Daily Archives: November 9, 2014

Stooped and unsteady, Djordje Mihailovic walks among rows of discolored marble crosses of Serb soldiers slain a century ago in the horrors of World War I.

For over half a century, the 86-year-old has been a caretaker at Thessalonikis Allied War Cemetery in northern Greece. In the centenary year of the start of World War I, Mihailovic is ever more the embodiment of remembrance as another Nov. 11 Armistice Day approaches.

“This is my family,» he said of the remains beneath the rocky soil. «I know many of the names of the soldiers here and many of their stories.”

“Now I tell them to their grandchildren and the great grandchildren,» he said of the Serb visitors who make the pilgrimage to the site.

Mihailovic also has real family buried here: his grandfather, a World War I veteran who became the cemetery’s first caretaker, and his father, who succeeded him. Mihailovic intends to work here until he dies, and then be buried here, too.

Low-flung weeds run across the pathways of Mihailovic’s grounds, unlike some Western Front battlefields and cemeteries where many heads of state this year have walked the manicured lawns. It does not detract from their significance, especially for Serbs.

Serbia, involved in the war from the very beginning, had an army of about 350,000 soldiers, of whom some 130,000 died, outnumbered as they fought off an Austro-Hungarian invasion for more than a year before Germany and neighbor Bulgaria joined the onslaught.

“A third of the army was lost,» said Mihailovic. «It’s a story the world should know.”

The region around Thessaloniki was a rallying point for Serbias ravaged army, which endured a harrowing retreat to join Allied troops led by Britain and France in 1916.

“Every family had a victim,» Mihailovic said, sitting at the entrance of a room filled with Orthodox Christian religious icons and dedications left by visitors.

The Mihailovic dynasty of caretakers started with grandfather Sava, who took the job at the cemetery when it was built on the site of a field hospital for the wounded. Djordjes father, Djuro, took over as caretaker until his death in 1960.

Mihailovic still lives in the house built for his family on the cemetery grounds. With his bushy eyebrows and gray moustache, Mihailovic wears assorted pieces of old army uniforms, including the distinctive Serbian double-point cap. He chainsmokes Drina Cigarettes, a brand that was popular among his forebears in the trenches.

“I wear the uniform so people can recognize me, because visitors don’t always know where to go,» he said. Among his uniforms there «are clothes from World War I which I wear to honor the soldiers.”

Some 7,500 Serbs are buried in Thessaloniki, where sections are also reserved for the French, Italians, British and Russians who died there. Mihailovic is caretaker only for the Serb area.

Serb visitors typically get a tour of the grounds and a shot of fiery plum brandy from Mihailovic, whose role over the decades has shifted from listener and collector of stories to guide and raconteur.

Many are eager to listen to Mihailovic’s stories of how soldiers traversed freezing Greek mountain passes to bypass enemy artillery, or how a shattered army survived a typhoid outbreak when it reached Greece and was taken to the island of Corfu. Many Serbian visitors to the island still refuse to eat fish there, out of respect to the thousands of soldiers buried at sea.

Mihailovic, who has two daughters, knows that his family tradition will die with him, and is training a younger apprentice appointed by Belgrade.

“That’s the toughest thing for me to accept,» he said. «I was born here, raised here. We played in the fields that once surrounded this place. We had our families here. I could stop and draw my pension,» he said.

“But it’s not a job, it’s my life.”

source:ekathimerini.com

Στην Αθήνα η 14χρόνη Winter Vinecki έγραψε ιστορία, για καλό σκοπό. Σήμερα να συνεχίζει δοκιμάζοντας τα όρια του εαυτού της

