//q.addthis.com/feeds/1.0/views2.json?pubid=ra-50dff63e12c8f841&domain=neoskosmos.com&limit=25&callback=_ate.cbs.fds_ra50dff63e12c8f841views2json0//widgets.pinterest.com/v1/urls/count.json?url=http%3A%2F%2Fneoskosmos.com%2Fnews%2Fel%2Fnode%2F55025&callback=window._ate.cbs.rcb_clim0//www.linkedin.com/countserv/count/share?url=http%3A%2F%2Fneoskosmos.com%2Fnews%2Fel%2Fnode%2F55025&callback=_ate.cbs.rcb_kbqw0//graph.facebook.com/fql?q=SELECT%20url,%20normalized_url,%20share_count,%20like_count,%20comment_count,%20total_count,%20commentsbox_count,%20comments_fbid,%20click_count%20FROM%20link_stat%20WHERE%20url=http%3A%2F%2Fneoskosmos.com%2Fnews%2Fel%2Fnode%2F55025&callback=_ate.cbs.rcb_l0pk0//s7.addthis.com/static/lang/el.js//m.addthis.com/live/red_lojson/300lo.json?si=57332b96d9d14bb4&bl=1&pdt=2612&sid=57332b96d9d14bb4&pub=ra-50dff63e12c8f841&rev=v5.12.0-wp&ln=el&pc=men&cb=0&adu6=0&ab=-&dp=neoskosmos.com&fp=news%2Fel%2Fnode%2F55025&fr=news%2Fel&of=0&pd=0&irt=1&vcl=3&md=0&ct=1&tct=0&abt=0&cdn=0&pi=1&rb=2&gen=100&chr=utf-8&mk=news%2CGreek%2CAustralian%2Cdiaspora%2Csocial%2Ccommunity%2CHellenic%2CGreece%2CFeatures&colc=1462971287182&jsl=129&uvs=57332b21b40bb699002&skipb=1&callback=addthis.cbs.oln9_68439352243188220//m.addthis.com/live/boost?pub=ra-50dff63e12c8f841&callback=_ate.track.config_resp
Ο Bill McCarrey και ο Geoff Edwards τον καιρό που υπηρετούσαν
Έμαθα για τη ζωή και το έργο του G. Edwards, όταν ο καθηγητής των Ελληνικών μας στο σχολείο, μας ζήτησε να γράψουμε μια έκθεση για τη Μάχη της Κρήτης
Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε διαβάσει για την Μάχη της Κρήτης και τους Αυστραλούς στρατιώτες που πολέμησαν δίπλα στους Έλληνες. Γι’ αυτό κι εγώ δεν πρόκειται να κάνω εκτενή αναφορά των γεγονότων, αλλά θέλω να επικεντρωθώ στον Geoffrey Edwards, τον Αυστραλό στρατιώτη από το Perth, που συμμετείχε στη Μάχη της Κρήτης.
Κάποιοι από τους αναγνώστες μπορεί να έχουν διαβάσει για εκείνον, αλλά θα ήθελα να ξεφυλλίσουμε και μαζί λίγες από τις σελίδες του βιβλίου της ζωής του. Να μάθουμε πώς η ζωή του πλέχτηκε με την ιστορία της Ελλάδας και να γνωρίσουμε τους λόγους που τον οδήγησαν να ιδρύσει ένα ολόκληρο χωριό στην Αυστραλία και να χτίσει μία εκκλησία ως ένδειξη ευγνωμοσύνης προς τους Έλληνες και ειδικότερα προς την Κρήτη.
Έμαθα για τη ζωή και το έργο του G. Edwards, όταν ο καθηγητής των Ελληνικών μας στο σχολείο, μας ζήτησε να γράψουμε μια έκθεση για τη Μάχη της Κρήτης. Διαβάζοντας τη ζωή του, μου δημιουργήθηκαν κάποια συναισθήματα και απορίες που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας. Θα παραθέσω ένα μικρό κειμενάκι που είναι γραμμένο στην πλάκα, έξω από την εκκλησία Αγίου Ιωάννη Perth, ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο του και ένα κομμάτι της ομιλίας του στα εγκαίνια του ναού, μέσα από τα οποία διαφαίνεται το μεγαλείο της προσωπικότητας του G. Edwards και η σχέση του με τον ελληνικό λαό.
