Daily Archives: November 25, 2014

L-R: Con Tagalakis, GOCMV president Bill Papastergiadis, Goody’s Everest group deputy general manager George Vassilaras and George Iliopoulos.

Goody’s has announced its first Australian store will be housed at the Greek Centre of Contemporary Culture.

Taking up the lease of the ground floor retail space, the Greek fast food chain will be placed to feed hungry workers in the CBD and the Greek Australian community.

It’s the first Greek establishment to set up on Lonsdale Street in more than a decade, bringing much needed life to the Lonsdale Street Greek precinct.
George Illiopoulos, alongside business partner Con Tangalakis, says the location is a calculated decision, hoping to keep their loyal audience happy and bring in mainstream appeal.

“The actual target audience is definitely mainstream, we really want to penetrate [the wider community] because the Greeks know it,” Mr Iliopoulos tells Neos Kosmos.

“We want to offer something different and something new into the Australian market.”

Currently the duo is working to get building permits signed with the council to start transforming the ground floor into the familiar Goody’s look.

Mr Iliopoulos hopes that construction can start in about six weeks, after which they will then move on to hiring and training staff.

The first shop will hire around 30 staff members, who will be trained by Goody’s staff from Greece to make sure the service and feel translates to Australia.

The only change to the product in Australia will be the produce, which will be sourced locally.

“Even though the recipe will be from Greece all the produce and the food will be local,” Mr Iliopoulos says. “We’re going to use Australian produce, Australian beef. It will translate well, because the recipe and the ingredients will be exactly the same, there will be no changes whatsoever.”

While the Goody’s Australian saturation is in its infancy, Greece is expecting a big turnover in Australia.

The headquarters have green-lit the Australian licencees to set up a minimum of 10 stores in five years, and judging by the demand Mr Iliopoulos and Mr Tangalakis have received, finding franchisees won’t be hard.

“We have been inundated with phone calls, we know that there’s going to be a lot of Greek Australian businesspeople applying for a franchise, but we would like to do this very, very slowly and make sure we do it right,” Mr Iliopoulos says.

There will be two sized shops available for franchise owners, a small and a large to cater to demand.

A lot will hinge on the popularity of the CBD flagship, with the shop scheduled to welcome its first customers around Easter time next year.

Neos Kosmos recently conducted a poll asking if our readers believed Goody’s could break into the Australian market, and more than 69 per cent of respondents said yes.

It might have a loyal customer base in Australia already through the Greek community, but that doesn’t necessarily mean success.

Successful franchises have seen their demise in Australia; most recently American coffee giant Starbucks failed to reach its projected situation and closed a number of stores thanks to a lack of interest.

The Australian market will give its verdict on Goody’s in a couple of months.

source: Neos Kosmos

Λόγω της «πολιτικής ασυνέπειάς του», και της πολιτικής «αναξιοπιστίας» του

Τρία χρόνια πολεμούσε ο Tony Abbott -μέσα και έξω από την κοινοπολιτειακή Βουλή- την πρώην πρωθυπουργό, Julia Gillard, για την «πολιτική ασυνέπειά της», για την πολιτική «αναξιοπιστία» της.

Η αθέτηση από την πρώην Εργατική ηγέτιδα της υπόσχεσής της “there will be no carbon tax under a government I lead ” (“η κυβέρνησή μου δεν θα επιβάλει φόρο ρύπανσης του περιβάλλοντος”) έγινε σλόγκαν, που την οδήγησε στην πολιτική αυτοχειρία της.
Ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο Tony Abbott πέτυχε -με την επιμονή του- να πείσει το εκλογικό σώμα, ότι η Gillard το «ενέπαιξε» επιβάλλοντας φόρο ρύπανσης του περιβάλλοντος, ενάντια στη ρητή προεκλογική δέσμευσή της να μην φορολογεί το διοξείδιο του άνθρακα που αποδεσμεύουν στην ατμόσφαιρα οι ρυπογόνες βιομηχανίες της χώρας.

Και είχε δίκιο.
Οι εκλογές της 21ης Αυγούστου 2010 -μερικές εβδομάδες μετά την ανατροπή του Kevin Rudd από την φιλόδοξη αντιπρόεδρό του, Gillard-, δεν έβγαλαν αυτοδύναμη κυβέρνηση. Η Gillard, αποφασισμένη να κυβερνήσει, ενεπλάκη σε διαπραγματεύσεις με τους «Πράσινους» και τρεις ανεξάρτητους και πέτυχε να σχηματίσει κυβέρνηση μειοψηφίας.

Η επιβολή του φόρου ρύπανσης του περιβάλλοντος ήταν το αντάλλαγμα που προσέφερε η αδίστακτη πολιτικός στους «Πράσινους» για να πάρει την ψήφο εμπιστοσύνης τους και να κυβερνήσει μέχρι τις 26 Ιουνίου 2013, που έχασε τη μονομαχία με τον «υποσκάπτοντα» Kevin Rudd, με ψήφους 45 υπέρ και 57 κατά, και πέρασε στην πολιτική ιστορίας ως η «ταπεινωμένη» και «αναξιόπιστη», πρώην πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός της χώρας.
Κατά τον Tony Abbott, η Julia Gillard είχε παραβεί έναν από τους βασικούς κανόνες του δημοκρατικού πολιτεύματος, υποσχόμενη άλλα προεκλογικά και πράττοντας άλλα μετεκλογικά.

