Monthly Archives: April 2016

“All is Fate” The script that respects the historical truth about the Battle of Gallipoli, seek producer in Australia and New Zealand.

All is Fate,Script by Michael Kokkinaris

A  film dedicated to ANZACS(Australian and New Zealand Army Corps)

LongLine:With the outbreak of World War One (WWI), the lives of three individuals will be changed forever. Destiny will unite these people in the way that can only be brought about by a war.

Summary 

Three lives, three stories of the turmoil that came about from World War I.

Two men had found themselves in the deadly battle of Gallipoli in 1915, a Turkish Sergeant, Imit Ifetli, a New Zealander, Major Michael Mason, along with a young Armenian woman, who was sold to brothel in Istanbul, Dylan Koç, are the heroes of a story which fate had written. The story which unfolds caused by various events and circumstances during this war, is the fascinating story of friendship, love, hatred and revenge, all which occurred in the East, during World War I

Among our heroes, there lies a demonic figure, that of a German officer, Herbert Neumann, who fate has selected to test the strength of the people in this story.

From this deadliest battle of Gallipoli, within the Turkish hammam and the brothels of Istanbul, Erzurum’s, Aleppo’s and Palestine’s  fate will continue to narrow in on the story, until fate has grated the happiness in which is written to these three individuals towards the end of the battle of WWI.

3. EXT. TURKEY. GALLIPOLI PENINSULA. CAMPA TEPE. SUNRISE.

As dawn begins to break, the grey shadows of battleships are outlined on the horizon approaching the coast.

Camera on battleship.

On deck, soldiers in full kit are in rank formation ready to go to shore. The captain and the officers on the bridge are observing the coast through binoculars.

CAPTAIN

(scanning the shore with binoculars)

As soon as the first bullet is fired, I’ll find you and crush you…

On the ship, whistles are heard and using rope ladders, the soldiers get into dinghies which are lowered on a cableway into the sea.

On the shore, in the Turkish outposts hidden in the rocks, tension prevails as the battleships approach.

The artillerymen on board check and double check the firing range of the cannons while the first dinghies full of soldiers begin to reach the coast.

Close up on the face of an officer on one of the dinghies, his eyes fixed impassively on the coast. The officer is about thirty five, with rugged facial features. On his epaulettes can be distinguished the rank of major.

And as the dinghy is approaching the shore, the camera focuses on his left hand in which he is holding a pendant. With his thumb, the officer discreetly opens the locket and reveals (close up) the face of a beautiful woman.

Flash back.

The major is tenderly holding in both hands the face of the woman in the photograph and is beseeching her.

MICHAEL

Dorothy, look at me one last time… tell me truthfully.

Do you want me to completely disappear from your life?

DOROTHY

Does it really matter what I want?

MICHAEL

That’s not an answer!

DOROTHY

                                                         What answer can I give?

That I’m in love with you?

What’s the point?

The officer closes the locket, puts on his kepi, leans on the gunwale of the dinghy and through his binoculars attempts to locate the positions of the gunmen on the coast.

The first dinghy that reaches the shore is fired upon by gunmen and many soldiers, either killed or wounded, fall into the sea.

While the soldiers are disembarking onto the shore, shots from the ships’ cannons blow up many Turkish outposts.

From the bridge of one of the battleships, the captain, while continuing to monitor the situation on the coast through binoculars, orders

CAPTAIN

Cease fire!

   God help them!

At the same time, the dinghy with the major’s men lands on shore and the major, standing upright, without showing the slightest fear of all the bullets whizzing by him, gives orders to reorganise on the ground and the machineguns that are set up on the shore force the Turks to withdraw into the surrounding highlands

17.INT.IN KERHANE (BROTHEL). EVENING.

It’s dark. Nouman and Ifetli are out on the street in front of a large single story building which occupies an entire block. (a ‘Kerhane’ a.k.a. a Brothel) which is near Buyuk Tarci.

They have just arrived.

When they enter the kerchane, Nouman and Chavuz Ifetli, are greeted by a middle-aged ‘kachpe’ (a.k.a. prostitute), who is half naked and whose make up is repulsively done.

From her behavior towards Nouman, Imit realizes that they know one another.

Shortly after, two topless prostitutes appear who then throw themselves into the arms of Neuman who is rejoiced.

Before the German passes the curtain which separates the brothel from its theater, he speaks the middle-aged ‘kachpe’:

NOUMAN

Aishe … Cavuz and protect him like your child…  

The Kachpe takes IMIT’s hand, cresses her face with it and says playfully:

KAHPE

Relax… I know just what you want!

Behind the curtain is a large hallway with many rooms. At the end of the hallway, there is a room with a lock on it. The kahpe stops, unlocks the door and says to Imit.

KAHPE (CONT’D)

Until dawn, she is all yours…

Do what you’d like, there are no boundaries!

And if happens something .., don’t worry, the German boss (effendi) pays us more than is requested.

Just lock the door when you enter…and when you leave.

Imit opens the door and enters the small room.

The room is barely lit by a large candle that is lit in the closet.

In one corner of the room there is a bed and in the other corner there is a naked girl, kneeling, positioning her body as to hide her nudity.

Imit, who has not yet adjusted to the dim light, turns to remove his overcoat when hears a muffled sob.

Puzzled, he locks the door and heads toward the girl, who stands up and begins begging him:

GIRL 

(crying)

Please Boss (Effendi), don’t hurt me!

PLEASE….

Imit, thinking that it’s his uniform which frightens her, quickly takes it off and throws it opposite the bed.

