Hamilton Olympic were held to a 0-0 draw by Lambton Jaffas in Round 13 of the NPL at Arthur Edden Oval.
Despite the 0-0 scoreline and a match in which both sides cancelled each other out, both teams had opportunities to score, particularly Olympic!
After 11 minutes of play Alex Palozzi crossed into the Olympic area, John Majurovski brought the ball down and forced a corner from Danny Ireland.
On the half hour mark Reece Cooper served a delightful ball to Simon Mooney on the left who raced down the line and hammered a shot past Brad Swancott, only for the ball to rebound off the post!
After the break, the first goal scoring opportunity fell to Olympic when Reece Cooper put Kane Goodchild through, only for Brad Swancott to save with his feet!
A little later Reece Cooper tested the Jaffas goalie with a long range shot from outside the box while Michael Bridges did the same with Danny Ireland from a well taken free kick.
Minutes before the end Mason Campbell fired a shot from a good position only for the ball to be deflected for a corner by the Jaffas defence. From the corner Reece Cooper found himself with only the keeper to beat, but his shot sailed over the crossbar.
This draw keeps Olympic in second spot, 4 points behind Edgeworth Eagles who won away at Maitland.
Last-ditch negotiations to resume on Sunday after eurozone’s fiscal hawks put up fierce resistance to Alexis Tsipras’s rescue plan
Greece’s final attempt to avoid being kicked out of the euro by securing a new three-year bailout worth up to €80bn ran into a wall of resistance from the eurozone’s fiscal hawks on Saturday.
Finland rejected any more funding for the country and Germany called for Greece to be turfed out of the currency bloc for at least five years.
The last-chance talks between the 19 eurozone finance ministers in Brussels ended at midnight, as they struggled to draft a policy paper for national leaders at yet another emergency summit on Sunday that was billed as the decisive meeting.
With Greece on the edge of financial and social implosion, eurozone finance ministers met to decide on the country’s fate and on what to do about its debt crisis, after experts from the troika of creditors said that new fiscal rigour proposals from Athens were good enough to form “the basis for negotiations”.
But the German finance minister, Wolfgang Schäuble, dismissed that view, supported by a number of northern and eastern European states. “These proposals cannot build the basis for a completely new, three-year [bailout] programme, as requested by Greece,” said a German finance ministry paper. It called for Greece to be expelled from the eurozone for a minimum of five years and demanded that the Greek government transfer €50bn of state assets to an outside agency for sell-off.
Timo Soini, the nationalist True Finns leader, meanwhile, threatened to bring down the government in Helsinki if Alex Stubb, the finance minister, agreed to a new bailout for Greece. Stubb apparently came to the crunch meeting on a new bailout without a mandate to agree one.
“The hawks are very vocal,” said an EU diplomat. “It’s very tough.” Berlin also demanded stronger and more intrusive powers for outside monitors to police the economic and fiscal reforms that Alexis Tsipras, the leftist Greek prime minister, would need to commit to to secure the new bailout.
Saturday night’s talks were not to agree on a third bailout, but were negotiations on whether to launch more talks on Greece’s third rescue package in five years. The ministers faced formidable problems, said Schäuble, who argued debt relief for Greece, broadly seen as essential, was banned by the EU treaties: “Athens’s proposals are far from sufficient. The funding gaps are way beyond anything we’ve seen so far,” he said.
The hard line was echoed by Peter Kazimir, finance minister of Slovakia, who said that new austerity measures tabled by Athens were already past their sell-by date.
The eurozone has been united for five months in the negotiations with Tsipras, but with the stakes rising greatly in the last 10 days, major divisions have surfaced, with the French working tirelessly to save Greece and the hardliners now pushing Greece’s expulsion for the first time openly.
The European commission and the European Central Bank issued dire warnings that a failure to grant Greece new rescue funds of up to €78bn would put the country on a trajectory of complete banking and financial collapse.