«Αυτό το συμβολικό ορθόδοξο ξωκκλήσι δόθηκε στους Έλληνες από τους Geoff και Beryl Edwards που ίδρυσαν το διπλανό χωριό και το ονόμασαν Prevelly (Πρέβελη), ως ένδειξη ευγνωμοσύνης προς τη Μονή Πρέβελη και τα γύρω χωριά της Κρήτης. Εκεί μετά τη Μάχη της Κρήτης του 1941, ο ιδρυτής και εκατοντάδες στρατιώτες της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας αλλά και Βρετανοί έτυχαν της περίθαλψης των ντόπιων, οι οποίοι τους έκρυψαν και τους βοήθησαν να φύγουν στον ελεύθερο κόσμο. Ας σταματήσουμε εδώ και ας θυμηθούμε με ευγνωμοσύνη, το θάρρος των Ελλήνων που πολέμησαν και πέθαναν για την ελευθερία του τόπου τους και του δικού μας».
Ευγνωμοσύνη, αναγνώριση ή ανταπόδοση ευεργεσίας θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε το έργο που έκανε ο G. Edwards, ως ηθικό χρέος σ’ έναν λαό που τον βοήθησε και φρόντισε να επιστρέψει στην πατρίδα του ζωντανός και ικανός να συνεχίσει τη ζωή του; Όπως και να το πούμε, να το περιγράψουμε, να το χρωματίσουμε, η πράξη δεν αλλάζει το νόημά της, το περιεχόμενο, την ουσία. Δεν μπορεί να κρύψει την ανθρώπινη πτυχή της προσωπικότητας του G. Edwards, ούτε τη λεβεντιά και το φιλότιμο των Κρητικών.
Με συναισθήματα βγαλμένα από την καρδιά και το μυαλό του γράφει στο βιβλίο του:
«… Φύγαμε από την όμορφη και μαρτυρική Κρήτη νικημένοι, αλλά πιο πλούσιοι σε αισθήματα και με ανεξίτηλες αναμνήσεις για τον αδάμαστο λαό της. Παρά το ότι είχαμε νικηθεί στο πεδίο της μάχης και δεν είχαμε πλέον τίποτα να τους προσφέρουμε, αυτοί ριψοκινδύνευσαν τα πάντα, ακόμη και τη ζωή τους, για να μας βοηθήσουν στην απελπιστική μας κατάσταση. Άνδρες, γυναίκες και παιδιά πλήρωσαν ακριβά για τη βοήθεια αυτή που μας πρόσφεραν. Άνδρες, όπως ο διερμηνέας Βασιλάκης, που αντιμέτωπος με το γερμανικό εκτελεστικό απόσπασμα αρνήθηκε να τον μαντηλοδέσουν και πέθανε τραγουδώντας τον εθνικό ύμνο – αναμφίβολα το νησί ουδέποτε υποτάχθηκε ολοκληρωτικά». (Απόσπασμα από την αυτοβιογραφία του Geoffrey Edwards «The road to Prevelly» («Ο δρόμος προς τον Πρέβελη»).
Την αυταπάρνηση και τη φιλοξενία αυτού του λαού, ο G. Edwards ορκίστηκε να μην τις ξεχάσει ποτέ. Και πράγματι, η σκόνη του χρόνου δεν σκέπασε τη θύμησή του. Τα πρόσωπα εκείνων των ανθρώπων που τον βοήθησαν μένουν ανεξίτηλα στη μνήμη του. Το κεφάλαιο «Μάχη της Κρήτης» δεν έχει κλείσει γι’ αυτόν. Μπροστά του ανοίγεται μια άλλη σελίδα ως συνέχεια της προηγούμενης ζωής, ως συνέχεια της υπόσχεσης του όρκου, της παντοτινής φιλίας και ευγνωμοσύνης απέναντι στο λαό που τον βοήθησε και καλείται να τη γεμίσει.
