Daily Archives: January 31, 2016

Η Μελπομένη Κουτλεμάνη με τον σύντροφο της ζωής της, Δημήτρη

Είδα τη φωτογραφία της με τις κοτσίδες και ρίγησα…

“Ήξερα ότι έπαιζα το μέλλον μου ‘κορώνα γράμματα’. Από την άλλη, όμως, είχα μεγάλη εμπιστοσύνη στην κρίση της μητέρας μου. Ήξερα ότι θα διάλεγε την κοπέλα που μού ταίριαζε για να δημιουργήσω μαζί της οικογένεια. Όταν μου έστειλε τη φωτογραφία της Μελπομένης μου, με τις κοτσίδες, την είδα και ρίγησα”.

“Εγώ δεν τον ήξερα. Είχε φύγει πριν τέσσερα χρόνια μαζί με πολλούς άλλους νέους του χωριού, μόλις άνοιξε η μετανάστευση για την Αυστραλία. Ήμουν 22 χρόνων και δούλευα σκληρά. Τη μέρα στα καπνά και το βράδυ στον αργαλειό. Πάντα σε ξένες δουλειές”.

Αυτή είναι η εισαγωγή στην ιστορία ενός ζευγαριού ομογενών της Μελβούρνης, σήμερα στα 80 τους, που φέρνουν πίσω μνήμες εξήντα σχεδόν χρόνων. Εκείνος μετανάστης του ’50 κι εκείνη μια από τις “αρραβωνιαστικές” που έφτασαν στην Αυστραλία με το Toscana, 9 Αυγούστου 1958, από το Άργος Ορεστικό.

Έναυσμα στη συνάντησή μας έδωσε το δημοσίευμα του “Νέου Κόσμου” την περασμένη Δευτέρα: “Την Πέμπτη, 1 Δεκεμβρίου του 1955 (πριν 60 χρόνια) η εφημερίδα της Ρόδου “Η Ροδιακή” έγραφε μεταξύ άλλων: “Εντός των ημερών αναχωρούν δι’ Αυστραλίαν 60 Κώοι. Σημειωτέον ότι οι περισσότεροι εξ’ αυτών είναι “αρραβωνιαστικές” και σύζυγοι συμπατριωτών μας, οίτινες μετηνάστευσαν ήδη εις Αυστραλίαν”.

Στη συνέχεια, ο “Νέος Κόσμος” που , όλα αυτά τα χρόνια περίπου, πορεύτηκε μαζί τους, ζητούσε να μάθει περισσότερα για την ιστορία αυτή. “Αν κάποια ή κάποιος μπορεί να μας φωτίσει παρακαλείται να επικοινωνήσει μαζί μας”.

MIA AΠO ΤΙΣ ΝΥΦΕΣ

“Ναι, ήμουν μια από τις 60 αρραβωνιαστικές που ήλθαν από το Άργος Ορεστικό, με το ιταλικό υπερωκεάνιο Toscana στην Μελβούρνη τον Αύγουστο του 1958” λέει η Μελπομένη Κουτλεμάνη, στη συνάντησή μας, δίνοντας το λόγο, αμέσως μετά, στον σύντροφο της ζωής της, Δημήτρη. Εκείνος, χωρίς ιδιαίτερη παρότρυνση κάνει το δικό του flashback, στο χρόνο, λιτά, παραστατικά: “Έφυγα από το Άργος Ορεστικό το ’54 σε ηλικία 20 χρόνων. Η γερμανική κατοχή και στη συνέχεια ο εμφύλιος, είχαν ρημάξει τον τόπο μας. Δεν υπήρχε μέλλον. Εγώ ήμουν εισπράκτορας στα αστικά λεωφορεία, όταν άνοιξε η μετανάστευση για την Αυστραλία. Έβαλα το όνομά μου από τους πρώτους, στους καταλόγους, και βάλθηκα να αλλάζω λάστιχα συνέχεια, για να αποχτήσουν τα χέρια μου ρόζους, γιατί αυτό ήταν που κοίταζαν πρώτα. Ζητούσαν αγρότες”.

