Daily Archives: January 20, 2015

The story grew from a single sentence footnote in historian Charles Bean’s book, Gallipoli Mission.

It’s a grand starting point and it’s ripe for comparison — another short Bean passage inspired the 1981 masterpiece, Gallipoli.

Crowe’s fictional character sprang from a real-life water diviner, renowned in parts of Victoria and NSW, who once found the precious stuff on Mel Gibson’s property. Keith Liston was the grandfather of the movie’s co-writer, Andrew Anastasios. Liston sounds worthy of his own movie, a weary soul condemned by his almost-mystical reputation to be constantly caked in mud.

The film sounds easy to embrace, a touching notion borrowed from history and conjured from the imagination, about an odyssey doomed to despair and yet bathed in hope.

Yet perhaps the story alone was not appealing enough for the publicity people.

Crowe has flogged The Water Diviner for a few weeks now.

He has stomped a path almost as worn as the sort of mindless sentimentalism he has identified as being in need of challenge. Crowe has questioned the Gallipoli mythology and wondered at the tone of its commemoration.

In that, he has unwittingly tapped a fad in academic circles right now. In doing so, and not for the first time, Crowe has cast himself as a dill.

He has demanded that the “the other side” be heard, apparently unaware that the Turkish perspective has been thoroughly (and rightly) explored. He has queried the “invasion” of Turkey in April 1915, ignoring previous Turkish attacks on Allied (and, by extension, Australian) interests in the Suez Canal and the Black Sea. Crowe has confused the naval battle of Canakkale with the land battle of Gallipoli (or Gelibolu).

He has seemed to suggest that a permission slip ought to have been sought from the enemy before the attack. It was a war, after all. One can apply a modern lens to misunderstand Australia’s motives for being there, yet Crowe seems unaware that the Ottoman Empire chose to be on the other side.

He has declared that Gallipoli folklore should not be “celebrated”. His appreciation of the post-war grief that hobbled Australia for generations seems muddled if not absent. One can only guess that he has not felt the silent reverence that envelopes any modern-day dawn service.

If Crowe has discovered that war is an awful waste, he ought to be congratulated for catching up. Yet he should also acknowledge what such new-found wisdom implies. It seems he had never watched a great war movie or read a fallen soldier’s diary until now. He mistakes his ignorance for our ignorance. If he is moved to apologise to Turkey on our behalf, which seems eminently possible, may I apologise to Turkey for the celebrity chameleon who does not grasp his country’s heritage or mood.

This isn’t to say that Crowe cannot act (or direct, as he has for this movie). He can act. Yet Crowe jars in the self-appointed role of Crowe the commentator.

HE IS one of many celebrities who volunteers for extra-curricular duties out of what might be mistaken for grandiosity. U2’s Bono has been “fixing” the world’s ills since the 1980s.

He’s humanity’s equivalent of the IT guy, all answers and no solutions.

He introduces new metaphors to old problems and the distraction of his presence stops systems dead. When he finally wanders off, there is blessed relief, because everything can go return to being just plain broken again.

Arnold Schwarzenegger went further than Bono and got elected to politics. Once there, he declared that gay marriage should be between a man and a woman and that marijuana was a plant and not a drug.

Cate Blanchett can act better than the Terminator. To be fair, at least Schwarzenegger committed to the vagaries of the political system. Blanchett instead offers airy pronouncements on societal priorities. Like Crowe, inconvenient truths aren’t her thing. Last week, former Prime Minister John Howard described her rendering in her free education eulogy to Gough Whitlam as “outrageous”.

Perhaps Crowe sees himself as an artist, much as Blanchett once described it: “We change people’s lives, at the risk of our own. We change countries, governments, history, gravity. After gravity, culture is the thing that holds humanity in place, in an otherwise constantly shifting and, let’s face it, tiny outcrop in the middle of an infinity of nowhere.”

Those are just a few examples. The important shift lies in the long overdue reaction to such celebrity hubris. Where once such flagrant misspeak was politely dismissed, it now receives shrill shoutdowns (for which Twitter was surely designed). Only now, in 2014, has a magazine finally outed Bono as among the “Least Influential People” on the planet.

Crowe has been openly attacked. Historians and advocates and media commentators lined up. One or two suggested that his views were conflated to promote the movie.

The Water Diviner’s cinematic place after its December 26 release will be determined by the audience. Yet Crowe’s comments on its historical groundings should assume their place, too.