IMIT, now only wearing his undergarments, takes a step forward.

The naked girl slowly approaches him and Imit raises his arms to touch her, as tears are running down her face.

But Imit freezes. As he has now adjusted to the dimly lit room, he can see the scars on the girl’s body from being brutally whipped.

Imit, not wanting to see this, turns his back. The girl comes in front of him and falls to her knees. Sobbing, she murmurs:

GIRL

(CONT’D)

Take me … please!

Have your way with me!…..

If you open the door, I’m as good as dead! They will kill me (before my time). The Kahpe swore to me she would!

Imit, bewildered, looks around the room, while feeling sorrow and pity for the girl.

Flashback

We see Imit fooling around with a chubby shepherdess, who has pinned him up against a tree, pressing her breast against his chest, refusing to release him from her grasp.

Laughing, Imit says.

IMIT

I’ll scream!

SHEPHERDESS

In a bit!

IMIT

If tsompan-basi (the shepherd) suspects anything, he will put / (roast) you on a spit.

SHEPHERDESS

Imit darling, Tsompan-basi is sterile.

As she says this, she throws him down onto the grass, rips off all of his clothing and throws herself on top of him with her naked big breasts pressing against his chest.

END of flashback

Imit helps the girl up and hugs her, delicately and cautiously, trying to avoid her wounds. He then starts kissing her shoulder and asks.

IMIT

Where are you from?

GIRL

Nowhere, Boss (Efendi)!

IMIT

(patiently)

And where is this nowhere?

GIRL

(still sobbing)

It was a small town near Erzurum.

IMIT

How should I call you?

GIRL

Call me ‘ntitsi-kiopek’ (bitch), Boss

Imit grabs her by the shoulders and forces her to look into his eyes. He then says sternly:

IMIT

(in a stern voice)

I want to know your name! …Tell Me!

GIRL

Dylan, Boss (Effendi), which means prostitute in Armenian…

IMIT

And who brought you in the Kerhane, Dylan?

FLASHBACK

We see men in uniforms, identical to that of what Imit was wearing, riding on horseback while whipping women and children out of the village.

THE CAMERA then zooms in on Dylan

A man, dressed up as a civilian points to Dylan. Armed civilians grab Dylan and force her into an oxcart with some other girls who are all crying.

END of Flashback

While Dylan is standing there, Imit’s revolver , which is hanging nest to the closet, catches Dylan’s eye. Suddenly, she rushes over, pulls it out of its holster and gives it to Imit, who is dumbfounded. With conviction in her voice, she says:

DYLAN

(girl)

Kill me please!!!

Don’t you see how I have become?!

Imit takes the gun, throws it on the bed and embraces Dylan affectionately.

Camera follows Imit’s lips as he kisses Dylan’s wounds. She is alleviated by his touch. Shortly after, Dylan seeks Imits lips, where they start kissing passionately.

Scene ends with them being intimate.
source:http://kokkinaris-michael.blogspot.com.au

Δημοσιεύτηκε 25th January 2015 από τον χρήστη Michael Kokkinaris

This year marks 101 years since the landing of our troops at Gallipoli and 75 years since the Battle of Crete.

St Spyridon Church at Kingsford in Sydney was dedicated as a House of God by His Eminence Archbishop Stylianos and as a War Memorial church by the Governor of NSW, Sir Roden Cutler VC, AK, in 1975.

For the past 38 years we have honoured all those who fought for Australia and Greece in the Two World Wars and in other Conflicts around the world by conducting the Trisagion Service for Anzac Day.

This year’s ANZAC commemoration will be especially honoured by the participation of the Evzones from the Greek Presidential Guard in Athens.

The Evzones are in Australia, invited by the Hellenic Club in Sydney. They are coming to Spyridon Church due to the advice given by the Consul General for Greece in Sydney, Dr Stavros Kyrimis, who recognizes the importance of Anzac Day

source: BourdoPhotography

Οι Εύζωνες παρήλασαν σήμερα στην εθνική επέτειο των Αυστραλών ANZAC Day και καταχειροκροτήθηκαν

Η επέτειος των ΑΝΖΑΚs, που τιμάται σήμερα έχει πολύμεγάλη σχέση με την Ελλάδα και τον Ελληνικό. Κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, ήταν από την Λήμνο που αναχώρησαν οι Αυστραλοί και Νεοζηλανδοί στρατιώτες για την Καλλίπολη. Κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, οι ANZACs πολέμησαν και στην Ηπειρωτική Ελλάδα και στην Κρήτη. Οι επιχειρήσεις αυτές έχουν φέρει τις δύο χώρες και τους δύο λαούς πιο κοντά.

Σήμερα η πρωινή δέηση στο κενοτάφιο του Martin Place του Σύδνεϋ, σημαδεύτηκε από την παρουσία των έξι Ελλήνων Ευζώνων και του υπολοχαγού τους, που είναι αυτές τις ημέρες την πόλη.

Οι Εύζωνες έλαμψαν με την παρουσία τους και καταχειροκροτήθηκαν στη συνέχεια όταν παρήλασαν κατά μήκος της κεντρικής οδού George Street.

Χθες, Κυριακή των Βαΐων, το άγημα της Ελληνικής προεδρικής Φρουράς εκκλησιάστηκε στον ναό των Αγίων Πάντων του προαστείου Belmore, όπου τιμήθηκε και η επέτειος της ηρωικής εξόδου του Μεσολογγίου.