The widening gulf between eurozone hawks and doves paves the way for an acrimonious summit on Sunday, with France and Italy lining up against Germany and the northern and eastern Europeans. Matteo Renzi, the Italian prime minister, is expected to tell chancellor Angela Merkel that enough is enough and that Greece should not have to put up with any more humiliation.
Merkel is under intense pressure from the Americans not to “lose” Greece and is worried about her own legacy. But Greece fatigue is becoming endemic in Germany, and she faces growing unrest in her party ranks where Schäuble’s hard line is popular. She was said to have endorsed Schäuble’s tough position.
If the talks break down irretrievably and Greece is allowed to slide into even greater chaos, relations between Berlin and Paris will come under tremendous strain. Michel Sapin, the French finance minister, lauded Tsipras for putting his austerity proposals before parliament and saw the moves of the past few days as “positive”.
Tsipras won a sweeping majority with the support of opposition parties, but many in his Syriza movement defected, leading to speculation that he could either call new elections or ditch his hardliners and lead a new “national unity” government.
On Thursday, Tsipras performed a remarkable U-turn and accepted more austerity measures than had been rejected in the referendum he called for five days earlier. The prompt volte-face confounded negotiators.
Ο Βόλφκανγκ Σόιμπλε και η γερμανική ηγεσία της Ευρωζώνης έχουν σοβαρούς λόγους να ανησυχούν και να διατηρούν μία αδιάλλακτη στάση στις διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα. Όμως η αποπληρωμή του ελληνικού χρέους που ανέρχεται σε 317 δισεκατομμύρια ευρώ δεν είναι ένας από τους πιο σημαντικούς. Το ελληνικό χρέος είναι αμελητέας σημασίας, σε σύγκριση με το χρηματοπιστωτικό δυναμίτη των γερμανικών (και άλλων) τραπεζών, ο οποίος τους τελευταίους μήνες δίνει καθημερινά περισσότερα σημάδια ανάφλεξης.
Μόνο η Deutsche Bank, η μεγαλύτερη τράπεζα της Γερμανίας, βρίσκεται σημαντικά εκτεθειμένη, κατέχοντας αμφιβόλου αξίας χρηματοπιστωτικά προϊόντα, γνωστά ως «παράγωγα», ύψους 67 τρισεκατομμυρίων ευρώ. Πρόκειται για ποσό παρόμοιο με το ΑΕΠ όλης της υφηλίου και 20 φορές μεγαλύτερο από το ΑΕΠ της Γερμανίας. Οποιαδήποτε σύγκριση με την κατάσταση της τράπεζας Lehman Brothers το 2008 δεν θα ήταν καθόλου άστοχη. Απλώς όταν χρεοκόπησε η Lehman Brothers είχε στη διάθεσή της παράγωγα αξίας μόνο 31.5 τρισεκατομμύρια ευρώ. Η κρίση του 2008 επιβεβαίωσε τον συνοπτικό ορισμό των παραγώγων που είχε προτείνει ο Αμερικανός μεγιστάνας Warren Buffet: «οικονομικά όπλα μαζικής καταστροφής».
Μπορεί το 2008 να αποτελεί παρελθόν, αλλά οι πρόσφατες εξελίξεις είναι ιδιαίτερα δυσοίωνες για τη Deutsche Bank. Οι αρμόδιες αρχές των ΗΠΑ και της Βρετανίας επέβαλαν στη τράπεζα τον Απρίλιο ένα πρόστιμο-ρεκόρ, (το οποίο, μαζί με ένα προηγούμενο πρόστιμο, ανέρχεται συνολικά σε 2.2 δισεκατομμύρια ευρώ), για νοθεία των διατραπεζικών επιτοκίων. Στις αρχές Ιουνίου παραιτήθηκαν αιφνιδιαστικά οι δύο συν-διευθύνοντες σύμβουλοί της. Εναντίον ενός από αυτούς και τεσσάρων πρώην στελεχών της τράπεζας είχε ήδη ασκηθεί δίωξη από τις γερμανικές δικαστικές αρχές για ψευδείς δηλώσεις και παραπλανητικές καταθέσεις. Λίγες μέρες αργότερα εισαγγελικές αρχές έκαναν έφοδο στα γραφεία της τράπεζας στη Φρανκφούτρη για να συλλέξουν στοιχεία πελατών της.