Και στα εγκαίνια του μικρού ναού θα πει συγκινημένος: «Και τώρα με το κάτασπρο εκκλησάκι πάνω στο λόφο, θαυμάζοντας τη θέα από τη μια μεριά του χωριού Πρέβελη της Δυτικής Αυστραλίας και από την άλλη τον Ινδικό Ωκεανό, ας αποτίσουμε φόρο τιμής στον ένδοξο ελληνικό λαό και ας διαβεβαιώσουμε ότι η θυσία τους δεν ήταν μάταιη και ότι οι ηρωικές τους πράξεις θα μείνουν αιώνιες». (Ομιλία του κατά τα εγκαίνια του παρεκκλησίου Αγ. Ιωάννη Πρέβελη, Δυτική Αυστραλία, 1979).
Τι όμορφα λόγια σαν ύμνος φιλίας, σαν αληθινό και ανέσπερο φως που πρέπει να παραμείνει άφθαρτο θυμίζοντας την ενότητα των δύο λαών και γιατί όχι την ενότητα όλων των λαών στο όνομα της παγκόσμιας Ειρήνης. Λόγια και πράξεις που αποτελούν κρίκο συνοχής μεταξύ Ελλήνων και Αυστραλών. Ένα ακόμη γεγονός που έρχεται να αποδείξει την ένωση των δυο χωρών για έναν κοινό σκοπό. Λόγια που δίνουν περιεχόμενο στη ζωή των ανθρώπων και εξυμνούν πανανθρώπινες αξίες όπως ο κοινός αγώνας για την ελευθερία, την αξιοπρέπεια, τη δικαιοσύνη, την πρόοδο και την ευημερία της ανθρώπινης παγκόσμιας κοινότητας.
Την αυτοθυσία των Ελλήνων για τη σωτηρία του, ο Geoffrey Edwards δεν την ξέχασε ποτέ. Μέχρι και τα βαθιά γεράματά του, μέχρι και την τελευταία μέρα της ζωής του στις 11 Απριλίου 2000, σε ηλικία 88 ετών, δεν μπορούσε να πιστέψει ότι υπάρχει ένας τέτοιος λαός, όπως είναι οι Έλληνες, με τόσο υψηλά ιδανικά αυτοθυσίας, προσφοράς στον συνάνθρωπο και αγάπης προς την Ελευθερία.
Όχι δεν ξέχασε! Αν και η χαρά πλημμύρισε την καρδιά του, αν και η ζωή τού έκλεισε το μάτι και γύρισε πίσω ζωντανός, αν και η αγκαλιά της οικογένειας και των φίλων τον ζέσταναν, εκείνος πάλι δεν ξεχνά.
Η γενναιότητα και η αδάμαστη ψυχή του κρητικού λαού και γενικότερα των Ελλήνων έχει τυπωθεί σε πληθώρα κειμένων, ποιημάτων καθώς και αμέτρητων σελίδων ιστορίας. Αξιομνημόνευτη όμως είναι η πράξη του G. Edwards ως ανταπόδοση της βοήθειας και περίθαλψης που του πρόσφερε το μοναστήρι. Ο Geoffrey Edwards εν αντιθέσει με άλλους δεν ξέχασε ποτέ. Και αυτή η πράξη του αποδεικνύει έναν χαρακτήρα ευαίσθητο, τρυφερό με βαθιά αγάπη προς τον άνθρωπο αλλά και για το Θεό. Δεν θεώρησε ούτε στιγμή δεδομένη τη σωτηρία του, αντίθετα σ’ όλη του τη ζωή αισθανόταν την ανάγκη να ευχαριστεί τους ευεργέτες του. Δεν επικεντρώθηκε στις δικές του αποκλειστικά ανάγκες, στις δικές του επιθυμίες και τα θέλω. Είχε κερδίσει την ελευθερία, τη ζωή χάρη σε κάποιους, οι οποίοι γι’ αυτόν ήταν ευλογία. Μέσα από αυτή την πληρότητα των συναισθημάτων του νιώθει ελεύθερος να ενδιαφερθεί, να ανταποδώσει.