Από την Νίκη Μπάκουλη

Ο πατέρας της, Michael διαγνώστηκε με καρκίνο (στον προστάτη), το Μάρτιο του 2008. Ήταν σπάνιας και επιθετικής μορφής. Στις 8.55 το πρωί της 12ης Μαρτίου, το 2009, θα “έφευγε” από τη ζωή. Ήθελε περίπου δυο μήνες πριν γίνει 41. Η Winter ήταν 9 χρόνων. “Την ημέρα που μάθαμε τα αποτελέσματα των εξετάσεων, δημιούργησα την Team Winter. Πλέον δεν ήθελα να τρέχω μόνο γιατί μου άρεσε, αλλά για ένα σκοπό. Δεν ήθελα να είμαι από τα παιδιά που κάθονται και δεν κάνουν τίποτα όλη μέρα, πέραν του να είναι δυστυχισμένα. Ήθελα να κάνω κάτι” και έτσι προέκυψε ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός που είχε ως στόχο τη συγκέντρωση χρημάτων για την ενημέρωση και την έρευνα πάνω στη θεραπεία του συγκεκριμένου καρκίνου. Από την πρώτη στιγμή συγκέντρωσε ισχυρούς χορηγούς. Γιατί ποιος θα αντιστεκόταν σε ένα παιδί που ήθελε να αλλάξει τον κόσμο;

Την ημέρα της κηδείας, η Winter Vinecki θα μάζευε τα αδέλφια της Ruger, Mag και Yukon, πάνω από τον τάφο του πατέρα τους για να ορκιστούν πως θα πολεμήσουν με ό,τι δυνάμεις είχαν αυτήν την αρρώστια, “θα την κυνηγήσουμε, έως το τέλος του κόσμου”. Θα έκαναν τα πάντα για να την εξοντώσουν “όπως αυτή εξόντωσε τον πατέρα μας”. Φράση που έγραψαν και στην ταφόπλακα.

Τέσσερα χρόνια αργότερα, η 14χρονη -τότε- Winter θα τακτοποιούσε αυτό το “έως το τέλος του κόσμου”. Πώς; Έγινε η μικρότερη σε ηλικία δρομέας που διαγωνίσθηκε ποτέ σε επτά μαραθώνιους, των πέντε ηπείρων, όπως συγκέντρωνε 500.000 δολάρια για το σκοπό της. Ξεκίνησε το 2012, από ένα μέρος που ήταν κοντά στο σπίτι της (έτρεξε στο μαραθώνιο του Oregon), συνέχισε με εκείνον στην Kenya, αυτόν της Ανταρκτικής και άφησε για το τέλος τον Inca Trail στο Περού, την Mongolia, τη New Zealand και φυσικά την Ελλάδα.

Ό,τι και αν συνάντησε στο διάβα της, ποτέ δεν σκέφτηκε να τα παρατήσει. “Είχα δει την αποφασιστικότητα του πατέρα μου, όταν πάλευε με τον καρκίνο. Συνέχισε να δίνει τη μάχη του. Δεν παραιτήθηκε ποτέ. Δεν θα μπορούσα να μην ακολουθήσω το παράδειγμα του. Ελπίζω μόνο να τον κάνω υπερήφανο. Τον “κουβαλάω” μαζί, όπου και αν πηγαίνω. Σε μέρη που δεν είχε τη δυνατότητα να δει”.Ο θάνατος ήταν αυτός που ενέπνευσε το πάθος της. “Ποτέ δεν περιμένεις πως θα χάσεις τον πατέρα σου, πολλώ δε σε τόσο νεαρή ηλικία. Ποτέ δεν σκέφτεσαι ότι θα δεις τα άλλα μέλη της οικογένειας σου να περνούν αυτό που περάσαμε. Αυτός ήταν ένας από τους λόγους που δημιούργησα το Team Winter, ώστε να μην χάσει καμία άλλη οικογένεια έναν αδελφό, ένα γιο ή όποιο άλλο μέλος της. Ήταν κάτι που βοήθησε τα αδέλφια μου και εμένα να ξεπεράσουμε αυτό που είχαμε ζήσει και μας πονούσε πολύ. Είχαμε τη δυνατότητα να μιλάμε για εκείνον, να τον θυμόμαστε. Ήταν ο καλύτερος πατέρας που θα μπορούσαμε να έχουμε”.