As a historian, Crowe stands alongside Alan Bond, another big character who also beat a patriotic drum. Their perspectives differ, but the pair share a mutual disdain for facts. During the 1983 America’s Cup, Bond reached for the Gallipoli campaign for perspective.

“We had our backs to the wall there and we won that one,” Bond said of the military disaster.

source:heraldsun.com.au

Ο Κώστας Νικολόπουλος

Πάνε αρκετά χρόνια από τότε, ένα μεσημέρι Σαββάτου, που έλαβα ένα τηλεφώνημα από τον Γενικό Πρόξενο της Ελλάδας στη Μελβούρνη, Γιώργο Κουβαριτάκη.

Με ρωτούσε για την υγεία του Κώστα Νικολόπουλου. Ο Κώστας απουσίαζε εκείνες τις μέρες από το γραφείο του στο «Νέο Κόσμο». Είχε πάρει άδεια δυο εβδομάδων για να επισκεφθεί το γιο του Βασίλη, που υπηρετούσε στη Σιγκαπούρη και την σύζυγό του, Έφη, που υπηρετούσε στο Ελληνικό Προξενείο της Σαγκάης.

Ανησύχησα από το τηλεφώνημα του κ. Κουβαριτάκη, που -προφανώς- δεν ήξερε και ο ίδιος τίποτα και τηλεφώνησα στον μικρό γιο του Κώστα, τον Νίκο, στη Μελβούρνη για να τον ρωτήσω τι συμβαίνει.

«Χάσαμε τον αδελφό μου, τον Βασίλη» μου είπε, με σπαραγμό ψυχής, ξέσπασε σε λυγμούς και δεν μπόρεσε να συνεχίσει. Εγώ έμεινα στην κυριολεξία αποσβολωμένος. Μου ήταν αδύνατο να το πιστέψω. Ο θάνατος ενός παιδιού είναι ο χειρότερος εφιάλτης για κάθε γονιό.

Η ίδια φωνή, αυτή του Νίκου Νικολόπουλου, με ενημέρωσε το βραδάκι της Παρασκευής και για την απώλεια του εκλεκτού συναδέλφου.

Ο Νίκος με είχε, πάντως, προϊδεάσει από νωρίς την ίδια μέρα, όταν, αμέσως μετά την επιστροφή μου από την Ελλάδα, του τηλεφώνησα να μάθω για την πορεία της υγείας του πατέρα του.

«Τα πράγματα δεν είναι καλά» μου είπε.

Και δεν ήταν καλά τα πράγματα από την Κυριακή, 28 Δεκεμβρίου, όταν ο Κώστας -αν και αδιάθετος- πήγε στο γραφείο του για να ετοιμάσει το Δευτεριάτικο φύλλο του «Νέου Κόσμου».

Την ίδια γενναιότητα που έδειξε μετά την απώλεια του γιου του, Βασίλη, την έδειξε και κατά την πολύχρονη δική του περιπέτεια.

Μπαινόβγαινε στο νοσοκομείο, έκανε θεραπείες, αλλά δεν έχασε ποτέ την μαχητικότητα και τη συνέπειά του.

Επέστρεφε πάντα στις δημοσιογραφικές επάλξεις, πάντα καλά ενημερωμένος και συνέχιζε μαχητικά να σχολιάζει, να καταγράφει και να «ανακρίνει» όλους όσους έχουν κάποια εξουσία. Από τους πρωθυπουργούς και υπουργούς της Αυστραλίας έως τους παροικιακούς παράγοντές μας.

Αυστηρός με όλους και, συχνά, πιο πολύ με… μένα!

Με τον Κώστα Νικολόπουλο δουλεύαμε μαζί κατά τα τελευταία 35 χρόνια! Μια ολόκληρη ζωή.

Συναντηθήκαμε επαγγελματικά στο 3ΕΑ (σήμερα ραδιόφωνο SBS) στις αρχές της δεκαετίας του ’80.

Ο ίδιος ξεκίνησε την εντυπωσιακή δημοσιογραφική του καριέρα στην Αυστραλία από την εφημερίδα «Ελλάδα» του Κώστα Αλεξιάδη (ο οποίος έφυγε, επίσης, πρόωρα πέρυσι).

Στη συνέχεια, εργάστηκε στο Γραφείο Τύπου του Ελληνικού Προξενείου, μια θέση από όπου συνεργαζόταν και με το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων.

Μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, το 1981, απομακρύνθηκε από το Γραφείο Τύπου μαζί με τον (τότε) προϊστάμενό του, Ζώη Οικονόμου, ο οποίος μετατέθηκε στην Ελλάδα.

Τότε είχα και την πρώτη οδυνηρή μου εμπειρία με το Γραφείο Τύπου (λόγω Ζώη Οικονόμου), αλλά αυτή είναι μια ιστορία για μια άλλη φορά.

Συνεργάτες, λοιπόν, στο 3ΕΑ και ανταγωνιστές στις εφημερίδες. Εγώ στο «Νέο Κόσμο» (με… μεταγραφή από τη «Νέα Ελλάδα») και ο Κώστας στις εφημερίδες του Θ. Σκάλκου («Ελληνικός Κήρυκας», «Νέα Πατρίδα») και αργότερα «Ελληνικός Κόσμος», της οποίας ήταν και διευθυντής.

Στο διάστημα αυτό είχαμε και τις «κόντρες μας». Μαζί στο ραδιόφωνο, αντίπαλοι στις εφημερίδες, όπου μου είχε «αφιερώσει» και κάποια άρθρα του.

Η συνεργασία του με το συγκρότημα Σκάλκου, όπου -εκτός από τα δημοσιογραφικά του καθήκοντα, πρόσεχε και τις δουλειές για τα τυπογραφεία της επιχείρησης, αλλά αναλάμβανε και τις συναυλίες γνωστών Ελλήνων καλλιτεχνών στη Μελβούρνη-, έληξε στις αρχές της δεκαετίας του ’90.

Πρότεινα, λοιπόν, στον διευθυντή μας, τότε, Δημήτρη Γκόγκο, να τον προσλάβουμε στο «Νέο Κόσμο». Ο διευθυντής πείστηκε, τελικά, μόνο όταν του είπα πως ο Κώστας γνώριζε καλά τη νέα τεχνολογία παραγωγής εφημερίδων που την έμαθε στο Σκάλκο (ενώ εμείς ήμασταν τότε σχεδόν άσχετοι).

Με τη νέα τεχνολογία ο Κώστας δεν ασχολήθηκε ιδιαίτερα στο «Νέο Κόσμο». Ασχολήθηκε, όμως, αποκλειστικά με τη δημοσιογραφία, δυνατότητα που δεν είχε απόλυτα στο συγκρότημα Θ. Σκάλκου, αφού και άλλες ευθύνες είχε και «διαφορετική προσέγγιση των πραγμάτων».

Έτσι το άστρο του «έλαμψε» στην κυριολεξία στο «Νέο Κόσμο» που του έδωσε αξιοπιστία αλλά και τη δυνατότητα να αναδείξει το μεγάλο ταλέντο του. Εργασιομανής, συνεπής και παραγωγικός.

Χαρακτηριστικά αναφέρω ότι πριν λίγους μήνες, στο τελευταίο φύλλο του «Νέου Κόσμου», πριν τις πολιτειακές εκλογές στη Βικτώρια, είχε γράψει σχεδόν πέντε σελίδες ύλη! Αποκλειστικές συνεντεύξεις με τον Νάπθαϊν και τον Άντριους, παρουσιάσεις ομογενών υποψηφίων, ρεπορτάζ και σχόλια. Όσα δεν είχαμε γράψει στην ίδια έκδοση, όλοι οι άλλοι μαζί! Τόσο παραγωγικός.

Δεν συμφωνούσαμε πάντα με την προσέγγισή του σε κάποια θέματα, αλλά είχε απόλυτη ελευθερία έκφρασης.

Πήρε συνεντεύξεις από τους κορυφαίους Αυστραλούς πολιτικούς των τελευταίων 20 χρόνων για λογαριασμό του «Νέου Κόσμου» και διεξήγε σημαντικές εκστρατείες για λογαριασμό της εφημερίδας.

Έδωσε μάχες για την ελληνομάθεια, τα εθνικά μας θέματα, τις συντάξεις και τον πολυπολιτισμό.

Μαζί συνεργαστήκαμε και στο κανάλι 31 για την εκπομπή «Νέος Κόσμος Ρεπορτάζ», ενώ ο Κώστας υπηρέτησε και ως ανταποκριτής της ΕΡΤ στην Αυστραλία.

Δεν περιοριζόταν, όμως, μόνο στη δημοσιογραφία, αλλά ανέπτυξε και έντονη δραστηριότητα στα παροικιακά.