Ταυτόχρονα, τα χρηματοπιστωτικά προϊόντα γίνονται καθημερινά πιο επισφαλή. Αμέσως μετά την ανακοίνωση της αποτυχίας των διαπραγματεύσεων των «θεσμών» με την Ελλάδα στις 12 Ιουνίου, το ρίσκο των ομολόγων της Ευρωζώνης σημείωσε κάθετη άνοδο. Ο γερμανικός δείκτης οικονομικής προοπτικής ZEW έπεσε στις 16 Ιουνίου για τρίτο συνεχόμενο μήνα, και έχει σημειώσει πτώση 43% μέσα σε τρεις μήνες.
Ομολογουμένως, η Γερμανία δεν αποτελεί εξαίρεση. Άλλες χώρες έχουν παρόμοια προβλήματα, όπως η Αυστρία, η Ολλανδία και η Φιλανδία. Όμως αυτά είναι ελάσσονος σημασίας σε σύγκριση με το μέγεθος των επισφαλών επενδύσεων της Deutsche Bank.
Εν όψει των παραπάνω προβλημάτων, μια πιθανή στάση πληρωμών της Ελλάδας δεν θα έπρεπε να προκαλεί ιδιαίτερη ανησυχία στην Ευρωζώνη, ιδίως όταν έχει ανακοινωθεί επανειλημμένα ότι οι «θεσμοί» έχουν έτοιμα σχέδια αντιμετώπισης ενδεχομένου Grexit. Μήπως όμως οι εντατικές προσπάθειες της γερμανικής ηγεσίας να προβάλλει την κρίση των οικονομιών της ευρωπαϊκής περιφέρειας (Ελλάδα, Ισπανία κοκ.) ως το κύριο πρόβλημα της Ευρωζώνης, απλώς αποτελούν ένα προπέτασμα καπνού για να καλυφθεί η εγγενής σαθρότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος; Διότι όπως έχουν δείξει οι μέχρι σήμερα εξελίξεις, ο πρωταρχικός στόχος της ευρωπαϊκής ηγεσίας είναι η προστασία των τραπεζών.
Όταν μία γιγαντιαία τράπεζα πρέπει να ξεφορτωθεί «σκάρτα» ομόλογα ή να προμηθευτεί επιπλέον ρευστότητα, στρέφεται προς την ΕΚΤ. Αμέσως πριν το PSI, η ΕΚΤ βοήθησε τη Deutsche Bank, μεταξύ άλλων, να πωλήσει σε καλή τιμή τα «τοξικά» ελληνικά ομόλογα που κατείχε. Τα οποία έχει τώρα στην κατοχή της η ΕΚΤ, που βέβαια υποστηρίζεται από τους Ευρωπαίους φορολογουμένους. Η Deutsche Bank και οι υπόλοιπες τράπεζες είχαν σχετικά αμελητέες απώλειες από το PSI, σε αντίθεση με τους Έλληνες συνταξιούχους. Και αφού οι τράπεζες δεν υπέστησαν πάθημα, δεν χρειάστηκε να μάθουν κανένα μάθημα, έχοντας την πεποίθηση ότι οι ηγέτες της βορειοδυτικής Ευρώπης δεν θα τις άφηναν σύξυλες σε μία παρόμοια συγκυρία στο μέλλον.
Η συγκυρία αυτή πλησιάζει καθημερινά, και ακόμη και ένα μικρό ταρακούνημα της τραπεζικής βάρκας (μια ελληνική στάση πληρωμών), μπορεί να έχει απρόβλεπτες συνέπειες, όπως μία ανεξέλεγκτη αλυσιδωτή χρεοκοπία. Διότι αν κάτι πάει στραβά, η Deutsche Bank, όπως και οι περισσότερες τράπεζες, έχει τη δυνατότητα να καλύψει μόνο ένα μικρό μέρος των «παραγώγων» και άλλων τοξικών προϊόντων τα οποία κατέχει.