«Απόλυτη αρχή της δημοκρατίας είναι οι κυβερνήσεις να μην υπόσχονται κάτι προεκλογικά και να πράττουν το αντίθετο μετεκλογικά» ηθικολογούσε το 2011, αδιαφορώντας για το ενδεχόμενο η δήλωσή του να γίνει μπούμερανγκ και να τον χτυπήσει κατακέφαλα.
Είναι γνωστό τοις πάσι, ότι ο κ. Abbott πάσχει από χρόνια αμετροέπεια. Ότι είναι επικίνδυνα παρορμητικός και, κατά τη λαϊκή αγγλική έκφραση, «βάζει συχνά το πόδι στο στόμα του», δηλαδή λέει κουταμάρες.

Προεκλογικά, λοιπόν, η γλώσσα του προέτρεξε -πάλι- της διάνοιάς του και δήλωσε στην τηλεόραση της SBS ότι, αν ο Συνασπισμός κερδίσει τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2013 «δεν θα γίνουν περικοπές στην παιδεία, την υγεία, δεν θα γίνουν αλλαγές στις συντάξεις και το GST, μήτε θα γίνουν περικοπές στο ABC και την SBS”.
Απόλυτος ο διεκδικητής της εξουσίας, μήτε καν υπολόγισε το ενδεχόμενο να υποχρεωθεί -από το εκλογικό αποτέλεσμα ή τις μετεκλογικές συνθήκες- να διαπράξει τη «θανάσιμη αμαρτία» που διέπραξε η Julia Gillard, δηλαδή να υποχρεωθεί να αθετήσει τις υποσχέσεις του, να γίνει «αναξιόπιστος» πρωθυπουργός σαν την γυναίκα πρωθυπουργό που πολέμησε λυσσαλέα επί τριετία.

Και, ω! του θαύματος. Κάποιους μήνες μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας της χώρας και με ρηχά, διάτρητα δημοσιονομικά επιχειρήματα, ο κ. Abbott αθετεί τις προεκλογικές υποσχέσεις του, γίνεται Julia Gillard.

Ενάντια στη ρητή προεκλογική δέσμευση του Tony Abbott ο υπουργός Τηλεπικοινωνιών, Malcolm Turnbull, ανακοίνωσε περικοπές των κρατικών κονδυλίων στην κρατική ραδιοφωνία τηλεόραση ABC και στην Ειδική Υπηρεσία Ραδιοφωνίας Τηλεόρασης SBS.
Ο υπουργός ανακοίνωσε, ότι την προσεχή πενταετία οι κρατικές χορηγίες στην ABC θα μειωθούν κατά 254 εκ. δολάρια (4,6% ετησίως λέει η κυβέρνηση , 8% προβλέπει ο διευθυντής της ABC μέχρι το τέλος της πενταετίας). Οι κρατικές χορηγίες στην SBS -την ίδια περίοδο- θα περικοπούν κατά 25,2 εκ. δολάρια (1,7% ετησίως), στο πλαίσιο της πολιτικής «συμμαζέματος» των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού.

Ενάντια στη ρητή, προεκλογική δέσμευση του κ. Abbott “there will be no cuts to education, no cuts to health, no change to pensions, no change to the GST and no cuts to the ABC or SBS” (“Δεν θα γίνουν περικοπές στην παιδεία και την υγεία, δεν θα γίνουν αλλαγές στις συντάξεις και το GST, μήτε θα γίνουν περικοπές στο ABC και την SBS”), η κυβέρνηση προβαίνει σε σημαντικές περικοπές των κρατικών χορηγιών στις δύο κρατικοδίαιτες υπηρεσίες ενημέρωσης και ψυχαγωγίας. Θρύψαλα η αξιοπιστία του κ. Abbott. Και έπεται συνέχεια.

Ο κ. Abbott είχε αποκλείσει προεκλογικά «αλλαγές στις συντάξεις». Μας παραπλάνησε, μας ξεγέλασε, μας κορόιδεψε και σ’ αυτό το θέμα. Η κυβέρνηση ανακοίνωσε αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 67 στα 70 χρόνια από το 2035 και προσαρμογή, εφεξής, των συντάξεων στο κόστος ζωής (CPI), αντί προσαρμογής στο μέσο ανδρικό μισθό – όπως γινόταν προεκλογικά. Η αλλαγή αυτή σημαίνει μικρότερες αυξήσεις της σύνταξης και περαιτέρω υποβάθμιση της ποιότητας ζωής των συνταξιούχων. Δεύτερο τεκμήριο αναξιοπιστίας του πρωθυπουργού ή, αν θέλετε, ομοιότητάς του στην Julia Gillard.

