Είναι άδικο, όμως, να κατηγορούνται όλοι και με «ισοπεδωτικό» τρόπο
Συχνά-πυκνά τον τελευταίο καιρό σε κάποιες ενημερωτικές ιστοσελίδες στην Ελλάδα, δημοσιεύονται καταγγελίες που κάθε άλλο παρά κολακευτικές είναι για ομογενείς επιχειρηματίες της Μελβούρνης.
Οι καταγγελίες γίνονται (ανώνυμα πάντα) από νεοφερμένους Έλληνες που υποστηρίζουν ότι πέφτουν θύματα άγριας εκμετάλλευσης.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κάποιες από τις καταγγελίες ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.
Αποτελούν, όμως, την εξαίρεση και όχι τον κανόνα.
Μια τέτοια καταγγελία που δημοσιεύθηκε πρόσφατα και αναπαράχθηκε πολλές φορές στο διαδίκτυο, είναι και αυτή που (ανα)δημοσιεύουμε πιο κάτω. Την αναδημοσιεύουμε γιατί ξέρουμε ότι μέρος των καταγγελιών αντιπροσωπεύουν την θλιβερή πραγματικότητα.
Οι συμπάροικοι αυτοί, που εκμεταλλεύονται νεοφερμένους, αποτελούν μια μικρή μειοψηφία.
Η συντριπτική πλειοψηφία τους αγκαλιάζει με ειλικρινές ενδιαφέρον και αγάπη. Διαβάστε, όμως, την καταγγελία και, όπως πάντα, οι στήλες αλληλογραφίας του «Νέου Κόσμου», είναι πάντα ανοικτές σε διάλογο…
«Οι Έλληνες εργοδότες στην Αυστραλία, κυρίως οι ιδιοκτήτες καταστημάτων εστίασης, συμπεριφέρονται στους συμπατριώτες τους, χειρότερα και από τους Έλληνες… της Ελλάδας. Ας ξεκινήσουμε, όμως, με τα βασικά, προκειμένου να αντιληφθείς, από πού αντλούν τα πατήματά τους. Κατ’ αρχήν, είναι πολύ δύσκολο να μεταναστεύσεις και να δουλέψεις στην Αυστραλία. Πολύ δύσκολο.
Στην Αυστραλία, το κράτος λειτουργεί με όλη τη σημασία της έννοιας. Υπάρχουν νόμοι και κανόνες που πρέπει να τηρηθούν, αλλιώς δεν θα καταφέρεις τίποτα απολύτως. Αυτό που κάνουν οι περισσότεροι -και το έκανα και εγώ-, είναι να επισκεφθείς τη χώρα ως φοιτητής, να σου «βγάλουν» δηλαδή μια student visa και να παρακολουθήσεις τα μαθήματα της σχολής που επιθυμείς. Κάπου εδώ, όμως, ξεκινούν και τα προβλήματα. Ο νόμος ορίζει, ότι ως φοιτητής δικαιούσαι να δουλέψεις μόλις… 20 ώρες την εβδομάδα. Με 20 ώρες την εβδομάδα, όμως, δεν «βγαίνεις» με τίποτα. Η ζωή εδώ είναι πολύ ακριβή.
Όταν εργάζεσαι ως φοιτητής, δικαιούσαι τον κατώτατο μισθό, που είναι 18 δολάρια Αυστραλίας την ώρα. Αν πιάσεις δουλειά αλλού, τα χρήματα που θα εισπράττεις, θα είναι αναγκαστικά «μαύρα». Αν σε πιάσει, όμως, το κράτος να εργάζεσαι παρανόμως, σε στέλνει με τη «μία» στο αεροδρόμιο και φεύγεις πίσω σπίτι σου ή όπου αλλού θες να πας. Ο ιδιοκτήτης πληρώνει μόνο ένα πρόστιμο. Είναι πολύ σπάνιο να βρεις έναν Αυστραλό εργοδότη, που θα το κάνει αυτό. Να απασχολεί κάποιον με «μαύρα». Σε αντίθεση με τους Έλληνες εργοδότες, οι οποίοι επιδίδονται «αβέρτα» στο σπορ. «Προσλαμβάνουν» συμπατριώτες τους, για να «εξυπηρετηθούν» και οι δύο πλευρές. Να βγάλει δηλαδή ο άλλος το έξτρα χαρτζιλίκι για να ζήσει και ο επιχειρηματίας να έχει στη δούλεψή του «αόρατους» εργαζόμενους που θα του κοστίζουν πολύ λιγότερο» δηλώνει στο bangladeshnews. gr, Έλληνας chef της Μελβούρνης…
«Για να παραμείνεις, όμως, στην Αυστραλία, πρέπει να βρεις κάποιον πρόθυμο εργοδότη να σου προσφέρει sponshorship. Σκέψου το σαν μια μόνιμη άδεια εργασίας, η οποία, όμως, συνοδεύεται και από κάποιες προϋποθέσεις. Τα χρήματα που πρέπει να σου δώσει ανέρχονται στα 56.000 δολάρια τον χρόνο. Είναι πολύ σπάνιο να σου προσφέρει Έλληνας εργοδότης sponsorship. Αυτό το κάνουν μόνο οι Αυστραλοί εργοδότες.