Συνεπώς έχουν κάθε λόγο να ανησυχούν ο κ. Σόιμπλε, η κ. Μέρκελ και οι λοιποί «σκληροί» της Ευρωζώνης. Βέβαια, ο πραγματικός λόγος της ανησυχίας τους και της αδιάλλακτης στάσης τους δεν μπορεί να είναι το ελληνικό χρέος, το οποίο αντιστοιχεί στο 0.5% των παραγώγων που κατέχει μόνο μία γερμανική τράπεζα, αλλά η ανασφάλεια που δημιουργεί η πιθανότητα αναταραχής του χάρτινου πύργου της χρηματοπιστωτικής οικονομίας.
Για τη γερμανική ηγεσία, η ελληνική κρίση αποτελεί ένα βολικό αποδιοπομπαίο τράγο, για να αποσπαστεί η προσοχή του Ευρωπαϊκού κοινού από την επώδυνη πραγματικότητα. Ενώ η σκληρή στάση των δανειστών προς την Ελλάδα και τις χώρες της περιφέρειας της Ευρώπης αποβλέπει κυρίως στην αποφυγή δύο ανεπιθύμητων εξελίξεων. Πρώτον, ενός ταρακουνήματος της αγοράς, το οποίο μπορεί να προκαλέσει μία στάση πληρωμών ή μία διαγραφή μέρους του ελληνικού χρέους. Δεύτερον, μίας σειράς παραχωρήσεων προς την Ελλάδα, που θα απειλήσουν το ευρωπαϊκό νεοφιλελεύθερο κατεστημένο. Όμως όταν η τραπεζική βάρκα μπάζει νερά, η προσαρμογή των Ελλήνων επιβατών στις εντολές των καπετάνιων δεν δύναται από μόνης της να την διατηρήσει εν πλω.
Μάλλον γνωρίζουν πολύ περισσότερα οι Έλληνες διαπραγματευτές από όσα τους πιστώνουν οι συνομιλητές τους και οι «θεσμοί». Οι οποίοι χρησιμοποιούν μία Οργουελιανή τακτική για να παρουσιάσουν ως «απειρία» την εμπεριστατωμένη άρνηση της ελληνικής πλευράς να προσαρμοστεί μέσα σε ένα σαθρό χρηματοπιστωτικό πλαίσιο.
Greece’s financial drama has dominated the headlines for five years for one reason: the stubborn refusal of our creditors to offer essential debt relief. Why, against common sense, against the IMF’s verdict and against the everyday practices of bankers facing stressed debtors, do they resist a debt restructure? The answer cannot be found in economics because it resides deep in Europe’s labyrinthine politics.
In 2010, the Greek state became insolvent. Two options consistent with continuing membership of the eurozone presented themselves: the sensible one, that any decent banker would recommend – restructuring the debt and reforming the economy; and the toxic option – extending new loans to a bankrupt entity while pretending that it remains solvent.
Official Europe chose the second option, putting the bailing out of French and German banks exposed to Greek public debt above Greece’s socioeconomic viability. A debt restructure would have implied losses for the bankers on their Greek debt holdings.Keen to avoid confessing to parliaments that taxpayers would have to pay again for the banks by means of unsustainable new loans, EU officials presented the Greek state’s insolvency as a problem of illiquidity, and justified the “bailout” as a case of “solidarity” with the Greeks.
To frame the cynical transfer of irretrievable private losses on to the shoulders of taxpayers as an exercise in “tough love”, record austerity was imposed on Greece, whose national income, in turn – from which new and old debts had to be repaid – diminished by more than a quarter. It takes the mathematical expertise of a smart eight-year-old to know that this process could not end well.