Ο κ. Abbott διαβεβαίωνε, ότι δεν θα γίνουν περικοπές στην υγεία και την παιδεία. Αμφιβάλλουμε. Ήδη κυκλοφορούν φήμες για περικοπές ύψους εκατό περίπου δισεκατομμυρίων δολαρίων από την υγεία και την παιδεία, ενώ o πρωθυπουργός αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο επαναδιαπραγμάτευσης του GST με τις πολιτείες -ως αποδέκτες του Φόρου Αγαθών και Υπηρεσιών- με στόχο την αύξηση του φόρου έναντι μείωσης άλλων χορηγιών της Κοινοπολιτείας προς τις Πολιτείες.
Ένα χρόνο μετά τις εθνικές εκλογές, ο Tony Abbott αποδεικνύεται περισσότερο «αναξιόπιστος» από την Julia Gillard. Με τα δικά του ηθικά στάνταρντ, οφείλει να ζητήσει συγγνώμη από τον αυστραλιανό λαό ή να σκεφτεί σοβαρά την παραχώρηση της θέσης του σε αξιόπιστο μέλος της κυβέρνησης.

Πηγή:Νέος Κόσμος

Ο Βασίλης στο στοιχείο του…

Με μια μπουκιά ψωμί στο στόμα τον γνώρισα τον Βασίλη Ματαρά. Το ψωμί ήταν απ’ τα χεράκια του όπως μου είπε και είπα και εγώ να μην τον προσβάλω τον άνθρωπο και να δοκιμάσω μία μπουκιά. Με τούτα και με εκείνα ο Βασίλης ο αρχιζαχαροπλάστης του Intercontinental στην Αθήνα, που για δύο χρόνια τώρα εργάζεται ως αρχιζαχαροπλάστης σε ένα από τα πιο γνωστά ελληνικά εστιατόρια της Μελβούρνης, το Hellenic Republic, και σημειωτέον είναι παιδί παπά, εξελίχθηκε στα μάτια μου μέσα από την προσωπική του ιστορία σε… «διαόλου εγγόνι»! Πάντα με την καλή έννοια!

«ΓΕΥΣΕΙΣ ΚΑΙ… ΣΟΚΟΛΑΤΟΚΑΤΑΣΚΟΠΕΙΑ»

Μία μικρή περιπλάνηση όμοια με εκείνη πολλών Ελλήνων της διασποράς είναι η ζωή αυτού του σεφ. Γεννήθηκε στη Νότια Αφρική, σε ηλικία 5 ετών επέστρεψε με τους γονείς του στην Ελλάδα, στα 18 του χρόνια, η δουλειά του πατέρα του (ιερέας όπως προαναφέραμε) οδήγησε την οικογένεια στην Αιθιοπία και τρία χρόνια αργότερα βρέθηκε στην Αγγλία και ξανά μανά στην Ελλάδα.

Ο Βασίλης δεν ταξίδευε όμως μόνο «χωρικά» όλα αυτά τα χρόνια. Το γεγονός ότι με το που έφτασε στην Αυστραλία και πάτησε το πόδι του στο εστιατόριο Hellenic Republic, πήρε αυτόματα και τη θέση του αρχιζαχαροπλάστη λέει κάτι για την άλλη διάσταση των ταξιδιών είτε αυτά έγιναν χωρίς την θέλησή του είτε με αυτή.
Το δικό του ταξίδι ήταν κυρίως γευστικό καθώς από τα 18 του χρόνια και επειδή «του άρεσαν πολύ τα γλυκά» είχε θέσει με απόλυτη ακρίβεια την επαγγελματική του πυξίδα στην κουζίνα.

Από τις ξινές πίτες της Αιθιοπίας, τις τάρτες και άλλα εδέσματα στις κουζίνες εστιατορίων του Λονδίνου έως τα πολύσπορα ψωμιά του, τους μπακλαβάδες του και πολλές άλλες γλυκιές εκδόσεις του στο Intercontinental της Αθήνας και το Nafplia Palace όπου επίσης διετέλεσε ως αρχιμάγειρας, ο Βασίλης προσπαθούσε αφενός να βελτιώσει την τέχνη του και αφετέρου να μάθει όσα περισσότερα μυστικά της ήταν δυνατό.
«Το ψωμί που δοκίμασες δεν είναι η σπεσιαλιτέ μου. Τα σοκολατάκια είναι» μου λέει καθώς μου διηγούνταν τα ταξίδια του. Εύλογη και η απορία μου, γιατί το θεώρησε απαραίτητο από το πουθενά να κάνει αυτήν τη διευκρίνιση.

Και εδώ μου βγήκε η εκτίμηση ότι αυτός ο εισαγόμενος Έλληνας ζαχαροπλάστης είναι και λίγο «διαόλου εγγόνι».
Σηκώθηκε, άφησε τη δουλειά του στην Ελλάδα και πήγε στη Γαλλία για να σπουδάσει την τέχνη της σοκολάτας. «Τα χρήματα που είχα δεν έφθαναν ούτε για να πατήσω στην πόρτα της σχολής. Ήταν μία από τις καλύτερες σχολές σοκολατοποιίας το Ecole Chocolat με το όνομα και όταν διαπίστωσα ότι δεν μπορούσα να μπω πείσμωσα. Σκέφτηκα ότι αφού δεν μπορώ να μπω ως μαθητής ίσως θα μπορούσα να μπω ως λαντζέρης». Και έτσι έγινε ο πολυμήχανος Οδυσσέας της ζαχαροπλαστικής μπήκε στη σχολή ως λαντζέρης και για κάμποσους μήνες έπλενε πιάτα και παρακολουθούσε…

«Πώς στρώνουν τη σοκολάτα, άκουγα τεχνικές, συνταγές τη μέρα, τις απομνημόνευα και το βράδυ τις έγραφα. Έμαθα πολλά για τη σοκολάτα εκείνο τον καιρό. Και όλα αυτά που έμαθα θέλω να τα βάλω σε εφαρμογή εδώ στην Αυστραλία. Ονειρεύομαι μία μέρα να ανοίξω εδώ τηνδική μου σοκολατοποιία».