Οι Έλληνες Εύζωνες είναι να παρουσιαστούν σήμερα και στην διάρκεια του αγώνα ράγκμπι ανάμεσα στους Roosters και τους Dragons (στις 3 το μεσημέρι), ενώ ολοκληρώνουν την επίσκεψή τους στο Σύδνεϋ την Τετάρτη το βράδυ, οπότε και αναχωρούν για την Ελλάδα.

Πηγή:sbs.com.au

BLESSED with clear skies and an unseasonably balmy morning, Hunter people flocked to the popular seaside Anzac Day dawn service at Nobbys on Monday to mark the 101^st anniversary of the start of the Gallipoli conflict.

A crowd estimated by organisers to be up to 50,000 stood solemnly on the beach, across the sprawling lawns surrounding the stage and and silhouetted atop the Fort Scratchley hill to pay respects to men and women who have served in all theatres of war.

Standing shoulder-to-shoulder with veterans and serving personnel were families who had roused young children from their beds hours before dawn, dignitaries, schoolchildren and a number of players from the Knights and Manly-Warringah rugby league teams, who sacrificed a sleep-in ahead of their match at Hunter Stadium later in the day to attend the ceremony.

Newcastle RSL sub-branch president and master of ceremonies Ken Fayle said the unique elements of the Nobbys service, with its beach location and the firing of cannons from the fort overhead, gave it a sense of theatre and reverence that continued attract large crowds. 

“There is something about standing here, just before dawn. It’s quiet, in that minute of silence, you can hear the surf breaking – it just resonates with people,” he said. 

“It gives you a real buzz when the sun goes up to see that sea of faces. You know that all the work you have put in for 12 months has come to fruition, and to see the young people come out is just terrific.”

Rebecca Longfield, of Cessnock, who woke at 2.30am to attend the service with her extended family, including rugged-up six-month-old baby Flynn, agreed the Nobbys ceremony offered a special Anzac Day experience. 

“To have the sound of the waves in the background, and the cannons firing, it’s very realistic. You can imagine it is just like it would have been at Gallipoli,” she said.

Also among the early starters in the crowd were Sharon and Marc Lane, of Wallsend, with children Courtney, 13, and Jordan, 20, attending their first Nobbys service. Mrs Lane’s grandfather served in the Light Horse and the family makes a point of attending a dawn service together each year.

“It’s nothing to get out of bed early one day a year to remember those who made sacrifices,” Jordan said.

Knights coach Nathan Brown, who laid a wreath on behalf of the club, was clearly moved by his first Nobbys dawn service. 

“Well, it’s a great location, for starters, and the man upstairs produced some beautiful weather for us, which made it even better,” he said. 

Brown said it was a very early start on a game day for he and the players who attended, but justified by the occasion. 

“My dad is Vietnam war vet and I know how all these wars can have effects on people, but it’s a great occasion and obviously very well supported,” he said.

Also in attendance was Commander Mark Sirios, of the HMAS Newcastle, who led a contingent of about 40 of the ship’s company. He, too, found the service very moving, and was particularly impressed by the Maori translation of the Ode of Remembrance, a feature introduced last year.

“Just being by the ocean, being a Navy member, hearing the waves go by … it’s very moving,” he said.

Lord Mayor Nuatali Nelmes, who addressed the service, said Anzac Day for her evoked memories of her “pop” Ted Tillman, who served in Laos and Papua New Guinea in WWII, and her husband’s great grandfather, Arthur Reginald Nelmes, who served and died in Gallipoli.

“This Anzac centenary continues to be a time to honour the service and sacrifice of our original Anzacs and the generations of Australian servicemen and women who have defended our values and freedoms in wars, conflicts and peace operations through a century of service,” she said.

Source:theherald.com.au

A 16-year-old boy will appear in a Sydney court later today charged with planning a terrorist attack at a Sydney Anzac Day event.

Counter terrorism police arrested the teenager in his home in Auburn, in Sydney’s west, yesterday afternoon.

NSW Police Commissioner Andrew Scipione said the age of the suspect was concerning.

“Now, the age of the individual is of significant concern. Sixteen years of age. A boy,” NSW Police Commissioner Andrew Scipione told reporters this morning.

Mr Scipione said the boy had been charged with one count of acts in preparation or planning a terrorist act. The offence carries a maximum penalty of life in jail.

“Police will be alleging it was linked to the Anzac commemorations today,” he said.

The arrest was the result of an investigation by Operation Vianden officers. Police believe the boy was acting alone and the threat had been “thwarted”.

It appeared he had been radicalised online, Mr Scipione said. He was known to security services.

Officers had been monitoring the boy’s online activities and were forced to act yesterday. The 16-year-old was arrested alone on a street near his Auburn home.

“We had to do that to ensure the safety of the community. Clearly we have taken that action with community safety on the eve of the sacred day, which is Anzac Day. I want to assure the community here in NSW that our counter-terrorism capability is such that we are able to move very quickly to prevent harm and on this occasion we have done that,” Mr Scipione said.

“But the threat that was being dealt with was one that caused us to move and to move yesterday. At this stage, this particular young person has been bail refused.”

The teenager’s home was searched but Mr Scipione refused to say what was found, or what sort of attack was planned.

More details would likely emerge later today, including what Anzac Day event was targeted.

Asked if it would have been a devastating attack, he said it was difficult to know. “You don’t know what you don’t know, but what we do know is there was intent clearly where we were satisfied we needed to move and we needed to move swiftly.”

Australian Federal Police Sydney commander Chris Sheehan urged people to attend Anzac Day events today.