Αγωνίστηκε σε διάφορους ρόλους για το Μακεδονικό, το Κυπριακό και την αναγνώριση της Ποντιακής Γενοκτονίας. Δίδαξε Ελληνικά, έλαβε μέρος σε πολλά συνέδρια και σε παρουσιάσεις και ήταν Κηδεμόνας της Κοινότητας Όκλι.

Διακρίθηκε ιδιαίτερα, όμως, ως Γραμματέας της Επιτροπής Εορτασμού Εθνικής Επετείου, θέση που κατείχε έως το τέλος.

Με αυτή την ιδιότητα υποδέχθηκε, εκ μέρους της παροικίας και έναν Πρόεδρο Ελληνικής Δημοκρατίας (τον Κωστή Στεφανόπουλο) και έναν Έλληνα πρωθυπουργό, τον Κώστα Καραμανλή.

Το μεγάλο σοκ της ζωής του, ο Κώστας το δέχθηκε με την απώλεια του γιου του. Ομολογουμένως, επέδειξε μια αξιοθαύμαστη γενναιότητα. Όλοι στο γραφείο τον θαυμάζαμε και διερωτόμασταν από πού αντλούσε τη δύναμή του.

Είναι γνωστό ότι η απώλεια ενός παιδιού σημαδεύει για πάντα τη ζωή των γονιών. Ο πόνος δεν έχει όρια, καθώς πρόκειται για μία απώλεια που δεν έχει θέση στη φυσιολογική πορεία μιας οικογένειας, με αποτέλεσμα να φαντάζει παράλογη.

Παρά τη φαινομενική «γενναιότητά» του, είναι γεγονός ότι η απώλεια του Βασίλη βασάνιζε κάθε δευτερόλεπτο τον Κώστα.

Με την φωτογραφία του αδικοχαμένου γιου του άνοιγε η οθόνη του προσωπικού του υπολογιστή στο γραφείο και συχνά-πυκνά τον έβλεπα να καρφώνει το βλέμμα του εκεί και να είναι σαν χαμένος.

Το ίδιο γενναίος υπήρξε και με την προσωπική του περιπέτεια. Εδώ και λίγα χρόνια έκανε θεραπεία και μπαινόβγαινε στο νοσοκομείο.

Επέστρεφε πάντα δριμύτερος στη δημοσιογραφική έπαλξη του «Νέου Κόσμου» σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Άλλοι στη θέση του θα είχαν λυγίσει προ πολλού.

Είχαμε την αίσθηση (και μας την καλλιέργησε και ο ίδιος) ότι στη μάχη του με την επάρατο είχε βγει νικητής.

Έτσι τον αποχαιρέτησα, παραμονές Χριστουγέννων, για να πάω στην Ελλάδα για τρεις εβδομάδες. Θα με αντικαθιστούσε, όπως γινόταν πάντα, εδώ και 20 χρόνια, κάθε φορά που απουσίαζα.

Την Κυριακή, 28 Δεκεμβρίου, αν και άρρωστος, πήγε στο γραφείο για να επιμεληθεί την έκδοση της Δευτέρας. Πιστός πάντα στο καθήκον του.

Από το γραφείο, όμως, έφυγε για το νοσοκομείο, όπου και άφησε, σχεδόν τρεις εβδομάδες αργότερα, την τελευταία του πνοή, λίγες ώρες μετά την επιστροφή μου από την Ελλάδα.

Η σκέψη μας αυτή τη στιγμή είναι στην σύζυγό του Έφη και τον γιο τους Νίκο, που σηκώνουν τον δικό τους μαρτυρικό σταυρό. Δεν υπάρχουν λόγια αυτή τη στιγμή για να τους παρηγορήσουν.

Μαζί με τα θερμά μας συλλυπητήρια προς την Έφη και το Νίκο για την (δεύτερη) μεγάλη απώλεια, σημειώνουμε ότι η σελίδα της εφημερίδας μας στο Facebook πλημμυρίστηκε από σχόλια και άρθρα από εκατοντάδες ομογενείς που εκφράζουν την θλίψη τους για την απώλεια του Κώστα και υπενθυμίζουν τα προτερήματά του.

Δεκάδες τα συλλυπητήρια μηνύματα και εδώ στο «Νέο Κόσμο» από πολιτικούς, παράγοντες και απλούς ομογενείς.