Προσωπικά, ήμουν πολύ τυχερός, καθώς βρήκα Έλληνα επιχειρηματία που μου το πρόσφερε. Σε περίπτωση που λήξει η student visa και δεν έχεις βρει sponshorship, πρέπει να σπουδάσεις ξανά. Γνωρίζω παιδιά που είναι φοιτητές… πέντε χρόνια. Το κράτος, το βολεύει πολύ αυτή η κατάσταση, γιατί βγάζει «τρελά» χρήματα από τις σχολές.
Τι συμβαίνει τώρα στα ελληνικά καταστήματα εστίασης, και ειδικά στην περιοχή του Oakleigh, που είναι μια ελληνική παροικία, στην οποία δραστηριοποιούνται πολλοί Έλληνες επιχειρηματίες; Όλα σχεδόν τα μαγαζιά είναι φαγάδικα. Μιλάμε για πολύ χρήμα. Πολύς κόσμος. Δούλεψα εκεί και ξέρω τι λέω. Άκου: Ενώ ο μισθός, όπως σου είπα, είναι 18 δολάρια την ώρα, οι Έλληνες εργοδότες προσφέρουν 15, 14, ακόμη και 12 δολάρια την ώρα. Δουλεύεις μόνο όταν έχει δουλειά και βεβαίως πληρώνεσαι μόνο για τις ώρες εκείνες. Μπορεί δηλαδή να πας στις 10:00 το πρωί, να δουλέψεις μέχρι τις 14:00, και μετά, επειδή δεν θα έχει δουλειά, να σου πει «φύγε, κάνε καμιά βόλτα και έλα αργότερα να δουλέψεις». Σε κρατά «όμηρο».
Εννοείται ότι ο εργοδότης που σε απασχολεί με «μαύρα», δεν πληρώνει ούτε το superannuation που οφείλει απέναντι στο κράτος. Για λόγους ευκολίας, ας το χαρακτηρίσουμε ως τις… εργοδοτικές του εισφορές. Στην Αυστραλία, είναι υποχρεωμένος να καταβάλλει στον αντίστοιχο κρατικό φορέα, τα χρήματα της ασφάλισης του εργαζόμενου. Δεν το κάνει. Επομένως, εσύ φαίνεσαι σαν να δούλεψες 20 ώρες, ενώ στην πραγματικότητα εργάστηκες… 80.
Προσέξτε κάτι: Οι δηλωμένες ώρες αφορούν αυτούς που σπουδάζουν κάτι σχετικό με την εστίαση. Αν είσαι π.χ. οικονομολόγος, δουλεύεις εξ ολοκλήρου «μαύρα». Έτσι και αλλιώς, σε περιμένει άλλη δουλειά. Η ανασφάλιστη εργασία «πιάνει» τους συμπατριώτες του, Ιταλούς, Ρώσους, κτλ. Και αν εσύ δεν θέλεις να δουλέψεις για τόσα λίγα χρήματα, σου λέει «φύγε, περιμένουν και άλλοι».
«Δεν πληρώνουν, επίσης, γιορτές, αργίες, Σαββατοκύριακα και άδειες. Όσον αφορά τη συμπεριφορά τους απέναντι στους Έλληνες, είναι τραγική. Τραγική. Έχω εργαστεί σε μαγαζί, στο οποίο η ιδιοκτήτρια μας φώναζε «πεινασμένους», «ήρθατε εδώ για να φάτε ένα κομμάτι ψωμί» και άλλα πολλά τέτοια. Η στάση τους απέναντί μας είναι θλιβερή.
