Έκθεση για τα 150 χρόνια από τη γέννηση του Ελευθέριου Βενιζέλου

Οι κ. Καραπιδάκη και Καρασπήλιου

Το πολύ ενδιαφέρον αυτό υλικό παρουσιάζεται με αφορμή τα 150 χρόνια από τη γέννηση του μεγάλου Έλληνα πολιτικού σε έκθεση που οργανώνει το Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών με τίτλο «Ετόλμησα να υμνήσω…» σε επιμέλεια της Ιστορικού Τέχνης του Κέντρου Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών, Λουίζας Καραπιδάκη, η οποία θα διαρκέσει έως τέλος Ιανουαρίου.

Μιλώντας αποκλειστικά στο «Νέο Κόσμο», η Λουίζα Καραπιδάκη τόνισε ότι χαίρομαι που μοιράζω τις απόψεις μου για τον μεγάλο Έλληνα πολιτικό, ο οποίος ανήκει σε όλο τον Ελληνισμό όπου Γης, στη μεγαλύτερης κυκλοφορίας ομογενειακή εφημερίδα της Αυστραλίας.

Ο «Νέος Κόσμος» με βοηθά να γίνει διάχυτη η δραστηριότητα μας στους Δελφούς με αυτή την ιστορική έκθεση, η οποία έχει μια ιδιαιτερότητα. Αναφέρεται σε μια άλλη πλευρά, αυτή του απέραντου θαυμασμού που είχε εισπράξει ο Ελευθέριος Βενιζέλος και της καθημερινής λατρείας από τον Ελληνικό λαό εκείνης της δύσκολης εποχής. Σταθήκαμε σε εκθέματα τα οποία δείχνουν πως ο απλός άνθρωπος της εποχής εκείνης έβλεπε και λάτρευε τον Βενιζέλο. Παρουσιάζουμε σπάνιο ανέκδοτο υλικό όπως επιστολές, ποιήματα, μετάλλια, αντικείμενα καθημερινής χρήσης, κοσμήματα, κεντήματα, ενθυμήματα, εργόχειρα, φωτογραφίες χαρακτικά και σύγχρονα έργα τέχνης. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος εμφανίζεται ως «Ζευς Ελευθέριος», ως νέος Οδυσσέας, ως Ηνίοχος- Ήλιος, ως Ηρακλής και Λεωνίδας και ως λαϊκός ήρωας, φουστανελάς. Πίσω από αυτά τα σπάνια εκθέματα λατρείας καθημερινής χρήσης κρύβεται ο πόθος και η θυσία του Έλληνα για μια νέα μεγάλη Πατρίδα, για μια νέα μεγάλη Ελλάδα, η οποία θα μπορούσε να συγκροτήσει μια άλλη πραγματικότητα, αυτή της μεγάλης Ελλάδας. Και σήμερα είναι επίκαιρη και διαχρονική η πολιτική δράση του μοναδικού Έλληνα πολιτικού, παρά που τότε υπήρχε μια άλλη πραγματικότητα. Τι έκανε και τον ξεχωρίζει τόσο πολύ? Ο Βενιζέλος ενίσχυσε την ταυτότητα του Ελληνικού λαού και έδωσε άλλη πνοή στη ζωή όλων των Ελλήνων. Για αυτό, παρουσιάζεται στους Δελφούς ανέκδοτο, χειρόγραφο και έντυπο, υλικό, στο οποίο ο Ελευθέριος Βενιζέλος αναφέρεται ως ο «Μέγιστος των Ελλήνων», «Γίγας», «Πολυμήχανος», «Ο Προστάτης του Γένους μας», ο «Πανελλήνιος Πόθος», «Θρίαμβος του Ελληνισμού», «Ο Θεοπρόβλητος αρχηγός» , «Τρισμέγιστος Εθνάρχης», «Ο Λατρευτός» κ.ά. Η έκθεση δεν έχει στοιχεία προπαγάνδας, ούτε υποστηρίζει κανένα κόμμα, απλώς δείχνει τεκμηριωμένα την ιστορική αλήθεια ενός μεγάλου πολιτικού ηγέτη, που έδωσε την χαμένη ταυτότητα στον λαό του, είναι μια μεγάλη μορφή που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί απο κανέναν. Καταλήγοντας η κ. Καραπιδάκη υπογράμμισε ότι τα εκθέματα προέρχονται από τα Γενικά Αρχεία του Κράτους, το Ίδρυμα Ελευθερίου Βενιζέλου, τη συλλογή Νικήτα και Ευαγγελίας Σταυρινάκη, την Συλλογή της Alpha Bank, από τη Βιβλιοθήκη της Βουλής καθώς και από διάφορες ιδιωτικές συλλογές και Μουσεία της Κρήτης, της Αθήνας κ.α. Τέλος, η έκθεση θα ταξιδέψει σε όλη την Ελλάδα, ίσως και στο εξωτερικό, στις Εστίες του Ελληνισμού.