Για μας εδώ, την οικογένεια του «Νέου Κόσμου», αναπόσπαστο μέλος της οποίας ήταν ο Κώστας, το πένθος είναι, επίσης, βαρύ.

Όμως το να αφεθεί κανείς στο πένθος και να παραιτηθεί από τη ζωή

δεν είναι λύση. Και αυτό ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις.

Γιατί, όπως είπε και ο Χένρι Μίλερ, « η ζωή και ο θάνατος είναι ένα

και ο άνθρωπος δεν μπορεί να χαρεί ή να αγκαλιάσει το ένα από τα δύο, όταν το άλλο απουσιάζει .”

Καλό σου ταξίδι συνάδελφε!

Πηγή:Νέος Κόσμος

Σκηνή από την ταινία The Water Diviner

Πολλές αντιδράσεις προκαλεί στις τάξεις της ομογένειας της Αυστραλίας, η νέα ταινία του Ράσελ Κρόου.

Ο καταξιωμένος ηθοποιός έκανε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με την ταινία «The Water Diviner», που έκανε την πρεμιέρα τα Χριστούγεννα στην Αυστραλία (στην Αμερική θα κυκλοφορήσει τον Απρίλιο, στην επέτειο της απόβασης στη χερσόνησο της Καλλίπολης).

Το «The Water Diviner» αναφέρεται στην εκστρατεία των ΑΝΖΑC (ακρωνύμιο του στρατιωτικού εκστρατευτικού σώματος Αυστραλών και Νεοζηλανδών) στην Καλλίπολη ή, μάλλον, στις συνέπειές της.

Ο Κρόου ερμηνεύει τον κεντρικό χαρακτήρα, έναν Αυστραλό αγρότη, ο οποίος στις αρχές της δεκαετίας του ’20, αφήνει την πατρίδα του και ταξιδεύει στην Κωνσταντινούπολη, αναζητώντας τα ίχνη των τριών αγοριών του που χάθηκαν στη μάχη της Καλλίπολης.

Εκεί θα ακούσει από Τούρκους, κυρίως, αξιωματούχους, τι συνέβη στους ΑΝΖΑC, όταν τους απέκρουσαν οι τουρκικές δυνάμεις υπό τον Κεμάλ, συνεπικουρούμενες από γερμανικά και αυστριακά στρατεύματα.

Κι εδώ αρχίζει η διαμάχη. Σύμφωνα με τον Δρ. Παναγιώτη Διαμαντή, καθηγητή Ιστορίας (ειδικευόμενο στις γενοκτονίες) του Πανεπιστημίου Σίδνεϊ, ο Κρόου και ο ομογενής σεναριογράφος του, Άντριου Αναστάσιος (στο βιβλίο του οποίου στηρίζεται η ταινία), στην προσπάθειά τους να δημιουργήσουν ένα αντιπολεμικό μήνυμα «κατέληξαν να εμφανίζουν τα θύματα ως θύτες και τους σφαγιαζόμενους ως βαρβάρους».

Και αυτό γιατί,τόσο οι Αρμένιοι της περιοχής όσο και οι ντόπιοι Έλληνες, απεικονίζονται ως βάρβαροι και αιμοβόροι κατακτητές, και όχι ως ιθαγενείς που αμύνθηκαν στην εκστρατεία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας του 1914.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, που υπογράφει ο Δρ. Διαμαντής στην αγγλική έκδοση του «Νέου Κόσμου», οι Έλληνες στην ταινία χαρακτηρίζονται ως «Ο Στρατός του Σατανά», ως εχθροί και προδότες των Αυστραλών και οι ορθόδοξες εκκλησίες απεικονίζονται ως στρατόπεδα συγκέντρωσης και φυλακές.

Ο Ράσελ Κρόου είχε δικαιολογήσει την απόφασή του να πει την ιστορία της Καλλίπολης αλλιώς, θέλοντας να δικαιώσει τους γηγενείς κατοίκους που αμύνθηκαν εναντίον των ΑΝΖΑC.

«Νομίζω ότι 100 χρόνια μετά, οι Αυστραλοί έχουν την ωριμότητα να ακούσουν και την αντίθετη γνώμη για το πώς έγιναν τα γεγονότα». Σύμφωνα με τον Δρ. Διαμαντή, όμως, τα «γεγονότα» του Κρόου είναι διαστρεβλωμένα.

