άμεση ιατρική επέμβαση είναι απαραίτητη γιατί το δηλητήριο του φιδιού αυτού δρα γρήγορα, προκαλώντας αρχικά ολική παράλυση και, εκ των υστέρων, το θάνατο.

Τα δύο φίδια εθεάθησαν στην ακτή Congo από παραθεριστές οι οποίοι τα επέστρεψαν στη θάλασσα.

Πληροφοριακά να αναφέρουμε ότι το μήκος του συγκεκριμένου φιδιού κυμαίνεται από 80 εκατοστά έως 1,5 μέτρο.

Πηγή:Νέος Κόσμος

Στους δρόμους της Βικτώριας

Ο αριθμός των οδηγών που ενώ βρίσκονταν υπό την επήρεια ναρκωτικών σκοτώθηκαν σε τροχαία στη Βικτώρια, είναι μεγαλύτερος απ’ αυτόν των οδηγών που σκοτώθηκαν λόγω υπερβολικής κατανάλωσης αλκοόλ.

Σύμφωνα με στοιχεία της Αστυνομίας της Βικτώριας που είδαν το φως της δημοσιότητας, το 2015, 32 οδηγοί που σκοτώθηκαν και 494 που τραυματίστηκαν βαριά, βρίσκονταν υπό την επήρεια ναρκωτικών.

Ο αριθμός των οδηγών που έφυγαν από τη ζωή σε τροχαία και είχαν καταναλώσει αλκοόλ ήταν 22 και αυτών που τραυματίστηκαν σοβαρά 506.

Τα στατιστικά στοιχεία, σύμφωνα με την Αστυνομία της Πολιτείας, καθιστούν απαραίτητη την αύξηση των ελέγχων στους δρόμους της Βικτώριας, έτσι ώστε να παταχθεί το φαινόμενο της ασύδοτης αυτής συμπεριφοράς.

Μάλιστα, σύμφωνα με την υπουργό Οδικού Δικτύου, κ. Jacinta Allan, η κυβέρνηση μελετά την ανάπτυξη ενός ολοκληρωμένου σχεδίου πάταξης της ανεύθυνης συμπεριφοράς των οδηγών το οποίο δεν θα αφορά μόνο την αύξηση των ελέγχων στους οδηγούς για χρήση ναρκωτικών αλλά και την αύξηση των ποινών για όσους παρανομούν κατ’ αυτόν τον τρόπο.

Πηγή:Νέος Κόσμος