“I want to assure the NSW community that our counter terrorism capability is such that we were able to move quickly to prevent harm,” he said.

“Anzac Day should be observed by all in our community free from fear and I would encourage everyone to enjoy this special day.”

Despite that police weren’t leaving “anything to chance” and security at Anzac events today had been upgraded and would be noticeable.

The arrest did not deter Sydneysiders from marking the special day. Thousands attended dawn services from Palm Beach to Penrith.

At the Cenotaph at Martin Place, a third generation veteran and former Royal Australian Air Force pilot officer Gary McFarlane told The Daily Telegraph there was “a striking atmosphere”.

“My father fought in WWII and my grandfather in WWI so today is very much a family tradition.”

When the Last Post was heard many in the large crowd could be seen wiping away tears

Premier Mike Baird joined a host of dignitaries including federal deputy Opposition Leader Tanya Plibersek and Sydney Mayor Clover Moore in laying wreathes.

Across the country, crowd numbers were down compared to 2015, which was marked by massive turnouts to commemorate the 100th anniversary of the Anzac landings.

About 55,000 gathered in the chill Canberra pre-dawn at the Australian War Memorial for the national service, well down on last year’s 120,000-strong crowd.

Memorial director Brendan Nelson said Anzac Day was not about war, but about love and friendship and honouring the men and women who devote their lives to their fellow Australians.

He said it was tempting to settle for the broad brushstrokes, headlines and shallow imagery of our history.

Our comfortable lives bred easy indifference to the individual sacrifice made in our names, he said.

“102,700 Australians are named on the roll of honour. Like us each had only one life, one life to serve others and our nation. They chose us,” he said.

In Brisbane, Governor Paul de Jersey urged a 25,000-strong crowd to show sensitivity to modern-day soldiers carrying the psychological scars of service.

“We must not forget veterans whose war wounds are not readily visible,” he said.

A youth vigil, involving representatives from about a dozen groups including the Scouts, SA Surf Lifesaving and St John Ambulance, was a highlight of Adelaide’s dawn service at the city’s war memorial.

Thousands also gathered at Melbourne’s Shrine of Remembrance and the Auckland War Memorial to pay their respects.

Prime Minister Malcolm Turnbull attended a dawn service at North Bondi RSL club in Sydney and is heading to Canberra for the national Anzac Day ceremony.

Thousands of Tasmanians braved the cold to take part in Anzac Day dawn services around the state. The biggest crowds were at the Cenotaph in Hobart and at Kingston Beach, south of the city, as well as the Cenotaph in Launceston.

RSL Tasmania President Robert Dick said he was glad to see Anzac services so well attended.

“It goes to show how people are remembering those who served our country,” he said.

“It’s fantastic to see.” More than 90 towns in Tasmania are marking the 101st anniversary of the Gallipoli landing with dawn or mid-morning services.

Overseas, rain greeted Australians and New Zealanders as they trooped in to the Anzac commemoration site to camp out overnight for the service on Turkey’s Gallipoli Peninsula.

Governor-General Peter Cosgrove will attend the service at Villers-Bretonneux in France.

Source:news.com.au

Dawn services have been held around the country to mark the 101st anniversary of the Gallipoli landings by Australian and New Zealand soldiers.

Crowd numbers were down compared to 2015, which was marked by massive turnouts to commemorate the 100th anniversary of the Anzac landings.

About 55,000 gathered in the chill Canberra pre-dawn at the Australian War Memorial for the national service, well down on last year’s 120,000-strong crowd.Memorial director Brendan Nelson said Anzac Day was not about war, but about love and friendship and honouring the men and women who devote their lives to their fellow Australians.

He said it was tempting to settle for the broad brushstrokes, headlines and shallow imagery of our history.Our comfortable lives bred easy indifference to the individual sacrifice made in our names, he said.’102,700 Australians are named on the roll of honour. Like us each had only one life, one life to serve others and our nation.

They chose us,’ he said.The morning’s services were marred by news that a 16-year-old boy was charged with terror offences over an alleged Anzac Day plot in Sydney.NSW Premier Mike Baird described the arrest as disturbing, but urged people to still commemorate the day.

‘My strong encouragement is if you are intending to go (to an Anzac service), go,’ he told reporters immediately after a dawn service at Sydney’s Martin Place.Mr Baird had joined other dignitaries from Australia and New Zealand to lay wreathes during the service, where crowds were warned about how some memorials had been ‘desecrated’.

‘It’s something we should be looking at very carefully to make sure it’s something that is preserved,’ MC Lieutenant Colonel John Moore said during a pause before the formal start of the service.In some areas, developers had come in and ruined old memorials honouring the sacrifice of past soldiers, he said.In Brisbane, Governor Paul de Jersey urged a 25,000-strong crowd to show sensitivity to modern-day soldiers carrying the psychological scars of service.

‘We must not forget veterans whose war wounds are not readily visible,’ he said.A youth vigil, involving representatives from about a dozen groups including the Scouts, SA Surf Lifesaving and St John Ambulance, was a highlight of Adelaide’s dawn service at the city’s war memorial.

Thousands also gathered at Melbourne’s Shrine of Remembrance and the Auckland War Memorial to pay their respects.Prime Minister Malcolm Turnbull attended a dawn service at North Bondi RSL club in Sydney and is heading to Canberra for the national Anzac Day ceremony.

Overseas, rain greeted Australians and New Zealanders as they trooped in to the Anzac commemoration site to camp out overnight for the service on Turkey’s Gallipoli Peninsula.Governor-General Peter Cosgrove will attend the service at Villers-Bretonneux in France.