«Πρώτα από όλα, κανένας Αυστραλός δε θα μπορούσε να περιηγηθεί στην Ανατολία το 1921, όταν η Τουρκία ήταν ένας εξαιρετικά εχθρικός κι επικίνδυνος τόπος για τους ξένους.

Δεύτερον, ποιος είπε ότι οι Έλληνες των περιοχών αυτών δεν ήταν ιθαγενείς; Ο κύριος Κρόου θα πρέπει να ξεκινά την ταινία, ζητώντας συγγνώμη από τους Αρμένιους, τους Ασσύριους και τους Έλληνες, καθώς είναι ξεκάθαρο ότι δεν γνωρίζει ότι κατοικούσαν εκεί επί χρόνια. Τρίτον, οι Έλληνες ήταν σύμμαχοι των αυστραλιανών και των νεοζηλανδικών δυνάμεων. Πάρα πολλοί επιζώντες έχουν ομολογήσει ότι κρύφτηκαν σε σπίτια Ελλήνων, φυγαδεύτηκαν από Έλληνες…»

Ο Δρ. Διαμαντής θεωρεί ότι δεν είναι ο μόνος που φωνάζει ότι η ταινία παραπλανά με τη δήλωσή της ότι «στηρίζεται σε πραγματικά ιστορικά γεγονότα», κατονομάζοντας ως πηγές του τον άρθρο του Γκάι Γουόλτερς, στη βρετανική εφημερίδα «The Telegraph», αλλά και τις δηλώσεις του Μπάρι Τζον Κλαρκ, προέδρου των Βετεράνων Πολέμου Νέας Ζηλανδίας, και του πρώην Αυστραλού στρατηγού Ντέιβιντ ΜακΚλάχλαν, οι οποίοι χαρακτήρισαν το σενάριο «χωρίς καμία ιστορική βάση».

Ο στρατηγός ΜακΛάχλαν, μάλιστα, αστειεύτηκε: «Ο Ρας θα έπρεπε να κοιμόταν βαθιά στο μάθημα Ιστορίας στο σχολείο».

Ομογενείς αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν να απεικονίζονται οι Έλληνες ως εχθροί των στρατιωτών της ΑΝΖΑC, όταν οι τραυματίες τους, για παράδειγμα, νοσηλεύονταν στη Λήμνο, σε νοσοκομείο εκστρατείας που είχε στηθεί στο χωριό Σαρπί, καθώς και σε ελληνικά πλοία;

Σύμφωνα με την ιστορία του νησιού, περίπου 4.000 Αυστραλοί και Νεοζηλανδοί στρατιώτες νοσηλεύθηκαν στη Λήμνο, ενώ οι νεκροί τους θάφτηκαν σε δύο συμμαχικά νεκροταφεία στο Πορτιανού και στο Μούδρο. Συνολικά στη Λήμνο είναι θαμμένοι 148 Αυστραλοί και 76 Νεοζηλανδοί στρατιώτες.

Πηγή:Νέος Κόσμος

Κινδυνεύει να μην εκλεγεί ο πρωθυπουργός του Κουίνσλαντ.

Ο πρωθυπουργός του Κουίνσλαντ και αρχηγός του Κόμματος Φιλελευθέρων-Εθνικών της Πολιτείας, Campbell Newman, κινδυνεύει να χάσει την έδρα του Ashgrove όπου εκλέγεται από την υποψήφια του Εργατικού Κόμματος, Kate Jones.

Παρά την άνοδο που σημείωσε το κυβερνών κόμμα στις προτιμήσεις των ψηφοφόρων μετά την προκήρυξη των εκλογών που θα γίνουν στις 31 Ιανουαρίου, ο πρωθυπουργός της Πολιτείας συγκεντρώνει αυτή τη στιγμή το ίδιο ποσοστό με την αντίπαλό του, την οποία κέρδισε στις εκλογές του 2012 με πολύ μικρό ποσοστό από τους ψήφους δεύτερης προτίμησες.

Στις εκλογές εκείνες ο Newman και η Jones, που υπήρξε υπουργός Περιβάλλοντος της προηγούμενης Εργατικής κυβέρνησης, είχαν συγκεντρώσει από 47% των ψήφων, με τον σημερινό πρωθυπουργό να κερδίζει στο τέλος με δύο ποσοστιαίες μονάδες διαφορά με τις ψήφους δεύτερης προτίμησης.