Μπορούμε να αναρωτηθούμε αν σήμερα υπάρχουν άνθρωποι σαν τον Geoffrey Edwards. Σήμερα που στον κόσμο μας κυριαρχεί το «εγώ», η υπερκατανάλωση, ο υλικός πλούτος, άραγε υπάρχουν αξίες όπως η ευγνωμοσύνη, η αναγνώριση και η ανταπόδοση ευεργεσίας ενός ηθικού χρέους;
«Ευεργέτας τίμα» λέει ένα αρχαίο γνωμικό, δηλαδή πρέπει να τιμά κανείς τους ευεργέτες του. Αυτό όμως προϋποθέτει ταπείνωση, καλλιέργεια ψυχής και πνεύματος. Η ευγνωμοσύνη ξεκινά μ’ ένα «ευχαριστώ», αλλά πρέπει να την αισθάνεται κανείς μ’ όλη του την καρδιά. Η αυτοτέλεια και η αυτοπεποίθηση δεν αφήνουν περιθώρια για ευγνωμοσύνη προς τον συνάνθρωπό μας, αλλά ούτε και προς το Θεό. Είμαστε πολύ καλά οχυρωμένοι μέσα στο «εγώ», παγιδευμένοι σ’ έναν άκρατο εγωισμό. Τα χείλη μας όμως δύσκολα κινούνται για να πουν ένα ευχαριστώ, ενώ πολύ εύκολα, σχεδόν αυθόρμητα, απευθύνουν κραυγές και επικλήσεις βοηθείας στον καιρό της ανάγκης. Και εδώ συμβαίνει το εξής χαρακτηριστικό: Όταν περάσει η ανάγκη, όχι μόνο ξεχνούμε τη στιγμή της αδυναμίας ή ντρεπόμαστε γι’ αυτήν, αλλά επιστρατεύουμε την όποια υποκριτική μας ικανότητα για να φανούμε δυνατοί και ακμαίοι. Πολλά πράγματα τα θεωρούμε αυτονόητα μέσα στη ζωή, χωρίς να αισθανόμαστε την ανάγκη να ευχαριστήσουμε κανένα για τις καθημερινές δωρεές. Ο αγνώμων άνθρωπος μένει δεμένος με τα «δικαιώματά του» και γίνεται εύκολα θύμα απογοήτευσης και πικρίας, όταν διαψεύδονται οι προσδοκίες του, είτε από το Θεό, είτε από τους ανθρώπους.
Αντίθετα, το αίσθημα της ευγνωμοσύνης έχει ισχυρή θεραπευτική δύναμη. Η καρδιά που είναι συνεχώς γεμάτη από ευγνωμοσύνη, όπως ήταν και η καρδιά του Geoffrey Edwards, μένει ασφαλής από τις επιθέσεις της απογοήτευσης, της πικρίας, της αγανάκτησης, του θυμού, της μελαγχολίας, της κατάθλιψης. Όλα χαρακτηριστικά της σημερινής μας κοινωνίας. Μήπως λοιπόν σήμερα επιβάλλεται όσο ποτέ άλλοτε το αίσθημα της ευγνωμοσύνης να ενεργοποιηθεί και να αναπτυχθεί μέσα στις καρδιές μας, μέσα στις οικογένειες και μέσα στην κοινωνία μας;
Ας ευχηθούμε κι εμείς να ακολουθήσουμε το παράδειγμα του Geoffrey Edwards, να γεμίσουμε έστω και μια λευκή σελίδα με μια πράξη ευγνωμοσύνης. Ας προσπαθήσουμε να δώσουμε νόημα ουσίας στη ζωή μας και ας υιοθετήσουμε αξίες όπως είναι η ευγνωμοσύνη και η αγάπη. Αυτές οι αξίες ισχυροποιούν τον εσωτερικό μας κόσμο με υπομονή, εγκαρτέρηση, αντοχή και μας προσανατολίζουν προς την κατάκτηση κι άλλων υψηλών αξιών και πραγμάτωση ιδανικών, όπως είναι η αλληλεγγύη, η συνεργασία, η φιλανθρωπία, ο εθελοντισμός, η ειρήνη. Αξίες που υπηρετούν τα ανθρώπινα ιδανικά, που εξυψώνουν τον άνθρωπο, που τον ωθούν σ’ ένα καλύτερο και δημιουργικότερο αύριο. Ας γίνουμε λοιπόν πρεσβευτές της Ειρήνης, της αμοιβαίας κατανόησης και αρμονικής συνύπαρξης ανθρώπων και λαών.
Πηγή:Νέος Κόσμος
STUDIO 3 NEWCASTLE AUSTRALIA 