Source:skynews.com.au

Στο στόχαστρο κυρίως άτομα διαφορετικού σεξουαλικού προσανατολισμού

Κατακόρυφη αύξηση των λεκτικών και σωματικών επιθέσεων σε βάρος των ανθρώπων με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό παρατηρήθηκε το 2015, σύμφωνα με τα στοιχεία της ετήσιας έρευνας του Δικτύου Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας.

Τα 185 από τα συνολικά 273 περιστατικά που καταγράφηκαν την περσινή χρονιά από τα μέλη του Δικτύου αφορούν περιστατικά με θύματα της LGBTQ κοινότητας (Lesbian, Gay, Bisexual, Trans, Queer), τα οποία κορυφώθηκαν την περίοδο της ψήφισης του συμφώνου συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια, με επιθέσεις τόσο σε ακτιβιστές όσο και σε απλούς πολίτες.

Οι επιθέσεις που καταγράφηκαν περιλαμβάνουν σχεδόν κάθε τύπο εγκληματικής πράξης και έντασης, από πυροβολισμούς που είχαν ως αποτέλεσμα την πρόκληση σοβαρών σωματικών βλαβών και βιασμούς με στόχο την απαξίωση του θύματος και τη «διόρθωση» των σεξουαλικών προτιμήσεών του έως λεκτικές επιθέσεις, οι οποίες είναι συνηθισμένες στην ελληνική κοινωνία.

MΕΣΑ ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

«Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει στα ενδοοικογενειακά περιστατικά που συνήθως λαμβάνουν χώρα με την αποκάλυψη των σεξουαλικών προτιμήσεων ή της ταυτότητας φύλου του παιδιού στους γονείς αλλά και τα ενδοσχολικά περιστατικά», αναφέρει η έκθεση.

Είναι χαρακτηριστικό ότι σε 26 περιστατικά το θύμα είχε ηλικία από 11 έως 18 χρονών. «Και όλα αυτά είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, αφού είναι δύσκολο για τα θύματα να μιλήσουν για όσα τους έχουν συμβεί», τονίζει ο Φίλιππος Παγάνης, πρόεδρος της Colour Youth – Κοινότητας LGBTQ Νέων Αθήνας. Η πέμπτη κατά σειρά ετήσια έρευνα του Δικτύου, το οποίο δημιουργήθηκε με πρωτοβουλία της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες και της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, καταγράφει επίσης αύξηση των επιθέσεων σε βάρος προσφύγων και μεταναστών.

Όπως προκύπτει από τις συνεντεύξεις των θυμάτων, δεν έχει εκλείψει η δράση οργανωμένων ομάδων στις γειτονιές, ενώ συνεχίζονται οι λεκτικές επιθέσεις από μεμονωμένους πολίτες και οι διακρίσεις από εργοδότες. «Καταγράφεται η συνύπαρξη -εντός της ίδιας κοινωνίας- της αλληλεγγύης, που επιδεικνύει ένα μεγάλο τμήμα του πληθυσμού στο πλαίσιο της προσφυγικής κρίσης, με τη βίαιη συμπεριφορά ενός άλλου τμήματος του πληθυσμού», επισημαίνει η Τίνα Σταυρινάκη, βοηθός συντονίστρια του Δικτύου, η οποία επισήμανε ότι ακόμα και στα σημεία εισόδου και προσωρινής διαμονής προσφύγων καταγράφηκαν επτά περιστατικά σε βάρος νεοαφιχθέντων.

ΑΝΗΣΥΧΙΑ

Από την πλευρά του, ο γενικός γραμματέας Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Κωστής Παπαϊωάννου, εξέφρασε την ανησυχία ότι «στο μέλλον θα βρούμε μπροστά μας τις καθυστερήσεις των διωκτικών και δικαστικών Αρχών σε αυτό το θέμα».

Κατά τα λοιπά, όπως και τα προηγούμενα χρόνια, σημαντικός παραμένει ο αριθμός καταγεγραμμένων περιστατικών στα οποία εμπλέκονται ένστολοι, ελαφρώς μειούμενος είναι ο αριθμός των περιστατικών με θύτες δημοσίους υπαλλήλους και θύματα άτομα της LGBTQ κοινότητας, ενώ εντοπίστηκαν και τα πρώτα περιστατικά ρατσιστικής βίας κατά ανήλικων Ρομά. Τέλος, και το 2015 υπήρξε έντονη έκφραση αντισημιτισμού, με βεβηλώσεις μνημείων από νεοναζιστικές οργανώσεις.

ΤΗΝ ΒΙΑΣΑΝ ΚΑΙ Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΗΣ ΤΗΝ ΠΙΕΖΕ ΝΑ ΣΩΠΑΣΕΙ

Ένα περιστατικό αφορούσε «διορθωτικό βιασμό» λεσβίας από άνδρες. Το θύμα, σε άσχημη κατάσταση, επέστρεψε στο σπίτι του. Εκεί διηγήθηκε το γεγονός στη μητέρα της, η οποία χτύπησε το θύμα και της απέδωσε την ευθύνη του συμβάντος λόγω του σεξουαλικού προσανατολισμού της. Η μητέρα του θύματος ζήτησε να μη μάθει τίποτα ο πατέρας της και η γειτονιά για να μην «ντροπιαστούν». Επίσης της είπε πως θα το ξεπεράσει με τον καιρό και γι’ αυτό να «βάλει μυαλό», να «αλλάξει μυαλά», αλλιώς θα τη σκοτώσει για την ντροπή που πιθανά να περάσει η οικογένειά τους.