Ο ογδοντάχρονος σήμερα Δημήτρης Κουτλεμάνης εκτιμά ότι στάθηκε τυχερός στη ζωή: “H Αυστραλία μου έδωσε την ευκαιρία να πραγματοποιήσω τους στόχους μου. Να εκπληρώσω τα όνειρά μου με μια γυναίκα που αγάπησα βαθιά και στάθηκε πάντα, όλα αυτά τα χρόνια, στο πλευρό μου”.

Σε λίγο θα διαπιστώσω ότι μιλά, κάθε άλλο παρά μεταφορικά. Οι δυο τους είναι αχώριστοι, σ’ ένα περιβάλλον που μοιάζει παραμυθένιο. Με μια ολάνθιστη αυλή, μοναδική σ’ όλη την περιοχή, με συντριβάνι δίπλα σε μια εξωτερική κουζίνα με μεγάλο παράθυρο “για να βλέπει η Μέλπω μου τα λουλούδια και το τρεχάμενο νερό που τόσο της αρέσουν”.

Φαίνεται ότι η απορημένη έκφρασή μου απαιτεί επεξήγηση: “Στο χωριό θαύμαζε πάντα τον κήπο του γιατρού Ζάχου και ονειρευόταν μια μέρα να έχει έναν δικό της τέτοιο κήπο. Της τον έδωσα. Κάθε μέρα περνούμε ατέλειωτες ώρες εκεί μαζί. Να τον κρατάμε πάντα ολάνθιστο”.

Η περίφημη φωτογραφία με τις κοτσίδες

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ

Μια πρόσκληση, την Ημέρα της Αυστραλίας, με φέρνει εκεί στον κόσμο τους, και στο ταξίδι στο χρόνο που επιχειρούμε μαζί.

“Είχα δυο χρόνια στην Αυστραλία που για μένα ήταν παράδεισος. Ήμουν νέος, δυνατός, γεμάτος όνειρα, στόχους και όρεξη για δουλειά. Αντίκριζα τη ζωή με αισιοδοξία και πάντα ένοιωθα μέσα μου ότι έχω τη δύναμη να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα.

Όταν έγραψα “μάνα θέλω να βρεις μια κοπέλα να παντρευτώ”, το ένστικτό μου μού έλεγε ότι θα έκανε τη σωστή επιλογή.

Όταν πήρα την πρώτη φωτογραφία της Μέλπως μου με τις κοτσίδες, συγκινήθηκα πολύ. Ένιωσα ότι ήταν η γυναίκα της ζωής μου”.

“Κι εγώ όταν είδα τη φωτογραφία του, είπα ‘αυτός είναι’. Βέβαια, ήξερα την οικογένειά του και οι δικοί μου επίσης γνωρίζονταν με τους γονείς του. Στο χωριό, εξάλλου, όλοι γνωρίζονται. Και πριν, όμως, συμβεί αυτό, εγώ έκανα όνειρα να φύγω στη Γερμανία ή την Αυστραλία. Είμαστε τρεις κόρες, και ο πατέρας μου δεν είχε να μας δώσει προίκα, όπως ζητούσαν τότε οι γαμπροί, έστω κι αν οι ίδιοι δεν είχαν περιουσία. Έγινε ο αρραβώνας, σε κλειστό κύκλο, με τους συγγενείς μόνο και… χωρίς το γαμπρό. Ήταν, όμως, απαραίτητο για να μπορέσω να φύγω από το χωριό αρραβωνιασμένη” λέει η καλοστημένη γυναίκα που έχω απέναντί μου, με το ευγενικό χαμόγελο και το έξυπνο, λαμπερό βλέμμα, δίνοντας τη σκυτάλη στον σύντροφό της.