Δεν διάλεξε τυχαία το μαραθώνιο, για να εκτονώσει τον πόνο της, αλλά και να κάνει τη διαφορά σε αυτόν τον κόσμο. Η μητέρα της, Dr. Dawn Estelle (γιατρός στο επάγγελμα) είχε κάνει καριέρα στον τρίαθλο, ενώ υπήρξε και μαραθωνοδρόμος. Άρα είχε άποψη επ’ αυτών που είχε αποφασίσει να κάνει η κόρη της, την οποία παρακολουθούσε από τα 5 της, από την πρώτη διαδρομή της, να καταφέρνει απίστευτα πράγματα -για την ηλικία της. Έτρεχε, έκανε σκι και περνούσε τα σαββατοκύριακα σε κάμπινγκ με τους γονείς τους, με αντικείμενο τους μίνι αγώνες τρίαθλου. “Ο μικρότερος αδελφός μου, είχε ρωτήσει τον πατέρα μου αν είναι φυσιολογικό αυτό που κάνουμε κάθε σαββατοκύριακο. Του είχε απαντήσει “φυσικά και όχι”.Από μικρή έμαθε να φροντίζει το σώμα της (τρώει κάθε μέρα 4000 θερμίδες), να του δίνει τα “καύσιμα” που χρειάζεται για να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της. Κάποιες εξ αυτών, δεν ήταν για την ηλικία της, με τη μητέρα της να γνωρίζει την κατακραυγή του κόσμου -που επέτρεπε στην κόρη της να ασχολείται με εξοντωτικές καταστάσεις. “Θα μου επιτρέψετε να γνωρίζω καλύτερα” απαντούσε, διότι ως γιατρός είχε μελετήσει ό,τι υπήρχε για να βεβαιωθεί πως δεν έκανε κάτι κακό. “Η παιδική παχυσαρκία είναι πολύ πιο επικίνδυνη για τα παιδιά μας”, σχολίαζε. Η Winter θα εξηγούσε ότι “όλοι μου έλεγαν να περιμένω να γίνω 30 για να τρέξω αυτούς τους μαραθώνιους. Μόνο που και ο πατέρας μου περίμενε και δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να κάνει αυτό που ήθελε“.Την ίδια ώρα, η Vinecki δήλωνε πως “απλά κάνω ό,τι θέλει η καρδιά μου, έχοντας δίπλα μου ανθρώπους που πιστεύουν σε εμένα”.

Σε αυτήν την κατηγορία θα έμπαινε και ο Τhom Gilligan, πρώην μαραθωνοδρόμος και διοργανωτής σχετικών ταξιδιών. Όπως αυτό για την Ανταρκτική, όπου φυσικά πήρε μέρος η πρωταγωνίστρια της ιστορίας μας, στις 30/3 του 2013. Είχαν προηγηθεί οι διαδρομές στο Οregon και την Kenya. Στην Ανταρκτική έγινε η μικρότερη σε ηλικία μετέχουσα που τερμάτισε τη σχετική διαδρομή, με το χρόνο της (4:49:45) να είναι ο τρίτος καλύτερος, στις γυναίκες. “Ήταν πολύ κοντά σε πιο γρήγορους δρομείς και αυτό έδειχνε από μόνο του πως ξέρει τι κάνει. Μάλιστα, έγινε ένα από τα φαβορί μου”! Την ημέρα του αγώνα, η θερμοκρασία ήταν στο -5 “αλλά εκείνη έτρεχε έξυπνα, σε συντηρητικό ρυθμό. Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως θα υλοποιήσει το στόχο των επτά μαραθώνιων”.

Ακολούθησε (τον Ιούνιο) αυτός στο Machu Pichu του Peru, γνωστός ως “ο πιο δύσκολος μαραθώνιος στον κόσμο”, καθώς περιλαμβάνει 4.267 μέτρα στα βουνά. Ένα σημείο της διαδρομής, έχει και όνομα: το “Dead Woman’s Pass”, για τον ευνόητο λόγο. Ήταν η πρώτη γυναίκα που τερμάτισε, σε χρόνο 9:18:44.Μετά, πήγε στη Mongolia (Αύγουστος 2013), τη New Zealand (Οκτώβριος 2013) και ολοκλήρωσε την προσπάθεια της στις 11/10 του 2013, με τον μαραθώνιο της Αθήνας. Όταν τερμάτισε (σε 4:03:53), είχε γίνει η νεαρότερη σε ηλικία δρομέας που είχε ολοκληρώσει και τις επτά διαδρομές. Δεν είχε “κλείσει” καν τα 15 (έγινε στις 18/12 εκείνου του έτους) και κάπως έτσι “έριξε” στο Νο2 της λίστας τη Sarah Oliphant, η οποία είχε ολοκληρώσει τον κύκλο, σε ηλικία 15 χρόνων και 192 ημερών -τον Δεκέμβριο του 2010. Επί του συνόλου, έκανε 489 τα μέλη της λίστας που διαγωνίστηκαν στους μαραθώνιους των επτά ηπείρων.