ΠΛΑΤΕΙΑ ΒΙΚΤΩΡΙΑΣ: ΕΒΑΛΑΝ ΦΩΤΙΑ ΣΕ ΣΚΗΝΗ ΑΛΛΟΔΑΠΟΥ

Το θύμα διέμενε σε σκηνή στην πλατεία Βικτωρίας, περίπου το τελευταίο δεκαήμερο του Δεκεμβρίου. Ομάδα Ελλήνων πήγε στην πλατεία και άρχισε να φωνάζει κατά των ανθρώπων που είχαν κατασκηνώσει στην πλατεία για να φύγουν και να αδειάσουν την περιοχή. Σύμφωνα με το θύμα, ενώ φώναζαν και έσπρωχναν τους άλλους, στοχοποίησαν και έβαλαν φωτιά στη σκηνή του. Η σκηνή έπεσε πάνω του και υπέστη εγκαύματα δευτέρου βαθμού στο δεξιό μέρος του σώματός του. Δεν έλαβε θεραπεία για τα εγκαύματα και σύμφωνα με τον γιατρό της Praksis στην Ειδομένη μολύνθηκαν, οπότε χρειάστηκε αντιβιοτικά. Το θύμα μοιάζει πολύ ευάλωτο και δυσκολεύεται να δείξει εμπιστοσύνη σε οποιονδήποτε.

*Από το «Έθνος».

Ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Barak Obama, και η πρώην γενική κυβερνήτης της Αυστραλίας, Quentin Bryce, έχουν ένα κοινό: Έχουν στην συλλογή τους σκαλιστά αυγά των αυστραλιανών πτηνών emu φιλοτεχνημένα από έναν Έλληνα.

Δεν είναι οι μόνοι. Πολλοί άνθρωποι και πολλές διασημότητες έχουν αυγά που σκάλισε ο συμπάροικος Σταύρος Μαργαρίτης, ο οποίος, όμως, έχει χαρακτηριστεί «μοναδικός» από τους Αυστραλούς. 

Η ζωή του “unique” man -όπως έγινε γνωστός μέσα από το βιβλίο του συγγραφέα, Kevin Hallewell, στο βιβλίο με τον τίτλο «Stavros – A Unique Man»-, όχι μόνο έχει καταγραφεί μα έχει γίνει βίντεο και τραγούδι στην Αυστραλία.

Και τι δεν έχει κάνει στη ζωή του ο Σταύρος Μαργαρίτης! Μεταξύ άλλων, υπήρξε πυγμάχος, παίκτης ράγκμπι, αλλά και φονέας καγκουρό!

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα απ’ την αρχή σε μια «κατάθεση» του ίδιου στο «Νέο Κόσμο», όπου λέει:

«Έτυχε να γεννηθώ το 1937 μέσα στη φοβερή και δύσκολη εποχή του Β’ Παγκοσμίου και Εμφυλίου πολέμου, «την εποχή του ξυπόλητου τάγματος», που αν δεν καταφεύγαμε να γλυτώσουμε στα μακρινά και απάτητα μέρη στα βουνά, στα βράχια και τις σπηλιές, θα μας σκότωναν ή θα πεθαίναμε από την πείνα.

Από το 1937 που γεννήθηκα έως το 1953, πριν μεταναστεύσω στην Αυστραλία, όλα μου τα χρόνια τα πέρασα έξω στην ύπαιθρο, στη φύση και, σύμφωνα με τις συμβουλές του παππού μου, ο οποίος με έμαθε τα λίγα κολλυβογράμματα, λέγοντάς μου μυθιστορήματα και ιστορίες από τις περιπέτειες του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Την εποχή του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1943, είχαν καεί όλα τα σπίτια του χωριού μου από τους Ιταλούς κατακτητές. Θυμάμαι που όλοι μας τρέχαμε να γλυτώσουμε στα απάτητα μέρη των βουνών, μέσα στις σπηλιές και, ευτυχώς, επιβιώσαμε από την κτηνοτροφία. Ήμουν τυχερός που μεγάλωσα δίπλα στον σοφό παππού μου παρέα με τη φύση και μακριά από σχολεία, από την πόλη και την πολυκοσμία. Ο παππούς μου μού έμαθε τους τρόπους και τα μυστικά για το πώς να ζω μέσα στη φύση με όλες τις δυσκολίες της και τα λίγα φτωχά γράμματα. Μου διηγιόταν τις περιπέτειές του και τις ιστορίες που βίωσε στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και αυτά όλα τα «τύπωνα» μες στο μυαλό μου.

Εγώ και ο παππούς μου το καλοκαίρι ζούσαμε στα βουνά της Βουνιχώρας και τον χειμώνα ξεχειμωνιάζαμε με τα πρόβατα κάτω στις όμορφες και γραφικές παραλίες του Γαλαξιδίου του Νομού Φωκίδας».

Ο Σταύρος Μαργαρίτης, λοιπόν, γεννημένος σε ένα ορεινό χωριουδάκι της Φωκίδας, τη Βουνιχώρα, λίγα χιλιόμετρα έξω από το Γαλαξίδι, το 1937 μετανάστευσε λόγω ανέχειας στην Αυστραλία μόλις σε ηλικία 16 χρόνων. 