Once the sordid operation was complete, Europe had automatically acquired another reason for refusing to discuss debt restructuring: it would now hit the pockets of European citizens! And so increasing doses of austerity were administered while the debt grew larger, forcing creditors to extend more loans in exchange for even more austerity.
Our government was elected on a mandate to end this doom loop; to demand debt restructuring and an end to crippling austerity. Negotiations have reached their much publicised impasse for a simple reason: our creditors continue to rule out any tangible debt restructuring while insisting that our unpayable debt be repaid “parametrically” by the weakest of Greeks, their children and their grandchildren.
In my first week as minister for finance I was visited by Jeroen Dijsselbloem, president of the Eurogroup (the eurozone finance ministers), who put a stark choice to me: accept the bailout’s “logic” and drop any demands for debt restructuring or your loan agreement will “crash” – the unsaid repercussion being that Greece’s banks would be boarded up.
Five months of negotiations ensued under conditions of monetary asphyxiation and an induced bank-run supervised and administered by the European Central Bank. The writing was on the wall: unless we capitulated, we would soon be facing capital controls, quasi-functioning cash machines, a prolonged bank holiday and, ultimately, Grexit.
The threat of Grexit has had a brief rollercoaster of a history. In 2010 it put the fear of God in financiers’ hearts and minds as their banks were replete with Greek debt. Even in 2012, when Germany’s finance minister, Wolfgang Schäuble, decided that Grexit’s costs were a worthwhile “investment” as a way of disciplining France et al, the prospect continued to scare the living daylights out of almost everyone else.
By the time Syriza won power last January, and as if to confirm our claim that the “bailouts” had nothing to do with rescuing Greece (and everything to do with ringfencing northern Europe), a large majority within the Eurogroup – under the tutelage of Schäuble – had adopted Grexit either as their preferred outcome or weapon of choice against our government.
Greeks, rightly, shiver at the thought of amputation from monetary union. Exiting a common currency is nothing like severing a peg, as Britain did in 1992, when Norman Lamont famously sang in the shower the morning sterling quit the European exchange rate mechanism (ERM). Alas, Greece does not have a currency whose peg with the euro can be cut. It has the euro – a foreign currency fully administered by a creditor inimical to restructuring our nation’s unsustainable debt.
To exit, we would have to create a new currency from scratch. In occupied Iraq, the introduction of new paper money took almost a year, 20 or so Boeing 747s, the mobilisation of the US military’s might, three printing firms and hundreds of trucks. In the absence of such support, Grexit would be the equivalent of announcing a large devaluation more than 18 months in advance: a recipe for liquidating all Greek capital stock and transferring it abroad by any means available.
With Grexit reinforcing the ECB-induced bank run, our attempts to put debt restructuring back on the negotiating table fell on deaf ears. Time and again we were told that this was a matter for an unspecified future that would follow the “programme’s successful completion” – a stupendous Catch-22 since the “programme” could never succeed without a debt restructure.
This weekend brings the climax of the talks as Euclid Tsakalotos, my successor, strives, again, to put the horse before the cart – to convince a hostile Eurogroup that debt restructuring is a prerequisite of success for reforming Greece, not an ex-post reward for it. Why is this so hard to get across? I see three reasons.
One is that institutional inertia is hard to beat. A second, that unsustainable debt gives creditors immense power over debtors – and power, as we know, corrupts even the finest. But it is the third which seems to me more pertinent and, indeed, more interesting.
The euro is a hybrid of a fixed exchange-rate regime, like the 1980s ERM, or the 1930s gold standard, and a state currency. The former relies on the fear of expulsion to hold together, while state money involves mechanisms for recycling surpluses between member states (for instance, a federal budget, common bonds). The eurozone falls between these stools – it is more than an exchange-rate regime and less than a state.