Το 2013 παρουσιάστηκε στο TEDx της γενέτειρας της, στο Salem, όπου ζήτησε από το ακροατήριο “να φανταστείτε έναν κόσμο ονείρων. Έναν κόσμο στον οποίον δεν υπάρχουν όρια. Όπου το να παραιτείσαι, να τα εγκαταλείπεις, δεν είναι επιλογή. Έναν κόσμο, στον οποίον η ηλικία είναι μόνο ένας αριθμός. Ήμουν τυχερή. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι, στο οποίο δεν υπήρχαν όρια. Η ηλικία ήταν ένας αριθμός, όχι τροχοπέδη και τα κορίτσια μπορούσαν να κάνουν ό,τι και τα αγόρια. Μεγάλωσα, κυνηγώντας τον παππού μου στο σκι, σε ταχύτητες που δεν “πιάνουν” οι περισσότεροι ενήλικοι. Έτρεχα αποστάσεις που λίγοι στην ηλικία μου κάλυπταν. Η οικογένεια μου ενθάρρυνε τα όνειρα”.

Μετά γύρισε πίσω το χρόνο, στην εύθραυστη ηλικία που η ζωή της πρόσφερε ένα σκληρό μάθημα “που έμαθα πως κάποια πράγματα δεν τα σταματά η ηλικία, γιατί ο καρκίνος δεν ενδιαφερόταν που ο πατέρας μου ήταν μόνο 40 χρόνων, ούτε ότι θα άφηνε ένα κορίτσι 9 χρόνων, χωρίς πατέρα. Δεν νοιάστηκε όταν “πήρε” την Τρίνιτι, μια κοπέλα που έμενε στη γειτονιά μου και ήταν ταλαντούχα καλλιτέχνης. Μέχρι την τελευταία της ημέρα στη ζωή, δεν επέτρεψε στον καρκίνο να της στερήσει το όνειρο να γίνει καλλιτέχνης. Όταν λοιπόν, ο καρκίνος δεν βλέπει ως πρόβλημα την όποια ηλικία, γιατί να την αντιμετωπίζουμε εμείς ως πρόβλημα;”.Ο υπέρτατος στόχος είναι “να ματσάρω τις μπλε κορδέλες (για τον καρκίνο στον προστάτη) με τις ροζ (για τον καρκίνο στο μαστό). Αυτός είναι κάτι που θέλω να επιτύχω, όσο ζω”. Έως τότε, θα κάνει και κάτι άλλο. Για παράδειγμα, τον τελευταίο χρόνο άφησε το Salem για τη Utah, όπου προπονείται πέντε ημέρες την εβδομάδα, από επτά ώρες την ημέρα στο αλτικό σκι. Θέλει να αγωνιστεί στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2018 και δεν νομίζω πως υπάρχει κάποιος που να αμφισβητεί ότι θα τα καταφέρει. Τον περασμένο Σεπτέμβριο είπε να αλλάξει παραστάσεις και μετείχε στο Σπαρτιάτικο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, διοργάνωση που γίνεται στο Vermont και είναι… ό,τι λέει ο τίτλος. Χρειάστηκε έξι ώρες (41 λεπτά και 15”) για να ολοκληρώσει. Ακολούθησαν κάποιες ημέρες χαλάρωσης (λέμε τώρα) με την οικογένεια της και μετά το διάβασμα για τις εξετάσεις της, γιατί είπαμε: αυτό το κορίτσι όταν βάζει ένα στόχο, τον υλοποιεί.

Πηγή: news247.gr