ΞΕΦΟΡΤΩΝΑΝ ΤΑ ΝΙΑΤΑ

“Την εποχή εκείνη, κάθε βδομάδα, τα καράβια ξεφόρτωναν στο Port Melbourne, κατά εκατοντάδες, τα νιάτα της Ελλάδας. Πολλοί πηγαίναμε εκεί για να δούμε κάποιο γνωστό, φίλο ή συγχωριανό που ερχόταν. Να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον, οι παλιότεροι να δώσουν χέρι βοήθειας στους νεοφερμένους, ή απλά από περιέργεια, γιατί το θέαμα ήταν πραγματικά πολύ ενδιαφέρον και σε πολλές περιπτώσεις δραματικό. Έβλεπες, να περιμένουν εκεί άντρες κατά δεκάδες, με ανθοδέσμες στο χέρι, και να ξετυλίγονται εκεί σκηνές απίστευτες. Κοπέλες να βγαίνουν έξω να βλέπουν τον άντρα που τους περίμενε, να βάζουν τα κλάματα και να γυρίζουν πίσω στο καράβι. Που σήμαινε ότι αυτός που έβλεπαν δεν είχε καμία σχέση με τη φωτογραφία που είχε στείλει για να γνωριστούν. Άλλες φορές πάλι έβλεπες άντρες να βλέπουν την κοπέλα και να το βάζουν στα πόδια γιατί δεν έμοιαζε με τη φωτογραφία που είχαν δει. Το χειρότερο, όμως, όλων, ήταν όταν η κοπέλα που περίμενε κάποιος τα είχε φτιάξει στο καράβι με άλλον. Είχε δηλαδή αποκτήσει άλλον αρραβωνιαστικό. Τότε όλοι αυτοί με τις ανθοδέσμες, έκαναν μεταβολή και το έβαζαν στα πόδια.

Οι σκηνές αυτές σ’ έκαναν να ανατριχιάζεις. Γι’ αυτό και όταν η Μέλπω μπήκε στο καράβι, αισθανόμουν ότι δεν ήθελα να βγει στο Port Melbourne. Έκανα λοιπόν όλες τις απαιτούμενες ενέργειες για να βγει στο λιμάνι του Σίδνεϊ και από κει να έλθει αεροπορικώς στη Μελβούρνη. Έτσι, την υποδέχτηκα στο αεροδρόμιο του Essendon και μαζί, μετά από τρεις μέρες, πήγαμε στο Port Melbourne όπου η Μέλπω ήθελε να υποδεχθεί τις συγχωριανές της που κι εκείνες έρχονταν στην Αυστραλία αρραβωνιασμένες”.

ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΤΟΝ ΓΝΩΡΙΣΕΙΣ

Πώς νιώθεις, όταν δεν γνωρίζεις κάποιον και διανύεις ωκεανούς για να τον συναντήσεις και να τον παντρευτείς;

“Αισθάνεσαι μια μεγάλη επιθυμία να τον γνωρίσεις πραγματικά. Να μην κλείσεις τα μάτια και πεις ‘αυτός είναι’. Από την άλλη πλευρά λες στον εαυτό σου ότι ο άνθρωπος γεννιέται με προτερήματα και ελαττώματα. Γι’ αυτά δεν μπορείς να κάνεις τίποτε. Φεύγοντας οι γονείς μου, μου είπαν ‘πρόσεξε μη μας ντροπιάσεις. Όπως και να ‘ναι, θα τον πάρεις’. Φυσικά, ήμουν τυχερή γιατί ταιριάξαμε από την αρχή. Εξάλλου, μου άρεσε. Τον είδα και είπα ‘αυτός είναι’. Τα χρόνια που πέρασαν, μας έφερναν όλο και πιο πολύ κοντά τον έναν στον άλλον. Σήμερα είμαστε πραγματικά αχώριστοι. Μακάρι να κλείσουμε τα μάτια μας μαζί. Αυτή είναι η μεγαλύτερή μας ευχή”.

Μακάβρια δήλωση σ’ ένα παραμυθένιο περιβάλλον, σε κήπο ολάνθιστο, με τα πουλιά να τιτιβίζουν στα δέντρα και το γάργαρο νερό να περνά από τον βραχόκηπο τραγουδιστά έξω από το παράθυρο της εξωτερικής κουζίνας που έχτισε με τα χέρια του ο Δημήτρης για την αγαπημένη του. “Όσο περνούν τα χρόνια δενόμαστε πιο πολύ. Αλήθεια ξέρεις γιατί χωρίζουν τόσο εύκολα τα ζευγάρια σήμερα; Πώς γίνεται, πολλές φορές, να γνωρίζονται χρόνια, να παίρνονται από έρωτα και μετά να χωρίζουν;” ρωτά η Μελπομένη, μια από τις “νύφες” που το ταξίδι της στην Αυστραλία είχε αίσιο προορισμό.

Πηγή:Νέος Κόσμος

Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για την Ημέρα της Αυστραλίας, έγιναν σε όλη τη χώρα και εκατοντάδες τελετές πολιτογράφησης Αυστραλών πολιτών.