Πρόσφατα, Έλληνας εργοδότης χτύπησε ένα νέο παιδί που δούλευε σε αυτόν. Το παλικάρι, αναγκάστηκε να φωνάξει την Αστυνομία.
Πιστεύω ότι μας φθονούν, γιατί τα περισσότερα παιδιά που έρχονται εδώ είναι μορφωμένα. Θυμάμαι, δούλευα στο Oakleigh όταν εμφανίστηκε ένας γέρος, ο οποίος μας αποκάλεσε… «Αλβανούς της Αυστραλίας». Ήταν μεγάλος και δεν ήθελα να μαλώσω μαζί του. Του είπα μόνο, ότι δεν δέχομαι παρατηρήσεις από κάποιον που μένει τόσα χρόνια στην Αυστραλία και ακόμη δεν έχει μάθει να μιλά… Αγγλικά.
Άλλο και αυτό. Τόσα χρόνια στην Αυστραλία και ακόμη δεν έχουν μάθει τη γλώσσα.
Μιας που αναφέρθηκα ξανά στο Oakleigh, να σου πω, προκειμένου να σου αποδείξω τι αρχιαπατεώνες είναι οι Έλληνες, ότι εργαζόμουν σε εστιατόριο της περιοχής. Ήμασταν επτά μάγειροι, οι τέσσεριες δεν φαίνονταν «πουθενά», και αυτός παρουσίαζε μόνο τους τρεις υπαλλήλους με τις 20 ώρες εργασίας που αντιστοιχούσαν στον καθένα. Άρα, 60 ώρες την εβδομάδα και «καθάριζε». Ξέρεις πόσες ώρες δούλευα μόνο εγώ; 80!… Αν πας εκεί και μπεις σε ένα μαγαζί, θα αντικρίσεις δεκάδες εργαζόμενους. Δηλωμένοι, θα είναι μόνο μια «χούφτα». Κάποτε, έγραψε κάποιος ένα άρθρο για τις άσχημες συνθήκες που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες εργαζόμενοι από τους συμπατριώτες τους στη Γερμανία, και η γυναίκα ενός επιχειρηματία σχολίασε «σαν δεν ντρέπονται οι αισχροί, να κάνουν τέτοια πράγματα». Γέλασα και της είπα, πώς είναι δυνατόν να μιλάει εκείνη, όταν κάνει τα ίδια και χειρότερα. Απίστευτη υποκρισία… ».
… «Να σου πω κάτι ακόμη για τους Έλληνες της Αυστραλίας; Το μόνο που παραδέχομαι είναι ότι δούλεψαν πολύ σκληρά όταν ήρθαν εδώ. Σαν τα σκυλιά. Σε αυτό, τους βγάζω το καπέλο. Υπάρxει μια μερίδα νομοταγών πολιτών. Που δεν παρανομούν. Που νοιάζονται για τους συμπατριώτες τους. Τους βοηθούν. Από την άλλη, όμως, υπάρχουν και αυτοί που λειτουργούν ως μέγιστοι φοροφυγάδες, κλέβουν το κράτος αβέρτα. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι τα λεφτά. Λεφτά, λεφτά, λεφτά… Θα πουλούσαν και την μάνα τους στο διάολο για να κερδίσουν περισσότερα.
Και, προσέξτε, τα χρήματα που βγάζουν δεν τα ξοδεύουν, τα βάζουν όλα στην τράπεζα. Αυτός είναι ο μεγάλος τους καημός. Ποιος έχει τα περισσότερα χρήματα στην τράπεζα. Γνωρίζω ανθρώπους, επιχειρηματίες, με πολλά λεφτά στην άκρη, που παίρνουν σύνταξη και πάνε να δουλέψουν… ως καθαριστές για να βγάλουν παραπάνω… Απίστευτες καταστάσεις.
Όσον αφορά την επιδειξιομανία τους, την εξάρτησή τους από το αλκοόλ, τα ναρκωτικά, τους ξυλοδαρμούς των γυναικών τους, τα καζίνο και τον ιππόδρομο, θα στα πω άλλη φορά. Ο μύθος τους καταρρέει… ».
Πηγή:Νέος Κόσμος
STUDIO 3 NEWCASTLE AUSTRALIA 