«Η ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ ΚΑΙ Η ΚΡΙΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΑΝ ΝΑ ΒΡΩ ΜΙΑ ΝΕΑ ΠΑΤΡΙΔΑ»

Μπορεί να έχω μπροστά μου έναν δυναμικό νέο άνθρωπο γεμάτο από ενέργεια, όνειρα και ταλέντο αλλά ο μετανάστης των τεσσάρων ηπείρων δεν ήταν πάντα έτσι. «Όταν έχασα τη δουλειά μου στην Ελλάδα έκανα τα πάντα ακόμα και αγροτικές δουλειές για να επιβιώσω αλλά και για να περνάω το χρόνο μου. Μελετούσα τη γη, έτσι θέλω να το βλέπω, αλλά ήταν δύσκολα. Έπεσα σε κατάθλιψη, δεν σήκωνα κεφάλι. Από έναν γνωστό, γνωστού κατέληξα το 2012 στην Αυστραλία. Θέλω να μείνω εδώ, θέλω να δουλέψω εδώ, θέλω να κάνω αυτή τη χώρα πατρίδα μου. Νομίζω ότι εδώ θα ριζώσω» λέει και προσθέτει ότι θεωρεί την Μελβούρνη όσον αφορά την τέχνη του, το Παρίσι του Νότου.

Ομολογεί ότι ήταν ο τυχερός μετανάστης του 21ου αιώνα και σίγουρα το γεγονός ότι ήταν μετανάστης από τα γεννοφάσκια του τον βοήθησε. «Δεν είχα προσδοκίες, όπως τότε που πήγα στη Γαλλία να σπουδάσω και βρήκα τον τρόπο, έτσι πίστευα ότι κάτι θετικό θα προκύψει και εδώ» λέει ο ευρηματικός Βασίλης και για άλλη μία φορά δεν έπεσε έξω.

Όπως διαπιστώνετε η ιστορία του Βασίλη ακούγεται κοινότυπη (ελπίζω η συνταγή του για ντόνατς με χαλούμι* να την κάνει λίγο πιο ενδιαφέρουσα), είναι όμως μία ιστορία που κρύβει το δικό της μήνυμα. Είναι μία ιστορία που επαναλαμβάνεται. Είναι μία μεταναστευτική ιστορία μόνο που δεν γράφτηκε πριν από 40 χρόνια, γράφεται σήμερα και είναι μία ιστορία από τις πολλές των Ελλήνων μαγείρων που αυτή τη στιγμή βρίσκονται με την περίφημη βίζα 457 στις κουζίνες πολλών εστιατορίων της Μελβούρνης ή άλλων πόλεων της Αυστραλίας. Θυμάστε τις Ελληνίδες μετανάστριες νύφες του ’50; Κάποια στιγμή θα κάνουμε λόγο και για τους Έλληνες μετανάστες μαγείρους του 2010 που εν τω μεταξύ θα έχουν αλλάξει και τη γευστική ταυτότητα των ελληνικών εστιατορίων της χώρας μας.

*Ντόνατς με χαλούμι…
Υλικά

450 γρ. χαλούμι
6 αυγά
1/2 κούπα ζάχαρη κρυσταλλική
2 1/2 κούπες αλεύρι για όλες τις χρήσεις
2 κουταλιές της σούπας μπεκιν πάουντερ
1 κουταλάκι του γλυκού υγρή βανίλια (essence)
200 ml γάλα.

Εκτέλεση
Τοποθετούμε το χαλούμι στο μπλέντερ έως να γίνει τρίμμα.
Στη συνέχεια τοποθετούμε και τα υπόλοιπα υλικά έως να ομογενοποιηθούν.
Αφήνουμε το μίγμα να ξεκουραστεί για περίπου 10 λεπτά.
Πρέπει να έχουμε προθερμάνει το λαδί μας στους 170 περίπου βαθμούς Κελσίου.
Τηγανίζουμε τόσο ώστε να πάρουν χρώμα και στραγγίζουμε σε απορροφητικό χαρτί.
Τελειώνουμε τοποθετώντας τους λουκουμάδες μας στο μίγμα της αρωματισμένης ζάχαρης (1 κούπα ζάχαρη, ένα κουταλάκι του γλυκού κανέλα και ένα τέταρτο του γλυκού κιτρικό οξύ

Το έργο του Λεωνίδα Καλαμάρα ταυτίστηκε με την Ελλάδα

Έφυγε από τη ζωή σεμνά και αθόρυβα, έτσι όπως τη διάβηκε 82 συναπτά έτη -από τα πρώτα του βήματα στα πάτρια εδάφη στη Φλώρινα μέχρι και στην Πέρθη της Αυστραλίας, όπου άφησε την τελευταία του πνοή στις 6 Φεβρουαρίου 2014.