And there’s the rub. After the crisis of 2008/9, Europe didn’t know how to respond. Should it prepare the ground for at least one expulsion (that is, Grexit) to strengthen discipline? Or move to a federation? So far it has done neither, its existentialist angst forever rising. Schäuble is convinced that as things stand, he needs a Grexit to clear the air, one way or another. Suddenly, a permanently unsustainable Greek public debt, without which the risk of Grexit would fade, has acquired a new usefulness for Schauble.
What do I mean by that? Based on months of negotiation, my conviction is that the German finance minister wants Greece to be pushed out of the single currency to put the fear of God into the French and have them accept his model of a disciplinarian eurozone.
Τα όσα είπε ο Μάσσιμο Ντ΄ Αλέμα στην εφημερίδα La Stampa αποδεικνύουν το μέγεθος της ευρωπαϊκής ανοησίας στην διαχείριση του “ελληνικού ζητήματος”. Όπως μεταδιδει Θόδωρος Ανδρεάδης-Συγγελάκης από την Ιταλία για το ΑΠΕ, ο Ντ΄Αλέμα είπε:
«H Ευρώπη πνίγεται σε μια κουταλιά νερό. Δεν την συμφέρει να χρεοκοπήσει η Ελλάδα» δήλωσε ο Μάσσιμο Ντ΄Αλέμα στην ιταλική εφημερίδα Λα Στάμπα. «Το ελληνικό χρέος έχει ύψος τριακοσίων τριάντα δισεκατομμυρίων ευρώ και η Ευρώπη, εξαιτίας της έλλειψης συμφωνίας τις τελευταίες ημέρες, εξανέμισε, στα χρηματιστήρια, επτακόσια με οκτακόσια δισεκατομμύρια ευρώ», τονίζει ο Ιταλός πρώην πρωθυπουργός και πρώην υπουργός Εξωτερικών.
«Αν δεν υπάρξουν διορθωτικές παρεμβάσεις οδεύουμε προς την μείωση των απολαβών, της κατανάλωσης και των δικαιωμάτων των εργαζομένων» σημειώνει ο Ιταλός κεντροαριστερός πολιτικός, σύμφωνα με τον οποίο «η συνέπεια είναι η βαθμιαία εξέγερση στις πιο φτωχές περιοχές της Ευρωζώνης» και, κατά συνέπεια, «χρειάζεται μια ιθύνουσα τάξη η οποία να αντιληφθεί τους κινδύνους αυτούς».
Ο Ντ’ Αλέμα υποδεικνύει, σε τέσσερα σημεία, τι ακριβώς πρέπει να γίνει με την Ελλάδα: «χρειάζεται αναδιάρθρωση του χρέους, ένα δάνειο – γέφυρα, επιμήκυνση των χρονικών ορίων αποπληρωμής, με χαμηλά επιτόκια» διότι «πρέπει να λάβουν όλη υπόψη τους την πραγματικότητα, ότι η Ελλάδα δεν είναι σε θέση να πληρώσει το χρέος της».
«H αλληλεγγύη δεν είναι, πλέον, μια αξία στην Ευρώπη αυτή. Την Ιταλία, όμως, δεν την συμφέρει να αφήσει την Ελλάδα να χρεοκοπήσει, πρώτα από όλα διότι κανείς δεν είναι σε θέση να υπολογίσει πλήρως τις συνέπειες. Ας μην ξεχνάμε το μάθημα της Lehman Brothers: οι Αμερικανοί ακόμη το μετανιώνουν που δεν την έσωσαν», τονίζει, τέλος, ο Ιταλός πρώην πρωθυπουργός και επικεφαλής του ιδρύματος πολιτικών μελετών Italianieuropei.
Σύμφωνοι με την ιδέα ενός προσωρινού Grexit και η Μέρκελ και ο Γκάμπριελ μεταδίδουν γερμανικές κυβερνητικές πηγές σύμφωνα με τον ανταποκριτή.
Τρια φινλανδικά ΜΜΕ μεταδίδουν ότι η χώρα του είναι αμετακίνητη και θέλει την Ελλάδα εκτός ευρωζώνης!