Αφηγείται, πάλι, ο ίδιος:

«Δίχως, λοιπόν, σχολική μόρφωση και μακριά από την πολυκοσμία, το Δεκέμβριο του 1953 η τύχη μου με οδήγησε και βρέθηκα στην άλλη άκρη του κόσμου, την Αυστραλία, στο απόμακρο χωριό Saint George του Queensland, όπου έζησα το περισσότερο διάβα της ζωής μου, μόνος μέσα στη φύση».

Και, όντως, μετά από 30 μέρες ταξιδιού φτάνει στο Saint George μια πόλη κοντά στο Queensland όπου εκεί διέμενε ένας θείος του ιδιοκτήτης κάποιου καφέ. Ο Σταύρος δούλεψε πολύ σκληρά, έκανε πολλές και διαφορετικές δουλειές και με πολύ χαμηλό μισθό. Δούλεψε ως ξυλουργός, σερβιτόρος, διετέλεσε παίκτης του rugby αλλά και πυγμάχος. Στην τελευταία του δουλειά ως κουρέας, συνδύασε και το κυνήγι των καγκουρό, Την ημέρα ήταν ένας απλός κουρέας και τα βράδια κυνηγούσε καγκουρό. Υπήρξε τόσο επιδέξιος κυνηγός που στο ενεργητικό του μετρά πάνω από 1.000.000 καγκουρό».

Αφήνουμε πάλι τον ίδιο, με δικά του λόγια, να μας αφηγηθεί τη ζωή του στην Αυστραλία:

«Αναγκάστηκα να επιζήσω και να βγάλω το ψωμί ως κυνηγός, κυνηγώντας καγκουρό, αγριογούρουνα, κουνέλια, άγρια σκυλιά dingo. Και όλα αυτά για το δέρμα και το κρέας τους. Συνέχισα μετά με το εμπόριο πουλώντας κρέατα, δέρματα, γούνες, χρυσαφικά και ό,τι άλλο μου τύχαινε στο διάβα της ζωής μου. Γνώρισα πολλούς ανθρώπους όλων των φυλών του κόσμου ως κυνηγός και έμπορος και συνεργάστηκα με πολλούς επιχειρηματίες και εργάτες.

Με την πάροδο των ετών, κατέληξα τα τελευταία χρόνια να ασχοληθώ με το πολυαγαπημένο μου χόμπι του σκαλίσματος αυγών του πουλιού emu, που είναι σήμερα το μοναδικό άγνωστο στολίδι του κόσμου. Σήμερα διατηρώ μια Gallery (έκθεση) σκαλισμένων αυγών, στο Saint George, όπου προσέρχεται και την επισκέπτεται πολύς κόσμος απ’ όλα τα μέρη της Αυστραλίας και από όλα τα μέρη του κόσμου. Είμαι πολύ υπερήφανος γι’ αυτές τις δημιουργίες μου, οι οποίες αποτελούν το μοναδικό φαινόμενο σε όλο τον κόσμο και τα έργα μου κοσμούν πολλές συλλογές διάσημων ανθρώπων».

Ο κ. Σταύρος Μαργαρίτης είναι παντρεμένος και έχει δυο κόρες. Παρ’ όλη την επιχειρηματική του δραστηριότητα στη δεύτερη πατρίδα του, ποτέ δεν ξέχασε τη μητέρα πατρίδα, την Ελλάδα. Μόλις άρχισε να κερδίζει αρκετά χρήματα, ξεκίνησε τα ταξίδια του στην Ελλάδα. Εκεί συνειδητοποίησε πόσο του έχει λείψει τόσο η πατρίδα όσο κι η οικογένειά του. 

Μάλιστα στο χωριό του εγκατέστησε και ένα λυόμενο σπίτι από την… Αυστραλία!

ΤΑ ΕΡΓΑ ΤΟΥ

Ο κύριος Σταύρος έχει καταφέρει να εξελίξει τα αυγά του πουλιού emu, που έχει πολλά κοινά με τη στρουθοκάμηλο, σε έργα υψηλής τέχνης. 

Τα εξαιρετικά και μοναδικά έργα τέχνης του με την απίστευτη τεχνοτροπία, έχουν εκτεθεί σε φημισμένες γκαλερί σε όλο τον κόσμο. Αξίζει να επισημανθεί ότι όλοι οι τουριστικοί οδηγοί στην Αυστραλία αναφέρονται στο μουσείο ως ένα από τα σπουδαιότερα αξιοθέατα της περιοχής. 

Το βαθυπράσινο αυγό του emu έχει ύψος 15 εκατοστά και περιφέρεια 33 εκ. και μετατρέπεται από τον κυρ-Σταύρο σε έργο τέχνης με το σκάλισμα γεωμετρικών σχημάτων και παραστάσεων.

Όπως λέει, σκαλίζοντας προοδευτικά το αυγό αποκαλύπτονται 8-10 αποχρώσεις».

Πηγή:Νέος Κόσμος

Το Ελληνικό Παράρτημα RSL καλεί τα μέλη του να λάβουν μέρος στην παρέλαση του Anzac Day

Το Ελληνικό Παράρτημα RSL καλεί τα μέλη του να λάβουν μέρος στην παρέλαση του Anzac Day στο κέντρο της Μελβούρνης.

Τα μέλη θα συγκεντρωθούν στο Princess Walk (δίπλα από το Federation Square, Swanston Street) στις 12 το μεσημέρι και στις 12.20 θα ξεκινήσει η παρέλαση προς το Shrine of Remembrance.