Γλύπτης και ζωγράφος, που καταξιώθηκε στη δεύτερη πατρίδα και λάμπρυνε τον κατάλογο των διακεκριμένων Ελλήνων της διασποράς όχι μόνο της Αυστραλίας, αλλά και από άλλες ηπείρους, το έργο του Λεωνίδα Καλαμάρα ταυτίστηκε με την Ελλάδα. Υπήρξε «μία από τις πιο χαρακτηριστικές και σημαντικές φυσιογνωμίες της σύγχρονης τέχνης», όπως πολύ εύστοχα τον είχε χαρακτηρίσει ο ακαδημαϊκός Χρύσανθος Χρήστου, ομότιμος καθηγητής της Ιστορίας της Τέχνης. Ο Λεωνίδας ήταν αυτός που ουσιαστικά οργάνωσε το Τμήμα Γλυπτικής του Claremont School of Art της Πέρθης, όπου από το 1968, ως Ανώτατος καθηγητής γλυπτικής, ανέθρεψε γενιές νέων καλλιτεχνών.

Οι επιρροές που έχει δεχθεί από την αρχαία ελληνική γλυπτική φαίνονται καθαρά στα έργα του, επιρροές που εφάρμοσε με προσήλωση, αλλά ταυτόχρονα και μεγάλη δόση ελευθερίας. Κατά γενική ομολογία η αγάπη του καλλιτέχνη για την πατρίδα και της ελληνικές τέχνες, άλλωστε, είναι διάχυτη στο έργο του και την αποτύπωνε με εξαιρετικό τρόπο. Ο ίδιος τόνιζε πως καμία άλλη τέχνη στις μέρες μας δεν προσεγγίζει τόσο πολύ την Αρχαία Ελληνική, όσο η γλυπτική. «Με μαγνήτιζε πάντοτε εκείνος ο βαθύτατος ανθρωπισμός που κυριαρχεί στις κλασικές φιγούρες της ελληνικής Τέχνης» έλεγε με τη συστολή εφήβου, που τον χαρακτήριζε. Προτιμούσε να μιλούν οι άλλοι γι΄ αυτόν, μα τον πρώτο λόγο ήθελε, και το πετύχαινε, να τον έχουν τα έργα του.

ΜΙΑ ΖΩΗ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ

Στην Αυστραλία ο Λεωνίδας Καλαμάρας βρέθηκε το 1950 για να συναντήσει τον πατέρα του Αθανάσιο, ο οποίος ζούσε και εργαζόταν μέσα στα δάση, στα περίχωρα του Manjimup της Δυτικής Αυστραλίας, 300 μίλια απ’ το Perth. Εκεί έφτιαχναν τραβέρσες για σιδηροδρομικές γραμμές. Ο Λεωνίδας μαζί του έφερε και τη σύντροφό του Βάσω, συγγραφέας και ποιήτρια, την οποία γνώρισε στον λίγο καιρό που έμεινε στην Αθήνα και αγάπησε για πάντα. Η πρώτη τους συνάντηση έγινε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, όπου ο Λεωνίδας επιθυμούσε τόσο να σπουδάσει!

«Φύγαμε μαζί, με πολλά όνειρα, για το λιμάνι της Πέρθης και από εκεί ταξιδέψαμε άλλα 300 μίλια μακριά για να φτάσουμε στο Μάντζιμαπ, όπου ζήσαμε δέκα ολόκληρα χρόνια… Εκεί δεν βλέπαμε τίποτε άλλο εκτός από την απεραντοσύνη του δάσους. Δουλέψαμε πολύ σκληρά, ήμασταν όμως τόσο νέοι. Εκεί, στεριώσαμε την οικογένειά μας, εκεί άρχισαν να παίρνουν αχνή μορφή τα όνειρά που κάναμε» θυμάται η Βάσω Καλαμάρα, η οποία αρνείται και τώρα να πιστέψει, εννέα μήνες μετά, ότι ο Λεωνίδας της δεν είναι πια κοντά της.

Ο Λεωνίδας έτρεφε απεριόριστη εκτίμηση για τη σκληρή δουλειά των ξυλοκόπων. Έντονες ήταν στη μνήμη του οι εικόνες που του μετέφερε ο πατέρας του, Θανάσης Καλαμάρας, ο οποίος πήγε για πρώτη φορά στην Αυστραλία το 1924. Γύρισε στην πατρίδα το 1930, όπου έμεινε για τρία χρόνια. Μετά έφυγε πάλι για Αυστραλία.
«Ξυλοκόποι ήταν τότε, στην πλειονότητά τους, Καστελορίζιοι και Μακεδόνες. Μόλις έβγαιναν από τα καράβια, τους έδιναν ένα φτυάρι κι ένα πριόνι και τους έστελναν μέσα στα πυκνά δάση της Δυτικής Αυστραλίας να κόβουν κορμούς δέντρων για τις ράγες των σιδηροδρόμων. Έμεναν σε αντίσκηνα, κοντά στα ποτάμια και η τροφοδοσία γινόταν κάθε δύο με τρεις μήνες. Αλεύρι, μακαρόνια, λίπος και αυγά, που έπρεπε να κρύβουν από τα καγκουρό και τα κοάλα που έβρισκαν τον τρόπο να τα ξετρυπώνουν και να τους αφήνουν νηστικούς.