Μόνο για τα μάτια των δικών του παιδιών
Ότι παίζουν παιχνίδια στην πλάτη της Ελλάδας αλλά και των εταίρων τους παραδέχθηκαν οι Γερμανοί. Αφορμή το έγγραφο που αποκάλυψε η FAS και συμφωνα με αυτό μια από τις επιλογές ήταν 5ετες Grexit για την Ελλάδα!
Γερμανικοί κύκλοι λένε τώρα ότι το έγγραφο δεν αφορά το σήμερα. «Πρόκειται για έγγραφο εργασίας με σκέψεις για την περίπτωση που πρέπει να τεθεί σε ισχύ το Σχέδιο Β και δεν προοριζόταν για τη σημερινή συνεδρίαση» δηλώνει διπλωμάτης στην εφημερίδα. Συνεπώς, επισημαίνεται, ο κ. Σόιμπλε δεν το παρουσίασε στους συναδέλφους του, αλλά το έγγραφο δόθηκε κατά την προετοιμασία του Eurogroup μόνο σε χώρες με παρόμοιες απόψεις.
Ευρωπαίος αξιωματούχος: Οι υπουργοί ΟΙκονομικών συζητούν τι μπορεί να εφαρμόσει άμεσα η Ελλάδα. Θέλουν περισσότερες λεπτομέρειες που να έχουν σχέση με αλλαγές στα εργασιακά.
Ο ανταποκριτής του Guardian στις Βρυξέλλες μεταδίδει ότι δεν είμαστε καθόλου κοντά σε συμφωνία και πως συμφωνα με ευρωπαϊκές πηγες η τελικές αποφάσεις θα ληφθούν από την Συνοδο Κορυφής.
Επίσης, την ώρα που είναι σε εξέλιξη το eurogroup η τρόικα συγγράφει την απάντηση στις ελληνικές προτάσεις.
Πάνω σε ένα κοινό ανακοινωθέν φαίνεται να δουλεύει το Eurogroup, με την Ελλάδα να έχει αποδεχθεί τη συμφωνία- ωστόσο κάποιοι υπουργοί έχουν προβλήματα όσον αφορά στην αποδοχή της, οπότε και θα «περάσουν» το ζήτημα στους ηγέτες των χωρών τους στη Σύνοδο της Κυριακής. Επίσης, αναμένεται η λήψη κάποιων μέτρων μέσα στην επόμενη εβδομάδα από ελληνικής πλευράς.
Το κείμενο -μια σελίδα όλο κι όλο- στο οποίο ο Σόιμπλε παρουσιάζει την πρότασή του για μια προσωρινή έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Αρχικά έλληνες και ευρωπαίοι αξιωματούχοι,είχαν διαψεύσει ότι υπάρχει στο τραπέζι του Eurogroup. Μέχρι που διέρρευσε και τότε χαρακτηρίστηκε “σημείωμα εργασίας” από τη γερμανική πλευρά.
Διαβάστε το μεταφρασμένο έγγραφο με το οποίο ο Σόιμπλε προτείνει Grexit για πέντε χρόνια
Σχόλια σχετικά με τις τελευταίες Ελληνικές προτάσεις
Στις 9 Ιουλίου του 2015 η Ελλάδα παρέδωσε μια λίστα προτάσεων. Αυτές οι προτάσεις είναι βασισμένες ή ακόμα συμπίπτουν με το μνημόνιο βοήθειας που συντάχθηκε απο την Τρόικα ώστε να ολοκληρωθεί η εξέταση απο το EFSF. Παρόλα αυτά η Ελλάδα δεν ήταν ικανή να ολοκληρώσει την εξέταση.
Οι προτάσεις αυτές έχουν έλλειψη σε αριθμό κυρίαρχων τομέων μεταρρυθμίσεων για τον εκσυγχρονισμό της χώρας, για τη καλλιέργεια μακροχρόνιας οικονομικής ανάπτυξης και βιώσιμης ανάπτυξης. Μεταξύ αυτών, οι μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας, οι μεταρυθμίσεις στο δημόσιο τομέα, οι ιδιωτικοποιήσεις, ο τραπεζικός τομέας, οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις δεν αρκούν.