ΑΣ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΤΗ ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΕΛ. ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ

Πρόκειται για τον μεγαλύτερο πολιτικό της νεότερης Ελλάδας, που συνέδεσε το όνομά του με το όραμα της Μεγάλης Ελλάδας. Δέσποσε στην πολιτική ζωή της χώρας από το 1910 έως το 1936. Η πολιτική του δράση προκάλεσε εντονότατα πάθη για πολλά χρόνια και αποτυπώνονται στις έννοιες «Βενιζελισμός» και «Αντιβενιζελισμός». Διετέλεσε επτά φορές πρωθυπουργός της Ελλάδας, συνολικά επί δώδεκα χρόνια και πέντε μήνες.

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος γεννήθηκε στις 23 Αυγούστου (11 Αυγούστου με το παλαιό ημερολόγιο) του 1864 στις Μουρνιές Χανίων και ήταν το πέμπτο παιδί του εμπόρου Κυριάκου Βενιζέλου και της Στυλιανής Πλουμιδάκη. Η οικογένειά του αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Κρήτη το 1866, επειδή είχε αναμιχθεί στην επανάσταση εναντίον των Τούρκων. Έτσι, ο μικρός Ελευθέριος αναγκάστηκε να μάθει τα πρώτα του γράμματα στη Σύρο, όπου κατέφυγε η οικογένειά του. Τις γυμνασιακές του σπουδές τελείωσε στην Αθήνα και στα Χανιά, όπου επέστρεψε μετά την επανάσταση. Ο πατέρας του ήθελε να τον κάνει έμπορο, αλλά το νεαρό παιδί ήθελε να διευρύνει τους ορίζοντές του και προτίμησε να σπουδάσει νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Το 1886 αναγορεύτηκε σε διδάκτορα Νομικής με βαθμό άριστα και αμέσως επέστρεψε στα Χανιά, όπου άρχισε να δικηγορεί και να αναμιγνύεται στην τοπική πολιτική.

Στη Βουλή της Κρήτης, όπου τον έστελνε τακτικά από το 1887 ως αντιπρόσωπό του ο λαός των Χανίων, διακρίθηκε για τη ρητορική του ευγλωττία και τις πολιτικές του ιδέες. Ανήκε στην παράταξη των Φιλελευθέρων, το «κόμμα των Ξυπόλητων», όπως ήταν γνωστό στην Κρήτη, επειδή το υποστήριζαν οι λαϊκές τάξεις του νησιού. Από τότε ο Βενιζέλος δεν έλειψε από καμία επαναστατική ενέργεια κατά των Τούρκων.

Όταν το 1898, οι τέσσερις μεγάλες δυνάμεις (Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία, Ρωσία) κήρυξαν την αυτονομία της Κρήτης με Ύπατο Αρμοστή τον πρίγκιπα Γεώργιο της Ελλάδας, ο Βενιζέλος διορίστηκε Σύμβουλος (Υπουργός) Δικαιοσύνης της Κρητικής Πολιτείας. Αργότερα, όμως, ήλθε σε σύγκρουση με τον Γεώργιο. Το 1901 αναγκάστηκε να παραιτηθεί και να κηρύξει την επανάσταση του Θερίσου (10 Μαρτίου 1905), με σκοπό την απομάκρυνση του πρίγκιπα από την Κρήτη και την ένωση της μεγαλονήσου με την Ελλάδα.

Τον Ιανουάριο του 1891 νυμφεύθηκε στα Χανιά τη Μαρία Κατελούζου (1870-1894). Η παρουσία στο γάμο του των προξένων των Μεγάλων Δυνάμεων φανέρωνε το κύρος και τις σχέσεις που είχε αναπτύξει ο εικοσιεπτάχρονος δικηγόρος. Μετά το γάμο, το ζευγάρι εγκαταστάθηκε στο επιβλητικό σπίτι της Χαλέπας και απόκτησε δύο παιδιά, τον εφοπλιστή Κυριάκο Βενιζέλο (1892-1942) και τον στρατιωτικό και πολιτικό Σοφοκλή Βενιζέλο (1894-1964), που έφτασε μέχρι την πρωθυπουργία της χώρας στις αρχές της δεκαετίας του ’50.

Πηγή: Νέος Κόσμος