Απ’ άκρη σ’ άκρη της Αυστραλίας γιορτάστηκε την Τρίτη, με διάφορες εκδηλώσεις, η Ημέρα της Αυστραλίας. Μία ημέρα κατά την οποία οι Αυστραλοί σε όλο τον κόσμο, εορτάζουν και τιμούν τα ιδανικά και τις αξίες που τους ενώνουν ως έθνος.

Στους εορτασμούς δεν συμμετείχαν οι Αβορίγινες, καθώς θεωρούν την επέτειο «Ημέρα Πένθους», αφού τέτοια μέρα έφτασαν οι πρώτοι άποικοι από τη Βρετανία.

Μάλιστα, οι αυτόχθονες και οι υποστηρικτές τους έκαναν και μαζικές εκδηλώσεις, όπως γράφουμε ξεχωριστά.

«Αυστραλός της Χρονιάς για το 2016» ανακηρύχθηκε ο πρώην επικεφαλής του Πεζικού, Ντέιβιντ Μόρισον, που ηγείται της εκστρατείας για την ισότητα των φύλων, αλλά και για την κατάργηση της μοναρχίας στην Αυστραλία. (Γράφουμε χωριστά και για το θέμα αυτό).

Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για την Ημέρα της Αυστραλίας, έγιναν σε όλη τη χώρα και εκατοντάδες τελετές πολιτογράφησης Αυστραλών πολιτών.

Την Τρίτη πολιτογραφήθηκαν Αυστραλοί 16.000 άτομα, από 175 διαφορετικές χώρες, ανάμεσα στις οποίες η Ελλάδα και η Κύπρος.

Είθισται, την Ημέρα της εθνικής εορτής, να αναγνωρίζονται εκείνοι οι Αυστραλοί που με το ήθος, την προσφορά και το έργο τους, αποτελούν λαμπρό παράδειγμα των αρχών και των αξιών που πρέπει να διέπουν την αυστραλιανή κοινωνία.

Φέτος τιμήθηκαν περίπου 800 Αυστραλοί με ειδικές διακρίσεις. Επιστήμονες, φιλάνθρωποι, καλλιτέχνες, αθλητές κ.ά. Ανάμεσά τους και επτά ομογενείς.

Με την ΑΟ, τιμήθηκε ο ομογενής καθηγητής, Μηνάς Θεόδωρος Κορωναίος, από τη Νέα Νότια Ουαλία, για τη διακεκριμένη προσφορά του στην Οφθαλμολογία και την έρευνα και ανάπτυξη καινοτόμων τεχνολογιών χειρουργικής. Επίσης, τιμήθηκε για τα όσα έχει κάνει υπέρ της υγείας των ματιών στην περιφερειακή Αυστραλία και τις κοινότητες των Ιθαγενών.

Ο καθηγητής Κορωναίος εξέφρασε στο ελληνικό πρόγραμμα της SBS ικανοποίηση για την διάκριση που έλαβε, παράλληλα, όμως, δήλωσε λυπημένος που δεν είναι στη ζωή οι γονείς του για να χαρούν και εκείνοι, που ήρθαν στην Αυστραλία για μια καλύτερη ζωή και για να μορφώσουν τα παιδιά του με πολλή και σκληρή δουλειά:

Με την ίδια διάκριση, AO, τιμήθηκε και ο πανεπιστημιακός George Pappas, από τη Βικτώρια, για τις υπηρεσίες του στην κοινωνία, μέσα από διάφορους ρόλους, όπως στην ανώτερη εκπαίδευση, την ιατρική έρευνα, τον τομέα των επιχειρήσεων και οργανώσεις άμυνας.

Η διάκριση AM απονεμήθηκε στον ελληνικής καταγωγής από την Κουηνσλάνδη, Dr Vlassis Pitsonis Efstathis,

για τις πολύ σημαντικές υπηρεσίες του στον ιατρικό κλάδο, υπηρετώντας μέσα από διάφορες οργανώσεις και υπηρεσίες.