Σωστή κόλαση το καλοκαίρι από τους καύσωνες και παγωνιά το χειμώνα, μέσα στο αντίσκηνο που έμπαζε από παντού. Δεν βαρυγκωμούσαν, όμως. Τα βράδια μαζεύονταν στα αντίσκηνα και έλεγαν παλιές ιστορίες. Διάβαζαν και ξαναδιάβαζαν εφημερίδες, δύο και τριών μηνών, και σχολίαζαν … την επικαιρότητα! Φοβερό σκαρί ανθρώπων».
«Δύο-τρία χρόνια πριν έρθουμε στον πατέρα του Λεωνίδα, που έγινε και δικός μου, για καλή μας τύχη, ο πατέρας με μερικούς άλλους συγχωριανούς, σε χωράφια ενοικιασμένα άρχισαν να φυτεύουν καπνά. Με νοίκι μείναμε ένα χρόνο. Με τον πατέρα του, έγινε συνέταιρος ο Λεωνίδας, και μαζί σήκωσαν χρέος απ’ την τράπεζα και αγόρασαν 6 μίλια απ’ το χωριό γή άγριο δάσος. Οι δυo τους με τα χέρια, τότε δεν υπήρχαν ευκολίες σαν τώρα. Έριχναν τα πελώρια δέντρα με μεγάλα πριόνια και καθάρισαν μέρος για χωράφι. Εκεί καλλιεργήσαμε δικά μας καπνά. Ποτέ δεν χωρίσαμε με τον πατέρα, ήταν ο πιο καλός και τρυφερός παππούς για τα δυo του εγγόνια, ως το 1981, που έφυγε απ’ τη ζωή.

Το 1960-61, ο Λεωνίδας κατάφερε να εκπληρώσει το μεγάλο του όνειρο: Επέστρεψε στην Ελλάδα οικογενειακώς, όπου παρακολούθησε για ένα χρόνο το τμήμα γλυπτικής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών με πρώτο δάσκαλό του τον Γιάννη Παππά, ενώ η Βάσω έκανε θεατρικές σπουδές στη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου, με διευθυντή τον αείμνηστο Σωκράτη Καραντινό… και τα δύο παιδιά τους πήγαν σε Ελληνικό Δημοτικό Σχολείο.
Επιστέφοντας στην Πέρθη, ο Λεωνίδας ολοκλήρωσε τις σπουδές του και πήρε δίπλωμα γλυπτικής και ζωγραφικής. Το 1968 εκλέχθηκε Τακτικός Καθηγητής του Claremont School of Art, Perth, W.A. όπου και ουσιαστικά οργάνωσε το τμήμα γλυπτικής.

«Η ανέλιξή του ως την ανώτερη βαθμίδα τα επόμενα χρόνια επιβεβαίωσε τη δυναμική που ανέπτυξε στο χώρο της Τέχνης, μιας τέχνης διευρυμένης, συνακόλουθης με τις ευρωπαϊκές εξελίξεις, καθώς οι επαφές του με αυτές ήταν συνεχείς», επισημάνει η ιστορικός, κριτικός τέχνης, Έλλη Καπλάνη-Κοκκίνη.

Και το όνειρο εμπλουτιζόταν με τα χρόνια, με την οικογένεια Καλαμάρα να διαπρέπει στα πολιτιστικά δρώμενα της Δυτικής Αυστραλίας. Κατάφεραν μαζί με τη Βάσω, που ήταν για 66 χρόνια το alter ego του, αλλά και τους δύο γιους τους, κατάφεραν να γίνουν καταξιωμένα και σεβαστά μέλη της αυστραλιανής καλλιτεχνικής κοινότητας. Ο ένας γιος, ο Αθανάσιος, γλύπτης και για 22 χρόνια Τακτικός Καθηγητής Γλυπτικής στην ίδια Σχολή Καλών Τεχνών της Πέρθης, ενώ ο Κωνσταντίνος Αρχιτέκτονας και Τακτικός Καθηγητής στη Σχολή T.A.F.E. Perth, W.A.