Αυτό σημαίνει ότι αν επιβεβαιωθούν τα ποσοστά της τελευταίας σφυγμομέτρησης που διεξήγαγε ο γνωστός οργανισμός Newspoll για λογαριασμό της εφημερίδας «The Australian» την τελευταία εβδομάδα στη έδρα του Ashgrove που οι δύο υποψήφιου συγκεντρώνουν από 47% των ψήφων η επανεκλογή του Newman είναι αμφίβολη.

Θλιβερή εξαίρεση!

Οι Έλληνες του εξωτερικού δεν θα μπορέσουν να ψηφίσουν ούτε σε αυτές τις βουλευτικές εκλογές, εκτός, βέβαια, αν αποφασίσουν να επιστρέψουν στα πάτρια εδάφη.

Με το θέμα ασχολήθηκε και η αθηναϊκή εφημερίδα «Καθημερινή», η οποία σημειώνει:

«Η απροθυμία του πολιτικού συστήματος να λύσει το συγκεκριμένο θέμα τα τελευταία χρόνια, έχει αποκτήσει άλλη διάσταση, καθώς δεκάδες χιλιάδες Έλληνες έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό αναζητώντας εργασία. Πολλοί από αυτούς διατηρούν στενούς δεσμούς, έχουν τις οικογένειές τους στην Ελλάδα, διαβάζουν, ενημερώνονται και θα ήθελαν να έχουν λόγο σε όσα συμβαίνουν εδώ».

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, είναι μεγάλο το ρίσκο στο εκλογικό σώμα να προστεθούν περίπου 3 εκατομμύρια ψηφοφόροι του εξωτερικού, σύμφωνα με μετριοπαθείς υπολογισμούς, οι οποίοι θα μπορούσαν να ανατρέψουν δραματικά τα όποια προεκλογικά προγνωστικά.

Όπως τονίζει στέλεχος του υπουργείου Εσωτερικών, «ψήφος των Ελλήνων του εξωτερικού σημαίνει βασικά ψήφος στους ομογενείς. Δεν μπορείς να δώσεις δικαίωμα ψήφου σε ορισμένους και να αποκλείσεις κάποιους άλλους». Κάπως έτσι, λοιπόν, εκτός από εκείνους που έφυγαν στο εξωτερικό ελέω κρίσης από τη χώρα τα τελευταία χρόνια, θα άνοιγαν οι κάλπες και για μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς που ενδεχομένως δεν έχουν ποτέ επισκεφτεί την Ελλάδα ή και δεν μιλούν ελληνικά.

Κατά την άποψη του «Νέου Κόσμου», όλα αυτά αποτελούν δικαιολογίες της ελληνικής Πολιτείας που δεν θέλει να χορηγήσει ψήφο στους Έλληνες του εξωτερικού.

Μερικές, δικές μας, παρατηρήσεις:

*Όλες οι ευρωπαϊκές χώρες (αλλά και πολλές ασιατικές, ακόμα και το Ιράκ) δίνουν στους πολίτες τους τη δυνατότητα να ψηφίζουν. Η μόνη που δεν το κάνει είναι η Ελλάδα.

*Κανείς δεν υποστηρίζει ότι όλα τα άτομα ελληνικής καταγωγής (πρώτης, δεύτερης και τρίτης γενιάς) πρέπει να ψηφίζουν στις ελληνικές εκλογές.

Αυτό το δικαίωμα θα πρέπει να το έχουν μόνο όσοι είναι γραμμένοι στα ελληνικά Δημοτολόγια και είναι κάτοχοι ελληνικού διαβατηρίου σε ισχύ.

Όλοι αυτοί σε καμιά περίπτωση δεν ανέρχονται στα τρία εκατομμύρια. Ούτε καν στις 500.000.

Εξάλλου και μεταξύ των Ιταλών της Αυστραλίας, που ανέρχονται σε εκατοντάδες χιλιάδες και έχουν το δικαίωμα να εκλέγουν δικούς τους αντιπροσώπους στη βουλή και την γερουσία, λιγότερες από 40.000 ψηφίζουν.

Η Ελλάδα -και εδώ- αδιαφορεί για τους αποδήμους τους.

Και συνεχίζουμε με το ρεπορτάζ της «Καθημερινής»:

«Μοιάζει σαν να μη μας θέλει καθόλου η Ελλάδα. Πρώτα δεν μπορούσαμε να βρούμε δουλειά και τώρα δεν έχουμε λόγο στο τι θα γίνει στη χώρα μας;» λέει ο Κ. Σ., που έφυγε πριν από δύο χρόνια για να δουλέψει ως γιατρός στη Σουηδία.