Γι αυτό το λόγο οι συγκεκριμένες προτάσεις δεν μπορούν να χτίσουν τη βάση για ένα ολοκληρωτικά καινούργιο τριετές πρόγραμμα ESF, όπως ζητήθηκε απο την Ελλάδα. Χρειαζόμαστε μια νέα, βιώσιμη λύση, κρατώντας το IMF στη δράση. Υπάρχουν 2 δρόμοι τώρα:
1. Η Ελλάδα πρέπει να βελτιώσει τις προτάσεις της ραγδαία και σημαντικά, με πλήρη υποστήριξη απο τη Βουλή της. Οι βελτιώσεις πρέπει να χτίσουν ξανά αυτοπεποίθηση, να διασφαλίσουν βιωσιμότητα του χρέους εκ των προτέρων και την επιτυχή εφαρμογή του προγράμματος- ώστε να εξασφαλιστεί ανάκτηση πρόσβασης στις αγορές μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος. Οι βελτιώσεις περιλαμβάνουν:
α) Μεταφορά πολύτιμων ελληνικών περιουσιακών στοιχείων (50 δις) σε εξωτερικό fund όπως το Ινστιτούτο Ανάπτυξης του Λουξεμβούργου, ώστε να ιδιωτικοποιηθούν με την πάροδο του Χρόνου και να μειωθεί το χρέος.
β)ανάπτυξη ικανοτήτων και αποπολιτικοποίηση των Ελληνικών Διοικητικών καθηκόντων υπο την αιγίδα του COM με στόχο την σωστή εφαρμογή του προγράμματος.
γ) Αυτόματες περικοπές δαπανών σε περίπτωση μη επίτευξης των στόχων για το έλλειμα.
Παράλληλα, το σύνολο των χρηματοοικονομικών στοιχείων θα τοποθετηθεί μαζί ώστε να γεφυρωθεί το χρονικό χάσμα μέχρις ότου θα μπορούσε να γίνει μια πρώτη εκταμίευση στο πλαίσιο του προγράμματος βελτίωσης.
2. Σε περίπτωση που η βιωσιμότητα του χρέους και μια αξιόπιστη προοπτική εφαρμογής δεν μπορούν να διασφαλιστούν εκ των προτέρων, θα πρέπει να προσφερθούν στην Ελλάδα ταχείες διαπραγματεύσεις για ενα χρονικό διάστημα εκτός Ευρωζώνης, με πιθανή αναδιάρθωση του χρέους, αν κριθεί απαραίτητο μια μορφή Paris club για τουλάχιστον τα επόμενα 5 χρόνια. Μονο αυτός ο τρόπος προώθησης θα μπορούσε να επιτρέψει μια επαρκή αναδιάρθρωση του χρέους η οποία δεν θα ήταν σύμφωνα με τη συμμετοχή σε μια νομισματική ένωση (Άρθ. 125 TFEU).
Η λύση προσωρινής εξόδου θα πρέπει να συνοδεύεται απο την υποστήριξη της Ελλάδας σαν μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και των Ελλήνων πολιτών με ενίσχυση της ανάπτυξης, και ανθρωπιστική και τεχνική βοήθεια εντός των επόμενων ετών. Η λύση προσωρινής εξόδου θα πρέπει επίσης να συνοδεύεται απο τον εξορθολογισμό όλων των πυλώνων της οικονομικής και νομισματικής ένωσης και συγκεκριμένα μέτρα για την ενίσχυση της διακυβέρνησης της Ευρωζώνης.
Δείτε το αυθεντικό κείμενο στα αγγλικά:
Πηγή:madata.gr
STUDIO 3 NEWCASTLE AUSTRALIA 