Υπενθυμίζεται ότι στις 25 του Απρίλη, γιορτάζεται η επέτειος της απόβασης των Αυστραλών και Νεοζηλανδών στρατιωτών και της μάχης που ακολούθησε, στην Καλλίπολη, το 1915. Αρχικά, ονομαζόταν Μέρα της Μνημοσύνης, αλλά επικράτησε η γενική ονομασία ANZAC, που αφορά το εκστρατευτικό σώμα της Αυστραλίας και της Ν. Ζηλανδίας…

Κάθε χρόνο με ευκαιρία αυτής της επετείου γίνεται και μια αποτίμηση για την ιστορική και γεωπολιτική σημασία της Λήμνου, τόσο σε σχέση με τους ισχυρούς δεσμούς της με την δύναμη των Αυστραλών και Νεοζηλανδών (ANZAC, ονομασία που διατηρούν μέχρι και σήμερα) όσο και σαν τοποθεσία στην οποία άφησε ανεξίτηλο ιστορικό αποτύπωμα ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος.

Το κοιμητήριο των εκατοντάδων Αυστραλών και Νεοζηλανδών στρατιωτών, που έχασαν τη ζωή τους τότε, ήταν πρώην στρατόπεδο εκπαίδευσης και ο χώρος όπου στεγάστηκε το 3ο Γενικό Νοσοκομείο των αυστραλιανών δυνάμεων (το κύριο κέντρο περίθαλψης των τραυματιών). Η Λήμνος θα γίνει ένας διαχρονικός χώρος όπου η ανθεκτικότητα, η πάλη, και ακόμη και η αγάπη, θα ξετυλίξουν σε μια τόσο ταραγμένη περίοδο της παγκόσμιας ιστορίας.

Πάνω από 50.000 στρατιώτες της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας πολέμησαν κατά τη διάρκεια της εκστρατείας της Καλλίπολης (1915), μια συμμαχική εκστρατεία με στόχο να κατακτήσει την χερσόνησο της Καλλίπολης για να μπορέσουν οι συμμαχικές ναυτικές δυνάμεις να έχουν πρόσβαση στα Δαρδανέλια. Κεντρικός στόχος τους ήταν να καταλάβουν την Κωνσταντινούπολη, την πρωτεύουσα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που ήταν σύμμαχος της Γερμανίας.

Η εκστρατεία στην Καλλίπολη κράτησε οκτώ μήνες στη διάρκεια των οποίων τα στρατεύματα των ANZAC αντιμετώπισαν την αντίσταση των Οθωμανών. Οι συμμαχικές δυνάμεις απομακρύνθηκαν στο τέλος του 1915. Και οι δύο πλευρές υπέστησαν απώλειες και σκληρές κακουχίες, με πάνω από οκτώ χιλιάδες Αυστραλούς στρατιώτες να χάνουν τη ζωή τους και άλλους δέκα εννέα χιλιάδες τραυματίες. 

Λόγω της γεωγραφικής της θέσης, απέναντι από τις ακτές της Καλλίπολης, η Λήμνος θα χρησίμευσε ως σημείο για την αποβίβαση, την ανάπαυση, τον ανεφοδιασμό και την ιατρική περίθαλψη των χιλιάδων στρατιωτών της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας, με τις εκατοντάδες των Αυστραλών νοσοκόμων που στάλθηκαν να παρέχουν φροντίδα στα στρατεύματα.

Η απόσταση περίπου 80 χιλιομέτρων από τις ακτές της Καλλίπολης, έκανε τη Λήμνο προνομιακή για προσγείωση, ανεφοδιασμό και ανάπαυση: όλοι οι Αυστραλοί στρατιώτες πέρασαν από τη Λήμνο, για να ασκηθούν σε εκφορτώσεις και να αναπαυθούν ή να λάβουν θεραπεία στον ιατρικό καταυλισμό που είχε στηθεί στο νησί. Το λιμάνι της Λήμνου ήταν ένα σημείο αφετηρίας για όλες τις ναυτικές και υποβρύχιες αποστολές στην Καλλίπολη.

Μόνο τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο του 1915, το αυστραλιανό ιατρικό στρατόπεδο που ιδρύθηκε στη Λήμνο φιλοξένησε σχεδόν 100.000 τραυματίες στρατιώτες. Πάνω από διακόσιες Αυστραλές νοσοκόμες άσκησαν τα καθήκοντά τους στο νησί. Μία από αυτές, η Clarice Daley, παντρεύτηκε τον λοχία Ernest Lawrence στα δυτικά του στρατοπέδου του Μούδρου, τον Οκτώβριο του 1915. Το γεγονός του γάμου τους έστειλε μια αχτίδα φωτός στις χιλιάδες των στρατιωτών που είχαν χάσει τους συναδέλφους τους ή που είχαν τραυματιστεί οι ίδιοι στον πόλεμο.

Ως αποτέλεσμα του ρόλου της στην εκστρατεία της Καλλίπολης, η Λήμνος έλαβε εύσημα των επιφανών προσώπων της Αυστραλίας, όπως ο Albert Jacka και οι στρατηγοί Birdwood και Monash. Τα δύο μεγάλα νεκροταφεία της Κοινοπολιτείας βρίσκονται στη Λήμνο, στις περιοχές Μούδρου και Πορτιανού αντίστοιχα.

Η σύνδεση του νησιού με το σώμα των ANZAC έχει ως αποτέλεσμα να διατηρείται μέχρι σήμερα μια ισχυρή σχέση με την Αυστραλία.

Πηγή:Νέος Κόσμος