Ο Ν.Φ., δημοσιογράφος, που εδώ και τέσσερις μήνες έχει μεταναστεύσει στην Αυστραλία, προσπάθησε να επικοινωνήσει με το ελληνικό Προξενείο για να μάθει τι πρέπει να κάνει για να ψηφίσει. Η πιθανότητα να μην μπορέσει να ψηφίσει δεν του είχε περάσει από το μυαλό. «Το 2015 η απόσταση δεν μπορεί να είναι δικαιολογία» τονίζει.

«Με ενοχλεί και με θυμώνει το γεγονός ότι δεν θα ψηφίσω. Φεύγοντας, ένα από τα πράγματα που κράτησα και έβαλα στο πορτοφόλι μου ήταν η κάρτα με τον αριθμό του εκλογικού μου καταλόγου» απαντά στην «αποκάλυψη» μέσω fb ότι δεν θα καταφέρει να ασκήσει το εκλογικό του δικαίωμα στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές. «Αν η Ελλάδα δεν θέλει να ψηφίζουμε όσοι φύγαμε, ας μη μας ζητά να πληρώνουμε φόρους» καταλήγει.

Ο Δ. Μπ. το βλέπει διαφορετικά. Δεν δυσανασχετεί που δεν θα ψηφίσει, αφού δεν θεωρεί ότι η όποια ψήφος τελικά θα αλλάξει τα πράγματα. «Όποιος και να βγει δεν θα αλλάξει τίποτα τα επόμενα χρόνια».

Η Α. Κ., που εδώ και τέσσερα χρόνια ζει και εργάζεται στο Λονδίνο, αναζήτησε εισιτήριο για να έρθει στις εκλογές, αλλά τελικά αποφάσισε ότι δεν το αντέχει οικονομικά, ειδικά ακριβώς μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων που τις πέρασε στην Ελλάδα. «Ναι, με πειράζει που δεν θα ψηφίσω. Θεωρώ απαράδεκτο να μην υπάρχει κάποια διαδικασία, είτε ηλεκτρονικής ψήφου είτε -έστω- στην πρεσβεία εδώ στο Λονδίνο που να μπορούμε να ψηφίσουμε. Οι περισσότεροι φίλοι μου από άλλες ευρωπαϊκές χώρες ψηφίζουν κανονικά στις εκλογές της χώρας τους» γράφει στο μέιλ της.

Διαδικαστικά υπάρχουν λύσεις, όπως η επιστολική ψήφος, η ψήφος στα κατά τόπους Προξενεία, ακόμα και η ηλεκτρονική ψήφος. Επίσης, έχουν διατυπωθεί σκέψεις για συγκεκριμένο αριθμό βουλευτών που θα μπορούσαν να εκλέγονται από τους Έλληνες του εξωτερικού, κάτι ανάλογο με αυτό που συμβαίνει με τους βουλευτές Επικρατείας.

Όμως, από την άλλη, η αλλαγή της νομοθεσίας για να θεσπιστεί η ψήφος των Ελλήνων του εξωτερικού απαιτεί πρωτοβουλίες που τα κόμματα δυσκολεύονται να αναλάβουν. Δεν είναι τυχαίο ότι το θέμα έχει έρθει στο Κοινοβούλιο μόνο μία φορά -όταν ήταν υπουργός Εσωτερικών ο Προκόπης Παυλόπουλος (κυβέρνηση Κ.Καραμανλή)- και αποσύρθηκε γρήγορα.

«Μπορεί να λυθεί το θέμα, ειδικά τώρα που υπάρχει και η τεχνολογία, αλλά απαιτείται ευρεία συναίνεση μεταξύ των κομμάτων. Να συμφωνήσουμε στις λεπτομέρειες και όχι επί της αρχής. Γιατί όλοι αρχικά συμφωνούν ότι καλό θα ήταν να ψηφίζουν οι Έλληνες του εξωτερικού» τονίζει στην «Κ» ο γενικός γραμματέας του υπ. Εσωτερικών, Γιάννης Ιωαννίδης. Για να αλλάξει η νομοθεσία και να επιτραπεί η ψήφος των Ελλήνων του εξωτερικού απαιτείται σύμφωνα με το Σύνταγμα ευρεία πλειοψηφία των 2/3 των βουλευτών.

Πηγή: Νέος Κόσμος