Το πλούσιο συγγραφικό έργο της Βάσως, που έτυχε ευρείας αποδοχής και από το αυστραλιανό φιλότεχνο κοινό, υπήρξε πηγή έμπνευσης για τον Λεωνίδα, όπως η προτομή της βασίλισσας Ολυμπιάδας και του βασιλέα Φιλίππου Β΄, που φιλοτέχνησε για το εξώφυλλο του θεατρικού της έργου αφιερωμένο στη μητέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Η αναγνώριση της Αυστραλίας εκφράστηκε έμπρακτα προς τον Λεωνίδα Καλαμάρα. Τιμήθηκε-μεταξύ άλλων-και με χορηγία από το Community Art Board Australia Council, το 1981 και άλλη μία κρατική χορηγία της κυβέρνησης της Δυτικής Αυστραλίας, το 2004, για να εκθέσει έργα του στην Ελλάδα, στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, αντίστοιχα, σε αναγνώριση της μακράς συμβολής στην καλλιτεχνική και πολιτιστική σκηνή, με την ιδιότητά του ως καλλιτέχνη, γλύπτη και ως εκπαιδευτικού, όπως τονίστηκε από τους Αυστραλούς.

Χαρακτηριστική είναι η αναφορά στον Λεωνίδα Καλαμάρα του πρέσβη της Αυστραλίας στην Ελλάδα, Paul Tighe κατά τη διάρκεια των εγκαινίων της ατομικής έκθεσης γλυπτικής-ζωγραφικής του το 2007, με τιμητική πρόσκληση, του Πολιτισμικού Οργανισμού του Δήμου Αθηναίων. Στην ομιλία του ο κ. Tighe τόνισε: «Θα ήθελα να συγχαρώ τον κύριο Λεωνίδα Καλαμάρα για τα υπέροχα έργα Τέχνης του που εκτίθενται εδώ, καθώς και για τη μακρά του συμβολή στην αυστραλιανή καλλιτεχνική και πολιτιστική σκηνή με την ιδιότητα του καλλιτέχνη, γλύπτη, και με την ιδιότητά του ως εκπαιδευτικού. Αναμφίβολα, ο κ. Καλαμάρας, καθώς και άλλα μέλη της οικογενείας του είναι καταξιωμένα και σεβαστά μέλη της Αυστραλιανής καλλιτεχνικής κοινότητας. Ως εκ τούτου, ήταν χαρά για την Πρεσβεία της Αυστραλίας στην Αθήνα να σχετιστεί με την έκθεση του κυρίου Καλαμάρα και ειδικότερα λόγω της βαθιάς σχέσης του καλλιτέχνη τόσο με την Ελλάδα όσο και με την Αυστραλία».

Αλλά και η Ελλάδα αναγνώρισε στο πρόσωπο του Λεωνίδα Καλαμάρα τον εξαιρετικό καλλιτέχνη, που δόξασε το όνομα το ελληνικό στους Αντίποδες.
Χαρακτηριστική είναι η αναφορά του καθηγητή Γιώργου Μαυροΐδη, πρώτου πρύτανη της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών, για τον Λεωνίδα Καλαμάρα:
«Είναι τόσο παράλογο να βλέπει κανένας ότι η λευτεριά, εκείνη η ουσιαστική και ενδόμυχη, σαν του Σολωμού, μπορεί να ξαναγεννιέται από Έλληνες. Είναι τόσο δύσκολο αυτό να το συναντήσει κανένας στον τόπο μας, το στενεμένο. Μήπως πια πρέπει γι’ αυτό να αποτεινόμαστε στους Έλληνες που είναι μακριά από την Ελλάδα;».
«Ο Λεωνίδας Καλαμάρας είναι μια από τις πιο χαρακτηριστικές και σημαντικές φυσιογνωμίες της σύγχρονης Τέχνης», είχε πει χαρακτηριστικά ο Ακαδημαϊκός Χρύσανθος Χρήστου. «Διακρίνεται για την έκταση και τον πλούτο της μορφοπλαστικής του γλώσσας και δεν ξέχασε ποτέ την ελληνική καταγωγή του, κάτι που περισσότερο από οτιδήποτε άλλο αποδεικνύεται από τη θεματογραφία του, τις αναζητήσεις, τις διατυπώσεις του. Γιατί έχει σαν καθοριστικό του θέμα την ανθρώπινη μορφή, χρησιμοποιεί ένα μορφοπλαστικό λεξιλόγιο το οποίο δεν θυσιάζει την οπτική πραγματικότητα, οι αναζητήσεις έχουν σαν στόχο την έκφραση του ουσιαστικού και του διαχρονικού… Σε μια γλυπτική που διακρίνεται για το πηγαίο της σύλληψης και την εκφραστική δύναμη των μορφών του, την αμεσότητα και την πλαστική αλήθεια των διατυπώσεων… Ότι κάνει μεγαλύτερη εντύπωση στην καλλιτεχνική δημιουργία του είναι η προσωπική χρησιμοποίηση ενός εξπρεσιονιστικού λεξιλογίου που δίνει τον τόνο τόσο στη γλυπτική όσο και τη ζωγραφική του…»

Το πλέον αντιπροσωπευτικό και περισσότερο γνωστό εκφραστικό πεδίο του Λεωνίδα Καλαμάρα στην Ελλάδα είναι η γλυπτική του, με τον έντονο εκφρασμένο ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα. Δεν θα πρέπει, όμως, να παραλείψουμε να αναφέρουμε, ότι με αξιοσημείωτη δεξιότητα επιδόθηκε και στη ζωγραφική, όπου στα έργα του κυριαρχούν οι προσωπογραφίες και οι αναφορές στο αυστραλιανό τοπίο.