Διακρίσεις δόθηκαν ακόμα στον κ. John Vrodos, από την Βόρεια Περιοχή, για τις υπηρεσίες του στην τοπική ελληνική παροικία, στον Γεράσιμο (Gerald) Nicholas Kostos, από τη Βικτώρια για τις υπηρεσίες του σε αθλητικές οργανώσεις, στον αείμνηστο Spiro John Notaras, από τη Νέα Νότια Ουαλία, για τις υπηρεσίες του στην περιφερειακή πόλη Grafton, και τον κ. Stathis Efstathis, από την Κουηνσλάνδη, για τις υπηρεσίες του στην ελληνική παροικία της Πολιτείας.

Πηγή:Νέος Κόσμος

Breeders struggle to prevent the extinction of Greece’s rarest horse

The Skyrian pony is one of the rerest horse breeds in the world. This small-bodied native Greek horse is a protected species.

It belongs to the species Equus Cabalus but because of its small size it is considered a different race designated Equus Cabalus Skyros Poni or Equus Cabalus Skyriano.

Less than 152 Skyrian horses live on Skyros island and not even two hundred can be found throughout Greece.

In ancient times, Skyrian horses were an export and lived throughout the then country’s borders.

The Skyrian horses are a particularly friendly, social, robust and intelligent breed with similar body type to that of the normal horse.

Their height, however, does not exceed the maximum of 116 cm and their hooves don’t need shoeing.

Skyrian ponies have slim, strong and wiry legs but large torsos and long, low set tails.

Some horses have a white mark on the face accentuating their dark red or chestnut hue.

Greek breeders are currently struggling to save the horse from extinction.

On a more positive note, the endangered species has found an ally on another island, in Scotland.

Veterinarian Sheilagh Brown, 54, of Overton Bush fascinated by the breed’s unique genetic makeup took over Scotland’s only herd, aspiring to increase the numbers.

“I would like to do some more detailed genetic tests and I have liaised with Greek colleagues to do this, but we have not identified a source of funding yet.”

“I am thoroughly enjoying breeding the ponies and looking after them,” Brown told Horsetalk.

The Skyrian pony arrived in Scotland in 2005, when retired vet lecturer Alec Copland, also an Exmoor pony breeder, imported five breeding animals from Corfu.

Brown went to see him in the middle of last year as she was looking to buy another Exmoor pony. He asked her if she was interested in taking over the Skyrian herd, which then stood at 14, to keep the breeding programme going. She agreed.

The numbers have since grown to 22. Some are now distributed among horse enthusiasts in southern Scotland to ease pressure on Brown’s grazing.

source:neos Kosmos

The statues of Artemis and Apollo were recovered in relatively good condition

Archaeologists excavating a Roman-era villa in Crete have uncovered two impressive, small-sized statues depicting the gods Artemis and Apollo, according to a statement by the Greek Ministry of Culture.

Found in the archaeological site of Aptera, a city in western Crete destroyed by an earthquake in the 7th century AD, the sculptures date to the first or second century AD and stand at around 21 inches in height.

The one depicting the hunting goddess Artemis is made of copper, while the other, portraying her twin brother Apollo, is carved from marble.

Once standing on an ornate base also made of copper, Artemis is wearing a short chiton, or tunic, and is ready to shoot an arrow.The statue is described as being in an excellent state of preservation.

“The preservation of the white material used for her eyes is spectacular,” the ministry said.The marble statuette of Apollo is simpler in style, but nevertheless finely carved.

Traces of red paint are still visible on the statue’s pedestal.According to the team led by archaeologist Vanna Niniou-Kindelis, director of excavations at Aptera, both sculptures were likely imported to the island in order to decorate a shrine in the luxury Roman villa in which they were found.

source:Neos Kosmos

A boat carrying Syrians attempting the short sea journey from Turkey to Greece struck rocks and capsized at dawn on Saturday, causing at least 37 people to drown, among them several babies and young children.

Images of dead children on a beach were another soul-searing reminder that Europe’s migrant crisis keeps destroying lives and families by the day.

They recalled the photo of 3-year-old Aylan Kurdi lying face down on a Turkish beach last year. His story put an intimate face on the Syrian refugee crisis for people across the world, prompting many to finally grapple with the magnitude of the suffering caused by the war in the Middle East and the treacherous journeys many risk seeking shelter in Europe.

By contrast, the heartbreaking images Saturday met a muted response, perhaps a sign that many have grown weary of the unending reports about the suffering of migrants even though the number of people dying at sea is rising.

source:stuff.co.nz