Έργα του Λεωνίδα Καλαμάρα βρίσκονται (εκτός από την Αυστραλία) στην Εθνική Πινακοθήκη της Αθήνας, στο Μουσείο Ίωνα Βορρέ, στην Πινακοθήκη της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, στη Θεσσαλονίκη, στη Φλώρινα και σε άλλους χώρους τέχνης στην Ελλάδα. Στην Πέρθη, στο Curtin University W.A. οι τρεις φιγούρες σε μέταλλο, τρία μέτρα ύψος η κάθε μια, άλλα έργα του σε κρατικές πινακοθήκες της W.A.

Σε όλη του τη ζωή ο Λεωνίδας διατήρησε αμείωτα τους δεσμούς του με την Ελλάδα, κάτι που μετέφερε στα παιδιά και στα τέσσερα εγγόνια του. Από την αρχή της λαμπρής σταδιοδρομίας του, παρά τις δυσκολίες της απόστασης, επέλεγε να παρουσιάζει το έργο του στον τόπο του – Αθήνα, Θεσσαλονίκη, στην ιδιαίτερη πατρίδα, τη Φλώρινα. Ο πολυβραβευμένος καλλιτέχνης είχε διοργανώσει περισσότερες από δεκαπέντε ατομικές εκθέσεις στην Αυστραλία και στην Ελλάδα, ενώ είχε λάβει μέρος και σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στις δύο χώρες.

ΤΟ ΣΤΕΡΝΟ ΑΝΤΙΟ ΤΗΣ ΒΑΣΩΣ

66 Χρόνια Μαζί
Σε γυρεύω, τι να φωνάζω πια τ’ όνομά σου
ά δ ι κ α
εκεί που έφυγες ποτές φωνές δεν ακούγονται
και η φωνή μου, οι στίχοι των ποιητών,
οι μελωδίες των ήχων χάνονται
σ τ ο κ ε ν ό,
που ματαιοδοξούμε να καταχτήσουμε.
Στο κενό όλα χάνονται, σαν την Πρωινή
Πάχνη κάτω από τις πρώτες θερμές ακτίνες
τ η ς Α υ γ ή ς.
ΒΑΣΩ ΛΕΩΝ. ΚΑΛΑΜΑΡΑ
(Γένος Δημ. Παπαγιαννάκη)
27/7/2014
Περθ, Δυτική Αυστραλία

Πηγή:Νέος Κόσμος

Ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δήλωσε σήμερα ότι από τη φύση τους οι γυναίκες δεν μπορούν να είναι ίσες με τους άνδρες και επέκρινε ανοικτά τις φεμινίστριες, κατηγορώντας τις ότι είναι αντίθετες στη μητρότητα.

«Η θρησκεία μας έχει καθορίσει μια θέση για τις γυναίκες (στην κοινωνία): τη μητρότητα», είπε ο Ερντογάν σε ομιλία του σε ένα συνέδριο για τη δικαιοσύνη και τις γυναίκες στην Κωνσταντινούπολη, ενώπιον ενός κοινού μεγάλο μέρος του οποίου αποτελούνταν από γυναίκες.

«Κάποιοι άνθρωποι μπορούν να το κατανοήσουν, κάποιοι άλλοι όχι. Δεν μπορεί κανείς να το εξηγήσει στις φεμινίστριες γιατί αυτές δεν δέχονται ούτε καν την ιδέα της μητρότητας», υπογράμμισε ο Τούρκος πρόεδρος.

Ο Ερντογάν σημείωσε ότι οι άνδρες και οι γυναίκες δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο «επειδή αυτό είναι αντίθετο στην ανθρώπινη φύση».

«Ο χαρακτήρας τους, οι συνήθειές τους και η φυσιολογία τους είναι διαφορετικές (…) δεν μπορείς να βάλεις μια γυναίκα που θηλάζει στην ίδια θέση, με τις ίδιες απαιτήσεις, με έναν άνδρα, που δεν έχει τις ίδιες ευθύνες», εξήγησε.

«Δεν μπορείς να ζητήσεις από μια γυναίκα να κάνει τις ίδιες δουλειές με έναν άνδρα, όπως έκαναν παλιά τα κομμουνιστικά καθεστώτα», πρόσθεσε ο Ερντογάν. «Να της δώσεις ένα φτυάρι και να την αναγκάσεις να εργαστεί; Δεν μπορείς να το κάνεις αυτό. Είναι αντίθετο με την ευαίσθητη φυσιολογία της».

Ο Τούρκος πρόεδρος, που είπε ότι η ισότητα των δύο φύλων στην αγορά εργασίας «είναι αντίθετη στους νόμους της φύσης», έχει δεχθεί στο παρελθόν επικρίσεις επειδή δήλωσε ότι κάθε τουρκική οικογένεια θα πρέπει να έχει τουλάχιστον τρία παιδιά.

Στην Τουρκία το ποσοστό των γυναικών που εργάζονται είναι μόλις 29%, βάσει στοιχείων της Παγκόσμιας Τράπεζας, έναντι ενός 54% στη Γερμανία και ενός 57% στις ΗΠΑ.

Πηγή: imerisia.gr